Ἕνα ἄρθρο τοῦ χθές πού περιγράφει τό σήμερα!
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΘΥΝΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ
Ὅλοι οἱ σημερινοί ἰθύνοντες –Διεθνῶς– ἔχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά:
Εἶναι ἄθεοι, τουλάχιστο ἐπιφανειακά, χάρη στό κλίμα πού ἐπικρατεῖ (δηλαδή χάρη στό μοντερνισμό).
Εἶναι, ὑποτίθεται, λυσσωδῶς δημοκράτες.
Περιφρονοῦν τό λαό, πού δέ συμμορφώνεται μέ τά γοῦστα τους, ἀλλά καί τόν φοβοῦνται, γι’ αὐτό πάντα δημοκοποῦν καί προσπαθοῦν νά τόν κολακεύσουν.
Εἶναι καταπληκτικά «τυφλοί» –σάν ζωντανοί– νεκροί πού εἶναι, προφανῶς.
Εἶναι πάντοτε λειψή ἡ ἐπικρατοῦσα νοοτροπία τους: κόμμα, τάξη, κεφάλαιο, ἐργασία, δεξιά καί ἀριστερά κ.τ.λ., εἶναι συγκεχυμένα μέσα τους καί προκαλοῦν διαιρέσεις καί διχασμούς παντοῦ, γιατί ἑνότητα δέν ὑπάρχει λόγω τῆς ἀπομάκρυνσής τους ἀπό τό Θεό καί ἀπό τήν Ἀγάπη, πού εἶναι ὁ Κύριος.
Τόν ἕνα Θεό δέν Τόν γνωρίζουν, οὔτε τήν ἀκεραιότητα μέσα τους, δηλαδή τόν ὁλοκληρωμένο ἄνθρωπο. Τούς ἀνθρώπους, πού βλέπουν νά ἔχουν σήμερα κάτι τό ὁλοκληρωμένο, ἀδιάσπαστα ἀκέραιο, τούς κατηγοροῦν πώς ἔχουν ὁλοκληρωτικές τάσεις. Τήν προσωπικότητά τους τή χαρακτηρίζουν δικτατορική, γενικά, διότι δέν καταφέρνουν νά τή διασπάσουν καί δέν πάει ὁ νοῦς τους στόν καθολικό χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι, φαίνεται, ἡ ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου πού ἐπιδιώκει κάθε διάσπαση καί διαίρεση καί τά ὅμοια. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό μετά μανίας κυνηγητό κάθε ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου.
Δέν ἀντιλαμβάνονται πώς κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὑποβιβάζουν μόνοι τους τόν ἑαυτό τους - ἀπό ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες σέ διχασμένα βιολογικά ἄτομα – καί καταλήγουν τελικά σέ κομματικές παρατάξεις, χωρίς νά τηροῦν τήν ἀνεξαρτησία τους, μέ βάση τήν ἐλεύθερη βούληση, πού εἶναι Θεῖο δῶρο. Τό σημεῖο ἐπαφῆς τους εἶναι ἡ ἐπιθετικότητα, χαρακτηριστικό ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομματισμένων, δημοκρατικῶν συνειδήσεων· π.χ. σήμερα ἡ διαμαρτυρία τοῦ λαοῦ ἔπαψε νά χαρακτηρίζεται ἐδῶ ὡς κομμουνιστική. Καλεῖται φασιστική1 , λόγω συμμαχικῶν συμπαθειῶν· ἐπίθεση κοινή, πού προκαλεῖται ἀπ’ ὅλες τίς παρατάξεις (ἀπό τῆς ἀριστερᾶς μέχρι καί τῆς δεξιᾶς).
Ὅλες τους οἱ ἐνέργειες εἶναι ὁριζόντιες, διεθνῶς, καί ἐπίπεδες. Εἶναι ἐγκόσμιοι καί ἕρπουν σάν τό φίδι, πού προκάλεσε τήν πτώση τοῦ προπατορικοῦ ζεύγους. Γι’ αὐτό οἱ ἄνοδοί τους εἶναι μηχανοκρατούμενες, σαλταδόρικες καί ἀπότομες. Ἐπιθυμῶντας ν’ ἀνεβεῖ ἡ ζωή πνευματικά, πηδοῦν πάνω σ’ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο, στό χῶρο πιό ψηλά καί … ἐκτοξεύοντας πυραύλους στό διάστημα, προσπαθοῦν ἔτσι νά φτάσουν σέ μιάν ἄλλη γῆ, σ’ ἕναν ἄλλο οὐρανό. Ἐπιδιώκουν νά κατακτήσουν τήν Καινή Κτίση μέ ὑλικά μέσα –πολυέξοδα– ἐξαντλῶντας ἔτσι τά ψυχικά τους αἰώνια καλά μέχρι καί ἐκμηδενισμοῦ τους. Μπορεῖ ποτέ ἡ ἐλπίδα τοῦ Ἀντίχριστου νά στεφανωθεῖ μέ νίκη αἰώνια; Ἡ πνευματική ἄνοδος, τούς εἶναι ἀκόμα ἄγνωστη, σάν κίνηση. Γι’ αὐτό ἡ ἐπαναστατική τους ἄνοδος ἔχει τό χαρακτηριστικό τοῦ πήδου (σάλτου, ἰταλικά), καθώς καί ἡ κάθοδός τους, τῆς πτώσης.
Δέν προσπαθοῦν νά πείσουν, φονεύουν. Φονεύουν σώματα, αἰσθήματα, ἰδέες καί γενικά ὅ,τι ἐπιμένει νά δημιουργηθεῖ καί νά ἐπιβιώσει ἀντίθετα ἀπό τίς δοξασίες τους.
Δέν ξέρουν τί θά πεῖ προχώρηση σταθερή. Ἄν καί αὐτοχαρακτηρίζονται σάν προοδευτικοί, νεωτεριστές, ριζοσπάστες, ἐντούτοις, τό μπρός σάν σύνθημα τούς τρομάζει. Κοιτάζουν συνήθως πίσω, διότι ἴσως ἐκεῖ θυμοῦνται καί ἀναζητοῦν κάποιο χαμένο παράδεισο τῆς ψυχῆς τους, ἐνῶ ἐμπρός –αὐτοί οἱ ἄπιστοι– δέ βλέπουν παρά τό μεγάλο κενό. Δικαιολογημένα λοιπόν τρέχουν τρελά γύρω γύρω καί καταφεύγουν σέ κάθε εἶδος ἐγκόσμιας ἀπόλαυσης καί νεωτεριστικῆς ἰδέας ἤ ἐφεύρεσης, γιά νά μή βλέπουν τό χάος πού ξανοίγεται μπροστά στά τυφλά, γιά τήν αἰωνιότητα, μάτια τους.
Γιά νά σοῦ δείξουν φιλία, πρέπει ν’ ἀποβλέπουν σέ κάποιο ὄφελός τους. Καί ὅταν σοῦ ἐκδηλώνουν μεγάλη φιλία, εἶναι διότι σέ θέλουν σύντροφο πρός τήν αὐτή κατεύθυνση, πού ἀκολουθοῦν οἱ ἴδιοι, καί γιά νά τό πετύχουν, στήν ἀνάγκη, σοῦ δολοφονοῦν ὅλα τά σημεῖα ἀντίστασης, πού εἶναι καί τά ὅπλα τῶν στρατευόμενων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἀγαποῦν, κατά κανόνα, τή ζωή καί καθετί τό ζωντανό. Ὅπως ἀμπάρωσαν τό πνεῦμα τους μέσα στό χρῆμα καί στά ὑλικά ἀγαθά, ἔτσι θέλουν ν’ ἀμπαρώσουν καί τή ζωή σ’ ἕναν ὁποιοδήποτε ἄψυχο τάφο γιά νά τήν ἐλέγχουν. Νά ἐξουσιάζουν μέ τόν παντοτινό θάνατο τήν κατοχή τῆς αἰωνιότητάς της.
Τά παιδιά αὐτά τοῦ Ἀντίχριστου ἔχουν γιά κοινό λίκνο τήν ἄθεη Γαλλική Ἐπανάσταση. Τούτη ὅμως, μέ τίς ἐγκόσμιες βλέψεις της, ἔφτασε νά προδώσει τό Χριστό καί τή διδασκαλία Του, πού ὑποσχόταν μιά βασιλεία, πάνω στή γῆ, τοῦ Πατέρα Του καί Πατέρα τῶν ὅλων, ὅπου ὅλοι θά εἴμαστε δεκτοί ἐκεῖ μέ ἰσότητα – ἀπροσωπόληπτα, παιδιά Του ἀγαπημένα, ἀδέλφια ἑνός κοινοῦ Πατέρα – ἄν βέβαια ἀκολουθήσουμε μ’ ἀγάπη, πραότητα καί ταπεινότητα τόν Υἱόν Του, καί ἄν μέ ὑπακοή πράττουμε τό θέλημά Του.
Τήν ὑπακοή μας ὅμως αὐτή δέν τήν ἐπιδιώκει ὁ Μονογενής Του Υἱός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μέ τόν ἐξαναγκασμό μας, τή θέλει μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή μας (πού μᾶς προίκισε ὁ Πλάστης), δοσμένη δηλαδή ἀπό Πίστη, Ἀγάπη, ἐμπιστοσύνη κι ἐλπίδα πρός τόν Πανάγαθο Προσωπικό Ζῶντα Θεό μας, ἐθελοντικά. Αὐτός θέλει νά μᾶς σώσει καί νά μᾶς κάνει αἰώνια παιδιά Του «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν», τέλειους καί Θεούς.
Τούτη τή Βασιλεία μᾶς ὑπόσχεται, φτάνει νά σηκώσουμε τό σταυρό μας καί ν’ ἀκολουθήσουμε ἐθελοντικά τό Θεάνθρωπο Χριστό. Αὐτός νίκησε τήν ἁμαρτία, πού σκότωνε τόν Ἄνθρωπο –μέ τή Σταύρωσή Του καί τό θάνατο τοῦ σώματός Του–, ὁ ἀναμάρτητος, καί ἀφοῦ ἔτσι τόν ἐλευθέρωσε, τοῦ χάρισε, μέ τήν Ἀνάστασή Του ἀπό τόν Ἅδη, τήν Αἰώνια Ζωή μέσα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, «ὁ αἴρων τά ἁμαρτίας τοῦ κόσμου».
Λουκία Ἰωάννου Μεταξᾶ
1. Τό 1977 συνέβη ἀκριβώς τό ἀντίθετο καί οὕτω καθεξῆς.