ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«Τό θερμόμετρον τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνεβαίνει, ἀλλά ὄχι ὀρθοδόξως»!

E.E.188 pHF

«Τό θερμόμετρον τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνεβαίνει,

ἀλλά ὄχι ὀρθοδόξως»!

Τά σημαντικά αὐτά λόγια, Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἀγαπητοί μας ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τά ἄκουσα ὁ ἴδιος, ὡς αὐτήκοος μάρτυς, σέ μία ὡραία ὁμιλία, πού ἔκανε στήν Ἀθήνα, κατά τήν διάρκεια τῆς τετραετοῦς φοιτητικῆς μου ζωῆς (1980-1984), ὁ σεβάσμιος καί, ἀείμνηστος ἤδη, Γέρων Μοναχός, πατήρ Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης, γέννημα καί θρέμμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Πολλές φορές, ἄκουσα τόν πατέρα Θεόκλητον ὁμιλοῦντα· καί ὡς λαϊκός, ἀκόμη, καί ὡς μοναχός. Αὐτή ὅμως ἡ φράση του, μοῦ ἔμεινε ἀνεξίτηλη στή μνήμη.

Εἶναι λυπηρό τό γεγονός, ὅτι τά ἀξέχαστα αὐτά λόγια, ἐπέπρωτο νά λάβουν σάρκα καί ὀστᾶ στίς ἡμέρες πού ζοῦμε. Ἡμέρες, πού μᾶς δόθηκαν ἀπό τόν Θεό μας, γιά νά κλάψουμε τίς ἁμαρτίες μας, νά πενθήσουμε καί νά κράζουμε νοερῶς καί ἐκφώνως τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς», ἐμεῖς, τίς ἡμέρες αὐτές, τίς διαθέτουμε γιά νά σπαταλᾶμε φαιά οὐσία, σάλιο, τυπογραφική ἤ ἠλεκτρονική μελάνη, γιά νά ἀναφερόμαστε σέ τί; Σέ ἀτασθαλεῖες ἐπισήμων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν. Καί οἱ μέν Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐνδεχομένως νά ἔχουν τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση, νά ἀναφέρονται σέ τέτοιου εἴδους ἀτασθαλίες ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, ὁμοβαθμίων τους ἤ καί ἀνωτέρων τους. Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ὑπόλοιποι, τά ποιμαινόμενα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή οἱ λαϊκοί καί ὅσοι μοναχοί στερούμεθα τῆς Ἱερατικῆς ἰδιότητος, τί δουλειά ἔχουμε νά ἀνακατευόμαστε στά τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας ζητήματα; Δέν βάζουμε, λέω γώ, καλύτερα τό κεφάλι κάτω, νά κλάψουμε ἐμπόνως τίς ἁμαρτίες μας; Ἐμεῖς, λοιπόν, τά ποιμαινόμενα μέλη, θά σώσουμε τήν κατάσταση; Εἰδικότερα, μάλιστα, ἐμεῖς οἱ ἁπλοῖ –οἱ ἄνευ Ἱερωσύνης– μοναχοί, δέν «τραβᾶμε», λέω γώ, κανένα κομποσχοινάκι παραπάνω, λέγοντας τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ …»;

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ

E.E.188 pHF

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ1

Ἀρχικά μία σύντομη διευκρίνιση: Ἀφοῦ τό ἔτος 1945 τά Ρωσικά στρατεύματα κατοχῆς ἐγκατέστησαν καί στήν Ρουμανία τό Κομμουνιστικό Κόμμα στήν ἐξουσία, ἀκολούθησε μέχρι τό ἔτος 1965, μιά ἄνευ προηγουμένου πολιτική κάθαρση. Ὅλα τα σημαντικά πρόσωπα τῆς πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς βρέθηκαν γιά τοὐλάχιστον 5 χρόνια γιά ‘‘ἀναμόρφωση’’ στίς κομμουνιστικές φυλακές. Ἀνάμεσά τους πολλοί ἀρχιερεῖς, οἱ περισσότεροι ἱερεῖς (πάνω ἀπό 800 μόνο στίς φυλακές Ἀϊούδ!), καθηγητές πανεπιστημίου, μοναχοί καί μοναχές. Κατά τήν Κομμουνιστική περίοδο δέν μποροῦσε κανείς νά μιλήσει γιά τά γεγονότα αὐτά, παρά μόνο σέ πολύ ἔμπιστα ἄτομα. Σήμερα οἱ μαρτυρίες ἐκείνων πού ἐπιβίωσαν τῶν γεγονότων μᾶς ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά μετατρέψει καί τά χειρότερα βάσανα σέ μαρτυρία πίστεως.

«Ἐάν δέν ὑπάρχει Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τότε λοιπόν οὔτε ὁ Χριστός ἀναστήθηκε… Ἐάν ὅμως ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, εἶναι χωρίς πραγματικό περιεχόμενο καί χωρίς νόημα τό κήρυγμά μας, ἀλλά καί ἡ πίστη σας… ἀκόμη εἶστε βυθισμένοι στίς ἁμαρτίες σας… Ἀλλά τώρα ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί ἔγινε ἀπαρχή τῆς Ἀναστάσεως καί τῶν ἄλλων νεκρῶν» (Α΄ Κορ. 15, 13-20).

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ 118 ΤΟΥ ΑΓ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ

E.E.188 5Ν

 Καταδικάζουν τόν Ἅγιο Αὐγουστῖνο χωρίς νά τόν γνωρίζουν!

 

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ 118

ΤΟΥ ΑΓ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ

Τίς τελευταῖες δεκαετίες ἀναδύθηκε στήν Ἑλλάδα µιά θεολογική τάση πού ἀπέβλεψε στό νά ἀνακαλύψει καί νά προσδιορίσει ἐκ νέου τά ἰδιαίτερα γνωρίσµατα τῆς Ὀρθοδοξίας. Στό πλαίσιο τῆς κίνησης αὐτῆς καί µέ τόν σκοπό νά ἀναδειχθεῖ καί νά ἀποσαφηνισθεῖ ἡ «εἰδοποιός διαφορά» τῆς Ὀρθοδοξίας, χρησιµοποιήθηκε ὡς µέθοδος ἡ ἀντιπαραβολή τῆς Ὀρθόδοξης ἀνατολῆς πρός τήν ἑτερόδοξη, κυρίως τή Ρωµαιοκαθολική, Δύση.

Ἕνα ἀπό τά βασικά πορίσµατα στά ὁποῖα κατέληξαν θεολόγοι, πού εἴτε πρωτοστάτησαν, εἴτε ἀκολούθησαν τήν τάση αὐτή, εἶναι τό ὅτι στή Δύση συνέβη µιά θεµελιώδης ἀντιστροφή τοῦ Εὐαγγελίου πού ὁδήγησε σταδιακά στήν ἐπικράτηση τῶν αἱρέσεων, ἀρχικά  τοῦ Ρωµαιοκαθολικισµοῦ καί ἀργότερα τοῦ Προτεσταντισµοῦ.

Τό θέµα ὑπερβαίνει, χωρίς ἀµφιβολία, τίς δυνατότητες καί τά ὅρια ἑνός σηµειώµατος καί γιά τόν λόγο αὐτό ἐµεῖς θά περιορισθοῦµε σέ ἕνα χαρακτηριστικό γνώρισµα τῆς τάσης αὐτῆς. Πρόκειται εἰδικότερα γιά τόν προβαλλόµενο ἀπό τήν τάση αὐτή ἰσχυρισµό ὅτι ἡ ἀφετηρία τῶν ἀποκλίσεων τῆς Δύσης ἐντοπίζεται στόν Ἅγιο Αὐγουστῖνο, ἐπίσκοπο Ἱππῶνος καί τή διδασκαλία του. Σύµφωνα µέ ἕναν κεντρικό ἐκπρόσωπο τῆς θεολογικῆς τάσης στήν ὁποία ἀναφερόµαστε, ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος θεώρησε τήν ὕλη «µιά πραγµατικότητα, κατά τήν οὐσία της µηδενική», µέ περαιτέρω αὐτονόητη συνέπεια «τόν ἀξιολογικό ὑποβιβασµό της, τήν ἀπαξίωση καί περιφρόνηση τοῦ ὑλικοῦ, τοῦ σωµατικοῦ καί αἰσθητοῦ γιά χάρη τοῦ πνευµατικοῦ, τοῦ ψυχικοῦ, τοῦ ἀΰλου». Αὐτά, µέ τή σειρά τους, ὁδήγησαν σέ «σχιζοειδῆ δυαλισµό» καί σέ µιά στάση ζωῆς πού «ἐπικεντρώνει τή ζωή στό ἄτοµο καί τή νοητική του ἱκανότητα, θωρακίζει τό ἄτοµο µέ τίς βεβαιότητες πού τοῦ προσπορίζουν οἱ δικές του καί µόνο γνωστικές δυνατότητες». Ἔτσι, στή θέση τοῦ Θεοῦ ὑποκαθίσταται µιά «νοητή µόνο ὀντότητα, ἀπόλυτα ὑποταγµένη στίς προδιαγραφές πού ἐπιβάλλει ἡ ἀτοµική λογική τοῦ ἀνθρώπου».

Τῆς Ἀναστάσεως...

E.E.188 4pKK

Τῆς Ἀναστάσεως...

 
Κουρασμένες οἱ κανδῆλες ἀπό τὴν πολύωρη Ἀκολουθία τῆς Παννυχίδος, τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς Λειτουργίας τῆς Ἀναστάσεως ἀφήνουν τὶς στερνὲς τους ἀναλαμπὲς, τώρα ποὺ κλείσανε τὰ φῶτα, σβύσανε τὰ κεριὰ, πῆραν ἀπόλυση οἱ πιστοὶ κι ὁ καθένας τους  μὲ  ἀναμμένη τὴ λαμπάδα του κατευθύνεται γιὰ τὸ σπίτι του. 
Μιὰ εὐωδία κυκλώνει τὸν ἄδειο ναὸ, ποὺ αὐτὲς τὶς στιγμὲς τὴν αἰσθάνεσαι τόσο ἔντονη. Νὰ εἶναι ἄραγε ἀπό τὸ μοσχοθυμίαμα, ἀπὸ τὸ ἄρωμα ποὺ ἔδωσαν οἱ ἐπίτροποι στὸν κόσμο γιὰ τὰ «Χρόνια Πολλὰ», ἤ μήπως εἶναι τὸ περίσσευμα ποὺ ἀπόμεινε στὸ Ἅγιο Ποτήριο ἀπό τὴν Πα­σχά­λια Λειτουργία καὶ ἀναμένει, μετὰ τὴν εὐφρόσυνο κοινωνία τῶν πι­στῶν, τὴν κατάλυση; Στ᾿ ἀλήθεια, παρ᾿ ὅλη τὴν κόπωση, νοιώθεις τού­τη τὴ στιγμὴ μιὰ ξεχωριστὴ ἀγαλλίαση, ἀλλὰ καὶ ὑπέρμετρη συγκί­νηση, καθὼς ἀναλογίζεσαι ὅτι τριάντα τόσα χρόνια ζεῖς αὐτὲς τὶς λιγοστὲς στιγμὲς, ὡς μιὰ παραχώρηση τῆς Χάριτός Του ποὺ ἐπιμένει νὰ σοῦ δωρίζει ἀκόμα τέτοιες εὐκαιρίες, γιὰ νὰ συνέρχεσαι κάπου-κάπου ἀπό τὴν ἀπόγνωση καὶ τὶς ἀνησυχίες, ποὺ, «ὥσπερ μέλισσαι κηρίον»,  σὲ κυκλώνουν.
Εἶναι μεταμεσονύχτια ὥρα, μὲ τὴν ἡσυχία νὰ στραγγίζει μέσα σου σταλαγμοὺς κατανύξεως καὶ ξαποσταμοῦ, ὕστερ᾿ ἀπὸ τὴν ἔνταση τῆς βραδυᾶς. Κάπου μακρυὰ ἀκούγονται ἀκόμα κάποιες κροτίδες καὶ τραγούδια τῶν εὐωχουμένων. Εἶναι Ἀνάσταση, βλέπεις κι ὅλοι μετέχουν σὲ κάποια ἑορταστικὴ τράπεζα, ἔστω κι ἄν στάθηκαν ἔξω ἀπό τὴν ἐκκλησιὰ γιὰ λίγα λεπτὰ, ἴσα-ἴσα γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη». 

«Η ΖΩΗ ΗΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

E.E.188 PBEB1

«Η ΖΩΗ ΗΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

 
Τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα ἐκφράζει μέ ἀπόλυτη πληρότητα τό γεγονός τῆς Ζωῆς, τῆς ἐπιγείου καί τῆς Ἐπουρανίου. Ἐκφράζει τό τί σημαίνει ἡ μετάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν Ζωήν» καί τό πῶς αὐτή ἡ μετάβαση –δηλαδή τό Πάσχα– ἐπιτυγχάνεται.
Μᾶς ἐκφράζει αὐτό τό μυστήριο «ὁ Μαθητής ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», ὄχι γιατί εἶναι ὁ Θεός προσωπολήπτης, ἀλλά γιατί αὐτός ὁ Μαθητής ἀγάπησε, περισσότερο ἀπό ὅλους τούς συμμαθητές του τόν Διδάσκαλον.
 Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας πρός τόν Μαθητή Του, μετέβαλε τόν Μαθητή εἰς Θεολόγον, δηλαδή τοῦ ἐγνώρισε «τά βάθη τοῦ Θεοῦ» καί ὁ Μαθητής τῶν «βαθέων τοῦ Θεοῦ»ἐγνώρισε σέ ἐκεῖνα τά βάθη τήν ἁπλότητα τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν σειρά του μᾶς μιλάει μέ ἁπλότητα γιά τό κατά Χριστόν παρόν καί μέλλον μας.
Μέ ἁπλότητα μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ Ζωή δέν εἶναι Χρόνος καί χρονικά διαστήματα, «οὐδέ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται» ἀλλά «Φῶς», «τό Φῶς τό Ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον».