ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὁ ὁλοκληρωτισμός

τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ «πολιτισμοῦ»

Ἡ καύση τῶν μάγων καί τῶν μαγισσῶν στήν Εὐρώπη θεωρεῖται σήμερα ἀπό εἰδήμονες ὡς μιά ἀπό τίς πιό τραγικές στιγμές καί ἀπό τά μεγαλύτερα ἐγκλήματα τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας. Πρόκειται γιά φαινόμενο κυρίως στήν δυτική καί κεντρική Εὐρώπη πού διήρκεσε ἀπό τόν 15ο μέχρι τόν 18ο αἰῶνα μέ ἔξαρση τόν 16ο καί 17ο αἰῶνα. Ἡ τελευταία καύση μάγισσας στήν Γερμανία ἔγινε τό 1775. Σύμφωνα μέ πολλές ἐκτιμήσεις οἱ θάνατοι ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν καύσεων, τοποθετοῦνται ἀμέσως μετά ἀπό ἐκείνους πού ὀφείλονται σέ πολέμους καί γενοκτονίες. Ὡστόσο οἱ ἐκτιμήσεις ὡς πρός τούς θανάτους αὐτούς παρουσιάζουν μιά πολύ μεγάλη ἀπόκλιση, φθάνοντας ἀπό 40.000 μέχρι καί τόν ἐντελῶς φανταστικό ἀριθμό τῶν 9 ἑκατομμυρίων. Οἱ εἰδικοί σήμερα μέ βάση δικαστικά ἔγγραφα καί μαρτυρίες πού ἔχουν διασωθεῖ ἀνεβάζουν τά θύματα μέχρι τό πολύ 200.000 σέ ὅλη τήν Εὐρώπη. Ὅσοι μιλᾶνε γιά ἑκατομμύρια θυμάτων, ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ ἀριθμός τῶν δικαστικῶν ἐγγράφων καί μαρτυριῶν εἶναι ἀπειροελάχιστος μπροστά στό ἀληθινό ἀριθμό τῶν θυμάτων. Ὁπωσδήποτε θά ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον τό τελικό ἀποτέλεσμα πού θά προκύψει ἀπό μιά κεντρική τράπεζα πληροφοριῶν πού καταρτίζεται ἀπό τό 2012 καί ἔχει στόχο νά συγκεντρώσει ὅλες τίς ὑφιστάμενες πληροφορίες γιά δίκες μάγων καί μαγισσῶν καί τά θύματα πού προέκυψαν ἀπό αὐτές τίς δίκες στήν παπική καί προτεσταντική Εὐρώπη. Τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ἕτοιμα τό 2018.

ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΗ Η ΕΝΩΣΗ

ΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Ἡ περίοδος πού ἀρχίζει ἀπό τίς 15 Νοεμβρίου ἕως τά Χριστούγεννα εἶναι περίοδος πνευματικῆς προετοιμασίας μας γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ μας.

Γιά νά νοιώσουμε εὐεργετικά τό γεγονός αὐτό, τελοῦμε καθημερινά τήν Θεία Λειτουργία καί, σύν Θεῷ, θά τελέσουμε καί στόν Ναό μας αὐτό τό Σαρανταλείτουργο, ὥστε νά ἐμβαθύνουμε ὅσο περισσότερο μποροῦμε στό μέγα Μυστήριο τῆς Ὑποστατικῆς Ἑνώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας στό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας αὐτή ἡ ἀσύγχυτη ἀλλά καί ἀδιαίρετη ἕνωσή μας μέ τόν Θεό, γιατί μόνο μέσῳ αὐτῆς τῆς ἑνώσεως μποροῦμε νά διατηρηθοῦμε στήν ὕπαρξη, ἀφοῦ μόνο ἡἀνθρώπινη φύση πού ἐφόρεσε ὁ Χριστός θά διατηρηθῆ ἐν Δόξῃ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων καί ὅσων ταυτισθοῦν μαζί Του.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Στό ἱερό Εὐαγγέλιο (Μτ. 17, 14-23) περιγράφεται τό συμβάν, ὅτι οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι δέν μποροῦσαν νά ἰατρεύσουν τόν σεληνιασμένο, τόν ὁποῖο τελικά ἰάτρεψε ὁ Σωτήρας. Προβληματισμένοι ἀπό τό γεγονός αὐτό οἱ ἴδιοι ρώτησαν τόν Διδάσκαλό τους : Ποιά ἦταν ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας τους; Καί ὁ Χριστός τούς διαβεβαίωσε, ὅτι γιά παρόμοια ἐνέργεια χρειάζεται πίστη, προσευχή καί νηστεία.

Ὅταν κάποιος μᾶς λέγει κάτι, ἀρκετές φορές βρισκόμαστε σέ ἀμφιβολία: Νά πιστέψουμε ἤ νά μή πιστέψουμε ὅσα μᾶς λέει; Ἐάν ξέρουμε ὅτι πρόκειται γιά ψεύτη, ἀσφαλῶς κλείνουμε μᾶλλον πρός τό νά μή τόν πιστέψουμε, παρά νά τοῦ δίνουμε πίστη. Ἐάν ὅμως ξέρουμε ὅτι εἶναι σοβαρός ἄνθρωπος, πού δέν ξεστομίζει φαντασιώσεις, ἀλλά πραγματικά, ἀληθινά γεγονότα, εἴμαστε εὔκολα διευθετημένοι νά πιστέψουμε τόν λόγο του. Καί στό ἐρώτημά του: «Δέν μέ πιστεύεις;» - ἀπαντᾶμε ἀμέσως: «Σέ πιστεύω, πῶς νά μή σέ πιστέψω, διότι σέ ξέρω ἄνθρωπον καθώς πρέπει καί γεμάτος ἀνθρωπιά». Ἡ πίστη αὐτή εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη πού ἔχουμε στά λεγόμενα τῶν ἄλλων, ἐμπιστοσύνη βασισμένη στήν ἐντιμότητα καί τήν ἀξιοσύνη τῶν ἄλλων.