ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΣΧΕΔΟΝ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;
Πάντα μοῦ ἄρεσε νά πιάνω κουβέντα μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ καφενείου. Διότι οἱ περισσότεροι πού συχνάζουν ἐκεῖ εἶναι ἄνθρωποι μοναχικοί, συνταξιοῦχοι κατά τό πλεῖστον, οἱ ὁποῖοι καταφεύγουν στά καφενεῖα γιά νά βροῦν κάποια συντροφιά, γιά νά ξεφεύγουν ἀπό τούς τέσσερις τοίχους τοῦ σπιτιοῦ καί νά ἀνταλλάξουν δύο κουβέντες. Ὁρισμένοι ἀπό αὐτούς εἶναι «ἁπλούστεροι», πού “μορφώνονται” ἀπό τίς τηλεοράσεις, πού χρόνια ὁλόκληρα δέν διάβαζαν ἴσως ἄλλα βιβλία, παρά τίς ἐφημερίδες τοῦ καφενείου σέ “νεκρές στιγμές”, ὅταν δέν ὑπῆρχαν ἄλλες συντροφιές γιά κουβέντα, ἤ διαβάζουν “κλεφτά” τούς τίτλους τῶν ἐφημερίδων ἔξω ἀπό κάποιο περίπτερο. Ἀρκετοί εἶναι ὅμως καί οἱ μορφωμένοι, συνταξιοῦχοι καθηγητές οἱ παθιασμένοι ἀναγνῶστες, πού ἀναζητοῦν στό καφενεῖο τήν συντροφιά νά ἀνταλλάξουν ἰδέες καί πληροφορίες. Ὑπάρχουν ἐπίσης καί ἐκεῖνοι πού ἁπλῶς πηγαίνουν στά καφενεῖα διότι τούς ἀρέσει ὁ ζεστός καί μερακλίδικος καφές, τά χαρτιά, τό τάβλι καί ἡ ἀτελείωτη κουβέντα. Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους ἔτυχε νά εἶμαι ἀρκετές φορές παλαιότερα κι ἐγώ.
Μετά ὅμως ἀπό τίς τελευταῖες οἰκονομικές «ρυθμίσεις» μέ τίς ὁποῖες οἱ κυβερνῶντες βλέπουν τίς συντάξεις μας καί τίς «διαχειρίζονται» γιά μᾶς καί πρίν ἀπό ἐμᾶς καί τά ψίχουλα πού παραμένουν φτάνουν ἴσα ἴσα γιά μερικές μόνο μέρες, τά καφενεῖα –μετά τό μοναδικό καφέ– γίνονται ὅλο καί περισσότερο «αἴθουσες ἀναμονῆς». «Αἴθουσες ἀναμονῆς» διότι ἀρκετοί περιμένουν ἀκόμη μέσα εἴτε γιά νά ζεσταθοῦν, εἴτε νά δοῦν κάποιο γνωστό καί περισσότερο «εὐκατάστατο», γιά νά τοῦ πιάσουν τήν κουβέντα καί νά κεραστοῦν καί κανένα ἄλλο καφεδάκι.
Ἔτσι μοῦ ἔτυχε κι ἐμένα. Περνῶντας μπροστά ἀπό τό καφενεῖο, κάποια γνωστή φωνή μοῦ φώναξε: «Κερνᾶς ἕνα καφέ, καί θά σοῦ πῶ ἕνα μεγάλο μυστικό!» Ἦταν «ὁ φίλος» ἀπό τά παλαιά, πού ἐρχόταν πότε πότε νά μοῦ κάνει, μέ τό ἀζημίωτο, «συντροφιά» στό γραφεῖο. Δέν μποροῦσα νά τοῦ ἀρνηθῶ. Ἐξάλλου ἤθελα νά μάθω «τό μεγάλο μυστικό».
Καί μόλις ἤπιε δύο τρεῖς ρούφηξες ἀπό τό φλιτζάνι μέ τό «διπλό» ἑλληνικό καφέ, μοῦ εἶπε χωρίς νά τόν προκαλέσω:
«Θά σοῦ πῶ τό μυστικό, πώς ἕνα κόμμα πού καταρρέει μπορεῖ νά ξανακερδίζει ἄνετα τίς ἐκλογές. Χρειάζεται ὅμως νά ἀρχίζω μέ μιά ἱστορία.
Ἕνας Ἑβραῖος μέ μεγάλη οἰκογένεια καί ἕνα σχετικά μικρό σπίτι πῆγε στό νομοδιδάσκαλο, στό ραβίνο του καί τόν παρακάλεσε νά τοῦ βρεῖ μιά λύση, νά βελτιώσει τήν οἰκογενειακή του κατάσταση. «Δέν ἀντέχουμε ἄλλο – τοῦ ἔλεγε. Τά παιδιά μεγάλωσαν. Λεφτά δέν ἔχω γιά μεγαλύτερο σπίτι. Εἴμαστε πολύ στριμωγμένοι. Πές μου τί μπορῶ νά κάνω;»
– Ἔχεις κατσίκα; τόν ρωτᾶ ὁ ραβίνος.
– “Ἔχουμε”.
– “Βαλ’ τήν μέσα στό σπίτι!”
Τοῦ φάνηκε περίεργο μά τό ἔκανε. Ἀλλά μετά ἀπό μερικές ἑβδομάδες πῆγε ξανά στό ραβίνο.
– “Ραβί, δέν μᾶς ἔφθασαν τά παλαιά, τώρα ἔχουμε καί τήν κατσίκα!”
– “Ἔχεις πρόβατα;”
– “Ναί, δύο”.
– “Βάλ’τα καί αὐτά μέσα!” Ἔπειτα ἀκολούθησε ὁ σκύλος καί ἡ ἀγελάδα. Ὁ πιστός Ἑβραῖος δέν ἄντεξε ἄλλο. Ὅταν εἶδε τήν ἀπελπισία του ὁ ραβίνος τοῦ εἶπε.
– “Τώρα θά βγάλεις ἔξω τήν ἀγελάδα”. Τήν ἔβγαλε.
– “Πῶς εἶναι τά πράγματα;”
– “Πολύ καλύτερα, ραβί μου!”
– “Βγάλε τώρα τά πρόβατα! Πῶς εἶστε;”
– “ Ἀκόμη καλύτερα!”
– “Βγάλε καί τά ὑπόλοιπα ζῶα καί πές μου πῶς εἶστε;”
– “Ποτέ δέν ἦταν τόσο καλά στό σπίτι”.
*
Δέν συγκράτησα τό γέλιό μου. Ἀλλά τόν ρώτησα:
“Μα τί σχέση ἔχει ἡ Ἱστορία σου μέ τίς χαμένες ἐκλογές;”
Ἔχει μεγάλη σχέση! Σκέψου. Τά κόμματα πού βρίσκονται στήν ἐξουσία μᾶς φορτώνουν μέ φόρους στήν πλάτη. Καί κάθε μέρα, μολονότι ἐμεῖς φωνάζουμε, τά πράγματα ἀκριβαίνουν, οἱ φόροι πολλαπλασιάζονται. Τά ποσοστά δημοτικότητας τῶν κυβερνώντων πέφτουν στίς δημοσκοπήσεις καί ὅλοι περιμένουν μέ βεβαιότητα τά κόμματα αὐτά νά χάσουν τίς ἐκλογές. Ἀλλά ξαφνικά πρίν ἀπό τίς ἐκλογές ἡ ρότα ἀλλάζει. Οἱ κυβερνῶντες ἀρχίζουν κάπως νά λασκάρουν τό σφίξιμο, νά ἐλαφρύνουν τούς φόρους…
Βγάζουν δηλαδή τήν ἀγελάδα, ἔπειτα τά πρόβατα, κι ἔπειτα…!
Μπράβο! Προσθέτουν ἀκόμη ἕνα ἐπίδομα “χαμομηλιοῦ” ἤ “καφέ” στούς συνταξιούχους, κανένα “πακέτο τσιγάρων” στούς ἐργαζομένους… Καί ὁ κόσμος ξεχνᾶ γρήγορα τά προηγούμενα καί θά ἀρχίζει νά φωνάζει: “Ποτέ δέν ἦταν τόσο καλά!”
Ἔμεινα μέ τό στόμα ἀνοικτό! Ὑπάρχει ἄραγε μέ τόν τρόπο αὐτό περίπτωση νά χάσει κάποιο κόμμα τίς ἐκλογές; Καί ὅπως ἀποδεικνύει τό τελευταῖο “βοήθημα”(!) γιά τούς συνταξιούχους, δέν στοιχίζει καί τίποτε τούς κυβερνῶντες, διότι μοιράζουν μονάχα «τά δικά μας ἐκ τῶν δικῶν μας.» Εἶναι, λοιπόν, νά μή σέ πιάσει μαύρη κατάθλιψη;
π. Ἠλίας Ι. Φρατσέας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 174
Φεβρουάριος 2017