ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἐγώ δέν ἀγαπῶ τούς Ἕλληνες!

E.E. 186 DKoskiniotis

Ἐγώ δέν ἀγαπῶ τούς Ἕλληνες!

Εἶναι ἐκεῖνο τό καλοκαίρι πού ἡ θάλασσα τοῦ Αἰγαίου κατακλύσθηκε ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού ἐξῆλθαν ἀπό τήν ἀσιατική ἀκτή γιά νά διαπεραιωθοῦν στήν Εὐρωπαϊκή γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Δύο ἄνθρωποι μές τή νύχτα ἀναρτοῦν ἀφίσες γιά νά πέσουν οἱ φράχτες, γιά νά ἀνοίξουν τά σύνορα. Ὁ ἕνας ἀπορροφημένος στό ἔργο του, ὁ ἄλλος πιό πίσω ὑποστηρίζει. Ὁ περαστικός πιάνει κουβέντα μαζί τους, προτρέπει τούς πρωταγωνιστές νά κάνουν κάτι καί γιά τούς πενομένους Ἕλληνες, μά ἡ ἀπάντηση ἔρχεται ἀποστομωτική. «Ἐγώ δέν ἀγαπῶ τούς Ἕλληνες»!
Ἄς εἶναι, μπορεῖ νά πρόκειται γιά μεμονωμένο περιστατικό. Εἶναι ὅμως καί αὐτές οἱ ἀφίσες πού κυκλοφοροῦν, τελευταῖα, στούς τοίχους τῆς Ἀθήνας, «Don’t call me Greek!» (Μή μέ ἀποκαλεῖς Ἕλληνα) πού προκαλοῦν ἀπορία. Ἀλλά γιά προσέξτε, ἀκόμη καί ὅταν ἐξετάσουμε τόν δημόσιο βίο τῆς χώρας θά προβληματισθοῦμε ὅτι μᾶλλον ὑφίσταται μία ἀντίληψη ἀποστροφῆς καί ἀπαξίας πρός τούς Ἕλληνες γενικά.
Μά γιατί, πῶς κατέστη ὁ Ἕλληνας μισούμενος ἀπό τούς ἀδελφούς του; Ἄραγε πῶς γίνεται νά μήν ἀγαπᾶς τούς δικούς σου; Γέγραπται γάρ, «οὐδείς τήν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησε». Τί κακό ἔκαναν οἱ Ἕλληνες καί πρέπει κάποιοι νά ντρέπονται; Ἀκόμη περισσότερο, γιατί πρέπει νά τιμωρηθοῦν;
Ἔψαξα πολύ νά δικαιολογήσω τήν σκέψη καί μοιράζομαι μαζί σας τήν ἀπορία μου. Ἴσως τό ἔχετε ἀντιμετωπίσει καί ἐσεῖς. Πρέπει νά ἀπολογηθοῦμε γιά τά κρίματά μας; Πρέπει ἄραγε τά παιδιά μας πού ἔχουν μεταναστεύσει στό ἐξωτερικό νά ἔχουν ἐνοχές ὅταν ἀποκαλύπτουν τήν ταυτότητά τους; Σφάλλουν ὅλοι αὐτοί, πού ἀπαντοῦν μέ ὑπερηφάνεια στίς ὑποτιμητικές ἀναφορές τῶν ξένων συνομιλητῶν τους γιά τήν χώρα μας; 

Ἀπόδειπνος λόγος....

E.E. 186 pKallianos

Ἀπόδειπνος λόγος....

“Καί δός ἡμῖν Δέσποτα πρός ὕπνον ἀπιοῦσιν...”

Tό σύνορο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τό προγεύεσαι καθημερινά τήν ὥρα ἐκείνη, ὅπου μετά τή βραδυνή σου ἐπιστροφή ἀναζητᾶς τήν εὐ­λο­­γημένη ἡσυχία, ἀλλά περισσότερο τό σφάλισμα τῶν κουρασμένων ὀ­φθαλ­μῶν σου: κουρασμένων ἀπό ἕνα πλῆθος εἰκόνων πού ἀποθηκεύ­ουν μέ τήν, ἐν εὐθέτῳ καιρῷ, προοπτική τῆς ἐπεξεργασίας. (Μέ τά χρόνια ἀρχίζεις νά κατανοεῖς πώς οἱ εἰκόνες, πού ξαποσταίνουν τήν ψυχή σου, ὅλο καί λιγοστεύουν, καθώς τό Ὡραῖο καί Κόσμιο ὅλο καί χάνονται ἀπό τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς.)

Οἱ στιγμές, λοιπόν, ἐκεῖνες μεταξύ τοῦ ξύπνιου καί τοῦ ὕπνου ἔ­χουν μιά ἰδιαίτερη καί πολύ σημαντική δύναμη: δύναμη λυτρωτική, πού ἀσφαλῶς σέ φέρνει μέχρι τό βάθος τῆς ψυχῆς σου, καθώς μέ τρόπο ἁπλό –ἀλλά ἀμέτρητα ἐπώδυνο– ἐξετάζεις τή συνείδησή σου. Εἶναι ἕνα ἔσχατο κοίταγμα στόν καθρέφτη της, ὅπου φαίνεται ὄχι μονάχα τό εἴ­δω­λό σου, ἀλλά ἡ πολιτεία σου. Μιά πολιτεία, πού μόνο ἐσύ κι ὁ Θεός γνω­ρί­ζετε. Γι᾿ αὐτό καί τήν ὤρα ἐκείνη, πού στά μάτια κατεβαίνει ὁ νυ­­σταγμός πασχίζεις νά κάμεις κάποια δειλά βήματα μετανοίας. Νά ξα­­να­­δέσεις τό νῆμα τῆς συνάντησής σου μέ Ἐκεῖνον, γιατί τό θεωρεῖς ἀπα­ραίτητο, καθώς ὁ λόγος τοῦ Νηπτικοῦ Πατρός, πού συμβουλεύει ὅτι ἡ κλίνη μπορεῖ νά εἶναι ὁ τάφος μας, ἀφοῦ ὁ ὕπνος εἶναι “εἰκών θανάτου”(Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος), ἀνακαλεῖται στό νοῦ.

Ὁ Καποδίστριας ἀρνεῖται ὅτι εἶναι Μασῶνος!

E.E. 186 Karzis

Μιά ἄγνωστη Ἐπιστολή του ἀπό τά Ρωσικά Ἀρχεῖα

 

Ὁ Καποδίστριας ἀρνεῖται ὅτι εἶναι Μασῶνος!

Κατά καιρούς δηµοσιεύονται µελέτες καί κείµενα πού σκοπό ἔχουν νά ἀποδείξουν ὅτι ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἦταν τέκτονας. Σέ αὐτά θά ἀπαντήσουµε λεπτοµερῶς προσεχῶς, ἀλλά σάν µία πρώτη καί σύντοµη ἀπάντηση θά θέλαµε νά παραθέσουµε ἀπόσπασµα τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου πρός τόν συµφοιτητή του καί παλιό του φίλο κ. Βαρδαλάχο τό 1820 πού ἀπαντάει στό συγκεκριµένο θέµα.

Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἔχει δηµοσιευθεῖ στό βιβλίο «Ὁ Ἰωάννης Καπο­δί­στριας στή Ρωσία, Γριγκόρι Ἄρς, ἐκδόσεις Ἀσίνη». Ὁ συγγρα­φέας Γριγκόρι Ἄρς εἶναι ἱστορικός καί µελετητής τῆς ζωῆς καί τῆς σταδιο­δροµίας τῶν Ἑλλήνων στή Ρωσία καθώς καί τῶν Ἑλληνορωσικῶν σχέσεων τήν περίοδο τῆς Ὀθωµανικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἔρευνά του στά ἀπέραντα Ρωσικά ἀρχεῖα µᾶς ἔχει φέρει στό φῶς πολλές λεπτοµέρειες καί ἄγνωστα στοιχεῖα.

Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες: ἐπικίνδυνοι γιά τήν Παιδεία!

E.E. 186 Koletti

Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες: ἐπικίνδυνοι γιά τήν Παιδεία!

 
Κατά τό ἔτος 1842, λίγα χρόνια µετά τή δηµιουργία τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἡ Σύγκλητος τοῦ Πανεπιστηµίου Ἀθηνῶν ὅρισε τήν 30ή Ἰανουαρίου, ἡµέρα τιµῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὡς ἡµέρα τῆς Παιδείας. Ἡ παιδεία πού προτείνουν καί διδάσκουν οἱ τρεῖς αὐτοί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας µας θά εἶναι πάντοτε τό ζητούµενο, ἐφ’ ὅσον ἔχουν θέσει τόν «πῆχυ» πραγµατικά πολύ ὑψηλά. Τό ἐρώτηµα ὅµως εἶναι, ἄν ὡς κοινωνία –δάσκαλοι, γονεῖς, µαθητές καί κυρίως ἡ Πολιτεία– ἐπιζητοῦµε τήν παιδεία πού µᾶς προτείνουν, Παιδεία ἀληθινή. 
Ὁ τρόπος, µέ τόν ὁποῖο ἀντιµετωπίστηκε ἐδῶ καί δεκαετίες ἀπό τούς ἁρµοδίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὁ ἑορτασµός τῆς ἡµέρας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, φανερώνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.  Ἡ ἀποθέωση τῆς ὑποκρισίας καί, ἄς µοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, τῆς κουτοπονηριᾶς. Ἤδη ἀπό τό 1979 µέ Προεδρικό Διάταγµα (ΠΔ 104/79) ἡ ἡµέρα αὐτή ὁρίσθηκε ὡς ἀργία γιά τή Δευτεροβάθµια Ἐκπαίδευση, τό δέ 1981 ψηφίστηκε νόµος (Ν. 1157/1981 ἀρ. 1 παρ. 11 α) µέ τό ἴδιο περιεχόµενο. Οὔτε ὅµως ἀπό τίς τότε Κυβερνήσεις, οὔτε ἀπό τίς ἑπόµενες πού ἀκολούθησαν ζητήθηκε ποτέ ἡ ἐφαρµογή τους, γιά λόγους ψηφοθηρικούς. Μέ ἀποτέλεσµα, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν καθηγητῶν, µή γνωρίζοντας νόµους καί Προεδρικά διατάγµατα, νά πιστεύει ὅτι ἡ ἡµέρα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀποτελεῖ σχολική ἑορτή. Κάποιοι λίγοι πού γνώριζαν καί προσπαθοῦσαν νά τό ἐπιβάλουν στά σχολεῖα τους δέν ἔβρισκαν καµία κρατική συµπαράσταση! Οἱ Ὑπουργικές ἐγκύκλιοι γιά τόν ἑορτασµό τῆς ἡµέρας ἦταν ὅλες τους διατυπωµένες µέ τόσο ἔντεχνο τρόπο, ὥστε νά ἐπιδέχονται ποικίλες ἑρµηνεῖες, χωρίς ὅµως νά καταργοῦν τόν παραδεδοµένο ἀπό χρόνια ἑορτασµό, δηλ. µέ ἐκκλησιασµό καί κάποια ὁµιλία γιά τή ζωή τῶν τριῶν αὐτῶν Ἁγίων. Καί βέβαια κανένας λόγος γιά τήν «ἀργία» πού οἱ ἴδιοι εἶχαν ψηφίσει.  

ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ… ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΑΣ…

E.E. pKallianos

Πῶς θά ἦταν ἡ ζωή µας, ἄν µετατρέπαµε τό 2018, σέ 1018!

 

ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ… ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΑΣ…

Tί εἶναι µιά µονάδα; Στήν προκειµένη περίπτωση, ἡ µονάδα ἰσοῦται… µέ µιά χιλιετία. Καί τί εἶναι µιά χιλιετία; «Ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλµοῖς σου (Κύριε) ὡς ἡ ἡµέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε»… (ψαλµός 89ος).

Ἄρα, στήν πραγµατικότητα τοῦ Θεοῦ –πού εἶναι ἡ µόνη πραγµα­τικότητα– ἡ µονάδα µας ἰσοδυναµεῖ µέ τή χθεσινή µέρα, πού ὅµως ἐµεῖς δέν ζήσαµε.

Ἀλλά, πῶς θά ἦταν ἄν τή ζούσαµε;

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1018, στό Δυρράχιο (ἐκεῖ πού σήµερα θεωρεῖται Ἀλβανικό ἔδαφος) ἔγινε µία µάχη. Αὐτοκράτορας τῆς ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ὁ Βασίλειος ὁ Β΄, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει τά ἑξῆντα του χρόνια (γεν. τό 958) χωρίς νά γνωρίσει ἀνάπαυση καί ἀνάπαυλα ἀπό τόν πόλεµο. Ξεκίνησε ἀπό πολύ νεαρή ἡλικία, µόλις δεκαοκτώ ἐτῶν, νά πολεµάει τούς ἐσωτερικούς ἐχθρούς του, τούς στρατηγούς Βάρδα Σκληρό καί Βάρδα Φωκᾶ πού ἔκαναν τό λάθος νά τόν ὑποτιµήσουν ἐξαιτίας τῆς νεότητάς του καί τοῦ ἥπιου χαρακτῆρα του καί θέλησαν νά τοῦ πάρουν τό θρόνο καί νά µοιράσουν τήν αὐτοκρατορία µεταξύ τους. Ἀφοῦ τούς νίκησε, ἀναγνωρίζοντας τόν κίνδυνο πού ἀποτελοῦσαν ὅλοι οἱ πλούσιοι καί πανίσχυροι Δυνατοί, τούς ἐπέβαλε τό «φόρο τοῦ ἀλληλέγγυου», ὑποχρεώνοντάς τους νά πληρώνουν αὐτοί τούς φόρους τῶν φτωχῶν γειτόνων τους.