ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 

«Θεόν ἀνθρώποις ἰδεῖν ἀδύνατον, Ὅν οὐ τολµᾶ ἀγγέλων ἀτενίσαι τά τάγµατα. Διά Σοῦ δέ, Πάναγνε, ὁράθη βροτοῖς Λόγος σεσαρκωµένος. Ὅν µεγαλύνοντες σύν ταῖς οὐρανίαις στρατιαῖς Σέ µακαρίζοµεν».

Ἐφ’ ὅσον εἶναι ἀδύνατον στόν ἄνθρωπο, ἔστω καί γιά µία στιγµή, νά δεῖ τόν Θεό, πολύ περισσότερο δέν µπορεῖ νά κατανοήσει τίς ἐνέργειές Του. Πολύ περισσότερο δέν µπορεῖ νά καταλάβει τό πῶς καί τό γιατί  κάνει τό καθετί.

Πρέπει νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος εἰδικές προϋποθέσεις γιά νά ἐξετάσει, προσεγγίσει καί ἀποκτήσει πρόσβαση στή γνώση ὅλων τῶν ὑλικῶν πραγµάτων καί περισσότερο τῶν ἀντικειµένων τῆς ὕλης πού δέν εἶναι ὁρατά ἄµεσα µέ γυµνό µάτι ἀλλά χρειάζονται εἰδικά ἐργαλεῖα, ὅπως παραδείγµατος χάριν τά οὐράνια σώµατα, οἱ πλανῆτες, τά ἄστρα, πού µποροῦν νά ἐρευνηθοῦν µόνο µέ ἐνισχυµένα τηλεσκόπια καί τά µικροσκοπικά σωµατίδια ὅπως εἶναι οἱ µονοκύτταροι ὀργανισµοί, οἱ ἰοί καί τά βακτήρια πού εἶναι µέν ἀόρατα στό µάτι, µποροῦν ὅµως νά γίνουν ὁρατά µόνο µέ εἰδικά µικροσκόπια.

Ποιές εἶναι αὐτές οἱ προϋποθέσεις; Δέν ἀρκεῖ νά περιγράφει κάποιος ἁπλῶς αὐτό πού βλέπει, λόγου χάρι, σέ ἕνα µικροσκόπιο; Τί εἶναι αὐτό πού θά τόν βοηθήσει καί νά δεῖ ἀντικειµενικά καί σωστά αὐτό πού βλέπει στό µικροσκόπιο ἀλλά καί µέσα ἀπό αὐτό νά βρεῖ τί γνώση κρύβεται καί ποιά προοπτική ὑπάρχει;

Ὁ διάσηµος ἀστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ στό ἔργο του «Ἕνα σύντοµο χρονικό τοῦ χρόνου» (1988) εἶχε πεῖ, ἀπαντῶντας στήν ἐρώτηση περί τοῦ «γιατί» τῆς ὕπαρξης τοῦ Σύµπαντος: «Ἐάν βροῦµε τήν ἀπάντηση αὐτή θά πρόκειται γιά τόν ὕψιστο θρίαµβο τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς -ἐκείνη τή στιγµή θά γνωρίζουµε τή σκέψη τοῦ Θεοῦ, θά γνωρίζουµε τόν Νοῦ τοῦ Θεοῦ».

Αὐτά τά λόγια ἀκριβῶς, φανερώνουν τήν ἐλαφρότητα τῆς λογικῆς τοῦ ἀθέου Χόκινγκ, ἀλλά καί τῶν προϋποθέσεων πού προείπαµε.

Ἡ γνώση, ἡ ὁποιαδήποτε γνώση -πού εἶναι πραγµατική καί ἀληθινή- καί ἡ Σοφία ἀνήκουν καί προέρχονται ἀπό τόν Θεό. Μόνο ἀπό Αὐτόν. Κι ἄν ἀκόµα ὁ ἄνθρωπος ἤ ὁ ἐπιστήµονας ἀνακαλύψει κάτι, ἁπλῶς συµµετέχει σέ ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ πού προϋπῆρχε πρίν ἀπ’ αὐτόν. Δέν ὑπάρχει ἀνακάλυψη πού δέν τήν γνωρίζει καί δέν τήν ἔχει ἤδη χαρίσει ὁ Θεός. Γι’αὐτό εἶναι πάρα πολύ σηµαντικό, εἶναι καίριας σηµασίας, ὁ ἐπιστήµονας ἤ ὁ ἐφευρέτης νά εἶναι πιστός στόν Θεό ἄνθρωπος. Μόνο αὐτός πού συνδέεται µέ τόν Παντογνώστη µπορεῖ νά γνωρίζει καί νά ὠφελήσει ἀληθινά ἀνθρώπους.

Μία ἀπό τίς προϋποθέσεις προσέγγισης τοῦ ὑλικοῦ κόσµου πού µᾶς περιβάλλει εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ πηγή τῆς Σοφίας. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἐµπνέει σεβασµό στήν κτίση καί στούς ἀνθρώπους, περιέχει συναίσθηση, παρέχει πληροφορίες καί ὁδηγεῖ στήν πραγµατική καί ἀληθινή Γνώση. Γι’ αὐτό, γιά νά ὠφελήσει πραγµατικά µία ἐπιστηµονική ἀνακάλυψη τούς ἀνθρώπους ἤ τήν ἀνθρωπότητα εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητο νά προέρχεται καί νά εἶναι ἔργο πιστοῦ πραγµατικά στόν µόνο ἀληθινό Θεό ἀνθρώπου.

Ἡ σύγχρονη ἐπιστήµη προσπαθεῖ, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τά λόγια τοῦ ἀναγνωρισµένου παγκοσµίως κοσµολόγου, χωρίς σεβασµό καί φόβο στό Θεό, νά ἀποκτήσει πρόσβαση στή γνώση πού µόνο Ἐκεῖνος ἔχει. Μέ πεποίθηση στήν ἀνθρώπινη µηδαµινότητα καί αὐθάδεια, προσπαθεῖ νά κατακτήσει µέ τό ἔτσι θέλω καθετί πού βάζει στό στόχαστρό της. Γι’ αὐτό τά ἀποτελέσµατά της εἶναι τραγικά. Καί ἡ ἴδια ἡ ἐπιστήµη ὑπηρετεῖ καί ἐξυπηρετεῖ τό κέρδος.

«Ἐν τῷ κόσµῳ ἦν, καί ὁ κόσµος δι’ Αὐτοῦ ἐγένετο καί ὁ κόσµος Αὐτόν οὐκ ἔγνω».

Ὁ ἠγαπηµένος Μαθητής τοῦ Χριστοῦ µας, πού πρῶτος ἀπ’ ὅλους ὀνοµάστηκε Θεολόγος, γνώρισε καί µᾶς ἀποκάλυψε τό «γιατί» τῆς ὕπαρξης τοῦ Σύµπαντος.

«Οὕτως γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσµον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ  Τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν µή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωήν αἰώνιον».

«Πάντα δι’ Αὐτοῦ ἐγένετο καί χωρίς Αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν».

Οὔτε αὐτή ἡ ὁρατή κτίση ἀλλά οὔτε καί ἡ ἀόρατη ἐπίσης εἶναι ἐφικτό νά κατανοηθοῦν χωρίς τήν δική Του καθοδήγηση. Τί ψάλλει ἡ Ἁγία µας Ἐκκλησία γιά τόν ἅγιο Σπυρίδωνα τόν θαυµατουργό; «…καί ἐν τῷ µέλπειν τάς ἁγίας Σου εὐχάς Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας Σοι ἱερώτατε»! Ποιά µικροσκόπια καί ποιά τηλεσκόπια εἶχε ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας γιά νά συλλειτουργεῖ µέ τούς ἁγίους Ἀγγέλους; Εἶχε τήν ἁπλότητα καί τήν βεβαιότητα καί τήν ἁγιότητα καί τήν πίστη στό Θεό Τόν Ὁποῖο θεωροῦσε ὡς τήν µόνη πραγµατικότητα.

Μπορεῖ ἕνα µωρό παιδί, παρατηρῶντας ἕνα ἐξαίσιο ἀριστούργηµα ἑνός µοναδικοῦ καί παγκοσµίου φήµης ζωγράφου νά κατανοήσει τήν ἀξία αὐτοῦ πού βλέπει; Ἄλλο τόσο καί ἀπείρως περισσότερο δέν µπορεῖ ἕνας θνητός καί πρόσκαιρος ἄνθρωπος νά ἐµβαθύνει καί νά φιλοσοφήσει στά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐάν Ἐκεῖνος δέν ἐπιτρέψει καί δέν δώσει τήν δυνατότητα καί δέν φωτίσει τόν πιστό Του, τόν ἄνθρωπο πού Τόν ἐµπιστεύεται πού θέλει µόνο ἀπό Αὐτόν νά πληροφορεῖται καί νά γνωρίζει…

Ὅπως καί κάθε ἄνθρωπος πού θέλει ἡ πορεία του στόν κόσµο νά ἔχει νόηµα καί µία προοπτική πού δέν θά σταµατάει στά 60, 90 ἤ 100 χρόνια ἀλλά αἰώνια, αὐτός πού θέλει νά ἀποκτήσει πραγµατικές γνώσεις, τό πρῶτο πού πρέπει νά κάνει εἶναι νά ἀνοίξει καί νά ἐµπιστευθεῖ ἀπόλυτα τό νοῦ καί τήν καρδιά του σ’ Αὐτόν πού τό «νῖκος ἔδωκεν ἡµῖν», νίκησε γιά µᾶς, νίκησε τόν χειρότερο ἐχθρό µας, τόν θάνατο καί τόν διάβολο, τό κακό καί τίς ἀρρώστιες καί κάθε τί πού δέν τό ἔπλασε οὔτε εἶναι ὑπεύθυνος γι’ αὐτό ἀλλά ἐµεῖς τά προκαλέσαµε καί ἀπάλλαξε παντοτινά τόν κόσµο µας ἀπό καθετί δυσάρεστο, αὐτό τόν κόσµο πού ἐµεῖς παρατηροῦµε καί ἐξετάζουµε µέ κάθε σχολαστικότητα καί «κολλάµε» σ’ αὐτόν, ξεχνῶντας τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς ὁ Ὁποῖος φανερώνει τά «ἄδηλα καί τά κρύφια» τῆς Σοφίας Του µέ ἄπειρη καλοσύνη καί ἔλεος ἀρκεῖ κάποιος πραγµατικά νά Τοῦ τό ζητήσει…