ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ENA KEIMENO ΠNEYΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΑΥΓΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

173 7 Popovits

ENA KEIMENO ΠNEYΜΑΤΙΚΗΣ ΚΡΑΥΓΗΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

 Ὁ ἅγιος ’Ιουστῖνος Πόποβιτς, ἐξέχουσα μορφή τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδοξίας γενικώτερα, μέ ἐξαίρετη μόρφωση, σπάνιο φιλοσοφικό αἰσθητήριο, καί, κυρίως, μέ ἁγιότητα καί βαθύ ἐνδιαφέρον γιά τά πανανθρώπινα προβλήματα, κατευθύνει τόν προσανατολισμό μας στήν Θεανθρώπινη διάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ἐγκλωβισμένος ψυχικά καί σωματικά στίς αἰσθήσεις του, προσπαθεῖ, ἀποκλειστικά μέ τήν πίστη στόν ἑαυτό του, νά ξεφύγει ἀπό τόν θάνατο, ἀλλά δέν παίρνει ἀπάντηση ἀπό τήν ἐπιστήμη, τήν φιλοσοφία, τόν πολιτισμό.

Ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός δέν κατορθώνει νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ὑποδούλωση καί τήν θλίψη. Ὅταν πέφτει ἔξω στό πρόβλημα τοῦ σώματος, πῶς ἀναπότρεπτα δέν σφάλλει καί στό πρόβλημα τοῦ πνεύματος; Ἐρωτᾶ ὁ πατήρ Ἰουστῖνος. Ὁ εὐρωπαϊκός ἀνθρωπισμός ἀδυνατεῖ νά μᾶς σηκώσει πάνω ἀπό τόν θάνατο, ἀπίθανο νά τόν νικήσει ὁριστικά. Μόνο ὁ Θεάνθρωπος, μέ τό ἱστορικό δεδομένο τῆς Ἀνάστασής Του, ἀποδεικνύει τήν νίκη πάνω στόν θάνατο, μόνο μέ τόν Θεάνθρωπο ὅλος ὁ ἄνθρωπος γίνεται Παράδεισος!

Ἄν ἔχεις πίστη διάβαινε…

173 6 PLemoni

Ἄν ἔχεις πίστη διάβαινε…

Ἄν ἔχης τύχη διάβαινε, λέει μία γνωστή παροιμία τοῦ τόπου μας. Μιά ἐκδοχή της, πού δέν θά λάθευε θά ἦταν τό ἄν ἔχεις πίστη διάβαινε! Ἡ σκέψη μου, ὅμως, μέ βάση αὐτήν τήν ἐκδοχή μέ ὁδηγεῖ ἀλλά καί μοῦ δημιουργεῖ ἐρωτηματικά: Τί ἐννοοῦμε λέγοντας Πίστη; Καί «διάβαινε», ποῦ νά διαβῶ; Σέ τί δρόμους νά ψάξω γιά νά βρῶ αὐτό ποῦ ψάχνω; Καί ἴσως ἡ σωστή ἐρώτηση νά ἦταν «Τί ψάχνω»;

 Στό πέρασμά μας ἀπό αὐτή τή ζωή δοκιμαζόμαστε σέ καταστάσεις πού δέν εἴμαστε προετοιμασμένοι νά ζήσουμε. Ἡ προσωπικότητά μας θ’ ἀναπτυχθεῖ καί μέσα ἀπό τήν ψυχή μας θά ἐμφανιστοῦν ὅλα ὅσα μᾶς βασανίζουν, μᾶς ἀνυψώνουν, μᾶς συνθέτουν. Τό κουτί τῆς Πανδώρας, τό κουτί τῆς ψυχῆς μας θ’ ἀνοίξει κι ἀφοῦ ξεπηδήσουν ὅλα ὅσα εἴμαστε θά χρειαστεῖ ν ‘ ἀναρωτηθοῦμε ἄν τελικά μέσα μας θά μείνει ἡ ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα πού γιά ἐμᾶς τούς Χριστιανούς εἶναι ἡ Πίστη μας. Αὐτή ἡ Πίστη στό Θεό πού τόσο πολύ φοβόμαστε νά τήν ξεστομίσουμε γιά νά μήν φανοῦμε ἀναχρονιστικοί καί μοιρολάτρες! Στή συνείδηση τοῦ κόσμου ὁ Θεός φαντάζει ἄπιαστος, ἄυλος, ἀνύπαρκτος. Κι ὄχι μόνο στή συνείδησή του ἀλλά καί στή ζωή του, στήν καθημερινότητά του. Ὁδηγεῖται, λοιπόν, ἀπό τή σκέψη του ὅτι δέν μπορεῖ νά στηριχτεῖ στό ἄυλο καί στό ἀνύπαρκτο. Θέλει σιγουριά, ἀσφάλεια, ἐπιβεβαίωση. Κι ὅλα αὐτά τοῦ τά προσφέρουν τά σίγουρα λόγια τῶν ἀνθρώπων. Οἱ νόμοι καί οἱ ἀρχές πού ἔφτιαξε γιά νά νιώθει αὐτή τήν ἀσφάλεια. Νιώθει ὅμως; Εἶναι ἔτσι τελικά ὅπως τό περίμενε ἤ ἔχασε ἕνα στοίχημα ποῦ ἀρνεῖται ἐπίμονα νά δεῖ φοβούμενος ὅτι θ’ ἀναγκαστεῖ ν’ ἀλλάξει ὅλες ἐκεῖνες τίς δομές πού ἔχτιζε αἰῶνες; Τίς δικές του δομές, πού  σήμερα, μόνο ἀσφάλεια καί σιγουριά δέν τοῦ παρέχουν.

Καὶ τώρα ποὺ ἀναχώρησαν οἱ Καλλικάντζαροι, τί ἀπομένει;

173 9 pKKallianos

Καὶ τώρα ποὺ ἀναχώρησαν οἱ Καλλικάντζαροι, τί ἀπομένει;

(Στοχασμοὶ στὸ Δωδεκαήμερο ποὺ πέρασε,  καὶ ὄχι μόνο)

Κατὰ τὴν παράδοση, τὴν Παραμονὴ τῶν Θεοφανείων, ὅταν «μπαίνει ὁ Σταυρὸς στὸ νερό», τότε ἀναχωροῦν καὶ τὰ καλλικατζούρια. Αὐτὰ τὰ ἀστεῖα μισοδαιμονικὰ ὄντα, ποὺ ἀνεβαίνουν ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς τὴν Παραμονὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀναχωροῦν μόλις τελειώσει τὸ ἑορταστικὸ Δωδεκαήμερο. Μάλιστα, ἡ φυγή τους συμπίπτει μὲ τὸν ἁγιασμὸ τῶν σπιτιῶν ποὺ γίνεται ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἀφοῦ προηγουμένως στὸ Ναὸ εἶχε προηγηθεῖ ἡ Ἀκολουθία τῶν Μ. Ὡρῶν, τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τῆς Θ. Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου, μὲ ἐπισφράγισμα τὴν τέλεση τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ.

Ὁ πραγματικός μας Χρόνος, εἶναι αὐτός πού ἔχουμε συνειδητοποιήσει!

173 8 Xrisa

Ὁ πραγματικός μας Χρόνος, εἶναι αὐτός πού ἔχουμε συνειδητοποιήσει!

Διάβαζα πρόσφατα μιά ἱστορία, ἡ ὁποία μοῦ ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση. Εἶναι μιά ἱστορία πού ταιριάζει ἀπόλυτα μέ τίς μέρες αὐτές, πού σηματοδοτοῦν τό τέλος τοῦ παλαιοῦ ἔτους καί τήν ἀρχή τοῦ νέου, μέρες πού πυροδοτοῦν στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τήν ἐπιθυμία τῆς ἀλλαγῆς καί τῆς ἀνανέωσης ἀλλά καί τήν ἐπιθυμία γιά ζωή.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἐπιθυμία αὐτή θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει μέσα μας κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή, ἀλλά ἐμεῖς συνειδητά τήν ναρκώνουμε κατά τήν διάρκεια τοῦ χρόνου, τήν θάβουμε, τήν ξεχνᾶμε, καί ξυπνάει αὐτές τίς λίγες ἡμέρες πρός τό τέλος του, γιά νά μᾶς θυμίσει ποιοί θέλαμε νά γίνουμε, ἀλλά ἀποτύχαμε, τί στόχους βάλαμε ἀλλά δέν τούς πετύχαμε οὔτε στό ἐλάχιστο, καί πόσο ἀνάξιοι καί κατώτεροι τῶν περιστάσεων φανήκαμε, πόσο μικροί καί πόσο ἐλάχιστοι, ἀφοῦ δέν καταφέραμε νά ἱκανοποιήσουμε οὔτε αὐτά πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐπιθυμήσαμε γιά τόν ἑαυτό μας, οὔτε αὐτά πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ποθήσαμε καί κυρίως οὔτε αὐτά πού ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ὀνειρευτήκαμε μέ ὅλο μας τό εἶναι…

Ἡ ἱστορία πού διάβασα ἔχει τόν τίτλο “Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ” καί εἶναι ἡ ἑξῆς:

«Ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα κι ἡ Πρωτοχρονιά»... Καὶ λοιπόν;

173 5 pKKallianos

 

 

 

«Ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα κι ἡ Πρωτοχρονιά»... Καὶ λοιπόν;

Ἀκοῦμε τὶς μέρες αὐτὲς τὸν  στίχο  τοῦ γιορταστικοῦ αὐτοῦ τραγουδιοῦ καὶ λίγη σημασία τοῦ δίνουμε. Ὅμως,  ἄν  προσέξουμε καλύτερα τὰ πράγματα καὶ συντονιστοῦμε μὲ τὸ ἀληθινὸ τὸ πνεῦμα τῶν γιορτῶν, τότε θὰ καταλάβουμε πὼς ἡ παρουσία τους στὴ ζωή μας ἤ καὶ ἡ δικιά μας συμμετοχὴ σ᾿ αὐτές, εἶναι μιὰ περιπέτεια. Περιπέτεια μὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο, ὅπως εἶναι καὶ ἡ κάθε ἐμβιωμένη μας μετοχὴ στὴν κάθε γιορταστικὴ πρόταση τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ θὰ χρειαστεῖ ὁ κάθε ἀποδέκτης αὐτῆς τῆς πρότασης νὰ διαπλεύσει μιὰν ἔρημο, ὥστε μετὰ ἀπὸ δοκιμασία,  νὰ βιώσει τὸ γεγονὸς τῆς Γιορτῆς. Καὶ βίωμα γιορτῆς σημαίνει πάνω ἀπ᾿ ὅλα νὰ κατορθώσεις νὰ «λάβεις τὰ τοῦ Παραδείσου ἔνδον σπηλαίου», ταπεινώνοντας τὸ φρόνημά σου καὶ κατανοῶντας πὼς ἡ γιορτὴ εἶναι μιὰ πασχάλια ἐμπειρία, μιὰ σταυροαναστάσιμη δηλαδή δοκιμασία. Δοκιμασία, ὅπως ἐκείνη τῆς καθημερινότητας, ποὺ μᾶς βυθίζει σὲ πηγάδι ἀπόγνωσης καὶ πάλι μᾶς ἀνεβάζει στὴν ἐπιφάνεια.  Ὄχι μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις, ὅπως νομίζουν οἱ περισσότεροι, ἀλλὰ μὲ τὴ συνδρομή Του, ποὺ μονάχα Ἐκεῖνος ξέρει τὸ γιατὶ καὶ τὸ πῶς.