ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Νέα βοµβιστική ἐπίθεση στόν Ναό µας!

“ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”  ΤΗΣ  ΝΥΧΤΑΣ!

Τό ξηµέρωµα τῆς 23ης πρός τήν 24η Φεβρουαρίου 2017, ὁ Ναός µας ἔγινε γιά ἄλλη µιά φορά στόχος ἄνανδρης νυχτερινῆς ἐπίθεσης. Κάποιοι ἄγνωστοι ‒ἀφοῦ προφανῶς µελέτησαν καλά τό σύστηµα ἀσφάλειας‒ βρῆκαν τό εὐάλωτο σηµεῖο τοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί ἔβαλαν τρεῖς ἐκρηκτικούς µηχανισµούς µέ γκαζάκια, στοχεύοντας τό Παρεκκλήσιο.

Δέν θέλω νά παραδεχτῶ ὅτι ἡ ἐπίθεση ἔγινε ἀπό ἀναρχικούς, γιατί θέλω νά ἔχω µεγαλύτερη ἐκτίµηση στούς ἀναρχικούς καί στήν ἔστω καί οὐτοπιστική ἐµµονή τους στήν ἄρνηση ἀναγνώρισης κάθε µορφῆς ἐξουσίας. Βέβαια, εἶναι οὐτοπιστική αὐτή ἡ ἄρνηση, γιατί ἡ ἴδια ἡ ὀργάνωση τῶν ὁµάδων τους ‒ἤ ἔστω κάποιων ἀπό τίς ὁµάδες τους‒ ἔχει µιά τόσο στεγανή δόµηση ἱεραρχικῆς ἐξουσίας, πού συναγωνίζεται ἀκόµα καί τίς φασιστικές ὁµάδες.

Παρ’ ὅλα αὐτά, θέλω νά πιστεύω ὅτι ὑπάρχει ἕνας κώδικας τιµῆς στούς ἀνθρώπους πού θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἀγωνιστές, ὅσο κι ἄν ἀγωνίζονται γιά ἕνα χαµένο σκοπό. Κυρίως ὅµως πιστεύω ὅτι οἱ ἀγωνιστές πρέπει νά ἔχουν τόν ἀνδρισµό νά σταθοῦν ἀπέναντι σέ αὐτόν πού ἀντιστρατεύονται καί νά τοῦ µιλήσουν, ἐξηγῶντας του γιατί τόν ἀντιστρατεύονται καί σέ τί διαφέρουν µεταξύ τους. Τότε, ἴσως ἐκπλαγοῦν, διαπιστώνοντας πώς δέν εἶναι καί τόσο “ἀπέναντι” ὅσο νοµίζουν.

Ὁ Προϊστάµενος τοῦ Ναοῦ µας, µετά τήν καλοκαιρινή νυχτερινή ἐπίθεση, ἀπάντησε στήν ἀνανδρία µέ εὐθύτητα καί ἐντιµότητα καί σεβασµό καί κάλεσε τούς ὑπεύθυνους σέ ἀνοιχτό διάλογο, ὅπου ὁ καθένας θά ὑποστηρίξει ἐλεύθερα τίς ἀπόψεις του. Γιατί ἡ δική µας “ἰδεολογία” ‒πού δέν εἶναι ἰδεολογία ἀλλά Πίστη‒ ἔχει σέ ὑπόληψη τόν ἄνθρωπο, ὅποιος κι ἄν εἶναι, καί κάποιες φορές τόν ἔχει σέ µεγαλύτερη ὑπόληψη ἀπό ὅση ἔχει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του. Γι’ αὐτό δέν τόν πολεµάει, ἀλλά τόν ἀκούει. Γι’ αὐτό προτιµάει νά βρεῖ τά κοινά σηµεῖα πού ἔχει µέ αὐτόν καί νά γεφυρώσει τά σηµεῖα πού τούς χωρίζουν.

ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΣΧΕΔΟΝ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

Πάντα μοῦ ἄρεσε νά πιάνω κουβέντα μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ καφενείου. Διότι οἱ περισσότεροι πού συχνάζουν ἐκεῖ εἶναι ἄνθρωποι μοναχικοί, συνταξιοῦχοι κατά τό πλεῖστον, οἱ ὁποῖοι καταφεύγουν στά καφενεῖα γιά νά βροῦν κάποια συντροφιά, γιά νά ξεφεύγουν ἀπό τούς τέσσερις τοίχους τοῦ σπιτιοῦ καί νά ἀνταλλάξουν δύο κουβέντες. Ὁρισμένοι ἀπό αὐτούς εἶναι «ἁπλούστεροι»,  πού “μορφώνονται” ἀπό τίς τηλεοράσεις,  πού χρόνια ὁλόκληρα δέν διάβαζαν ἴσως ἄλλα βιβλία, παρά τίς ἐφημερίδες τοῦ καφενείου σέ “νεκρές στιγμές”, ὅταν δέν ὑπῆρχαν ἄλλες συντροφιές γιά κουβέντα, ἤ διαβάζουν “κλεφτά” τούς τίτλους τῶν ἐφημερίδων ἔξω ἀπό κάποιο περίπτερο. Ἀρκετοί εἶναι ὅμως καί οἱ μορφωμένοι, συνταξιοῦχοι καθηγητές οἱ παθιασμένοι  ἀναγνῶστες, πού ἀναζητοῦν στό καφενεῖο τήν συντροφιά νά ἀνταλλάξουν ἰδέες καί πληροφορίες. Ὑπάρχουν ἐπίσης καί ἐκεῖνοι πού ἁπλῶς πηγαίνουν στά καφενεῖα διότι τούς ἀρέσει ὁ ζεστός καί μερακλίδικος καφές, τά χαρτιά, τό τάβλι καί ἡ ἀτελείωτη κουβέντα. Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους ἔτυχε νά εἶμαι ἀρκετές φορές παλαιότερα κι ἐγώ.

Μετά ὅμως ἀπό τίς τελευταῖες οἰκονομικές «ρυθμίσεις» μέ τίς ὁποῖες οἱ κυβερνῶντες βλέπουν τίς συντάξεις μας καί τίς «διαχειρίζονται» γιά μᾶς καί πρίν ἀπό ἐμᾶς καί τά ψίχουλα πού παραμένουν φτάνουν ἴσα ἴσα γιά μερικές μόνο μέρες, τά καφενεῖα  –μετά τό μοναδικό καφέ– γίνονται ὅλο καί περισσότερο «αἴθουσες ἀναμονῆς». «Αἴθουσες ἀναμονῆς» διότι ἀρκετοί περιμένουν ἀκόμη μέσα εἴτε γιά νά ζεσταθοῦν, εἴτε νά δοῦν κάποιο γνωστό καί περισσότερο «εὐκατάστατο», γιά  νά τοῦ πιάσουν τήν κουβέντα καί νά κεραστοῦν καί κανένα ἄλλο καφεδάκι.

Ἔµεινα ἐµβρόντητος ἀπό τήν χαρά τοῦ θαύµατος τῶν  Ἁγίων Ἀναργύρων!

 Στήν ἡλικία τῶν τριάντα ἑνός ἐτῶν ἐγώ καί εἴκοσι ἑπτά τῆς συζύγου µου, κυοφορεῖται τό πρῶτο µας παιδί.

Γνωρίζουµε ὅτι ἔχουµε ἀσυµβατότητα Rhesus, θετικό ἐγώ, ἀρνητικό ἐκείνη. Φυσικά µᾶς ἀπασχολεῖ τό γεγονός, τό συζητᾶµε µέ τόν µαιευτήρα µας. Μᾶς καθησυχάζει καθώς δέν ὑπάρχει ἱστορικό ἀποβολῆς ἐµβρύου ἤ ἐκτρώσεως καί µεταγγίσεων ἄρα δέν ὑπάρχει εὐαισθητοποίηση καί αὐτό ἐπιβεβαιώνεται µέ τήν σχετική ἐξέταση.

Συµφωνοῦµε ὅτι στήν περίπτωση πού τό παιδί κληρονοµήσει ἀπό ἐµένα καί εἶναι θετικό, θά γίνει ἄµεσα στή µητέρα ὁ σχετικός ὀρός (Rhesuman) (ἀνοσοσφαιρίνη) καί αὐτό ὑπενθυµίζεται ἀρκετές φορές στόν µαιευτήρα κατά τούς µῆνες τῆς κυοφορίας.

23η Αὐγούστου (Ἐννιάµερα τῆς Παναγίας) 1975, ἡµέρα Σάββατο, ἔρχεται στόν κόσµο τό πρῶτο µας παιδί. Βρίσκοµαι κι ἐγώ στήν αἴθουσα τοκετῶν. Ὁ φυσιολογικός τοκετός εἶναι δύσκολος.

Ὁ γυιός µας πού ζυγίζει 5 κιλά, προκάλεσε µεγάλη διάταση τῆς µήτρας, ἡ ὁποία δέν συσπᾶται καί ἡ αἱµορραγία εἶναι µεγάλη. Ἀγωνιώδης ἡ προσπάθεια τῶν γιατρῶν, µέ µεγάλες δόσεις ἀγγειοσυσπαστικῶν φαρµάκων νά σώσουν τή γυναίκα µου. Τά καταφέρνουν, κατ’ ἐµέ µέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν µπορῶ νά τό ὀνοµάσω θαῦµα, ἀφοῦ οἱ πιθανότητες νά ἔχουν αὐτό τό ἀποτέλεσµα οἱ χειρισµοί τῶν γιατρῶν ἦταν ἀρκετές.