ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ, ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΖΩΗΣ

EE176 pVasileiou

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,
ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΖΩΗΣ

Πάσχα σημαίνει διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν Ζωήν». Καί Ζωή εἶναι ἡ Αἰώνια, ὄχι ἡ πρόσκαιρη. Ἡ πρόσκαιρη βιοτή μας δέν πρέπει νά ὀνομάζεται ζωή, ἀλλά ἀναμονή τοῦ θανάτου, ἀφοῦ ὅλη της ἡ μεταπτωτική ἀποδόμηση, ὅλες οἱ πτυχές τῆς λειτουργίας της εἶναι προετοιμασία καί προανάκρουσμα τοῦ θανάτου, καί τό ἀποτέλεσμα, ἡ κατάληξή της, ὁ θάνατος!
Αὐτή ἡ πραγματικότητα, ἡ διαπίστωσή μας γιά τήν ματαιότητα καί τήν περιορισμένη διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐπιγείου ζωῆς, ἀλλά καί ὁ ἐνδιάθετος πόθος γιά τήν Αἰωνιότητα, πού ὁ Θεός ἔχει ἐνσπείρει μέσα μας, ὁδήγησε καί ὁδηγεῖ συνεχῶς τήν ἀνθρωπότητα σέ μιά ἀδιάκοπη ἀναζήτηση τρόπων παρατάσεως τῆς ἐπιγείου ζωῆς, ἀντί νά τήν ὁδηγεῖ στήν βίωση τῆς μοναδικῆς Θεανθρώπινης ζωῆς πού «εἰσάγει τόν ἄνθρωπο πάλιν εἰς τόν Παράδεισον», στό «ἀρχαῖον κάλλος» του καί στήν Παραδείσια, στήν ἐκτός τοῦ κόσμου τούτου καί τῆς ἐπιγείου ζωῆς μακαριότητα.

Θά δοῦμε Ἀνάσταση;

EE176 SKargakos 1

Θά δοῦμε Ἀνάσταση;

Εἰλικρινά μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά παρακολουθήσω τά οἰκονομικά. Μπῆκαν τόσοι καινούργιοι ὅροι στήν τρέχουσα Ἑλληνική, πού τήν κάνουν νά μοῦ θυμίζει ... κινέζικη. Κι ὅμως, στήν Κίνα ἄκουγα τούς λεκτικούς λαρυγγισμούς τῶν Κινέζων σάν χελιδονίσματα! Πολύ μικρός, καί ἀδαής περί τήν ἀγγλική, ἄκουγα τραγούδια μπλούζ καί ἔνιωθα ὅτι ἀπό κάθε λέξη, ἀπό κάθε στίχο νά ἀναβλύζει πόνος. Τώρα νιώθω πόνο, ὅταν ἀκούω τήν ὑποτιθέμενη Ἑλληνική. Καί δέν εἶναι μόνον οἱ τεχνοκράτες πού γκρέμισαν τό τεῖχος τῆς Ἑλληνικῆς, γιά νά βάλουν δικούς τους ὅρους· ἐδῶ καταρρίφθηκαν ὅλα τά βάθρα τῆς ἠθικῆς.
Ἄς μήν κακολογοῦμε μόνο τούς πολιτικούς. Τεράστια εὐθύνη ἔχουν γιά τόν ξεπεσμό τῆς χώρας καί κάποιοι συγγραφεῖς, διανοούμενοι καί λογοτέχνες. Λές καί τό ’χαν ἄχτι νά κάνουν στάχτη, ὅπως λέει καί τό παλαιό ἆσμα, κάθε φραγμό εὐπρεπείας. Βάλθηκαν νά καταρρίψουν τήν ἀπό αὐτούς λεγόμενη ἀστική ἠθική –τάχα σάν ψεύτικη– κι ἔτσι κατέρριψαν κάθε ἴχνος σεμνότητας καί λεπτότητας. Τό «πρέπει» ὑποτάχθηκε στά «μ’ ἀρέσει» καί «γουστάρω». Τό «αὐτά θέλει ὁ κόσμος» ἔγινε συγγραφικός κανόνας. Εἶναι ἀδύνατον νά διαβάσεις ἕνα σύγχρονο μυθιστόρημα καί νά μή γευθεῖς τουλάχιστον μιά εἰκοσάδα αἰσχρογραφιῶν. Πολλοί καί πολλές ἀρχίζουν ἀπό τήν πρώτη γραμμή, γιά νά προδιαθέσουν εὐμενῶς τόν ἀναγνώστη, ὅτι δηλαδή σέ παρακάτω σελίδες θά γευθεῖ ὅσα γεύονταν τήν παλαιά ἐποχή ὅσοι διαβιοῦσαν στά βιβλικά Σόδομα καί Γόμορρα. Καί τό κακό εἶναι ὅτι ἡ αἰσχρολογία πέρασε καί στή Βουλή, πέρασε καί στήν τηλοψία. Συχνά νέοι δημοσιογράφοι μοῦ τηλεφωνοῦν γιά νά τούς ἐξηγήσω –ὡς γνώστης τῆς παλαιᾶς ἀργκό– τούς αἰσχρολογικούς νεολογισμούς διαφόρων πολιτικῶν καί συζητητῶν πού ἐμφανίζονται στά κανάλια. Ἀδυνατῶ. Διότι τούτη ἡ ἀργκό δέν ἔχει τή φινέτσα τῆς παλιᾶς. Συγγενεύει περισσότερο μέ γοριλλοφώνημα.

Δυστυχῶς τά γοριλλογραφήματα καί τά γοριλλοφωνήματα κυριαρχοῦν παντοῦ. Ἄν, μάλιστα, πέσεις σέ μπουλούκι ἀλαλαζόντων νεαρῶν ὀπαδῶν ἀθλητικῆς ὁμάδας, ἔχεις τήν αἴσθηση ὅτι κολυμπᾶς σέ μιά κολυμπήθρα Σιλωάμ βούρκου. Εἶχα τήν «εὐτυχία» νά συνταξιδεύω κάποιο βράδυ στό τραῖνο μέ ἕνα τέτοιο μπουλούκι. Κάθε νεαρός ἦταν μπουμπούκι χυδαιότητας. Μέ τό πρόσχημα ὅτι ὀγκάνιζαν ὑπέρ τῆς ὁμάδας τους, διατράνωναν τίς σεξουαλικές τους ἐπιδόσεις –κατά τό παράδειγμα κάποιου βουλευτῆ– ἐπί ὅλων τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων ὁμάδων. Ὁ διπλανός μου, ἕνας κύριος μέ ἄσπρα μαλλιά, δάκρυσε. «Καί νά σκεφτεῖτε», μοῦ εἶπε, «ὅτι γι’ αὐτή τήν ὁμάδα ἔδωσα τά καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς μου». Τόν παρηγόρησα λέγοντας: «Τότε κάναμε ἀθλητισμό, τώρα κάνουμε ... ἀλητισμό»!
Συχνά διερωτῶμαι: Ποιά εἶναι τά πρότυπα τῆς νέας γενιᾶς, γιά νά ἀπαιτοῦμε ἀπό αὐτή καλή συμπεριφορά; Τά ΜΜΕ, κυρίως ἡ τηλοψία, προβάλλουν ὅλη τήν καλλιτεχνική καί πνευματική ἀσημαντότητα. Θρῆνος καί κοπετός γιά ἕναν νεαρό τραγουδιστή πού βρῆκε τραγικό θάνατο, τόν ὁποῖο πρίν ἀπό ἕξι μῆνες δέν τόν ἤξερε κανείς. Ὅμοιος θρῆνος καί κοπετός γιά ἕναν Κυ­πριακῆς καταγωγῆς τραγουδιστή τοῦ ρόκ πού ἔφυγε νωρίς, καί ὁ ὁποῖος δέν ἦταν λουλούδι γιά μύρισμα. Πόσο χρόνο ἀφιέρωσαν τά κανάλια καί τά ρα­διόφωνά μας γιά τή μεγάλη κυρία τοῦ θεάτρου, τήν Ἄννα Συνοδινοῦ; Ὁδηγοῦσα κάποιο βράδυ κι ἄκουγα ραδιόφωνο. Τελευταῖα εἴδηση ὁ θάνατος τοῦ Π. Φυσσοῦν. Ἀλλοίμονον κι ἄν κάποιος φύγει ἀπό τήν ἄμεση δημοσιότητα. Ὁ θάνατός του θά μᾶς ἀπασχολήσει ὅσο κι ὁ θάνατος ἑνός ψαριοῦ στό ἐνυδρεῖο μας! Μοῦ τηλεφωνεῖ ἔξαλλος ἀπό τήν Θεσσαλονίκη νέος καθηγητής καί μοῦ λέει, πλήρης ὀργῆς, ὅτι σέ κάποιο ἀναγνωστικό τοῦ Γυμνασίου οἱ ἀνθολόγοι διάλεξαν ἀπό τόν Μακρυγιάννη ἕνα ἀπόσπασμα πού βρίζει τόν Κολοκοτρώνη.
Καί ἀπορῶ: Ὁ διάλογος τοῦ Μακρυγιάννη μέ τόν Δεριγνύ τούς ξίνιζε; Τούς βρόμαγε καί τό ἄλλο μέ τά δύο ἀρχαῖα ἀγάλματα πού τά παλληκάρια του βρήκανε στό Ἄργος; Γι’ αὐτό γεννιέται βάσιμα ἡ ὑποψία ὅτι ὅλα αὐτά γίνον­ται ἐσκεμμένα γιά νά ἰσοπεδωθοῦν ψυχικά τά παιδιά. Ἀπό τό παρελθόν προβάλλεται ὅ,τι χειρότερο καί ὄχι ὅ,τι καλύτερο. Ὁ Καραϊσκάκης, γιά παρά­δειγμα, εἶναι γνωστός γιά τίς αἰσχρολογίες του, ἀλλ’ ὄχι γιά τήν ἀριστουρ­γη­ματική του τακτική πού ἐφάρμοσε στή μάχη τῆς Ἀράχοβας. Δυστυχῶς, οἱ πνευματικοί διαφεντευτές αὐτοῦ τοῦ τόπου δέν ἔχουν κατανοήσει ὅτι τό παιδί θά γίνει ὅ,τι τοῦ δείξεις. Κι αὐτό πού δείχνεται στά παιδιά εἶναι συχνά ἀβυσσαλέο, ὅταν δέν εἶναι χυδαῖο. Εἴδαμε τίς μέρες τῶν μεγάλων γιορτῶν τόν ἐξευτελισμό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Φοβᾶμαι ὅτι τό Πάσχα θά ἔχουμε γελοιποίηση καί τῆς Ἀναστάσεως. Κατόπιν τούτου, πῶς νά βρεῖ ἀνάταση καί νά φθάσει στήν ἀνάσταση ὁ τόπος αὐτός;

                                                                                                              Σαράντος Ἰ. Καργάκος

"ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ", ΤΕΥΧΟΣ 176, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2017

 

 

 

Ἱστορικός, συγγραφέας
www.sarantoskargakos.gr

«Ἰδού ἀναβαίνωμεν...»

EE176 pKallianiou

«Ἰδού ἀναβαίνωμεν...»

(Μικρά εἰσαγωγικά στή Μεγάλη Ἑβδομάδα)

“Δέν ὑπάρχει κανένα ἱστορικό γεγονός καί κανένα ἔγκλημα πιό ἀπάνθρωπο, ἀπ᾿ αὐτό πού ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἔζησε καί ὑπέφερε πάνω στό Γολγοθᾶ, καί πού κάθε χρόνο οἱ Χριστιανοί γιορτάζουμε τή Μεγάλην Ἑβδομάδα”. Καί πράγματι, ἄν προσέξουμε τά ὅσα διαδραματίζονται τή Μεγάλη Ἑβδομάδα, τότε ἀσφαλῶς θά κατανοήσουμε πλήρως τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου πού ἀναφέρει ὅτι “αὐτή, ἡ Μ. Ἐβδομάδα δηλαδή, βασιλικῶς ὑπερέχει τάς ἄλλας ἑβδομάδας τοῦ ἑνιαυτοῦ” Γιατί “ὄντως φοβερά αὐτῆς τῆς Ἑβδομάδος τά Μυστήρια! Ὅλη ἡ ποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ὅλη ἡ δόξα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό αὐτή τήν ἑβδομάδα πηγάζουν”
Πολύ συνοπτικά καί μέ τή βοήθεια τῶν Ἱ. Συναξαρίων δίνω ἕνα χάρτη τῆς πνευματικῆς γεωγραφίας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.
Ἀρχίζοντας ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, πού ἄν καί δέν ἀνήκει στόν κύκλο τῶν ἱερῶν ἡμερῶν τῆς Μ. Ἑβδομάδος, ἐν τούτοις εἶναι ἡ θύρα πού μᾶς εἰσάγει σ᾿ αὐτήν, βλέπουμε ν᾿ ἀναφέρουν οἱ Συναξαριστές “Εἰς τή ἔκτην ταύτην Κυριακήν τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, τήν περιφανῆ καί ὑπέρλαμπρον ἑορτήν τῶν Βαΐων πανηγυρίζομεν...”

Θρησκευτικά πάθη σέ µιά ἄθεη ἐποχή!

EE176 NVoloydaki

Θρησκευτικά πάθη σέ µιά ἄθεη ἐποχή!

Ἡ ἐποχή µας ἔχει καύχηµά της ὅτι ἔχει σκοτώσει τό Θεό. Ἔχει καύχηµά της ὅτι ἔχει ἐξασφαλίσει τίς στοιχειώδεις ἐλευθερίες καί τά στοιχειώδη δικαιώµατα τοῦ ἀνθρώπου: τό δικαίωµα νά πιστεύει ὅ,τι θέλει, νά ἐργάζεται ἐλεύθερα στό ἐπάγγελµα πού θέλει µέ δίκαιη ἀµοιβή, νά µεγαλώνει τά παιδιά του ὅπως θέλει καί νά τά µορφώνει ἀνάλογα µέ τήν ἀξία τους καί ὄχι ἀνάλογα µέ τίς οἰκονοµικές του δυνατότητες καί, τέλος, τό δικαίωµα νά ἐκφράζει ἐλεύθερα τή γνώµη του γιά ὅλα τά θέµατα καί νά τήν ὑποστηρίζει, χωρίς κανείς νά τόν λογοκρίνει, νά τόν διώκει καί νά τόν φυλακίζει γιά τίς ἀπόψεις του.
Ὁ περιορισµός τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως συνδέεται µέ σαδιστικά θρησκευτικά καθεστῶτα (θεοκρατικά ὅπως ὀνοµάζονται) ἤ µέ ἀπολυταρχικά καθεστῶτα. Δηλαδή, στή ζυγαριά τῆς «θεοκρατικῆς» καταπίεσης ἐξισώνεται ὁ Δυτικός Ἱεροεξεταστής (πού θέλει νά στερήσει τήν ἐλεύθερη σκέψη ἀπό τόν ἄνθρωπο ὥστε νά τόν ἐλέγχει µέ τό φόβο τῆς φωτιᾶς πού θά ἀναλώσει τό σῶµα του καί τῆς φωτιᾶς τῆς κολάσεως πού θά ἀναλώσει τήν ψυχή του) µέ τόν Ἅγιο τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδοξίας πού καταδικάζει τίς αἱρέσεις γιατί αὐτές εἶναι τά ἐµπόδια τῆς γνωριµίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Δυτικός κόσµος, ὅταν ὁ Ἱεροεξεταστής κυριαρχοῦσε, ὑποτάχθηκε σέ αὐτόν. Γιατί ἡ ἐπιβολή τῆς ἐξουσίας γοητεύει τόν Δυτικό ἄνθρωπο καί ὁ φόβος ἐπηρεάζει σηµαντικά τήν ψυχοσύνθεσή του. Ἀπόδειξη εἶναι ἡ πρό Χριστοῦ µυθολογία τῶν λαῶν τοῦ βορρᾶ καί οἱ αἱµοδιψεῖς καί σκληροί θεοί του. Αὐτή τήν ψυχολογία µετέφερε καί στή χριστιανική πίστη του ὁ Δυτικός κόσµος καί σέ αὐτήν βοηθήθηκε ἀπό τόν αὐστηρά φεουδαρχικό τρόπο ζωῆς πού ἔχτισε.
Μέ τήν νοοτροπία τοῦ Ἱεροεξεταστῆ ὑπερασπίστηκε ἡ Δύση τή χριστιανική πίστη της καί µέ τήν πολιτική ἀπολυταρχία ξεχύθηκε στήν Ἀνατολή νά τή «σώσει» ἀπό τή µάστιγα τοῦ Ἰσλάµ. Τό ἀποτέλεσµα ἦταν νά ἀποδυναµώσει τήν ἀνατολική ρωµαϊκή αὐτοκρατορία, νά παίξει πρωταρχικό ρόλο στή διάλυσή της, κρατῶντας ταὐτόχρονα µέ κάποιο ἀνεξήγητο τρόπο τό ρόλο τοῦ «σωτήρα» γιά τόν ἑαυτό της καί δίνοντας τό ρόλο τοῦ «κακοῦ» ἀπό τή µιά στούς Ὀρθοδόξους τῆς Ἀνατολῆς καί ἀπό τήν ἄλλη στό Ἰσλάµ πού τούς κατέκτησε.
Ὅταν οἱ Τοῦρκοι ἔχτισαν καί στήριξαν τήν αὐτοκρατορία τους πάνω στό θάνατο τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας καί ὁ Δυτικός Ἱεροεξεταστής νικήθηκε καί ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν Ἀνατολή, δέν παραιτήθηκε. Στράφηκε στήν πιό µακρινή ἀνατολή, στράφηκε στή νέα ἤπειρο –νέα γιά τόν Εὐρωπαῖο ἄνθρωπο, ἀλλά πολύ παλιά γιά τούς κατοίκους της– κι ἐκεῖ, µέ τό προσωπεῖο τοῦ ἱεραπόστολου συνέχισε τήν πνευµατική καί πολιτική πάλη γιά ἐξουσία καί κυριαρχία.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ

EE176 XAlexopouloy

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ

Διανύοντας τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, καί ἀκούγοντας στήν Ἐκκλησία τόσα καί τόσα κείμενα μέσα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, δέν μπόρεσα νά μήν ἀναρωτηθῶ, πόσο τελικά ἀπέχουμε ἀπό τό πνεῦμα καί τό ἦθος τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ καί τελικά καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό; Πόσο μεγάλο εἶναι τό χάσμα πού μᾶς χωρίζει ἀπό Αὐτόν; Ἰσχυριζόμαστε, πώς δέν μποροῦμε νά νιώσουμε τόν Θεό, πώς εἶναι κάτι τό ἀόριστο, πώς ἐπειδή δέν τόν βλέπουμε μέ σάρκα καί ὀστᾶ μπροστά μας, δέν μποροῦμε νά Τόν καταλάβουμε, νά ἀντιληφθοῦμε τό ποιός εἶναι καί κατ’ ἐπέκταση νά γνωρίσουμε τό πνεῦμα καί τό ἦθος Του. Δικαιολογοῦμε τήν ἀναπηρία μας, τήν κάνουμε σημαία καί δόγμα καί προτρέπουμε καί ἄλλους νά μᾶς ἀκολουθήσουν σέ αὐτό τό ἀδιέξοδο μονοπάτι. Ὅπως καί ἡ ἀλεποῦ, ἔτσι καί ἐμεῖς, θέλουμε νά κόψουμε τίς οὐρές τῶν ἄλλων ἀνθρώπων γιά νά αἰσθανθοῦμε καλά γιά τήν δική μας κομμένη οὐρά. Καί ὅμως κάποτε, σέ καιρούς ξεχασμένους ἀπό ἐμᾶς, πού μᾶς ἐνδιαφέρει μόνο τό σήμερα, καί τό τώρα, καί δέν ἀνατρέχουμε στό παρελθόν νά μάθουμε, νά καταλάβουμε καί στό τέλος νά ἀλλάξουμε πολλά ἀπό αὐτά πού βιώνουμε, ὑπῆρχαν ἄνθρωποι μέ πνεῦμα καί ἦθος Θεοῦ. Ἄνθρωποι, πάλι ξεχασμένοι ἀπό ἐμᾶς, πεταμένοι στό πηγάδι τῆς λήθης μας, ὄχι ὅμως καί ἀπό τόν Θεό γιατί αὐτούς ὁ Θεός τούς ἀγάπησε πολύ καί ὅπως αὐτοί ἤθελαν νά βρίσκονται συνεχῶς κοντά Του ἔτσι καί Αὐτός θά τούς ἔχει δίπλα του εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἄνθρωποι, πού ἐπειδή ἀγάπησαν βαθιά καί ἀληθινά τόν Θεό, εἶχαν ἄμεση ἐπικοινωνία μαζί Του, καί ἐπειδή ἤθελαν νά βρίσκονται συνεχῶς κοντά Του, ἔτσι καί ὁ Θεός ἦταν δίπλα τους. Γιατί ὅπως δέν ἐπιβάλλει τήν παρουσία Του, ἐκεῖ πού δέν εἶναι ἐπιθυμητός, ἔτσι πλαισιώνει αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν καί Τόν θέλουν κοντά τους, συνοδοιπόρο σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τους, τῆς ἐπίγειας καί τῆς ἐπουράνιας.