ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 Ἡ «ἠθική ἔκπτωση τῆς κοινωνίας»

καί οἱ ἠθικοί αὐτουργοί!

«Verba volant, scripta manent = τά λόγια πετοῦν τά γραπτά µένουν» µαθαίναµε κάποτε ἀπό τόν καθηγητή τῶν Λατινικῶν, ὅταν ἀρχίζαµε νά συλλαβίζουµε τίς πρῶτες µας λέξεις στή γλώσσα αὐτή. Πρόκειται γιά ἕνα γνωστό Λατινικό ἀπόφθεγµα πού ἐπισηµαίνει τήν ἀποδεικτική ἀξία τοῦ γραπτοῦ λόγου καί καθιστᾶ προσεκτικούς τούς ἀνθρώπους, ὅταν συγγράφουν, ὑπογράφουν ἤ ἁπλᾶ καταγράφουν κάτι. Ἡ ἀνθρωπότητα πορεύτηκε µέ τή συναίσθηση αὐτή ἐπί αἰῶνες. Τά πράγµατα, ὅµως, ἄρχισαν σταδιακά νά ἀλλάζουν ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα µέ τή δηµιουργία τοῦ φωνογράφου καί στή συνέχεια τοῦ γραµµοφώνου, ὅταν δηλ. ἄρχισε νά γίνεται δυνατή ἡ ἀποτύπωση καί ἀναπαραγωγή τοῦ ἤχου. Σήµερα, στήν ἐποχή τῆς ψηφιακῆς κωδικοποίησης τοῦ ἤχου ἀλλά καί τῆς εἰκόνας, µποροῦµε πλέον νά δηλώσουµε µέ σιγουριά ὅτι “καί τά λόγια µένουν”, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει κοντά... συσκευή ἐγγραφῆς.  Εἶναι λογικό ὅτι οἱ προσωπικές συνοµιλίες προστατεύονται ἀπό τόν νοµοθέτη, ὅµως οἱ δηµόσιες δηλώσεις δέν ἀποτελοῦν πιά “λόγια τοῦ ἀέρα”, ἀλλά  ὅπως καί τά γραπτά... “manent”!

Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὁ χριστιανός εἶναι ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς ἤ, τοὐλάχιστον, ἔτσι θά ἔπρεπε νά εἶναι. Διότι χωρίς προσευχή δέν εἶναι δυνατή ἡ χριστιανική ζωή. Ἡ προσευχή εἶναι ἡ τροφή τῆς ψυχῆς, ὅπως ἀκριβῶς τό ψωμί ἀποτελεῖ τήν τροφή τοῦ σώματος. Ἀλλά εἶναι ἐνδιαφέρον τό γεγονός, ὅτι οἱ ἄνθρωποι  ἐνῶ δέν ξεχνοῦν τήν τροφή τοῦ σώματος, λησμονοῦν συχνά τήν τροφή τῆς ψυχῆς.

Ἐάν ὅμως σκεφτόμαστε βαθύτερα τά πράγματα, θά διαπιστώσουμε ὅτι, σέ τελευταία ἀνάλυση, καί τό ψωμί, ἡ τροφή τοῦ σώματος, ἀποκτᾶται ἐπίσης διά μέσου τῆς προσευχῆς. Ἄρα, ἡ προσευχή εἶναι ἀναγκαία τόσο γιά τήν πνευματική, ὅσο καί γιά τήν σωματική ζωή, ἡ ὁποία βρίσκει στήν προσευχή τήν δική της πηγή ἀφθονίας.

ΜΑΣΩΝΙΑ-ΘΕΟΛΟΓΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μιά ἀπάντηση σέ ἕνα Σχόλιο

Ἐδιάβασα κάπως ἀργοπορημένα τό σχόλιο τοῦ μαχητικοῦ ἀγωνιστοῦ κ. Μανώλη Μ. Μηλιαράκη (στό ἑξῆς κ. Μ.Μ.Μ.) στήν «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» τῆς 20ης Ὀκτωβρίου 2016 γιά τό ἄρθρο μου «ΜΑΣΩΝΙΚΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ», πού εἶχε δημοσιευθεῖ ὡς βασικό ἄρθρο στόν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟΝ» τῆς 30ης Σεπτεμβρίου 2016 καί στήν «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» τοῦ Ὀκτωβρίου 2016.

Ἀπαντῶ μέσῳ τοῦ «ΟΡΘ. ΤΥΠΟΥ» καί ὄχι μέσῳ τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ» γιά δύο λόγους:

Πρῶτον, ἐπειδή ἐδιάβασαν τό ἄρθρο μου οἱ ἀναγνῶστες τοῦ «Ο.Τ.» καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι εἰς θέσιν νά ἀξιολογήσουν καί τό ἐπικριτικό σχόλιο τοῦ κ. Μ.Μ.Μ. ἀλλά καί τήν δική μου ἀπάντηση. Καί, δεύτερον, γιατί ἡ ἐπίκριση βασικῶν ἄρθρων τοῦ «Ο.Τ.» δέν περιορίζει τήν μομφή καί τήν εὐθύνη στό πρόσωπο τοῦ συντάκτου τους –καί ἐν προκειμένῳ στό πρόσωπο μου– ἀλλά τήν ἐπεκτείνει καί στήν Συντακτική Ἐπιτροπή τῆς Ἐφημερίδος.