ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Εἶναι νωπή ἀκόμη ἡ εἴδηση σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἕνας 16χρονος μαθητής ἔχασε τή ζωή του πέφτοντας ἀπό ὕψος, στήν προσπάθειά του νά βγάλει μιά φωτογραφία selfie μέ τό κινητό του.

Βεβαίως δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει κανείς καί τά θετικά στοιχεῖα πού μᾶς παρέχει ὁ ἐκσυγχρονισμός καί ἡ ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας, ὡστόσο ὁ ἄνθρωπος καί κυρίως ὁ νεοέλληνας δέν τήν χρησιμοποιεῖ «ἐπ’ ἀγαθῷ σκοπῷ».

Παρατηρεῖ κανείς φίλους, συζύγους κ.ο.κ. νά κάθονται, ἀπολαμβάνοντας τόν καφέ, τό φαγητό κ.ο.κ. καί παράλληλα νά μήν ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, ἀπασχολημένοι μέ τίς διάφορες παγίδες τοῦ Internet, ὅπως Facebook, Twitter, Instagram.

Οἱ διάφορες ἀναρτήσεις, σπάνια ἔχουν ἐνδιαφέρον περιεχόμενο καί συνήθως ἀναλώνονται σέ κοινοτυπίες, γνωστοποιήσεις ποῦ βρίσκονται, δηλ. σέ ποιά τοποθεσία κ.ο.κ.

 

Ἀξιωθήκαμε καί τούτη τή χρονιά ἀδελφοί νά πανηγυρίσουμε Πάσχα. Ὁ Χριστός μας συνεπής, ἦλθε καί φέτος νά ἀναστηθεῖ καί νά ἀναστήσει τίς ψυχές μας. Ἦλθε νά μᾶς ξαναδώσει ἐλπίδα, νά μᾶς δυναμώσει, νά μᾶς δώσει ἀκόμη μιά εὐκαιρία, νά μᾶς παρακινήσει νά κάνουμε μιά νέα ἀρχή, νά ἀναστήσουμε τόν πεσμένο ἑαυτό μας.

Ἐμεῖς ὅμως ποῦ βρισκόμασταν; Ἄραγε εἴμασταν ὅλοι ἐκεῖ; Γιορτάσαμε τήν Ἀνάσταση; Συναντήσαμε τόν ἀναστημένο Χριστό; Τό πήραμε τό μήνυμα; Μήπως μᾶς ἔχει κουράσει ἡ ἐπανάληψη; Κάθε χρόνο Πάσχα;

Ὅσοι δέν ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τό Κλεινόν Ἄστυ ἴσως νά μήν κατάλαβαν κάποια διαφορά. Οἱ ἐκκλησίες ἐδῶ βλέπετε δέν ἐπαρκοῦν γιά νά χωρέσουν τόν κόσμο. Ὅσοι ὅμως ἔσπευσαν νά συνεορτάσουν μέ γονεῖς, ἀδέλφια, συγγενεῖς, φίλους πού περίμεναν, ὅπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, στήν ἐπαρχία, μᾶλλον παρατήρησαν κάτι ἰδιαίτερο. Τό φετινό Πάσχα δέν ἔμοιαζε μέ ἐκεῖνο τό «Πάσχα τῶν Ἑλλήνων, Πάσχα, Μέγα Πάσχα». Ἡ ἔξοδος τῶν Ἀθηναίων πιό ὑποτονική ἴσως ἀπό ποτέ. Τά χωριά δέν πλημμύρισαν ἀπό ζωή, ἡ κίνηση στήν ἀγορά πεσμένη, οἱ ἐκκλησιές δέν ἔσφυζαν ἀπό τό ἐκκλησίασμα, στήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου λίγος ὁ κόσμος, ἀκόμη καί τό ἴδιο το βράδυ τῆς Ἀναστάσεως. 

 

 

Συµπληρώνονται φέτος σαράντα χρόνια ἀπὸ τότε πού ἐτέθη σὲ ἰσχὺ ἡ Ἀµερικανική Σύµβαση Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου (στὸ ἑξῆς ΑΣΔΑ), τὸ Ἰούλιο τοῦ ἔτους 1978. Ἡ AΣΔΑ ἀποτελεῖ τὸ ἐπιστέγασµα πολύχρονων προσπαθειῶν γιὰ συλλογικὴ προστασία τῶν ἀνθρώπινων δικαιωµάτων στὴν Ἀµερικανικὴ ἤπειρο. 

Ἡ ἔναρξη τοῦ περιφερειακοῦ προγράµµατος γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀνθρώπινων δικαιωµάτων µέσῳ µιᾶς Διεθνοῦς Συνθήκης δεσµευτικῆς γιὰ τὰ Ἀµερικανικὰ κράτη τοποθετεῖται στὴν Πέµπτη σύνοδο τῶν Ὑπουργῶν Ἐξωτερικῶν τῶν Ἀµερικανικῶν Κρατῶν. Ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἔλαβε χώρα στὸ Σαντιάγο τῆς Χιλῆς, τὸ 1959 καὶ ἀποφάσισε, µεταξὺ ἄλλων, τὴν προπαρασκευὴ µιᾶς διαµερικανικῆς σύµβασης ἀνθρώπινων δικαιωµάτων. Τὸ τελικὸ κείµενο τῆς ΑΣΔΑ ἐγκρίθηκε δέκα χρόνια ἀργότερα, τὸ Νοέµβριο τοῦ 1969. Τέθηκε σὲ ἰσχύ, ὅπως ἤδη σηµειώσαµε, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1978. 

Προκειµένου νὰ διασφαλιστεῖ ἡ προστασία τῶν θεµελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων ποὺ κατοχυρώνονται ἀπὸ αὐτήν, ἡ ἴδια ἡ ΑΣΔΑ θεσµοθετεῖ δύο ὄργανα ἁρµόδια γιὰ τὴ διασφάλιση τῆς ἐφαρµογῆς της ἀπὸ τὰ Κράτη–Μέρη. Πρόκειται γιὰ τὴν Διαµερικανικὴ Ἐπιτροπὴ τῶν Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τὸ Διαµερικανικὸ Δικαστήριο Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου.