ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΑΝΕΛΠΙΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΣ!

Mᾶς ἔχει γίνει πλέον συνήθεια –ἰδίως τά τελευταῖα χρόνια τῆς πολλαπλῆς κρίσεως πού ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας– τό νά κλαιγόμαστε καθημερινά, ἀλλά μέ μεγαλύτερη ἔνταση στό τέλος τοῦ χρόνου, μέ τίς πρόσθετες οἰκονομικές ὑποχρεώσεις μας (πού προσθέτουν χρέη ἐπί χρεῶν καί βάσανα ἐπί βασάνων), ὁπότε, αὐτό πού μᾶς ἀπομένει εἶναι ὁ ὁραματισμός μιᾶς ζοφερότερης καινούργιας χρονιᾶς, μέ ἀβάστακτη καθημερινότητα, χωρίς ἐλπίδα καί λόγο γιά νά νοιώσουμε χαρά.

Δέν θέλουμε νά συμμερισθοῦμε αὐτή τήν ἀπαισιοδοξία καί τήν ἀπόγνωση, ἀλλά ἐπικαλούμενοι τήν Χάρη τοῦ Παρακλήτου Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, τῆς Παρηγορίας καί τῆς Ἀτελευτήτου ἐγκαρδίου χαρᾶς νά μᾶς ἐμπνεύση «λόγον ἀγαθόν» γιά νά γευθοῦμε, νά γνωρίσουμε καί νά μεταδώσουμε τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ, πού εἶναι ἀπηλλαγμένο ἀπό τό βάρος τῶν ἐπιγείων φροντίδων καί βασάνων καί μᾶς καλεῖ νά «σηκώσουμε ψηλά τό κεφάλι»! Ὄχι μέ ἀλαζονική ἔπαρση, ἀλλά μέ διηνεκῆ ἐνατένιση «τῶν Οὐρανίων θαλάμων» τῆς ἀληθινῆς καί αἰωνίου ζωῆς μας.

Μέ τήν ἀταλάντευτη ἐνατένιση τῆς Ἐπουρανίου Πατρίδος μας, πού εἶναι καί ἡ σφραγῖδα τῆς βεβαίας Πίστεώς μας, δέν θά ἐγκαταλείψουμε πρόωρα τά ἐγκόσμια, οὔτε θά γίνουμε ὀνειροπαρμένοι καί αἰθεροβάμονες, ἀλλά θά μπορέσουμε «ἐνατενίζοντες ἀκλινῶς τῷ ὕψει τῆς γνώσεως», νά ἑρμηνεύουμε τά φαινομενικῶς ζοφερά καί νά ἀντλοῦμε βεβαιότητα καί ὄχι ἁπλῆ ἐλπίδα γιά τό μέλλον.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Ὁ Χριστός μας εἶναι «τά πάντα καί ἐν πᾶσι», σέ ὁλόκληρη τήν Δημιουργία, ὁρατή καί ἀόρατη. Αὐτόν προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες, Αὐτόν ἀποκαλύπτει καί διδάσκει τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο, Αὐτόν περιγράφουν ἀπεριγράπτως οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, Αὐτόν ὑμνεῖ καί κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία μας. 

Ἀλλ’ ὅμως, ἐπειδή «ἐπλήθυναν αἱ ἀνομίαι καί ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», ξεθώριασαν τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί χάσαμε, ἐμεῖς οἱ “νεοεποχῖτες”, τόν Χριστό μας καί, χάνοντας Αὐτόν, χάνουμε κάθε μέρα καί περισσότερο τόν ἑαυτό μας, χάνουμε τήν ὑπόστασή μας καί νοιώθουμε κατάθλιψη καί ἀνασφάλεια, σάν ἀνυπόστατοι!

Ξεθώριασαν τά μάτια μας καί βλέπουμε “μῦθο” τόν Χριστό καί πραγματικότητα τήν καθημερινή πολυποίκιλη ἀπάτη τοῦ «αἰῶνος τούτου, τοῦ ἀπατεῶνος».

 Μῦθο καί παραμῦθι διδάσκονται σήμερα στά Σχολεῖα τά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας τόν Χριστό, Αὐτόν, «Τόν προαιώνιον Λόγον», Ὁ Ὁποῖος, ἄν καί «Εἷς Ὤν τῆς Ἁγίας Τριάδος», «ἐσαρκώθη δι’ ἡμᾶς», γιά νά γίνη ἡ Ὑπόσταση τῆς ὑπάρξεώς μας, καί διά τῆς Ὑποστάσεώς Του νά χορηγήση στόν καθένα μας –ἄν τό θελήσουμε– τήν μοναδική δωρεά τῆς τελείας, τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως μαζί Του, πού ἔχει καρπούς τήν ἀθανασία καί τήν Ἐπουράνια μακαριότητα.

Εἶναι τραγικό νά χάνεται ἀπό τά Σχολεῖα καί τήν Δημόσια ζωή τῆς Πατρίδος μας ἡ γνώση καί ἡ βίωση τοῦ Χριστοῦ μας, ἀπό ἀθέους ἤ ἀμοραλιστές Κυβερνῆτες, γιατί αὐτό ἔχει ἄμεσες ἐπιπτώσεις στή ζωή –παροῦσα καί Μέλλουσα– τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι, ὅμως, εὐεξήγητο, γιατί, δυστυχῶς, προηγήθηκαν στήν ἀλλοίωση τῆς παρουσιάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας –πρίν ἀπό τούς Κυβερνῆτες καί τούς ἀντιθέους– κάποιοι σύγχρονοι Ποιμένες καί Θεολόγοι(!), οἱ ὁποῖοι,  διαστρέφοντες τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκουν τόν Χριστόν τῶν φιλοσοφικῶν τριόδων καί ὄχι τόν «Νυμφίον τῆς Ἐκκλησίας».