ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 2018, δημοσιεύτηκε στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἀργολικῆς Ἀρχειακῆς Βιβλιοθήκης Ἱστορίας & Πολιτισμοῦ, ἡ μελέτη τοῦ κ. Παναγιώτη Γ. Κρητικοῦ μέ τίτλο «Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας Τέκτων κανονικός», μελέτη πού εἶχε δημοσιευθεῖ στό περιοδικό «Ὁ Ἐρανιστής», ἔτος Γ΄, τεῦχος 15/16 στήν Ἀθήνα τό 1965.

Στήν μελέτη αὐτή ὁ κ. Κρητικός προσπαθεῖ νά ἀποδείξει ὅτι ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἦταν Τέκτονας. 

Στήν ἀρχή τῆς μελέτης του ἀναφέρει: «Εἰς προηγουμένην μας μελέτην περὶ Φιλικῆς Ἑταιρείας καὶ Τεκτονισμοῦ ἐγράφομεν ὅτι, καίτοι ἡ Τεκτονικὴ παράδοσις, μεταβιβαζόμενη προφορικῶς καί διά τῆς παλαιοτέρας καί νεωτέρας Τεκτονικῆς βιβλιογραφίας, μᾶς φέρει τοὺς ἱδρυτὰς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, καὶ τά πλεῖστα τῶν μελῶν τῆς Ἀρχῆς καὶ τῶν Ἀποστόλων της ὡς Τέκτονας, τὴν δὴ ὅλην ὀργάνωσίν της, στηριζομένην ἐπί Τεκτονικῶν βάσεων, δὲν κατέστη δυνατὴ μέχρι σήμερον, παρὰ τὰς ὑπαρχούσας σαφεῖς ἐνδείξεις, ἡ ὑπό τῆς συγχρόνου ἱστορικῆς ἐπιστήμης ἀπαιτουμένη τεκμηρίωσις διὰ πολλούς ἐξ αὐτῶν.» (Ὁ Ἐρανιστής, ὅ. ἀ. , σελ.125). Καί συνεχίζει: «Συμφώνως πρὸς τὴν Τεκτονικὴν παράδοσιν καὶ τὴν Ἑλληνικὴν Τεκτονικὴν βιβλιογραφίαν, ὁ Καποδίστριας θεωρεῖται, Τέκτων κανονικός, φέρεται δέ ἐνταλεὶς ὑπό τῶν ἐν Κερκύρᾳ Τεκτονικῶν ἀρχῶν ἵνα ἐνεργήσῃ διαφόρους  ἀποστολάς. Οὕτως ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς Τεκτονικῆς βιβλιογραφίας διαπιστοῦται ὅτι, πρωτοβουλίᾳ τῆς ἐν Κερκύρᾳ Μεγάλης Στοᾶς καὶ ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ Τέκτονος Ἀλεξάνδρου Μαυροκορδάτου τοῦ Φιραρῆ, φίλου του, ἱδρύθη τὸ 1812 ἐν Μόσχᾳ ἡ Στοὰ «Φοῖνιξ», γνωστή ὡς μυστικὴ Ἑταιρεία ἤ Λέσχη «Φοῖνιξ» ὑπό τὸν Καποδίστριαν, ἡ εἰς Παρισίους Στοά «Ἀθηνά» καὶ ἡ «Φιλαθηναϊκὴ Ἀκαδημία». 

Τέκτονες ἱστορικοὶ τὸν ἀναφέρουν ἐπίσης ὡς ἀποσταλέντα ὑπό τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Κερκύρας εἰς Παρισίους, ἵνα ἱδρύσῃ ἐκεῖ τὸ «Ἑλληνόγλωσσον Ξενοδοχεῖον». (Ὁ Ἐρανιστής, ὅ.ἀ., σελ.136)

Πῶς εἶναι δυνατόν, ἐνῶ κατά τούς Μασώνους ὁ Καποδίστριας ἦταν Τέκτονας καί τοῦ εἶχαν ἀνατεθεῖ πολλές ἐθνικές ἀποστολές, ἐν τούτοις, ὄχι μόνο  δέν ὑπάρχει γιά τό γεγονός αὐτό τεκμηρίωση, ἀλλ’ οὔτε κἄν ἔστω μιά ἔνδειξη, παρεκτός ἀπό τήν προφορική Τεκτονική παράδοση; Αὐτό τό παραδέχεται καί ὁ συγγραφέας, ἀλλά συνεχίζει ἀπτόητος. Γράφει: «Ὅλων ὅμως τῶν ἀνωτέρω, ἐκ παραδόσεως ἤ ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς Τεκτονικῆς βιβλιογραφίας, πληροφοριῶν, οὐδεμία ὑφίσταται μέχρι σήμερον κανονική τεκμηρίωσις, διαμφισβητουμένης, ὡς ἐκ τούτου, ὑπό πολλῶν ἀκόμη καὶ τῆς Τεκτονικῆς τούτου ἰδιότητος..... Ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέρουσα μαρτυρία εἶναι ἡ ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Στοᾶς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου «Φοῖνιξ» τῆς Κερκύρας, ὑπ’ ἀριθ. 5843, ἱδρυθείσης ἐπισήμως τήν 23ην Ἰουλίου 1843 κατά τήν συνεδρίαν αὐτῆς τῆς 24-4-1844 (5844), ἥν διηύθυνεν ὁ Α. Δάνδολος, ὅπου ἀναγράφονται τά ἀκόλουθα, ὡς ἀντεγράφησαν ἐν μέρει ὑπὸ τοῦ Μ. Πολλάτου: «Διεξαγομένης συζητήσεως ἐν σχέσει μὲ τὸν ἑορτασμὸν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου (χειμερινόν ἡλιοστάσιον), ὁ Ἀδελφός Ζαμπέλης λαμβάνων τὸν λόγον λέγει: Ἐπειδὴ εἰς ὅλας τὰς εἰσδοχὰς ὁμιλοῦμεν πρὸς τοὺς Νεοφύτους περὶ τοῦ ἀτέρμονος ἀριθμοῦ μεγάλων ἀνδρῶν, ἐνδόξων προσωπικοτήτων τοῦ Ἔθνους, αἱ ὁποῖαι ἐτίμησαν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Τεκτονισμοῦ καὶ ἐπειδὴ ἀφ’ ἑτέρου τὰ ὀνόματα ὅλων τούτων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν, ἀποτελοῦν διάκοσμον (λέξις δυσανάγνωστος ἐν τῷ πρακτικῷ) πρέπει νὰ μνημονεύωνται παντοῦ καὶ πάντοτε, προτείνω ὅπως ἐκλεγοῦν μεταξὺ τούτων 24 (ὀνόματα), τά ὁποῖα κατὰ τὴν προσεχῆ ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, νὰ γραφοῦν μεγάλοις γράμμασιν ἐπί τῶν τοίχων τῆς αἰθούσης τῶν ἀπωλεσθέντων βημάτων, μεταξύ δὲ τούτων νὰ συμπεριληφθοῦν τὰ ὀνόματα τοῦ Ρήγα Φερραίου καὶ Καποδιστρίου.

Ὁ Ρήτωρ τῆς Στοᾶς Θεμ. Μπαμίχας καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ Δ. Καλογερόπουλος ἀναφέρουν ἐπίσης ὅτι ἡ Στοά, ἅμα τῇ συστάσει της, ἐψήφισε τὴν ἀναγραφὴν ἐν τῇ Χρυσῇ Βίβλῳ της, τῶν ὀνομάτων τῶν Ἑλλήνων Τεκτόνων, Ρήγα Φερραίου, Ἰωάννου Καποδιστρίου, Ἀλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, Νικολάου Σκουφᾶ, Ἐμμανουήλ Ξάνθου, Ἀθανασίου Τσακάλωφ κ.ἄ.». (Ὁ Ἐρανιστής, ὅ.ἀ., σελ. 136)

Διευκρινίζοντας θά θέλαμε νά ἀναφέρουμε ὅτι ἡ Στοά «Φοῖνιξ» δέν ἱδρύθηκε τό 1843 ἀλλά τό 1818 μέ τό ὄνομα «Στοά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Φοίνικος». Τό 1843 πού ἀναφέρει ὁ κ. Κρητικός ἁπλῶς μετανομάζεται σέ «ΦΟΙΝΙΞ». Εἶναι ἄξιο ἀπορίας γιατί στή Στοά δέν ὑπῆρχε ἐγγεγραμένο τό ὄνομα τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια ὡς μέλος καί χρειάστηκαν 13 ὁλόκληρα χρόνια μετά τήν δολοφονία του γιά νά ἀναγορευτεῖ μέλος τῆς Στοᾶς. Ὁ Καποδίστριας γεννήθηκε καί μεγάλωσε στήν Κέρκυρα. Ἀπό τά νεανικά του χρόνια ἦταν μία σημαντική πολιτική καί κοινωνική προσωπικότητα τοῦ νησιοῦ. Διορίστηκε ἔκτακτος Ἐπίτροπος καί ἀργότερα Ὑπουργός τῆς Ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας τῆς αὐτόνομης «Ἑπτανήσου Πολιτείας». Παρ’ ὅλα αὐτά, ὅπως ἀναφέρει καί πιό κάτω ὁ μελετητής, τό ὄνομα τοῦ Καποδίστρια δέν συναντᾶται πουθενά στά Τεκτονικά ἀρχεῖα: «Πάντως παρὰ τὰς ὡς ἄνω ὑπαρχούσας ἐνδείξεις περί τῆς Τεκτονικῆς του ἰδιότητος, ἄμεσος τεκμηρίωσις ἐκ Στοᾶς, εἰς τὰ ἀρχεῖα τῆς ὁποίας νά ἀναφέρεται ὅτι διετέλεσεν οὗτος μέλος της, δέν ὑφίστατο. Ἡ μαρτυρία τοῦ Πρακτικοῦ τῆς Στοᾶς Κερκύρας (ἀναγόμενη εἰς τό 1843), καθ’ ἥν ἀναφέρεται οὗτος ὡς Τέκτων, δύναται καθ’ ἡμᾶς νά θεωρηθῇ ὡς τεκμηρίωσις κανονική, λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν ὅτι τά πλεῖστα τῶν μελῶν της ἐν τῇ ἰδία αὐτοῦ πατρίδι λειτουργούσης Στοᾶς τότε ἦσαν γνωστοὶ καὶ φίλοι (Δάνδολος κ.ἄ.) τοῦ Καποδιστρίου.» (Ὁ Ἐρανιστής, ὅ.ἀ., σελ.137)

Σάν συμπέρασμα δηλαδή, καταλήγει ὁ μελετητής ὅτι, ναί μέν δέν ὑπάρχει τό ὄνομά του ἀλλά ἐφόσον ὅλοι οἱ φίλοι του ἦταν Τέκτονες ἄρα θά ἦταν καί αὐτός. Ἀπορεῖ κανείς μέ αὐτήν τήν «ἱστορική τεκμηρίωση» ἑνός τόσο σημαντικοῦ θέματος. Δέν ἀναρωτιέται ὁ συγγραφέας τό ἁπλό ὅτι, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει καμιά ἐγγραφή μέ τό ὄνομά του, τότε δέν θά εἶναι Τέκτονας. 

Ἀφοῦ ἀνέτρεξε σέ ὅλα τά Τεκτονικά ἀρχεῖα, Ἑλληνικά, Γερμανικά, Ἀγγλικά καί Γαλλικά, βρῆκε, ὅπως μᾶς ἀναφέρει, μιά καί μοναδική καταγραφή τοῦ ὀνόματος τοῦ Καποδίστρια στά πρακτικά τῆς Στοᾶς Modestie τῆς Ζυρίχης. «Μετὰ πολλὰς ἀναζητήσεις εἰς τὴν βιβλιογραφίαν, Γερμανικήν, Ἀγγλικὴν καί Γαλλικήν, ἡ μόνη μνεία περί τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου, ἥν ἀνεῦρον εἶναι ἡ ἀκόλουθος: Histoire de la Franc-Maconnerie, par Henri Boos, Berne 1894, page 416: Ἡ Στοά «Modestie» τῆς Ζυρίχης, δύναται νά ρίψῃ βλέμμα ὑπερηφάνειας ἐπί τῆς ἐποχῆς ταύτης (1820-1830), καθ’ ἥν μέγας ἀριθμός διασήμων ἐπισκεπτῶν, οἱ ποιηταί Salis καί Matthisson, ὁ κόμης Westerhold, ὁ De Ratisbonne, ὁ Juste Gruner, Πρέσβυς τῆς Πρωσσίας παρὰ τῇ Ἑλβετικῇ Ὁμοσπονδίᾳ, ὁ διάσημος Capo d’Istria καί ἄλλοι, ἐνεψύχωναν διά τῆς παρουσίας των, τὰς ἐργασίας της. 

1ον. Ἡ ἐπίσκεψις εἰς Στοὰς κατὰ τὰς ἐργασίας αὐτῶν ἐπιτρέπεται μόνον εἰς Τέκτονας καὶ μόνον ἐφ’ ὅσον ἀνήκουν εἰς Τεκτονικὰς δυνάμεις, ἀνεγνωρισμένας ὑπὸ τῆς τοπικῆς Τεκτονικῆς Ἀρχῆς. 2ον. Ὅτι οἱ ἐπισκέπται εἰσέρχονται καθ’ ὡρισμένην ὥραν τῆς συνεδρίας καὶ καθ’ ὡρισμένους τύπους, ὅπως ὁρίζουν τὰ τυπικά. 3ον. Τῆς εἰσόδου προηγεῖται, ἔλεγχος τῆς Τεκτονικῆς αὐτῶν ἰδιότητος, βάσει τῶν ἐπισήμων Τεκτονικῶν των ἐγγράφων καί μετά τήν συμπλη­ρωματικήν ἀναγνώρισιν διά τῶν εἰδικῶν Τεκτονικῶν πρός τοῦτο σημείων.» (Ὁ Ἐρανιστής, ὅ. ἀ., σελ.139)

Αὐτή εἶναι ἡ μοναδική μαρτυρία, ἡ ὁποία ἀναφέρει ὅτι ὁ Καποδίστριας παρακολούθησε ὡς ἐπισκέπτης τίς ἐργασίες τῆς συγκεκριμένης Στοᾶς. Γεννᾶται, λοιπόν, τό ἐρώτημα: ἄν κανείς, γιά νά εἰσέλθει ἁπλῶς στήν Στοά, ἀκόμη καί ὡς ἐπισκέπτης χρειάζονται ἐπίσημα Τεκτονικά ἔγγραφα, πῶς ἡ Στοά τῆς Κέρκυρας δέν εἶχε οὔτε ἕνα ἐπίσημο Τεκτονικό ἔγγραφο πού νά δηλώνει ὅτι μέλος της ἦταν ὁ Καποδίστριας καί χρειάστηκε 13 χρόνια μετά νά τόν ἀνακηρύξουν διά βοῆς ἐλλείψει ἄλλων στοιχείων; Πῶς ἡ Στοά τῆς Κέρκυρας ἐπέτρεπε τήν εἴσοδο στόν Καποδίστρια χωρίς νά διαθέτει κανένα ἔγγραφο, χωρίς νά ἔχει καμιά ἐγγραφή πού νά δηλώνει ὅτι ἦταν μέλος της; Γιατί δέν ὑπῆρχε καμμία ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Καποδίστρια, ἔστω ὡς ἐπισκέπτη, στή Στοά τῆς Κέρκυρας στήν ὁποία ἔζησε 32 χρόνια μέχρι νά ἀναχωρήσει γιά τήν Ρωσία;

Κατόπιν ὁ κ. Κρητικός προχωρεῖ στό ζήτημα τῆς ὑπογραφῆς. «Ὡς σημεῖα τοιαῦτα νοοῦνται αἱ δύο πρό τῆς ὑπογραφῆς γραμμαί. Αὗται εἰς ἄλλας περιπτώσεις φέρουν καὶ στιγμάς, εἰς ἀριθμόν ποικίλλοντα, ἀναλόγως τοῦ Τεκτονικοῦ βαθμοῦ τοῦ ὑπογράφοντος, ἄλλοτε προφανῶς, διότι αὗται ἀπετέλουν σημεῖον ἀναγνωρίσεως παρὰ πάντων, Τεκτόνων ἤ μή, ἀκόμη καὶ παρὰ ἀντιΤεκτόνων, ἐτίθεντο αἱ γραμμαί, ἀλλ΄ ἄνευ στιγμῶν. Ἀντιθέτως παρετηροῦντο οὐχὶ σπανίως καὶ τρεῖς ἤ πέντε κύκλοι ἀντί 3 ἤ 5 στιγμῶν κάτωθεν ἤ πλαγίως τῆς ὑπογραφῆς.» (Ὁ Ἐρανιστής, ὅ. ἀ. , σελ.139)

Τά θέματα ἐδῶ εἶναι πιό ἁπλᾶ γιά τόν μελετητή. Οἱ Τεκτονικές ὑπογραφές φέρουν τελεῖες, ἀναλόγως τοῦ βαθμοῦ, ἀλλά μπορεῖ νά φέρουν καί γραμμές χωρίς τελεῖες. Μπορεῖ ὅμως νά ἔχουν καί κύκλους, 3 ἤ 5 ἀναλόγως. Σέ αὐτή τήν σπάνια περίπτωση ἐμπίπτει ὁ Καποδίστριας, τοῦ ὁποίου ἡ ὑπογραφή ἔχει κύκλους. Σύμφωνα μέ αὐτό τό σκεπτικό, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ὑπογράφουν εἶναι Τέκτονες, διότι ὅλοι στίς ὑπογραφές τους χρησιμοποιοῦν γραμμές, ἤ τελεῖες ἤ κύκλους.

Συνεχίζοντας ὁ κ. Κρητικός φθάνει στό σημαντικότερο γι’ αὐτόν, γεγονός τό ὁποῖο ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Καποδίστριας ἦταν Τέκτονας. 

« Ὁ Τεκτονισμὸς καὶ ἡ ἀρχηγία τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. 

Ἡ ἐξήγησις διαφαίνεται ἤδη ἁπλούστατη: Ὁ Ξάνθος, Τέκτων τότε κανονικὸς προσῆλθεν πρὸς τὸν Τέκτονα ἀδελφόν του Ἰωάννην Καποδίστριαν καὶ ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Τεκτονικῆς ἀγάπης ἡ ὁποία τοὺς ἥνωνεν, ἐπρότεινεν εἰς αὐτὸν τὴν ἀρχηγίαν τῆς Φιλικῆς. Παρουσιάζεται εἰς αὐτόν παρεμβολῇ τοῦ ἐπίσης ἀδελφοῦ του Τέκτονος Μάνου. Ἡ ἐκ μέρους τοῦ Καποδιστρίου ὑποδοχή, ὅπως τήν παρουσιάζει ὁ Ξάνθος, ὑπῆρξεν ἀπολύτως φιλικὴ καὶ τελείως διάφορος ἐκείνης τοῦ Γαλάτη. Εἰς τὸν Ξάνθον ἐξήγησεν διατὶ δὲν ἠδύνατο νὰ ἀναλάβῃ τήν Ἀρχηγίαν καὶ δὲν τὸν ἐπέπληξεν ὅπως εἶχεν κάμη εἰς τὸν Γαλάτην. Καί τότε ὁ Ξάνθος ἀπετάθη εἰς τὸν ἐπίσης ἀδελφόν του Τέκτονα Ἀλέξανδρον Ὑψηλάντην. Ὁ τελευταῖος οὗτος ἐδέχθη τὴν Ἀρχηγίαν ἀφοῦ προηγουμένως συνωμίλησε ἰδιαιτέρως μετὰ τοῦ Καποδιστρίου. Διαπιστοῦνται οὕτως ὅτι ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ Τεκτονισμοῦ, διὰ τῆς μεταξὺ τῶν τριῶν Τεκτόνων Ξάνθου, Καποδιστρίου καὶ Ὑψηλάντου συνεννοήσεως, κατωρθώθη ἡ ἐπιστέγασις τῆς Ὀργανώσεως τῆς Φ.Ε., διὰ τῆς συμπληρώσεως τῆς ἀνάρχου ἕως τότε Ὑπερτάτης Ἀρχῆς ταύτης διὰ τοῦ μετέπειτα Ἀρχηγοῦ τῆς Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντου.» (ὅ.ἀ., σελ.141)

Θά παραθέσουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἱστοσελίδα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος καί ἄλλες πληροφορίες, χρήσιμες γιά μᾶς, προτοῦ βγάλουμε τά συμπεράσματά μας, ἀφοῦ τά Τεκτονικά κείμενα εἶναι ὁ καλύτερος συνήγορός μας γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ μεγάλου Τεκτονικοῦ ψεύδους: 

«Ἱστορική ἀποβαίνει ἡ Στοά «Ἕνωσις» τῆς Λευκάδας, γιατί ἐκεῖ μυήθηκε ὁ Ἐμμανουήλ Ξάνθος καί ἐκεῖ ὁραματίστηκε τήν ἰδέα γιά τήν ἵδρυση τῆς «Φιλικῆς Ἑταιρείας», πάνω σέ καθαρά Τεκτονικές βάσεις....

Τό ἔτος 1813, μέ μέριμνα πάλι τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, ἱδρύθηκε στό Παρίσι Τεκτονικό Κέντρο, μέ τήν ὀνομασία «Ἑλληνόγλωσσον Ξενοδοχεῖον», στό ὁποῖο ἡ Τεκτονική ἐργασία συνδυαζόταν στενά μέ τή μυστική προετοιμασία γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος. Ἐκεῖ μυήθηκε ὁ Ἀθανάσιος Τσακάλωφ, ὁ ὁποῖος μετά τήν ἐπιστροφή του στή Μόσχα, ἐμύησε ἀργότερα καί τόν Νικόλαο Σκουφά. Τόν ἴδιο χρόνο, οἱ Ἀθ. Τσακάλωφ καί Ν. Σκουφᾶς, μαζί μέ τόν Ἐμμανουήλ Ξάνθο, ἔθεσαν στήν Ὀδησσό τῆς Ρωσίας, τίς βάσεις γιά τή σύσταση «μυστικῆς ἑταιρείας», πού ἔταξε ὡς σκοπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος ἀπό τούς Τούρκους. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δημιουργήθηκε στίς 14 Σεπτεμβρίου 1814 ἡ «Φιλική Ἑταιρεία», στήν ὁποία μυήθηκαν πολυάριθμοι διακεκριμένοι Ἕλληνες πατριῶτες –Τέκτονες καί μή– καί οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν ἐνεργά, μέ ὑλικά καί ἠθικά μέσα, στήν ἐπίτευξη τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ Ἔθνους, ἐνῶ παράλληλα πολλές Εὐρωπαϊκές Τεκτονικές Στοές, πρόσφεραν χρήματα γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ σκοποῦ.» (http://www.grandlodge.gr/istoria-tou-ellinikou-tektonismou-w-53906.html)

Στά ἀπομνημονεύματα τοῦ Ἐμμανουήλ Ξάνθου γράφει: «Ὁ Ἐμμανουήλ Ξάνθος ἐκ τῆς Νήσου Πάτμου γραμματεύων ἀπὸ τὰ 1810, παρὰ τῷ μεγαλεμπόρω Βασιλείῳ Ξένῃ εἰς Ὀδησσὸν ....εἰσήχθη εἰς τὴν Ἑταιρίαν τῶν ἐλευθέρων Κτιστῶν, (Μασόνων) ὤν δὲ ἰδεῶν ἐλευθέρων καὶ πνέων πάντοτε μῖσος κατὰ τῆς Τουρκικῆς τυραννίας, συνέλαβεν ἀμέσως τήν ἰδέαν, ὅτι ἐδύνατο νὰ ἐνεργηθῇ μία μυστικὴ Ἑταιρία κατὰ τοὺς κανόνας ταύτης τῆς τῶν ἐλευθέρων Κτιστῶν......» (Ἀπομνημονεύματα περί Φιλικῆς Ἑταιρείας, Ἐμμανουήλ Ξάνθου, Ἀθήνα 1845 σελ. 2)

Καί παρακάτω: «...τότε ὁ Ξάνθος ἔλαβεν ἀφορμὴν νὰ προτείνῃ εἰς τοὺς ῥηθέντας φίλους του, τὴν ἥν συνέλαβεν ἰδέαν νὰ συστήσωσι μίαν Ἑταιρίαν, σκοπὸν ἀμετάτρεπτον ἔχουσαν τὴν ἐλευθέρωσιν τῆς Πατρίδος, φανερώσας δὲ εἰς αὐτοὺς τὴν εἴσοδόν του εἰς τὴν Ἑταιρίαν τῶν Μασόνων καί τίνα τῶν σημείων αὐτῆς, ὅσα ἐδύναντο νὰ προσαρμοσθῶσιν εἰς αὐτὴν κοινοποιήσας....» (Ἀπομνημονεύματα περί Φιλικῆς Ἑταιρείας, Ἐμμανουήλ Ξάνθου, Ἀθήνα 1845 σελ. 3)

Ὅπως προκύπτει ἀπό τά παραπάνω ἡ Φιλική Ἑταιρεία ἱδρύθηκε ἀπό Τέκτονες καί οἱ ἴδιοι οἱ Τέκτονες προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν ὅτι ὑπῆρξε μιά στενή συνεργασία καί σχέση μεταξύ τῶν ἱδρυτῶν τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας καί τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια. Εἶναι πολύ σημαντικό γιά τούς Τέκτονες νά ἀποδείξουν ὅτι οἱ Φιλικοί καί ὁ Καποδίστριας ἐργάστηκαν καί προετοίμασαν ἀπό κοινοῦ τήν Φιλική Ἑταιρεία μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι ὅμως αὐτή ἡ πραγματικότητα; 

Γιά νά ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα θά πρέπει νά κατανοήσουμε πῶς ὁ Καποδίστριας ὁραματιζόταν τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος καί πῶς ἡ Φιλική Ἑταιρεία.

Γιά τήν Φιλική Ἑταιρεία ἡ ἐπανάσταση ἦταν ἀναπόφευκτη καί ἡ μοναδική λύση γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἐλλάδος. Αὐτό διακήρυττε ἀπό τήν ἵδρυσή της καί καθ’ ὅλη τήν λειτουργία της.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ὁ Καποδίστριας δέν ἦταν πεπεισμένος ὅτι μιά ἐπάνασταση, ἐκείνη τήν χρονική στιγμή, θά βοηθοῦσε τούς Ἕλληνες καί πίστευε ὅτι θά χειροτέρευε τήν κατάστασή τους.

«Ἀλλ’ ἀκατάπειστος οὗτος εἰς τὴν ἐνέργειαν τῶν προτεινομένων δραστηρίων μέτρων, ἐβεβαίωνε πάντοτε τὸ νὰ μὴν ἐλπίζωσιν οἱ Ἕλληνες ἀπ’ εὐθείας ἐκ μέρους τῆς Εὐρώπης, καὶ πρὸ πάντων παρετήρει, «Πρέπει πρῶτον νὰ μορφώσωμεν Ἕλληνας, καί ἔπειτα νά κάμωμεν Ἑλλάδα». Ἐννόει δὲ τὴν προηγουμένην χρείαν τοῦ νὰ διαδοθῶσι τὰ φῶτα τοὐλάχιστον εἰς τό περισσότερον μέρος τούτων καί ὅτι ἀπό μόνην τὴν ἐκπαίδευσιν δύναται νὰ πηγάσῃ ἀναγκαίως ἡ ἀνάστασις τοῦ Ἔθνους, ὡς καρπός ὥριμος καί ὄχι ἄωρος.» (Δοκίμιον ἱστορικόν περί τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ὑπό Ἰωάννου Φιλήμονος, Ἐν Ναυπλία 1834, σελ. 128)

«...ὁ Καποδίστριας μόνην εἶχε φροντίδα τῆς προόδου τοῦ φωτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, διὰ νὰ σχηματισθῶσιν οὕτως οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔμελλον νά ὁδηγήσωσιν ἀκολούθως τήν Ἑλλάδα καὶ τὴν Διοίκησίν της. Τὴν δὲ κήρυξιν τοῦ Πολέμου της ἤθελε πάντοτε σύγχρονον μὲ τὴν κήρυξιν ἑνός Ρωσσικοῦ Κινήματος κατὰ τῆς Τουρκίας. Τήν Ρωσσίαν ἐθεώρει ὡς τὸ βοηθητικώτερον μέσον εἰς περίστασιν τοιαύτην διὰ τὴν γεωγραφικήν της θέσιν.» (Δοκίμιον ἱστορικόν περί τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ὑπό Ἰωάννου Φιλήμονος, Ἐν Ναυπλία 1834, σελ. 278)

Σέ ἐγκύκλιο ἐπιστολή του πρός τούς Ἕλληνες τό 1819 ἀναφέρει:

«Τό ἐπαναλαμβάνουμε, οἱ  Ἕλληνες ὀφείλουν νά ἀσχολοῦνται ἀποκλειστικά μέ τήν ἠθική καί φιλολογική διαπαιδαγώγηση τῆς Ἑλλάδας κάθε ἄλλο ἀντικείμενο εἶναι μάταιο, κάθε ἄλλη ἐργασία ἐπικίνδυνη.» (Ἐγκύκλια ἐπιστολή μέ παρατηρήσεις πάνω στά «μέσα» βελτίωσης τῆς μοῖρας τῶν Ἑλλήνων, Κέρκυρα 6/18 Ἀπριλίου 1819)

Ἡ ἐπιστολή αὐτή, ἀπό τήν ὁποία θά παρουσιάσουμε καί ἄλλα ἀποσπάσματα παρακάτω, ὅπως ἐπισήμανε ὁ μελετητής Ε. Πρεβελάκης ἔπρεπε νά ἀποτελεῖ τήν διάψευση τοῦ προγράμματος τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας.

Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1818 δήλωσε σέ Ἕλληνες ἀπεσταλμένους ἀπό τήν Βλαχία καί Μολδαβία: «Ἐσεῖς εἶστε Ἕλληνες καί ἐπιθυμεῖτε τήν ἐλευθερία καί τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Ἔθνους σας. Ἐγώ συμμερίζομαι αὐτήν τήν ἐπιθυμία ἀπό τά βάθη τῆς καρδίας μου. Ὅμως διαφωνῶ μαζί σας, ὅταν ἐλπίζετε νά τήν ἐκπληρώσετε ὡς ἀποτέλεσμα ἑνός πολέμου. Δέν ἔχω καμία ἐμπιστοσύνη στίς ἐπιχειρήσεις τῶν ἀνθρώπων καί ἀναθέτω ὅλες τίς ἐλπίδες μου στή Θεία Πρόνοια. Αὐτή, ποτέ δέ θά ἐγκαταλείψει τό ἔργο ἑνός λαοῦ, ὁ ὁποῖος μέ τό ἦθος καί τίς πράξεις του ἀξίζει μιά τέτοια μοῖρα. Ἀμφιβάλλω ἄν οἱ  Ἕλληνες ἔχουν φθάσει σέ τέτοιο ὕψος.» (Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας στή Ρωσία, Γριγκόρι Ἄρς, ἐκδόσεις Ἀσίνη, σελ. 81)

Ὁ Καποδίστριας λοιπόν πίστευε ὅτι μιά ἐπανάσταση θά εἶχε καταστροφικές συνέπειες γιά τήν Ἑλλάδα, πρᾶγμα ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού πίστευε ἡ Φιλική Ἑταιρεία. Παρά ταῦτα οἱ Φιλικοί στέλνουν τόν Ξάνθο στήν Πετρούπολη νά συναντήσει τόν Καποδίστρια.

«Μετά τοῦτο ὁ Ξάνθος ἀνεχώρησε κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 1820, διὰ τὴν Πετρούπολιν ἅμα φθάσας ἐπαρουσιάσθη μετὰ δύω ἡμέρας εἰς τὸν Κόμητα Ἰωάννην Καποδίστριαν, εἰς τὸν ὁποῖον ἐγχειρίσας τὸ γράμμα τοῦ Ἀνθίμου Γαζῆ, ἐφανέρωσεν ὅλον τὸ σύστημα τῆς Ἑταιρίας, τοὺς Ἀρχηγούς της, τὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν μελῶν της, τὴν ἔκτασιν αὐτῆς καὶ ὅσα ἄλλα ἐστοχάσθη ἀναγκαῖα, καὶ ἐπὶ τέλους ὅτι ζητοῦν αὐτὸν νὰ διευθύνῃ ὡς Ἀρχηγὸς τὴν κίνησιν τοῦ Ἔθνους ἀπ’ εὐθείας ἤ διὰ σχεδίου τινὸς καταλλήλου, εἰδοποιῶν τοὺς ἐπισημοτέρους τῶν ὁμογενῶν ἐκ τῶν κατηχηθέντων, περὶ τοῦ καταλληλοτέρου τρόπου τῆς ἐνάρξεως τοῦ πολέμου^. ἀλλ’ ὁ Καποδίστριας δέν ἐδέχθη, λέγων ὅτι ὑπουργὸς ὤν τοῦ Αὐτοκράτορος δὲν ἐδύνατο, καί ἄλλα πολλά ὁ Ξάνθος τῷ ἐπανέλαβεν, ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀδύνατον νὰ μένουν εἰς τὸ ἐξῆς τυραννούμενοι καὶ ὅτι ἡ ἐπανάστασις ἦτον ἄφευκτος, καὶ διὰ τοῦτο ἐν ᾧ ἔχουσιν ἀνάγκην Ἀρχηγοῦ δὲν εἶναι δίκαιον ὡς Ἕλλην καὶ ἐν ὑπολήψει παρ’ αὐτοῖς καὶ πολλοῖς ἄλλοις, νὰ μείνῃ ἀδιάφορος καὶ ἄλλα πολλά^. ἀλλ’ ἐκεῖνος ἐπανέλαβεν, ὅτι δέν ἠμπορεῖ νὰ μεθέξῃ διὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους καί ὅτι ἄν οἱ Ἀρχηγοί γνωρίζουν ἄλλα μέσα πρὸς κατόρθωσιν τοῦ σκοποῦ των, ἄς τὰ μεταχειρισθῶσιν, καὶ ηὔχετο νὰ τοὺς βοηθήσῃ ὁ Θεός^. ταῦτα ἠκολούθησαν εἰς δύω ἰδιαιτέρας συνεντεύξεις.

Ἀπελπισθεὶς λοιπὸν ὁ Ξάνθος ἀπὸ τὸν Κόμητα, στοχασθεὶς δέ ὅτι διὰ νὰ κατορθωθῇ ὁ σκοπός τῆς ἐπαναστάσεως μὲ καλὴν ἔκβασιν, ἦτον ἀφεύκτως ἀναγκαῖος νὰ φανῇ εἰς τὸ Ἔθνος εἶς τῶν σημαντικῶν πρὸς ἐνθάῤῥυσιν αὐτοῦ, ἔστρεψε τὸν στοχασμόν του εἰς ἄλλο ὑποκείμενον λαμπρὸν ὡς τὸν Καποδίστριαν, ἐπιτηδειότερον δὲ ἴσως τούτου, τὸν Πρίγκιπα Ἀλέξανδρον Ὑψηλάντην...» (Ἀπομνημονεύματα περί Φιλικῆς Ἑταιρείας, Ἐμμανουήλ Ξάνθου, Ἀθήνα 1845 σελ.16)

Ἡ συνάντηση αὐτή περιγράφεται καί ἀπό τόν ἱστορικό Φιλήμονα: «Ὁ Ξάνθος ἐφοδιάζεται, καὶ πάλιν, καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς Ἰανουαρίου 1820, φθάνει εἰς Πετρούπολιν. Παρουσιάζεται πρὸς τὸν Καποδίστριαν, ἐκθέτων καὶ προφορικῶς ὅλον τὸ σύστημα τῆς Ἑταιρίας, τοὺς Ὀργανιστάς, τὸν πολλαπλασιασμὸν καὶ τὴν πρόοδόν της ἀλλ’ ἀποβάλλεται.

Ὁ Καποδίστριας, ἐνῷ θεωρεῖ πάντοτε ἐπίκαιρον τήν ὕπαρξίν της, δέν ἠ­δύ­να­το καὶ ὡς Ὑπουργὸς ξένης Δυνάμεως νὰ ἀναδεχθῇ, τὴν ὁποίαν προεσημειώ­σαμεν πρόσκλησην.... Ὁ Ξάνθος εὑρίσκεται ἤδη ἐν τῷ μέσῳ τῆς μεγαλυτέρας ἀμηχανίας ἀλλά ἦτον ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ παρουσίασις ἑνός σημαντικοῦ Ὑποκειμένου. Ἐγνώριζεν ἐκ φήμης τὴν Ὑψηλαντικὴν οἰκογένειαν καὶ ἐξαιρέτως τὸν διαπρέψαντα εἰς τὰ Στρατιωτικὰ Ἀλέξανδρον Ὑψηλάντην.....» (Δοκίμιον ἱ­στο­ρικόν περί τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ὑπό Ἰωάννου Φιλήμονος, Ἐν Ναυπλία 1834, σελ. 253)

Ἐπίσης «Ὁ Ἀναγνωστόπουλος ἐρωτᾶ καὶ πάλιν «Διατί ὁ Ξάνθος ἀπεβλήθη μὲ ὁρμὴν ἀπὸ τὸν Καποδίστριαν; - Διότι ὁ Καμαρηνός εἶπε πολλὰ ἐναντίον σας, ἀπαντᾶ ὁ Ὑψηλάντης.» (Δοκίμιον ἱστορικόν περί τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ὑπό Ἰωάννου Φιλήμονος,Ἐν Ναυπλία 1834, σελ. 277)

«Ὁ Καποδίστριας ἐνῶ ἀπέπεμψε τήν πρώτη φορά τόν Ξάνθο, συμφώνησε καί συναντήθηκε ξανά μετά ἀπό μερικές μέρες ἀπό τήν πρώτη τους συνάντηση. Τόν συμβούλεψε νά σταματήσουν κάθε δραστηριότητα. Στήν ἐρώτηση μάλιστα τοῦ Ξάνθου ἄν μποροῦν νά ὑπολογίζουν στή βοήθεια τοῦ Τσάρου τοῦ δήλωσε κατηγορηματικά «ποτέ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα δέ θά μποροῦσε νά πάρει τή συγκατάθεση τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς, καί ὅτι σέ κάθε περίπτωση αὐτό θά θεωροῦνταν ἀπερίσκεπτο». (Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας στή Ρωσία, Γριγκόρι Ἄρς, ἐκδόσεις Ἀσίνη, σελ. 239)

Αὐτά τά ἴδια εἶχε πεῖ ὁ Καποδίστριας καί στόν ἐκπρόσωπο τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας κ. Γαλάτη πού τόν εἶχε ἐπισκεφθεῖ πρίν τόν Ξάνθο.

«Διὰ νὰ σκέπτεται κανείς, Κύριε, περὶ τοιούτου σχεδίου πρέπει νά εἶναι παράφρων, διὰ νὰ τολμήσῃ δὲ νὰ μοὶ ὁμιλήσῃ περὶ αὐτοῦ ἐν τῷ οἴκῳ τούτῳ, ὅπου ἔχω τήν τιμήν νὰ ὑπηρετῶ μέγαν καί κραταιὸν Μονάρχην, πρέπει νά εἶναι, ὅπως εἴσθε σεῖς, νέος μόλις ἐγκαταλείψας τοὺς βράχους τῆς Ἰθάκης καὶ παρασυρόμενος δέν ἠξεύρω ὑπὸ ποίων τυφλῶν παθῶν. Δὲν ἠμπορῶ νὰ ὁμιλῶ μαζί σας περισσότερον περὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ἀποστολῆς σας, σᾶς εἰδοποιῶ δὲ ὅτι οὐδέποτε θὰ ἀναγνώσω τὰ ἔγγραφά σας. Ἡ μόνη συμβουλή ἥν δύναμαι νά σᾶς δώσω εἶναι νὰ μὴ ὁμιλήσετε περὶ αὐτῆς εἰς κανένα καὶ νὰ ἐπιστρέψετε τὸ ταχύτερον ἐκεῖ ὁπόθεν ἤλθατε καὶ νὰ εἴπετε εἰς τοὺς ἐντολεῖς σας ὅτι, ἄν δέν θέλουν νὰ καταστραφοῦν καὶ νὰ συμπαρασύρουν μεθ’ ἑαυτῶν εἰς τὸν ὄλεθρον τὸ ἀθῷον καὶ δυστυχές ἔθνος των, πρέπει νὰ ἐγκαταλείψουν τὰς ἐπαναστατικὰς ἐνεργείας των καὶ νὰ ζήσουν ὡς πρότερον ὑφ’ ἄς κυβερνήσεις εὑρίσκονται, μέχρις οὗ ἡ Θεία Πρόνοια ἀποφασίσῃ ἄλλως.» (Ἀρχ. Ἰωάννου Καποδίστρια, Ἐπισκόπηση τῆς πολιτικῆς μου σταδιοδρομίας 1798-1822, τόμ. Α΄, σελ. 36)

Στήν ἴδια ἐπισκόπηση ὅπου γράφει καί ἀναλύει τά γεγονότα ὁ ἴδιος ὁ Καποδίστριας ἀναφέρει τήν συνάντησή του μέ τούς Ἕλληνες ὁπλαρχηγούς. Ὅταν τά Ἑπτάνησα προσχώρησαν στήν Ἀγγλία, οἱ Ἄγγλοι ἀπέλυσαν τούς Ἕλληνες πού ὑπηρετοῦσαν στό στρατό. Οἱ ὁπλαρχηγοί βρέθηκαν σέ δεινή οἰκονομική θέση καί ἐπισκέφθηκαν τόν Καποδίστρια μέ τόν ὁποῖο συνομίλησαν καί γιά τήν Φιλική Ἑταιρεία.

«Οἱ ὁπλαρχηγοί οὗτοι ἦλθον νὰ μὲ ἴδουν, νὰ μοὶ ἐκθέσουν τὴν κατάστασίν των, νὰ ζητήσουν τὴν προστασίαν τοῦ Αὐτοκράτορος, ὑλικήν τινα βοήθειαν καὶ τὰ διπλώματα τῶν βαθμῶν, ἐφ’ οἷς ἔσχον τὴν τιμὴν νὰ ὑπηρετήσουν τὴν Αὐτοῦ Αὐτοκρατορικὴν Μεγαλειότητα. Ἐρωτηθέντες ὑπ’ ἐμοῦ περὶ τῶν ἐνεργειῶν τῆς μυστικῆς Ἑταιρείας, ἐφάνησαν τελείως ξένοι πρὸς αὐτήν, ἐγὼ δὲ τοὺς ἐπίστευσα καλῇ τῇ πίστει. Δὲν παρέλειψα ὅμως νὰ ἐπαναλάβω πρὸς αὐτοὺς ὅσα κατὰ διαταγὴν τοῦ Αὐτοκράτορος εἶχον γράψει πρὸς τοὺς Ἕλληνας τῆς Ὀδησσοῦ καὶ τῶν Παριστρίων ἡγεμονιῶν. Ἀπέδειξα εἰς αὐτοὺς περιτράνως πάντας τοὺς κινδύνους τόσον παραβόλου ἐγχειρήματος. Τέλος ἐξώρκισα αὐτοὺς νὰ μεταχειρισθοῦν πᾶσαν αὐτῶν τὴν ἐπιρροὴν ὅπως μεταπείσουν ὅλους ἐκείνους, οἵτινες εἶχον τὴν ἀτυχίαν νὰ ἐγγραφοῦν ὡς μέλη τῆς Ἑταιρείας. Οἱ ὁπλαρχηγοί μὲ ἤκουσαν μετὰ προσοχῆς, ἀλλ’ ἀνωφελῶς^. διότι ἡ συνέχεια τῶν γεγονότων μοί ἀποδεικνύει ὅτι ἔστω καὶ ἄν τὴν ἐποχήν ἐκείνην δὲν μετεῖχον τῆς Ἑταιρείας, βραδύτερον περιέπεσαν εἰς τὰ δίκτυα αὐτῆς καὶ ἠναγκάσθησαν νὰ ὑπακούσουν εἰς τὰ κελεύσματά της.» (Ἀρχ. Ἰωάννου Καποδίστρια, Ἐπισκόπηση τῆς πολιτικῆς μου  σταδιοδρομίας 1798-1822, τόμ. Α΄, σελ.42)

Ἀκόμα καί ὅταν ὁ Ξάνθος ζήτησε ἀπό τόν Καποδίστρια νά μεσολαβήσει στόν Τσάρο, ὄχι γιά στρατιωτική βοήθεια, ἀλλά τοὐλάχιστον γιά χρηματική, ὁ Καποδίστριας καί πάλι ἀρνήθηκε.

Στά Ἀπομνημονεύματα τοῦ Ξάνθου διαβάζουμε: «Ἐν τούτοις ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης συνωμίλησε περὶ ταύτης τῆς ὑποθέσεως τῆς Ἑταιρίας μετὰ τοῦ Κόμητος Καποδίστρια, παρακινῶν αὐτὸν νὰ ἀναφέρῃ τι εἰς τὸν Αὐτοκράτορα καὶ νὰ ζητηθῇ παρ’ αὐτοῦ βοήθειά τις, ἄν ὄχι στρατιωτικὴ, τοὐλάχιστον χρηματικὴ, ἀπέναντι τῶν ὅσων ἡ Ὀθωμανικὴ Κυβέρνησις ὑπεχρεώθη νὰ πληρώσῃ εἰς τὴν Ὑψηλαντικὴν Οἰκογένειαν τινῶν ἑκατομμυρίων γροσίων^. ἀλλ’ ὁ Καποδίστριας ἠρνήθη, ἐπαναφέρων ὅσα καὶ εἰς τὸν Ξάνθον πρότερον εἶπε....» (Ἀπομνημονεύματα περί Φιλικῆς Ἑταιρείας, Ἐμμανουήλ Ξάνθου, Ἀθήνα 1845 σελ. 19)

Ὁ Καποδίστριας, στό ὑπόμνημά του στόν Τσάρο, ἀναφέρει τήν συζήτηση πού εἶχε μέ τόν Ὑψηλάντη γιά τό θέμα τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας: «Μοί ἔδειξε τότε ἔγγραφον (ὁ Ὑψηλάντης) εἰς τὸ ὁποῖον προετείνετο ἡ ἵδρυσις Ἑταιρείας μὲ σκοπὸν τὴν διὰ συνδρομῶν συλλογὴν ποσοῦ, ὅπερ θὰ κατετίθετο ἐπὶ τόκῳ μέχρις οὗ ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀπήτει τὴν χρησιμοποίησίν του. Μὲ παρεκάλεσε νὰ κρατήσω τὸ ἔγγραφον τοῦτο, νὰ τὸ ἀναγνώσω καὶ νὰ τοῦ εἴπω κατόπιν τὴν γνώμην μου.

Σᾶς τὴν λέγω ἀμέσως καὶ χωρὶς νὰ ἀναγνώσω τὸ ἔγγραφόν σας. Ἀκριβῶς οἱ καταστρώνοντες τοιαῦτα σχέδια εἶναι οἱ περισσότερον ἔνοχοι καὶ αὐτοί ὠθοῦν τὴν Ἑλλάδα πρὸς τὸν λόγῳ τῆς κακῆς των διαγωγῆς καὶ ἀφαιροῦντες νῦν τὸ χρῆμα τῶν ἀφελῶν ψυχῶν ἐν ὀνόματι μιᾶς πατρίδος ἥν αὐτοὶ δὲν ἔχουν. Θέλουν νὰ σᾶς ἔχουν εἰς τὴν συνωμοσίαν των διὰ νὰ ἐμπνεύσουν πίστιν εἰς τὰ ἐγχειρήματά των. Σᾶς ἐπαναλαμβάνω προφυλαχθῆτε ἀπό τοιούτους ἄνδρας.» (Ἀρχ. Ἰωάννου Καποδίστρια, Ἐπισκόπηση τῆς πολιτικῆς μου σταδιοδρομίας 1798-1822,τόμ. Α΄, σελ.62)

Στήν διπλωματική ἐπιστολή τοῦ Καποδίστρια στόν Γενικό Πρόξενο τῆς Ρωσίας στή Μολδαβία καί Βλαχία κ. Πίνη ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων: «Ἔχει φθάσει σ’ἐμᾶς ἡ εἴδηση ὅτι δυό Ἕλληνες, ὁ ἕνας γνωστός κάποτε μέ τό ὄνομα Ἀναγνωστόπουλος, καί τώρα Ἀθανασιάδης, καί ὁ ἄλλος πού ἀποκαλεῖ τόν ἑαυτό του, Ἐμμανουήλ Ξάνθο, μήν ἔχοντες κάποια ἀπασχόληση καί συγκεκριμένη θέση, ἐμφανίζονται μία στό Ἰάσιο, μία στό Βουκουρέστι. Αὐτοί οἱ δυό τυχοδιῶκτες, στό παρελθόν ἐμποροϋπάλληλοι, ὅπως φαίνεται, πλέκουν, προφανῶς, μιά ραδιουργία, τά ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας μποροῦν νά φέρουν δυστυχία σέ πολλούς....» (Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας στή Ρωσία, Γριγκόρι Ἄρς, ἐκδόσεις Ἀσίνη, σελ. 337)

Ἡ ἄποψη ὅτι, στίς ἐπίσημες ἐπιστολές του ὁ Καποδίστριας κατεδίκαζε τίς ἐνέργειες τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας γιά νά ἀποπροσανατολίσει καί νά μπερδέψει τά πράγματα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα τήν ὑποστήριζε, δέν ἰσχύει. Ὁ Καποδίστριας εἶχε ἕνα σκεπτικό πού δέν συμφωνοῦσε μέ τήν Φιλική Ἑταιρεία, ὅπως ἔχουμε ἤδη τονίσει καί ὅπως φαίνεται καί στίς ἰδιωτικές του ἐπιστολές, πού θά δοῦμε παρακάτω, πρός τόν συμφοιτητή του καί παλιό του φίλο κ. Βαρδαλάχο.

Ἄρα λοιπόν γιά ποιά Τεκτονική καί «ἀδελφική» ἀγάπη μᾶς ὁμιλεῖ ὁ κ. Κρητικός, μεταξύ τῶν τριῶν, Καποδίστρια, Ὑψηλάντη καί Ξάνθου, ὅταν μάλιστα ὁ Ξάνθος ἐκ φήμης γνώριζε τόν Ὑψηλάντη; Γιά ποιά φιλική ὑποδοχή τοῦ Ξάνθου ἀπό τόν «ἀδελφό» του Καποδίστρια, γιά ποιά συμφωνία ἐπί τοῦ θέματος, γιά ποιά κοινή ἀπόφαση; Πῶς εἶναι δυνατόν Τέκτονες νά ἔχουν μεταξύ τους τόσο μεγάλες ἀντιθέσεις σέ ἕνα τέτοιο καίριο ζήτημα; Δέν ὑπηρετοῦν ὅλοι τόν ἴδιο σκοπό; Γιατί ἄλλα λέγει ὁ ἕνας καί ἄλλα λέγει ὁ ἄλλος; Γιά ποιά σκέπη τοῦ Τεκτονισμοῦ μᾶς ὁμιλεῖ ὁ κ. Κρητικός πού σκεπάζει ὅλους τους Τέκτονες; 

Ἀλλά ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ στή συνέχεια νά θέσουμε ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα: Γιατί ὁ Καποδίστριας ΔΕΝ ἦταν Τέκτονας; Ἀλλά, στό ἐρώτημα αὐτό, θά ἀπαντήσουμε στό ἑπόμενο τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ μας. 

 

 

Διαχειριστής τῆς ἱστοσελίδας www.kapodistrias.info