ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὁ  λησμονημένος χαιρετισμός

«Χριστὸς Ἀνέστη»!

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,
ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΖΩΗΣ

Πάσχα σημαίνει διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν Ζωήν». Καί Ζωή εἶναι ἡ Αἰώνια, ὄχι ἡ πρόσκαιρη. Ἡ πρόσκαιρη βιοτή μας δέν πρέπει νά ὀνομάζεται ζωή, ἀλλά ἀναμονή τοῦ θανάτου, ἀφοῦ ὅλη της ἡ μεταπτωτική ἀποδόμηση, ὅλες οἱ πτυχές τῆς λειτουργίας της εἶναι προετοιμασία καί προανάκρουσμα τοῦ θανάτου, καί τό ἀποτέλεσμα, ἡ κατάληξή της, ὁ θάνατος!
Αὐτή ἡ πραγματικότητα, ἡ διαπίστωσή μας γιά τήν ματαιότητα καί τήν περιορισμένη διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐπιγείου ζωῆς, ἀλλά καί ὁ ἐνδιάθετος πόθος γιά τήν Αἰωνιότητα, πού ὁ Θεός ἔχει ἐνσπείρει μέσα μας, ὁδήγησε καί ὁδηγεῖ συνεχῶς τήν ἀνθρωπότητα σέ μιά ἀδιάκοπη ἀναζήτηση τρόπων παρατάσεως τῆς ἐπιγείου ζωῆς, ἀντί νά τήν ὁδηγεῖ στήν βίωση τῆς μοναδικῆς Θεανθρώπινης ζωῆς πού «εἰσάγει τόν ἄνθρωπο πάλιν εἰς τόν Παράδεισον», στό «ἀρχαῖον κάλλος» του καί στήν Παραδείσια, στήν ἐκτός τοῦ κόσμου τούτου καί τῆς ἐπιγείου ζωῆς μακαριότητα.

Θά δοῦμε Ἀνάσταση;

Εἰλικρινά μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά παρακολουθήσω τά οἰκονομικά. Μπῆκαν τόσοι καινούργιοι ὅροι στήν τρέχουσα Ἑλληνική, πού τήν κάνουν νά μοῦ θυμίζει ... κινέζικη. Κι ὅμως, στήν Κίνα ἄκουγα τούς λεκτικούς λαρυγγισμούς τῶν Κινέζων σάν χελιδονίσματα! Πολύ μικρός, καί ἀδαής περί τήν ἀγγλική, ἄκουγα τραγούδια μπλούζ καί ἔνιωθα ὅτι ἀπό κάθε λέξη, ἀπό κάθε στίχο νά ἀναβλύζει πόνος. Τώρα νιώθω πόνο, ὅταν ἀκούω τήν ὑποτιθέμενη Ἑλληνική. Καί δέν εἶναι μόνον οἱ τεχνοκράτες πού γκρέμισαν τό τεῖχος τῆς Ἑλληνικῆς, γιά νά βάλουν δικούς τους ὅρους· ἐδῶ καταρρίφθηκαν ὅλα τά βάθρα τῆς ἠθικῆς.
Ἄς μήν κακολογοῦμε μόνο τούς πολιτικούς. Τεράστια εὐθύνη ἔχουν γιά τόν ξεπεσμό τῆς χώρας καί κάποιοι συγγραφεῖς, διανοούμενοι καί λογοτέχνες. Λές καί τό ’χαν ἄχτι νά κάνουν στάχτη, ὅπως λέει καί τό παλαιό ἆσμα, κάθε φραγμό εὐπρεπείας. Βάλθηκαν νά καταρρίψουν τήν ἀπό αὐτούς λεγόμενη ἀστική ἠθική –τάχα σάν ψεύτικη– κι ἔτσι κατέρριψαν κάθε ἴχνος σεμνότητας καί λεπτότητας. Τό «πρέπει» ὑποτάχθηκε στά «μ’ ἀρέσει» καί «γουστάρω». Τό «αὐτά θέλει ὁ κόσμος» ἔγινε συγγραφικός κανόνας. Εἶναι ἀδύνατον νά διαβάσεις ἕνα σύγχρονο μυθιστόρημα καί νά μή γευθεῖς τουλάχιστον μιά εἰκοσάδα αἰσχρογραφιῶν. Πολλοί καί πολλές ἀρχίζουν ἀπό τήν πρώτη γραμμή, γιά νά προδιαθέσουν εὐμενῶς τόν ἀναγνώστη, ὅτι δηλαδή σέ παρακάτω σελίδες θά γευθεῖ ὅσα γεύονταν τήν παλαιά ἐποχή ὅσοι διαβιοῦσαν στά βιβλικά Σόδομα καί Γόμορρα. Καί τό κακό εἶναι ὅτι ἡ αἰσχρολογία πέρασε καί στή Βουλή, πέρασε καί στήν τηλοψία. Συχνά νέοι δημοσιογράφοι μοῦ τηλεφωνοῦν γιά νά τούς ἐξηγήσω –ὡς γνώστης τῆς παλαιᾶς ἀργκό– τούς αἰσχρολογικούς νεολογισμούς διαφόρων πολιτικῶν καί συζητητῶν πού ἐμφανίζονται στά κανάλια. Ἀδυνατῶ. Διότι τούτη ἡ ἀργκό δέν ἔχει τή φινέτσα τῆς παλιᾶς. Συγγενεύει περισσότερο μέ γοριλλοφώνημα.

Δυστυχῶς τά γοριλλογραφήματα καί τά γοριλλοφωνήματα κυριαρχοῦν παντοῦ. Ἄν, μάλιστα, πέσεις σέ μπουλούκι ἀλαλαζόντων νεαρῶν ὀπαδῶν ἀθλητικῆς ὁμάδας, ἔχεις τήν αἴσθηση ὅτι κολυμπᾶς σέ μιά κολυμπήθρα Σιλωάμ βούρκου. Εἶχα τήν «εὐτυχία» νά συνταξιδεύω κάποιο βράδυ στό τραῖνο μέ ἕνα τέτοιο μπουλούκι. Κάθε νεαρός ἦταν μπουμπούκι χυδαιότητας. Μέ τό πρόσχημα ὅτι ὀγκάνιζαν ὑπέρ τῆς ὁμάδας τους, διατράνωναν τίς σεξουαλικές τους ἐπιδόσεις –κατά τό παράδειγμα κάποιου βουλευτῆ– ἐπί ὅλων τῶν ὀπαδῶν τῶν ἄλλων ὁμάδων. Ὁ διπλανός μου, ἕνας κύριος μέ ἄσπρα μαλλιά, δάκρυσε. «Καί νά σκεφτεῖτε», μοῦ εἶπε, «ὅτι γι’ αὐτή τήν ὁμάδα ἔδωσα τά καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς μου». Τόν παρηγόρησα λέγοντας: «Τότε κάναμε ἀθλητισμό, τώρα κάνουμε ... ἀλητισμό»!
Συχνά διερωτῶμαι: Ποιά εἶναι τά πρότυπα τῆς νέας γενιᾶς, γιά νά ἀπαιτοῦμε ἀπό αὐτή καλή συμπεριφορά; Τά ΜΜΕ, κυρίως ἡ τηλοψία, προβάλλουν ὅλη τήν καλλιτεχνική καί πνευματική ἀσημαντότητα. Θρῆνος καί κοπετός γιά ἕναν νεαρό τραγουδιστή πού βρῆκε τραγικό θάνατο, τόν ὁποῖο πρίν ἀπό ἕξι μῆνες δέν τόν ἤξερε κανείς. Ὅμοιος θρῆνος καί κοπετός γιά ἕναν Κυ­πριακῆς καταγωγῆς τραγουδιστή τοῦ ρόκ πού ἔφυγε νωρίς, καί ὁ ὁποῖος δέν ἦταν λουλούδι γιά μύρισμα. Πόσο χρόνο ἀφιέρωσαν τά κανάλια καί τά ρα­διόφωνά μας γιά τή μεγάλη κυρία τοῦ θεάτρου, τήν Ἄννα Συνοδινοῦ; Ὁδηγοῦσα κάποιο βράδυ κι ἄκουγα ραδιόφωνο. Τελευταῖα εἴδηση ὁ θάνατος τοῦ Π. Φυσσοῦν. Ἀλλοίμονον κι ἄν κάποιος φύγει ἀπό τήν ἄμεση δημοσιότητα. Ὁ θάνατός του θά μᾶς ἀπασχολήσει ὅσο κι ὁ θάνατος ἑνός ψαριοῦ στό ἐνυδρεῖο μας! Μοῦ τηλεφωνεῖ ἔξαλλος ἀπό τήν Θεσσαλονίκη νέος καθηγητής καί μοῦ λέει, πλήρης ὀργῆς, ὅτι σέ κάποιο ἀναγνωστικό τοῦ Γυμνασίου οἱ ἀνθολόγοι διάλεξαν ἀπό τόν Μακρυγιάννη ἕνα ἀπόσπασμα πού βρίζει τόν Κολοκοτρώνη.
Καί ἀπορῶ: Ὁ διάλογος τοῦ Μακρυγιάννη μέ τόν Δεριγνύ τούς ξίνιζε; Τούς βρόμαγε καί τό ἄλλο μέ τά δύο ἀρχαῖα ἀγάλματα πού τά παλληκάρια του βρήκανε στό Ἄργος; Γι’ αὐτό γεννιέται βάσιμα ἡ ὑποψία ὅτι ὅλα αὐτά γίνον­ται ἐσκεμμένα γιά νά ἰσοπεδωθοῦν ψυχικά τά παιδιά. Ἀπό τό παρελθόν προβάλλεται ὅ,τι χειρότερο καί ὄχι ὅ,τι καλύτερο. Ὁ Καραϊσκάκης, γιά παρά­δειγμα, εἶναι γνωστός γιά τίς αἰσχρολογίες του, ἀλλ’ ὄχι γιά τήν ἀριστουρ­γη­ματική του τακτική πού ἐφάρμοσε στή μάχη τῆς Ἀράχοβας. Δυστυχῶς, οἱ πνευματικοί διαφεντευτές αὐτοῦ τοῦ τόπου δέν ἔχουν κατανοήσει ὅτι τό παιδί θά γίνει ὅ,τι τοῦ δείξεις. Κι αὐτό πού δείχνεται στά παιδιά εἶναι συχνά ἀβυσσαλέο, ὅταν δέν εἶναι χυδαῖο. Εἴδαμε τίς μέρες τῶν μεγάλων γιορτῶν τόν ἐξευτελισμό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Φοβᾶμαι ὅτι τό Πάσχα θά ἔχουμε γελοιποίηση καί τῆς Ἀναστάσεως. Κατόπιν τούτου, πῶς νά βρεῖ ἀνάταση καί νά φθάσει στήν ἀνάσταση ὁ τόπος αὐτός;

                                                                                                              Σαράντος Ἰ. Καργάκος

"ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ", ΤΕΥΧΟΣ 176, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2017

Ἱστορικός, συγγραφέας
www.sarantoskargakos.gr