ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ Εὐγνωµοσύνη τοῦ Χριστιανοῦ

Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐµᾶς ἔχουµε ἀκούσει ἀνθρώπους νά ἐκφράζουν τήν εὐχαρίστησή τους καί τήν εὐγνωµοσύνη τους πρός τό Θεό γιά τά καλά πού ἀπόλαυσαν στή ζωή τους. Οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ἔχουµε ἐπίσης γνωρίσει ἄλλους πού ὁ,τιδήποτε κι ἄν ἔχουν δέν τό ἐκτιµοῦν καί ὁµολογοῦν συνέχεια τίς συµφορές πού τούς ἔχει «φορτώσει» ἡ ζωή.
Τί εἶναι ὅµως αὐτό πού κάνει ἄλλους γιά ὁλόκληρη τή ζωή τους νά εὐχαριστοῦν τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους καί ἄλλους γιά κάτι πού ἁπλῶς τούς δυσκολεύει ἤ τούς βγάζει ἀπό τή «βολή» τους νά γογγύζουν, νά δυσαρεστοῦνται καί νά διαµαρτύρονται;
Εἶναι φανερό ὅτι ἡ στάση τῶν δύο αὐτῶν κατηγοριῶν ἀνθρώπων εἶναι διαφορετική. Τί σηµαίνει αὐτό; Ὁ ἄνθρωπος πού εὐχαριστεῖ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους γιά ὁλόκληρη τήν ζωή πού ἔζησε εἶναι ἕνας εὐγνώµων ἄνθρωπος. Ὁ ἄλλος πού δυσαρεστεῖται καί δυσκολεύεται ἔχει ἐνστερνιστεῖ µία ἄλλη στάση, διαφορετική ἀπό τήν πρώτη.

Στήν Εὔβοια τῶν παλαιῶν καί σύγχρονων Ἁγίων

Ἡ ἐπιθυµία γι’ αὐτή τήν προσκυνηµατική ἐκδροµή εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἤδη ἀπό τόν Μάϊο, καί συγκεκριµένα στίς 27 τοῦ µηνός ἀνήµερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, κατά τήν ἐπιστροφή µας ἀπό ἐπίσκεψη σέ Μονή τῆς Βοιωτίας. Τό θέµα τέθηκε σέ συζήτηση πάραυτα. Ἡ ὑπόσχεση τοῦ ἀρχηγοῦ µας κ. Σωτήρη Λαιζηνοῦ ἐξασφαλίσθηκε χωρίς... κόπο. Ἡ ὑλοποίηση ὅµως θά ἀπαιτοῦσε χρόνο, λόγῳ τῆς µεσολάβησης τῶν καλοκαιρινῶν διακοπῶν. Ὁ χρόνος, ὅπως ἀποδείχθηκε, δέν µείωσε τήν ἐπιθυµία. Ἔτσι, πιστοί στό ραντεβού, ἐνορῖτες καί φίλοι τῆς ἐνορίας µας, ἀνταµώσαµε τήν τελευταία ἡµέρα τοῦ Σεπτεµβρίου µέ σκοπό τήν πραγµατοποίηση τῆς ἐκδροµῆς µας. Προορισµός µας ἡ Εὔβοια, αὐτό τό ἰδιαίτερο νησί πού γεωγραφικά µοιάζει νά ἀποτελεῖ προέκταση τῆς στερεοελλαδίτικης γῆς. Ἀπό τούς πολλούς εὐλογηµένους τόπους πού διαθέτει ἐπιλέξαµε τήν Ἱ. Μονή τοῦ Ὁσίου Δαυΐδ κοντά στίς Ροβιές καί τόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Ρώσου στό χωριό Προκόπι.

Εἰσαγωγικά στήν ἱστορία τῆς Αὐτοκρατορίας µας

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΜΕ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΜΠΑΘΕΙΑ

Aὐτόν τόν καιρό ἔχει τύχει νά ζητήσουν τή βοήθειά µου παιδιά τοῦ Λυκείου, πού ἔχουν κλίση στά φιλολογικά µαθήµατα καί ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐπιστήµη τῆς Ἱστορίας –πρᾶγµα σπάνιο, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι µαθητές τήν ἀπεχθάνονται. Μαζί µέ τά παιδιά καί οἱ γονεῖς τους ἀναρωτιοῦνται πῶς θά ἀντιµετωπίσουν τούς καθηγητές στό σχολεῖο, πού δηλώνουν, ἀπό τή στιγµή πού µπαίνουν στήν τάξη ὅτι εἶναι ἄθεοι καί ἀποφασισµένοι νά “ξαναγράψουν” τήν ἱστορία τοῦ λαοῦ µας διδάσκοντάς την µέ τρόπο πού νά ἐξυπηρετεῖ τήν ἰδεολογία τους! Δηλαδή, µέ ἁπλᾶ λόγια, τά παιδιά ἔχουν νά τά βγάλουν πέρα µέ καθηγητές πού τούς δηλώνουν ἀπό τήν πρώτη στιγµή ὅτι εἶναι ἀντι–ἐπιστήµονες, γιά νά µή χρησιµοποιήσω τό βαρύτερο ὅρο κακοί ἐπιστήµονες, ἀφοῦ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τοῦ ἱστορικοῦ εἶναι νά καταγράφει καί νά µεταφέρει στίς ἑπόµενες γενεές τά γεγονότα καί τόν τρόπο ζωῆς τῶν λαῶν, χωρίς νά ἐκφράζει τίς προσωπικές του πεποιθήσεις. Ὁ ἱστορικός δέν εἶναι κριτής τῆς οἰκουµένης καί τῶν λαῶν, εἶναι παρατηρητής.

Συγκεκριµένα, ἡ Βυζαντινή ἱστορία, ἔχει ὑποφέρει ἀπό τή µισαλλοδοξία τῶν νεώτερων ἱστορικῶν, µετά τόν Διαφωτισµό, περισσότερο ἀπό τήν ἱστορία ὁποιουδήποτε ἄλλου λαοῦ. Ἀπόδειξη τούτου εἶναι τό ὄνοµα Βυζαντινή, πού τῆς δόθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τόν Μοντεσκιέ, ὁ ὁποῖος δέν ἐπέτρεπε στόν ἑαυτό του νά χρησιµοποιήσει τόν ὅρο Ρωµαϊκή ἤ, ἔστω Ἑλληνική αὐτοκρατορία, γιατί τό θεωροῦσε πολύ ἔνδοξο γιά νά χαρακτηρίσει τή ζωή µιᾶς αὐτοκρατορίας τήν ὁποία ἀπεχθανόταν! Ἔτσι, ἐντελῶς µεροληπτικά καί ἀντιεπιστηµονικά, ἀποφάσισε νά τήν περιορίσει, δίνοντάς της τό ὄνοµα τῆς πρωτεύουσάς της –καί, µάλιστα, οὔτε κἄν αὐτοκρατορία τῆς Κων/λης, γιατί δέν ἤθελε νά θυµᾶται τόν ἱδρυτή της– ἀλλά αὐτοκρατορία τοῦ Βυζαντίου, ἀπό τό ἀρχαῖο ὄνοµα τῆς πόλης πού εἶχε πεθάνει, προτοῦ τήν ἀναστήσει ὁ ἱδρυτής τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὁ µέγας Κωνσταντῖνος.