Οἱ Ἅγιοι Πάντες

Στίς µέρες µας ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας ἔχει περιοριστεῖ ἀρκετά, ἐφ΄ ὅσον τείνει νά ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη ὅτι ἀλήθεια πραγµατική δέν ὑπάρχει. Μιά ἄποψη, πού διαµορφώνεται ἀπό διάφορους “διανοητές”, διαδίδεται ἀπό τά ΜΜΕ, ἐπιβάλλεται ἀπό τούς πολιτικούς καί ὑποστηρίζεται ἀκόµη καί ἀπό θρησκευτικούς ἡγέτες(!). Μιά ἄλλη ὅµως “ἀλήθεια” προωθεῖται -ἀπό τούς ἀνωτέρω καί ὄχι µόνο- µέ σκοπό νά διαδοθεῖ “δηµοκρατικά” καί νά ἐπικρατήσει παγκόσµια. Τό “δόγµα” ὅτι «δέν ὑπάρχει µιά µόνο ἀλήθεια, ἀλλά τά πάντα εἶναι σχετικά».  Παρ’ ὅλα αὐτά ὑπάρχουν πάντα πολλοί ἄνθρωποι πού ἐπιµένουν στήν ἀναζήτηση τῆς µιᾶς ἀλήθειας...

Τί γίνεται, ὅµως, ὅταν κάποιοι ἄνθρωποι βροῦν αὐτή τή Μόνη Ἀλήθεια καί Τήν ἀγαπήσουν εἰλικρινά; Ὅταν ἀγαπήσουν µέ ὅλη τους τήν καρδιά, µέ ὅλη τους τήν ψυχή, µέ ὅλη τή διάνοιά τους καί ὅλη τήν ἰσχύ τους τόν Θεό; Τότε “γεννιοῦνται” οἱ Ἅγιοι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ἀγάπησαν τόν Χριστό, Τόν ἐµπιστεύτηκαν, ἐµπιστεύτηκαν ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος δίδαξε, ἀποκάλυψε, ὅρισε, προέτρεψε, ὑποσχέθηκε. Μέ  ἐµπιστοσύνη, λοιπόν, καί χαρά ἀνταποκρίθηκαν στό κάλεσµά Του πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰµι» (Α’ Πέτρου 1, 16). Ὁ Χριστός ἔγινε τό  κέντρο τῆς ζωῆς τους καί ἡ σχέση τους µαζί Του, τό νόηµα τῆς ὕπαρξής τους. Ἔτσι, µέ ἁπλότητα καί προθυµία  ὑπάκουσαν τίς ἐντολές Του, φανερώνοντας  τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν: «Ἐάν ἀγαπᾶτε µε, τάς ἐντολάς τάς ἐµάς τηρήσατε» (Ἰωάν. 14,15). Ἀπέρριψαν ὅλους τούς “παραµορφωτικούς καθρέπτες” αὐτοῦ τοῦ κόσµου, πού ἀλλοιώνουν τά πρόσωπα καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί ἔθεσαν ὡς καθρέπτη τῆς ψυχῆς τους τόν ἴδιο τόν Χριστό. Σέ κάθε πράξη, σκέψη, ἐπιθυµία τους, σέ κάθε ἀνεπαίσθητη κίνηση τῆς ψυχῆς τους ἐπιθυµοῦσαν νά καθρεπτίζεται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ...

Η  ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ

ΤΟΥ  ΝΑ  ΕΙΣΑΙ  ΜΗΔΕΝΙΚΟ!

Ἔχουµε συνηθίσει στήν ἐποχή µας νά λέµε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει ἀγγίξει τήν ψηλότερη κορυφή τοῦ παραλογισµοῦ, ὅτι ἡ διαφορά ἀνάµεσα στό κακό καί στό καλό κοντεύει νά ἐξαλειφθεῖ σέ τέτοιο βαθµό ὥστε οἱ ἑπόµενες γενεές ἀνατρέφονται µέ ἕνα ἰσοπεδωτικό ἀµοραλισµό, πού θά ἔχει σάν ἀποτέλεσµα νά ἐξαφανιστεῖ ἀκόµα καί ὁ ἔµφυτος νόµος τῆς συνειδήσεως, ἔχουµε ἀκούσει καί διαβάσει πολλές γραµµές ἀνησυχίας καί σκοτεινῶν προβλέψεων.

 Γι’ αὐτό ὅµως πού δέν ἔχουµε ἀνησυχήσει ἀρκετά, νοµίζω, ἐκτός ἀπό τήν ἄµβλυνση τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης εἶναι καί ἡ ἄµβλυνση τῆς ἀξίας –κάθε εἴδους ἀξίας. Αὐτή ἡ “ἀξιολόγηση” τῆς ἀξίας ὑπῆρχε στά πάντα, ξεκινῶντας ἀπό τά νοµίσµατα τῆς κάθε ἐποχῆς ἀπό τήν ἀρχαιότητα µέχρι τόν 17ο αἰῶνα. Ὁ χρυσός ἦταν πού ἔδινε τήν ἀξία στά νοµίσµατα καί µετά τό ἀσῆµι καί ὕστερα ἀκολουθοῦσαν τά ὑπόλοιπα µέταλλα. Ὁ πλοῦτος τῶν ἀνθρώπων σέ χρυσό ἦταν κάτι συµπαγές, ἁπτό, συγκεκριµένο. Μετά ἀκολούθησε ὁ πλοῦτος σέ χαρτιά καί, στίς µέρες µας, ἀκολούθησε ὁ πλοῦτος σέ…. ἀέρα…. Σήµερα εἶσαι πλούσιος, αὔριο βρίσκεσαι στό δρόµο ἄστεγος νά κοιµᾶσαι σέ παγκάκια!

Η  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  “ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ”  ΤΩΝ  ΦΥΛΩΝ!

Mέ πολλή θλίψη παρακολουθοῦμε τήν συμπεριφορά τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς ὡς πρός τόν χειρισμό τοῦ θέματος τῆς ἀλλαγῆς φύλου, καί τοῦ αἰτίου αὐτῆς, τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἕνας χειρισμός πού τόν χαρακτηρίζει ἡ προχειρότητα, ὁ λαϊκισμός, ὁ ἀμοραλισμός καί ἡ ψηφοθηρία.

Ὅμως, τά μεγάλα θέματα, ἰδιαιτέρως αὐτά πού ἀφοροῦν στήν συγκρότηση τῆς προσωπικότητος, ἀπαιτοῦν σοβαρότητα καί πνευματικότητα ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας, γι’ αὐτό καί πρέπει νά ἐπιζητῆται ἡ συνδρομή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία εἶναι ἡ μόνη πού, μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Πλάστου καί Δημιουργοῦ μας, γνωρίζει σέ βάθος τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί τίς ἀντιστοιχίες τῆς λειτουργίας της στό σῶμα.

Ἡ Πολιτεία μέχρι σήμερα ἀντιμετωπίζει τό θέμα τοῦ φύλου κάθε ἀνθρώπου μόνο ὡς ἐπιλεγμένη σεξουαλική συμπεριφορά, δείχνοντας ἔτσι ἀσπλαχνία καί ἀδιαφορία γιά τήν ψυχική ἀναστάτωση καί τά ψυχικά κενά πού ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους στήν ἀνταρσία καί ἀποδοκιμασία τοῦ βιολογικοῦ φύλου τους.

Τό θέμα εἶναι πάρα πολύ σοβαρό γιά νά τό ἐμπιστευθοῦμε σέ μιά Πολιτεία, ἡ ὁποία, σάν παράρτημα τοῦ Παγκοσμίου Πολιτικοῦ ἀμοραλισμοῦ, ἐπιχειρεῖ νά τό ἁπλοποιήση, προκειμένου νά ἐπαναφέρη –μέ τό πονηρό κόλπο τῶν μεταρρυθμίσεων– ὡς κάτι τό ἐντελῶς νέο καί προοδευτικό τήν πρακτική πού ἀπό χιλιετιῶν ὅταν ἀκολουθήθηκε εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἀποδιοργάνωση τοῦ ψυχοσωματικοῦ κόσμου τῶν ἀνθρώπων καί τήν μετατροπή τῶν κοινωνιῶν σέ βαρβαρικά, ἐπιθετικά καί ἄγρια σύνολα.