Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ,
ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΖΩΗΣ
Πάσχα σημαίνει διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν Ζωήν». Καί Ζωή εἶναι ἡ Αἰώνια, ὄχι ἡ πρόσκαιρη. Ἡ πρόσκαιρη βιοτή μας δέν πρέπει νά ὀνομάζεται ζωή, ἀλλά ἀναμονή τοῦ θανάτου, ἀφοῦ ὅλη της ἡ μεταπτωτική ἀποδόμηση, ὅλες οἱ πτυχές τῆς λειτουργίας της εἶναι προετοιμασία καί προανάκρουσμα τοῦ θανάτου, καί τό ἀποτέλεσμα, ἡ κατάληξή της, ὁ θάνατος!
Αὐτή ἡ πραγματικότητα, ἡ διαπίστωσή μας γιά τήν ματαιότητα καί τήν περιορισμένη διάρκεια αὐτῆς τῆς ἐπιγείου ζωῆς, ἀλλά καί ὁ ἐνδιάθετος πόθος γιά τήν Αἰωνιότητα, πού ὁ Θεός ἔχει ἐνσπείρει μέσα μας, ὁδήγησε καί ὁδηγεῖ συνεχῶς τήν ἀνθρωπότητα σέ μιά ἀδιάκοπη ἀναζήτηση τρόπων παρατάσεως τῆς ἐπιγείου ζωῆς, ἀντί νά τήν ὁδηγεῖ στήν βίωση τῆς μοναδικῆς Θεανθρώπινης ζωῆς πού «εἰσάγει τόν ἄνθρωπο πάλιν εἰς τόν Παράδεισον», στό «ἀρχαῖον κάλλος» του καί στήν Παραδείσια, στήν ἐκτός τοῦ κόσμου τούτου καί τῆς ἐπιγείου ζωῆς μακαριότητα.
Παρασυρμένοι καί ἐμεῖς, οἱ κατ’ ὄνομα χριστιανοί, ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου, μαθαίνοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, θεωρήσαμε πώς αὐτή ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Πίστη μας σ’ αὐτήν εἶναι αὐτό πού ζητούσαμε γιά νά ἑδραιωθοῦμε περισσότερο καί μονιμώτερα στή γῆ καί νά κατοχυρώσουμε σ’ αὐτήν ὅλα τά προσωπικά μας δικαιώματα, σάν νά ἔχη καταργηθῆ ὁ προσωπικός σωματικός μας θάνατος, σάν νά εἶναι αὐτή ἡ ἐπίγεια ζωή ἡ Ἀθανασία, σάν νά μήν πρόκειται νά «παρέλθουν ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ» εἰς τόν αἰῶνα! Τόσο πολύ ἔχουμε γαντζωθεῖ στήν ἐπίγεια ζωή, ὥστε κάποιοι θρησκευόμενοι στίς μέρες μας ἔφθασαν νά διακηρύσσουν ὅτι ἀκόμη καί ἡ ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου δέν θά σημάνη τήν ἄμεση Β΄ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλά ὅτι καί μετά τόν Ἀντίχριστο ἡ ἐπίγεια ζωή θά συνεχίζεται!...
Λησμονήσαμε ἤ δέν συνειδητοποιήσαμε ἀκόμη αὐτό καθ’ ἑαυτό τό Γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Λησμονήσαμε ὅτι ὁ Χριστός «ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». Δέν συνειδητοποιήσαμε ὅτι ὁ Χριστός δέν ἀνεστήθη γιά νά συνεχίση Σωματικῶς τήν ἐπίγεια ζωή Του, ἀσχέτως τοῦ ὅτι ὡς Θεός, γιά τήν σωτηρία καί ἐνίσχυση τοῦ ἐπιγείου ἀγῶνος μας θά εἶναι «μεθ’ ἡμῶν πάσας τάς ἡμέρας» τῆς ἐπιγείου ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος, «ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» τούτου, τοῦ ἀπατεῶνος. Οὔτε Ἀνεστήθη γιά νά παρατείνη τήν ἐπίγεια ζωή μας.
Ὁ Χριστός Ἀνεστήθη γιά νά μᾶς ἐπαναφέρη στήν αἰώνια ἀθανασία καί ὄχι γιά νά μᾶς δώση μόνο «ἐλπίδα Ἀναστάσεως». Αὐτό τό ἔπραξε, ἀφοῦ προηγουμένως ἔγινε «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν», τούς ὁποίους μαζί Του «ἕως τόν Οὐρανόν ἀνήγαγε καί τήν Βασιλείαν Του ἐχαρίσατο τήν Μέλλουσαν», ὥστε διά τῆς Ἀναστάσεώς Του, νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τόν παντοτεινό φόβο τοῦ θανάτου, καί, κυρίως, γιά νά μᾶς διατρανώση καί νά μᾶς διασαλπίση ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει». Μόνο ὅταν ἔχουμε καί ζοῦμε τό πολίτευμά μας «ἐν οὐρανοῖς», μποροῦμε νά ζήσουμε «ὡς πάροικοι ἐν τῷ κόσμῳ» καί ὄχι ὡς γαντζωμένοι στόν κόσμο, φοβισμένοι καί τρομαγμένοι ἀπό τόν ἐπικείμενο θάνατό μας.
Οἱ ἄνθρωποι, πού ἔχουν ἀπαγκιστρώσει τό φρόνημά τους ἀπό τόν κόσμο καί τίς περιορισμένες διαστάσεις καί δυνατότητες τῆς ἐπιγείου ζωῆς, εἶναι οἱ μόνοι κατ’ ἀκρίβειαν ἐλεύθεροι καί ἀδέσμευτοι ἀπό τά ἐπίγεια πάθη, ἱκανοί νά ζήσουν καί νά Ὁμολογοῦν τήν Ἀλήθεια. Εἶναι οἱ μόνοι πού ὁ λόγος τους ἔχει ὑπόσταση καί Θεία Ἐνέργεια γιά νά συντρίψη τά φρονήματα καί τίς ἑτεροδιδασκαλίες τῶν Λυκοποιμένων τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι –ἐνῶ ἔχουν ἀποστολή νά μεταποιοῦν ψυχές σέ πολῖτες τοῦ Παραδείσου– «κλείουν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», μετατρέποντας τήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας –τήν «τῶν ἐλπιζομένων ὑπόστασιν»– σέ μιά ἄφρονα “ἀμπελοφιλοσοφία” πού ἔχει μοναδική ἐπιδίωξη τήν παράταση τῆς ἐπιγείου ζωῆς στήν αἰωνιότητα!
Δηλαδή, συγχρονίζονται οἱ Ποιμένες τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μέ τήν σύγχρονη κουλτούρα, τόν τἄχα πολιτισμό, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ρετουσαρισμένο ρετρό τῆς ἀπ’ αἰώνων ἀνθρώπινης ἀθλιότητος! Αὐτός εἶναι ὁ πολιτισμός καί οἱ ἐπιδιώξεις τοῦ αἰῶνος μας: Πολιτισμός καί ἐπιδιώξεις βρώμικες καί χωματένιες! Ἕνας πολιτισμός, πού σκότωσε τόν Θεό γιά νά «λαλῆ (ἀποκλειστικά) ἐκ τῆς γῆς», ἐπιφυλάσσοντας στούς ἀπ’ αἰῶνος ἀλλά καί στούς μελλοντικούς κεκοιμημένους τήν ἀνυπαρξία, καί τό πρόσκαιρο παρόν σέ μελλοθανάτους μιᾶς ἀενάου ἐπιγείου ἀνθρωπότητος!
«Ἡ Ἀνάστασίς Σου Χριστέ Σωτήρ, ἅπασαν ἐφώτισε τήν Οἰκουμένην». «Λάμψον καί ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τό Φῶς Σου τό ἀΐδιον», γιά νά ἀτενίζουμε τήν Ἀνάστασή Σου ὡς τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ ἐπίγεια ζωή δέν θά διαρκέση πολύ. Ὅτι δέν θά διαρκέση γιά πολλούς αἰῶνες ἀκόμη ἡ ἐπίγεια κωμικοτραγωδία, καθώς μᾶς διαβεβαίωσε καί ὁ Μάρτυράς Σου ὅτι ὑποσχέθηκες λέγοντας «Ἰδού ἔρχομαι ταχύ»! Ἡ ἀπάντησή μας σ’ αὐτήν Τήν ὑπόσχεση Σου, ἀπό τό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας, εἶναι: «Ἀμήν ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ»!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
"ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ" ΤΕΥΧΟΣ 176 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2017