ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες: ἐπικίνδυνοι γιά τήν Παιδεία!

E.E. 186 Koletti

Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες: ἐπικίνδυνοι γιά τήν Παιδεία!

 
Κατά τό ἔτος 1842, λίγα χρόνια µετά τή δηµιουργία τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἡ Σύγκλητος τοῦ Πανεπιστηµίου Ἀθηνῶν ὅρισε τήν 30ή Ἰανουαρίου, ἡµέρα τιµῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὡς ἡµέρα τῆς Παιδείας. Ἡ παιδεία πού προτείνουν καί διδάσκουν οἱ τρεῖς αὐτοί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας µας θά εἶναι πάντοτε τό ζητούµενο, ἐφ’ ὅσον ἔχουν θέσει τόν «πῆχυ» πραγµατικά πολύ ὑψηλά. Τό ἐρώτηµα ὅµως εἶναι, ἄν ὡς κοινωνία –δάσκαλοι, γονεῖς, µαθητές καί κυρίως ἡ Πολιτεία– ἐπιζητοῦµε τήν παιδεία πού µᾶς προτείνουν, Παιδεία ἀληθινή. 
Ὁ τρόπος, µέ τόν ὁποῖο ἀντιµετωπίστηκε ἐδῶ καί δεκαετίες ἀπό τούς ἁρµοδίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὁ ἑορτασµός τῆς ἡµέρας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, φανερώνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.  Ἡ ἀποθέωση τῆς ὑποκρισίας καί, ἄς µοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἔκφραση, τῆς κουτοπονηριᾶς. Ἤδη ἀπό τό 1979 µέ Προεδρικό Διάταγµα (ΠΔ 104/79) ἡ ἡµέρα αὐτή ὁρίσθηκε ὡς ἀργία γιά τή Δευτεροβάθµια Ἐκπαίδευση, τό δέ 1981 ψηφίστηκε νόµος (Ν. 1157/1981 ἀρ. 1 παρ. 11 α) µέ τό ἴδιο περιεχόµενο. Οὔτε ὅµως ἀπό τίς τότε Κυβερνήσεις, οὔτε ἀπό τίς ἑπόµενες πού ἀκολούθησαν ζητήθηκε ποτέ ἡ ἐφαρµογή τους, γιά λόγους ψηφοθηρικούς. Μέ ἀποτέλεσµα, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν καθηγητῶν, µή γνωρίζοντας νόµους καί Προεδρικά διατάγµατα, νά πιστεύει ὅτι ἡ ἡµέρα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἀποτελεῖ σχολική ἑορτή. Κάποιοι λίγοι πού γνώριζαν καί προσπαθοῦσαν νά τό ἐπιβάλουν στά σχολεῖα τους δέν ἔβρισκαν καµία κρατική συµπαράσταση! Οἱ Ὑπουργικές ἐγκύκλιοι γιά τόν ἑορτασµό τῆς ἡµέρας ἦταν ὅλες τους διατυπωµένες µέ τόσο ἔντεχνο τρόπο, ὥστε νά ἐπιδέχονται ποικίλες ἑρµηνεῖες, χωρίς ὅµως νά καταργοῦν τόν παραδεδοµένο ἀπό χρόνια ἑορτασµό, δηλ. µέ ἐκκλησιασµό καί κάποια ὁµιλία γιά τή ζωή τῶν τριῶν αὐτῶν Ἁγίων. Καί βέβαια κανένας λόγος γιά τήν «ἀργία» πού οἱ ἴδιοι εἶχαν ψηφίσει.  

ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ… ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΑΣ…

E.E. pKallianos

Πῶς θά ἦταν ἡ ζωή µας, ἄν µετατρέπαµε τό 2018, σέ 1018!

 

ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ… ΜΙΑΣ ΜΟΝΑΔΑΣ…

Tί εἶναι µιά µονάδα; Στήν προκειµένη περίπτωση, ἡ µονάδα ἰσοῦται… µέ µιά χιλιετία. Καί τί εἶναι µιά χιλιετία; «Ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλµοῖς σου (Κύριε) ὡς ἡ ἡµέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε»… (ψαλµός 89ος).

Ἄρα, στήν πραγµατικότητα τοῦ Θεοῦ –πού εἶναι ἡ µόνη πραγµα­τικότητα– ἡ µονάδα µας ἰσοδυναµεῖ µέ τή χθεσινή µέρα, πού ὅµως ἐµεῖς δέν ζήσαµε.

Ἀλλά, πῶς θά ἦταν ἄν τή ζούσαµε;

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1018, στό Δυρράχιο (ἐκεῖ πού σήµερα θεωρεῖται Ἀλβανικό ἔδαφος) ἔγινε µία µάχη. Αὐτοκράτορας τῆς ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ὁ Βασίλειος ὁ Β΄, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει τά ἑξῆντα του χρόνια (γεν. τό 958) χωρίς νά γνωρίσει ἀνάπαυση καί ἀνάπαυλα ἀπό τόν πόλεµο. Ξεκίνησε ἀπό πολύ νεαρή ἡλικία, µόλις δεκαοκτώ ἐτῶν, νά πολεµάει τούς ἐσωτερικούς ἐχθρούς του, τούς στρατηγούς Βάρδα Σκληρό καί Βάρδα Φωκᾶ πού ἔκαναν τό λάθος νά τόν ὑποτιµήσουν ἐξαιτίας τῆς νεότητάς του καί τοῦ ἥπιου χαρακτῆρα του καί θέλησαν νά τοῦ πάρουν τό θρόνο καί νά µοιράσουν τήν αὐτοκρατορία µεταξύ τους. Ἀφοῦ τούς νίκησε, ἀναγνωρίζοντας τόν κίνδυνο πού ἀποτελοῦσαν ὅλοι οἱ πλούσιοι καί πανίσχυροι Δυνατοί, τούς ἐπέβαλε τό «φόρο τοῦ ἀλληλέγγυου», ὑποχρεώνοντάς τους νά πληρώνουν αὐτοί τούς φόρους τῶν φτωχῶν γειτόνων τους.

ΤΡΙΩΔΙΟ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

E.E. 186 pVEV

ΤΡΙΩΔΙΟ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Nωρίς, νωρίς, ἡ Ἐκκλησία μας, σχεδόν ἀμέσως μετά τά Χριστούγεννα καί τά Θεοφάνεια, μᾶς ὁδηγεῖ στήν Πορεία τῆς ἑτοιμασίας μας γιά τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.

Καί πράγματι! Αὐτό μᾶς χρειαζόταν φέτος, καί γι’ αὐτό δέν εἶναι καθόλου τυχαία ἡ φετεινή συγκυρία, πού ἔφερε χρονικά πολύ πιό κοντά αὐτές τίς δύο ἑορταστικές περιόδους. Βέβαια, τό ἡμερολόγιο κάθε ἔτους καθορίζεται ἀπό τίς κινήσεις τῆς Σελήνης, ἀπό τό ἄν εἶναι δίσεκτο ἤ ὄχι τό ἔτος καί ἀπό ἄλλα σταθμητά καί ἀστάθμητα, ἀλλά ὅλα αὐτά τά φυσικά φαινόμενα δέν ἔχουν ἀφεθεῖ νά ἐνεργοῦν κατά τό δοκοῦν, χωρίς τήν ἐπίβλεψη καί τήν ἐπιστασία τοῦ Θεοῦ μας, δέν ἔχουν ἀφεθεῖ στό τυχαῖο ἤ στό μοιραῖο, ἀλλά κατευθύνονται ἀπό Ἐκεῖνον πού «ἐπιβλέπει ἐπί τήν γῆν» καί ἐπί τούς κατοικοῦντας ἐπ’ αὐτήν καί μεριμνᾶ γιά τό πῶς θά οἰκονομηθοῦν καλύτερα οἱ ψυχοσωματικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων.

Συνεπῶς, ὅποιοι παράγοντες κι’ ἄν συντελοῦν στή διαμόρφωση τῶν περιόδων κάθε ἔτους, πού συνδέονται μέ κινητές ἑορτές (ὅπως ἡ Περίοδος τοῦ Τριῳδίου, ἡ περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου καί ἡ Νηστεία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων), ἡ διαμόρφωση αὐτή γίνεται μέ τήν ἔγκριση καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ μας. Ἰδίως δέ φέτος, διεῖδε ὁ Θεός ὅτι χρειαζόμαστε μιά πιό ἐντατική προετοιμασία, γιατί δέν μᾶς ὠφελεῖ ὁ ἐφησυχασμός ἐν ὄψει τῶν ραγδαίων δυσμενῶν ἐξελίξεων, πού ἐμεῖς, μέ τίς ἐπιλογές μας, προκαλέσαμε κι’ ἐξακολουθοῦμε νά προκαλοῦμε.

Ἐπιστροφὴ σ᾿ εὐλογημένες καὶ εἰρηνικὲς Πρωτοχρονιές

E.E. pKallianos

Ἐπιστροφὴ 

σ᾿ εὐλογημένες καὶ εἰρηνικὲς Πρωτοχρονιές

 

(Μὲ ὁδηγὸ τὸν Ἀλέξανδρο Μωραϊτίδη)

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης μᾶς ἔχει παραδώσει λαμπρὲς σελίδες, οἱ ὁποῖες τιμοῦν δεόντως καὶ εὐφροσύνως τὶς ἄχραντες αὐτὲς ἡμέρες τοῦ πάντερπνου Δωδεκαημέρου. 
Ὡστόσο δὲν θὰ ἔπρεπε, μέρες ποὺ εἶναι, νὰ λησμονήσουμε καὶ τὸν ἄλλον Ἀλέξανδρο τῆς Σκιάθου, τὸν Μωραϊτίδη, ποὺ ὅσο περνάει ὁ καιρὸς ὅλο καὶ λησμονιέται κι ἄς μᾶς κληροδότησε φωτεινὲς λογοτεχνικὲς σελίδες, στὶς ὁποῖες καὶ διακρίνεται καθαρὰ καὶ ξεκάθαρα τὸ προσωπικό του βίωμα. Αὐτὸ τὸ ἐφαλτήριο δηλαδὴ ποὺ ξεδιπλώνεται, γιὰ νὰ ὑψωθεῖ ὁ λόγος του καὶ νὰ σταθεῖ, μὲ τὸ ἔντιμο ὕφος ποὺ τὸν περιβάλλει καὶ τὸ φιλόθεο ἦθος ποὺ διακρατεῖ, ἐκεῖ ὅπου ἀξίζει: στὶς ἁγνὲς καὶ φιλότιμες συνειδήσεις τῶν ὅσων Νεοελλήνων συνεχίζουν νὰ συντροφεύουν τὶς μέρες αὐτὲς μὲ ἀναγνώσματα ποὺ εὐωδιάζουν Ὀρθοδοξία, Ἑλλάδα, μελισσοκέρι καὶ θυμίαμα.  
Ἀπὸ τὰ πλέον τρυφερὰ κείμενα ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὴν Πρωτοχρονιὰ εἶναι καὶ οἱ «Εἰκόνες» τοῦ παραπάνω Σκιαθίτη. Χωρίζονται δὲ σὲ δύο ἑνότητες: ἡ μία ἀναφέρεται στὰ Χριστούγεννα κι ἡ ἄλλη στὴν Πρωτοχρονιά.
Ἀπὸ αὐτή, λοιπόν, τὴ δεύτερη ἐνότητα δανείζομαι κάποιες γραμμὲς ποὺ εὐωδιάζουν ἁλμύρα, ταπεινό, νησιώτικο σπίτι χωνεμένο στὸν χειμωνιάτικο καιρό, ἀλλὰ καὶ νοσταλγία. Γιατὶ ὁ Μωραϊτίδης ὑπῆρξε ἀθεράπευτα νοσταλγὸς τῆς «μικρᾶς του πατρίδος», τῆς Σκιάθου. 

Ἡ ἀσεβής στάση τῶν θρησκευομένων νέων οἰκογενειαρχῶν καί τῶν παιδιῶν τους μέσα στό ἐκκλησίασμα

E.E. 181 Lemoni

Ἡ ἀσεβής στάση τῶν θρησκευομένων

νέων οἰκογενειαρχῶν καί τῶν παιδιῶν τους

μέσα στό ἐκκλησίασμα

Ξεκινῶντας νά θίξω ἕνα θέμα πού μέ ἀπασχόλησε καί νά περιγράψω μιά εἰκόνα οἰκεία στά μάτια μας, ἡ εἰσαγωγή μου μοιάζει περισσότερο μέ ἐπίλογο. Ὅλα γύρω μας εἶναι θέμα σεβασμοῦ. Στόν ἑαυτό μας, στόν διπλανό μας. Εἶναι θέμα διακριτικότητας αὐτῆς τῆς σπάνιας πιά ἀρετῆς. Εἶναι θέμα σταθερότητας καί ἰσορροπίας. Ἀκόμα κι ἄν χρειάζεται νά συζητήσουμε ἀπό τήν ἀρχή τή σημασία τῶν λέξεων καί νά τίς ὁρίσουμε ἐκ νέου. Ἡ θέση μας τίς Κυριακές στήν ἐκκλησία, ἡ πειθαρχία τῶν παιδιῶν μας, ἡ στάση μας στό ναό εἶναι ἡ ἀφορμή γιά τίς σκέψεις καί τούς προβληματισμούς. Τί σημαίνει λοιπόν «πάω στήν ἐκκλησία τήν Κυριακή»;

Εἶναι ἡ ἕνωσή μας μέ τήν παρουσία καί τά λόγια τοῦ Θεοῦ γιά ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, πού τό νιώθουμε, πού τό ἔχουμε ἀνάγκη, ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε. Ἡ παρουσία μας σιωπηλή, ἥσυχη, ἤρεμη, ἀτομική. Ὅσοι καί νά ὑπάρχουν γύρω μας, εἴμαστε μόνοι, ὁ καθένας μέ τή σκέψη του καί τό Θεό ἀποκλειστικά δικό του!

Γιά ἐμᾶς τούς Χριστιανούς! Κάπως ἔτσι θά περιέγραφα ἕνα ἐκκλησίασμα πού στό μυαλό καί τήν ψυχή ταιριάζει μέ αὐτό πού θά ἤθελα νά βλέπω καί τολμῶ νά πῶ, ὅτι ἡ περιγραφή μου ἀντιπροσωπεύει πολύ κόσμο.