ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Εἰσαγωγικά στήν ἱστορία τῆς Αὐτοκρατορίας µας

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΜΕ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΜΠΑΘΕΙΑ

Aὐτόν τόν καιρό ἔχει τύχει νά ζητήσουν τή βοήθειά µου παιδιά τοῦ Λυκείου, πού ἔχουν κλίση στά φιλολογικά µαθήµατα καί ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐπιστήµη τῆς Ἱστορίας –πρᾶγµα σπάνιο, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι µαθητές τήν ἀπεχθάνονται. Μαζί µέ τά παιδιά καί οἱ γονεῖς τους ἀναρωτιοῦνται πῶς θά ἀντιµετωπίσουν τούς καθηγητές στό σχολεῖο, πού δηλώνουν, ἀπό τή στιγµή πού µπαίνουν στήν τάξη ὅτι εἶναι ἄθεοι καί ἀποφασισµένοι νά “ξαναγράψουν” τήν ἱστορία τοῦ λαοῦ µας διδάσκοντάς την µέ τρόπο πού νά ἐξυπηρετεῖ τήν ἰδεολογία τους! Δηλαδή, µέ ἁπλᾶ λόγια, τά παιδιά ἔχουν νά τά βγάλουν πέρα µέ καθηγητές πού τούς δηλώνουν ἀπό τήν πρώτη στιγµή ὅτι εἶναι ἀντι–ἐπιστήµονες, γιά νά µή χρησιµοποιήσω τό βαρύτερο ὅρο κακοί ἐπιστήµονες, ἀφοῦ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τοῦ ἱστορικοῦ εἶναι νά καταγράφει καί νά µεταφέρει στίς ἑπόµενες γενεές τά γεγονότα καί τόν τρόπο ζωῆς τῶν λαῶν, χωρίς νά ἐκφράζει τίς προσωπικές του πεποιθήσεις. Ὁ ἱστορικός δέν εἶναι κριτής τῆς οἰκουµένης καί τῶν λαῶν, εἶναι παρατηρητής.

Συγκεκριµένα, ἡ Βυζαντινή ἱστορία, ἔχει ὑποφέρει ἀπό τή µισαλλοδοξία τῶν νεώτερων ἱστορικῶν, µετά τόν Διαφωτισµό, περισσότερο ἀπό τήν ἱστορία ὁποιουδήποτε ἄλλου λαοῦ. Ἀπόδειξη τούτου εἶναι τό ὄνοµα Βυζαντινή, πού τῆς δόθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τόν Μοντεσκιέ, ὁ ὁποῖος δέν ἐπέτρεπε στόν ἑαυτό του νά χρησιµοποιήσει τόν ὅρο Ρωµαϊκή ἤ, ἔστω Ἑλληνική αὐτοκρατορία, γιατί τό θεωροῦσε πολύ ἔνδοξο γιά νά χαρακτηρίσει τή ζωή µιᾶς αὐτοκρατορίας τήν ὁποία ἀπεχθανόταν! Ἔτσι, ἐντελῶς µεροληπτικά καί ἀντιεπιστηµονικά, ἀποφάσισε νά τήν περιορίσει, δίνοντάς της τό ὄνοµα τῆς πρωτεύουσάς της –καί, µάλιστα, οὔτε κἄν αὐτοκρατορία τῆς Κων/λης, γιατί δέν ἤθελε νά θυµᾶται τόν ἱδρυτή της– ἀλλά αὐτοκρατορία τοῦ Βυζαντίου, ἀπό τό ἀρχαῖο ὄνοµα τῆς πόλης πού εἶχε πεθάνει, προτοῦ τήν ἀναστήσει ὁ ἱδρυτής τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὁ µέγας Κωνσταντῖνος.

Ἕνα ἄρθρο τοῦ χθές πού περιγράφει τό σήμερα!

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΘΥΝΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ

Ὅλοι οἱ σημερινοί ἰθύνοντες –Διεθνῶς– ἔχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά:
Εἶναι ἄθεοι, τουλάχιστο ἐπιφανειακά, χάρη στό κλίμα πού ἐπικρατεῖ (δηλαδή χάρη στό μοντερνισμό).
Εἶναι, ὑποτίθεται, λυσσωδῶς δημοκράτες.
Περιφρονοῦν τό λαό, πού δέ συμμορφώνεται μέ τά γοῦστα τους, ἀλλά καί τόν φοβοῦνται, γι’ αὐτό πάντα δημοκοποῦν καί προσπαθοῦν νά τόν κολακεύσουν.
Εἶναι καταπληκτικά «τυφλοί» –σάν ζωντανοί– νεκροί πού εἶναι, προφανῶς.
Εἶναι πάντοτε λειψή ἡ ἐπικρατοῦσα νοοτροπία τους: κόμμα, τάξη, κεφάλαιο, ἐργασία, δεξιά καί ἀριστερά κ.τ.λ., εἶναι συγκεχυμένα μέσα τους καί προκαλοῦν διαιρέσεις καί διχασμούς παντοῦ, γιατί ἑνότητα δέν ὑπάρχει λόγω τῆς ἀπομάκρυνσής τους ἀπό τό Θεό καί ἀπό τήν Ἀγάπη, πού εἶναι ὁ Κύριος.
Τόν ἕνα Θεό δέν Τόν γνωρίζουν, οὔτε τήν ἀκεραιότητα μέσα τους, δηλαδή τόν ὁλοκληρωμένο ἄνθρωπο. Τούς ἀνθρώπους, πού βλέπουν νά ἔχουν σήμερα κάτι τό ὁλοκληρωμένο, ἀδιάσπαστα ἀκέραιο, τούς κατηγοροῦν πώς ἔχουν ὁλοκληρωτικές τάσεις. Τήν προσωπικότητά τους τή χαρακτηρίζουν δικτατορική, γενικά, διότι δέν καταφέρνουν νά τή διασπάσουν καί δέν πάει ὁ νοῦς τους στόν καθολικό χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι, φαίνεται, ἡ ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου πού ἐπιδιώκει κάθε διάσπαση καί διαίρεση καί τά ὅμοια. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό μετά μανίας κυνηγητό κάθε ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου.
Δέν ἀντιλαμβάνονται πώς κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὑποβιβάζουν μόνοι τους τόν ἑαυτό τους - ἀπό ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες σέ διχασμένα βιολογικά ἄτομα – καί καταλήγουν τελικά σέ κομματικές παρατάξεις, χωρίς νά τηροῦν τήν ἀνεξαρτησία τους, μέ βάση τήν ἐλεύθερη βούληση, πού εἶναι Θεῖο δῶρο. Τό σημεῖο ἐπαφῆς τους εἶναι ἡ ἐπιθετικότητα, χαρακτηριστικό ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομματισμένων, δημοκρατικῶν συνειδήσεων· π.χ. σήμερα ἡ διαμαρτυρία τοῦ λαοῦ ἔπαψε νά χαρακτηρίζεται ἐδῶ ὡς κομμουνιστική. Καλεῖται φασιστική¹ , λόγω συμμαχικῶν συμπαθειῶν· ἐπίθεση κοινή, πού προκαλεῖται ἀπ’ ὅλες τίς παρατάξεις (ἀπό τῆς ἀριστερᾶς μέχρι καί τῆς δεξιᾶς).
Ὅλες τους οἱ ἐνέργειες εἶναι ὁριζόντιες, διεθνῶς, καί ἐπίπεδες. Εἶναι ἐγκόσμιοι καί ἕρπουν σάν τό φίδι, πού προκάλεσε τήν πτώση τοῦ προπατορικοῦ ζεύγους. Γι’ αὐτό οἱ ἄνοδοί τους εἶναι μηχανοκρατούμενες, σαλταδόρικες καί ἀπότομες. Ἐπιθυμῶντας ν’ ἀνεβεῖ ἡ ζωή πνευματικά, πηδοῦν πάνω σ’ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο, στό χῶρο πιό ψηλά καί … ἐκτοξεύοντας πυραύλους στό διάστημα, προσπαθοῦν ἔτσι νά φτάσουν σέ μιάν ἄλλη γῆ, σ’ ἕναν ἄλλο οὐρανό. Ἐπιδιώκουν νά κατακτήσουν τήν Καινή Κτίση μέ ὑλικά μέσα –πολυέξοδα– ἐξαντλῶντας ἔτσι τά ψυχικά τους αἰώνια καλά μέχρι καί ἐκμηδενισμοῦ τους. Μπορεῖ ποτέ ἡ ἐλπίδα τοῦ Ἀντίχριστου νά στεφανωθεῖ μέ νίκη αἰώνια; Ἡ πνευματική ἄνοδος, τούς εἶναι ἀκόμα ἄγνωστη, σάν κίνηση. Γι’ αὐτό ἡ ἐπαναστατική τους ἄνοδος ἔχει τό χαρακτηριστικό τοῦ πήδου (σάλτου, ἰταλικά), καθώς καί ἡ κάθοδός τους, τῆς πτώσης.

Γράφει ἡ Λουκία, κόρη τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ:

TO ’40 ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ...

Δέν κάνω βέβαια περιγραφή τοῦ 1940 ἐδῶ. Ζήσαμε ὅμως κάτι, τό ὁποῖο δύσκολα περιγράφεται σήμερα. Βρεθήκαμε ὅλοι ἑνωμένοι, σάν μιά ψυχή, σάν ἕνας ἄνθρωπος, διότι ἔτσι τό νιώθαμε. Φόβο δέν εἴχαμε. Ὁ καθένας στή θέση του, ὅσο καί μηδαμινή, ἤ στά μετόπισθεν κι ἄν ἦταν, ὅσο καί προχωρημένη στά κορφοβούνια. Ὅλοι, μικροί καί μεγάλοι –σέ βαθμό ἤ ἡλικία–, πολεμοῦσαν σάν ἕνας ἄνθρωπος καί ὁ καθένας πολεμοῦσε γιά ὅλους. Ὅλοι ἀποφασισμένοι γιά τό θάνατο, ἀλλά καί χωρίς νά νιώθουμε πώς ὑπάρχει κάτι τέτοιο στ’ ἀλήθεια!
Εἴχαμε διαβεῖ στήν πράξη τό κατώφλι τοῦ Σταυροῦ –βῆμα πού ὁδηγεῖ στήν Αἰωνιότητα– καί αἰσθανόμαστε πώς ζούσαμε μαζί μ’ ὅλο τό Ἔθνος μας, τήν ἱστορία μας ἀπό τούς ἀρχαίους μας μέχρι ἐκείνους πού θά ἔρθουν. Πέτρα τάφου καί θάνατος δέ μᾶς χώριζε πιά ἐμᾶς τούς ζωντανούς.