Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΕ΄ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Γιά τόν Οἰκουμενισμό ἔχουν γραφεῖ καί ἐξακολουθοῦν νά γράφονται πολλά καί ἀξιόλογα, ἰδίως ἀπό τοῦ ἔτους 1961 –πού ἄρχισε νά ἐκδίδεται ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος– μέχρι σήμερα. Ἔγινε καί γίνεται, ἀναμφισβήτητα, ἕνας κραταιός ἀγώνας πιστῶν Ὀρθοδόξων –Κληρικῶν καί Λαϊκῶν– ἐναντίον ἐκείνων πού ἐπιδιώκουν νά ὑποβιβάσουν τήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας ἀπό «Ἐργαστή-ριον Ἁγίων» αἰωνίου Ζωῆς σέ ἐπιγείου ζωῆς μορφωτικό Κολλέγιο γιά «τήν βελτίωση τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων»(!), ὅπως ἀκούσαμε μέ φρίκη πρόσφατα νά διακηρύττουν ἀρχιερατικά χείλη!
Σ’αὐτόν τόν ἀγῶνα δέχθηκε καί ἐμένα ἀπό τήν νεαρή μου ἡλικία ὁ ἁγιώτατος π. Μᾶρκος Μανώλης, πρός τόν ὁποῖον αἰσθάνομαι ἰδιαίτερη εὐγνωμοσύνη, γιατί φιλοξένησε ἀπό τοῦ ἔτους 1979 κείμενα καί τῆς δικῆς μου ἰσχνῆς ἀλλά καί ὁλόθερμης μαρτυρίας στόν ἀγωνιστικό «Ὀρθόδοξον Τύπον» καί μέ κατέστησε –στά 42 χρόνια τῆς πνευματικῆς μας ἐπικοινωνίας– κοινωνόν τοῦ πνευματικοῦ του θησαυροῦ, τῶν σκέψεων καί ὁραματισμῶν του, ἀλλά καί τῆς θλίψεώς του γιά τήν σκανδαλίζουσα ποιμαντική πολλῶν Κληρικῶν, ἰδίως δέ, Ἱεραρχῶν.
Πρίν, ὅμως, προχωρήσω στό θέμα μου, παρακαλῶ τούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες νά δώσουν προσοχή καί νά κρίνουν αὐτά καθ’ ἑαυτά τά γραφόμενα, γιατί, δυστυχῶς, πολλοί δίδουν μεγαλύτερη ἔμφαση στούς τίτλους καί στήν προβολή τοῦ προσώπου πού γράφει καί ὄχι στό τί γράφει! Θά παρακαλέσω, ἐπίσης, νά μή ἐκλαμβάνονται τά κείμενά μου ὡς ‘’χάραξη γραμμῆς’’ ἀλλά ΜΟΝΟ σάν προσωπική μου θεώρηση καί μαρτυρία. Παιδιόθεν ἐκφράζω τήν γνώμη μου, ποτέ, ὅμως, δέν ἐπεδίωξα νά ‘’χαράξω γραμμή’’ γιά νά δημιουργήσω ὀπαδούς, ἀλλ’οὔτε, βεβαίως, ἀπέτρεψα ποτέ κάποιον ἀπό τό νά ἀσπασθῆ τίς ἀπόψεις μου.
Αὐτό τό τελευταῖο, πρέπει νά τό προσέξουν πολύ ἐκεῖνοι πού εὐθέως ἤ μέ ὑπονοούμενα μέ συκοφαντοῦν, θεωροῦντες ὅτι τό νά ἀσπαζεται κάποιος τίς ἀπόψεις σου, σημαίνει ὅτι ἐσύ ἐπιδιώκεις τήν δημιουργία «τάσεως», ὅπως συνέβη μέ τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἄρθρου μου «Ἡ Περιλάλητος Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί ἐτάφη»(Ο.Τ. 22-7-2016). Χωρίς νά κάνουν τόν κόπο νά παρουσιάσουν στούς ἀναγνῶστες τους τά κατά τή γνώμη τους ἐπιλήψιμα σημεῖα τοῦ ἄρθρου μου, ἐσκύλευσαν τόν τίτλο του καί ἐνόμισαν πώς ἐξουδετέρωσαν τά γραφόμενα καί τήν «τάση», πού, κατά τή γνώμη τους, εἶχε δημιουργηθεῖ ἀπό αὐτά!
Τό ἄρθρο μου ἐκεῖνο ἐξέφρασε ἁπλῶς τήν δική μου ἄποψη, ὅπως καί κάθε ἄρθρο μου, πού μέ παρακίνηση τῆς συνειδήσεώς μου γράφω. Γιατί πρέπει κάποιος νά μέ φιμώση γιά νά ὑπερισχύση ἡ δική του ἄποψη;
Ὑπεστήριξα καί ἐξακολουθῶ νά ὑποστηρίζω πώς ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἦταν ἕνα ἐπί πλέον θεολογικό ἀτόπημα, στό ὁποῖο συνέπραξε ἡ πλειοψηφία τῶν Προκαθημένων γιατί σύρθηκε ἀπό ἐντολές Πολιτικῆς σκοπιμότητος(!), καί ὅτι ὁποιαδήποτε ἐνασχόληση μαζί της, τῆς δίδει σημασία καί στούς πρωτεργάτες της δικαιώματα γιά νά φοβερίζουν περιδεεῖς συνειδήσεις. Κάποιοι ἄλλοι πιστεύουν ὅτι ἀνέτρεψε τό Πιστεύω τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ ὅτι μέ τήν δυναμική της θά ἀλλοιώση τήν Ἐκκλησία ! ‘’Μέ ‘γειά τους μέ χαρά τους’’! Αὐτοί ἀναλαμβάνουν τήν εὐθύνη ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἱστορίας μέ τό νά μή ἀφήνουν τή Σύνοδο αὐτή νά λησμονηθῆ. Ἄς συνεχίσουν μέ τίς ἀπόψεις καί τήν τακτική τους. Γιατί πρέπει νά στοιχηθοῦμε ὅλοι μέ τήν δική τους ἄποψη, ἄλλως ‘’φίδι πού μᾶς ἔφαγε’’; Πῶς ἡ συνείδηση ἑνός ἀνθρώπου πού ἐξομολογεῖται καί κοινωνεῖ, ἀνέχεται νά ἀποδίδη μομφές καί σκοπιμότητες στά γραπτά καί στό πρόσωπο ἄλλου συναγωνιστοῦ, ὁ ὁποῖος, μάλιστα, δέν διαφωνεῖ ἐπί τῆς οὐσίας ἀλλά μόνο ὡς πρός τήν τακτική πού πρέπει νά ἀκολουθηθῆ;