ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΟΙΜΗΝ

Μόλις πέρασε τό καλοκαίρι καί ἐπανερχόµαστε ὅλοι στίς ἑστίες µας. Πολλοί ἀπό µας περάσαµε τό καλοκαίρι στό «χωριό», καί εὐτυχῶς, ἐπειδή οἱ περισσότεροι δέν θά µποροῦσαν ἀλλοῦ νά κάνουν διακοπές. Γινόµαστε ὅµως τά τελευταῖα χρόνια ὅλο καί περισσότεροι µάρτυρες ἑνός θλιβεροῦ θεάµατος: κλειστές ἐκκλησίες στά χωριά µας. Ἡ αἰτία; Στίς περισσότερες ἐνορίες ὑπάρχει ἕνας µόνο ἱερέας. Καί – σύµφωνα µέ τίς νέες νοµοθετικές ρυθµίσεις – στήν περίπτωση πού πάρει σύνταξη, δέν ἀντικαθίσταται. Λόγω τῆς προσοµοίωσης τῶν κληρικῶν µέ τούς δηµοσίους ὑπαλλήλους, ἴσχυε ἀρχικά τό γνωστό µέτρο τοῦ µνηµονίου 5:1, δηλ. ἀνά πέντε συνταξιοδοτήσεις µία πρόσληψη. Αὐτή ἡ ρύθµιση τροποποιήθηκε, ἐπειδή κυρίως στίς µικρές Μητροπόλεις δέν ἔφθανε ὁἀριθµός τῶν συνταξιοδοτήσεων στίς πέντε. Ἔτσι ἐπιτρέπεται στίς περισσότερες Μητροπόλεις ἕνας διορισµός ἐφηµερίου τό χρόνο. Λόγω τοῦ γεγονότος, ὅτι µεγάλο µέρος τῶν κληρικῶν, ἰδιαίτερα στήν ἐπαρχία βρίσκεται κοντά στήν ἡλικία συνταξιοδοτήσεως, καταλαβαίνουµε πώς τά ἑπόµενα χρόνια πολλά χωριά θά µείνουν ὀρφανά ἀπό ἱερέα, ἄρα καί ἀπό κάθε πνευµατική διαποίµανση. Ὅλοι ξέρουµε τή σηµασία τοῦ Ἱερέως καί τοῦ Διδασκάλου στήν κοινωνία τοῦ χωριοῦ. Τώρα, µετά τά σχολεῖα κινδυνεύουν νά κλείσουν καί οἱ Ἐκκλησίες, κάτι πού οὔτε οἱ κατά καιρούς ἐχθροί καί κατακτητές τολµοῦσαν νά ἐπιδιώξουν. Καί αὐτό, ἐπειδή ἤξεραν πολύ καλά, ὅτι µέ αὐτόν τόν τρόπο θά ξεσήκωναν τούς χωρικούς.

Οἱ ὀθωµανοί ἔδωσαν στούς κληρικούς δικαστική ἐξουσία, οἱ Βαυαροί στράφηκαν κυρίως ἐναντίον τῶν Ἱ. Μονῶν καί ἅρπαξαν τήν περιουσία τους, θέλοντας ὅµως νά ἐξασφαλίσουν µέ αὐτό τόν τρόπο τήν µισθοδοσία τοῦ ἐφηµεριακοῦ κλήρου. Ὁ ἴδιος ὁ Βαυαρός βασιλεύς Ὄθων διέταξε τήν 29 Ἀπριλίου 1843: «Αἱ διά τά ἐκκλησιαστικά καί τήν δηµοσίαν ἐκπαίδευσιν δαπάναι, ὑστεροῦσαι µέν τοῦ ποσοῦ τῶν ρειθησῶν ἐκκλησιαστικῶν προσόδων θέλουσι ἀναπληροῦσθαι ἀπό τά λοιπά δηµόσια εἰσοδήµατα, οὐδέποτε δέ ἐν περιπτώσει περισσεύµατος τῶν προσόδων αὐτῶν, τοῦ περισσεύµατος τούτου θέλει γενεῖ χρῆσις ἄλλη µή ἀποβλέπουσαν τήν βελτίωσιν τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τήν κοινήν ἐκπαίδευσιν...», ὅπως παραθέτει ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός µας στό ἐξαιρετικό πόνηµά του µέ τίτλο: «Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας στά µυθεύµατα τοῦ Ἀντικληρικαλιστικοῦ Λαϊκισµοῦ¹.

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Σήµερα Κυριακή 25 Σεπτεµβρίου 2016 τελέσαµε τό µνηµόσυνο τοῦ Μαρτυρικοῦ καί µοναδικοῦἀληθινοῦἝλληνα Κυβερνήτη, τοῦ πολιτικοῦ µας πρότυπου καί ὁδηγοῦ, Ἰωάννου Α. Καποδίστρια. Οἱ λέξεις εἶναι πολύ φτωχές γιά νά περιγράψουν τό µεγαλεῖο του καί γιά αὐτό καλύτερα νά σιωπήσουµε καί νά ἀφήσουµε τόν ἴδιο νά λύσει γιά µιά ἀκόµα φορά τά προβλήµατά µας.

Σέ µία ἐποχή ὅπου τα παιδιά αὐτῶν πού θησαύρισαν sτόν καιρό τῆς δικτατορίας διατελοῦν πρωθυπουργοί καί τολµοῦν νά κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία, ὁ Κυβερνήτης τούς ἀπαντάει «ΟἱἝλληνες ἡνωµένοι διά τῆς εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἁγίαν του Ἐκκλησίαν σταθερᾶς πίστεώς των, ὑποστάντες τήν ὀθωµανικήν δυναστείαν, ὑπό µόνην τήν σκέπην τῆς Ἐκκλησίας τῶν διεσώθησαν. Ἅµα δέ τῷἀνεγερθῆναι εἰς σῶµα Ἔθνους, οἱ αὐτῶν ἀντιπρόσωποι ἀνεκήρυξαν τήν Ἑλληνικήν θρησκείαν, θρησκείαν τῆς ἐπικρατείας».

Στούς πολιτικάντηδες πού προσπαθοῦν νά καταστρέψουν ὅ,τι ἔχει ἀποµείνει ἀπό τήν ταυτότητα τοῦἜθνους µας, ὁ Κυβερνήτης τούς ὑπενθυµίζει πώς «σύγκειται ἐκ τῶν ἀνθρώπων, οἵτινες ἀπό τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν ἔπαυσαν ὁµολογοῦντες τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί τήν γλώσσαν τῶν Πατέρων αὐτῶν λαλοῦντες, καί διέµειναν ὑπό τήν πνευµατικήν ἤ κοσµικήν δικαιοδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας των, ὅπου ποτέ τῆς Τουρκίας καί ἄν κατοικῶσι».

Κανιβαλισµός: ὁ πολιτισµός µας

τώρα δικαιώνεται!

Τὸ Χάλογουιν εἶναι µιὰ γιορτὴ τοῦ Δυτικοῦ κόσµου ποὺἔχει κάνει τὴν ἐµφάνισή της καὶ στὴν πατρίδα µας καὶἔχει τὶς ρίζες της σὲἀρχαῖες Κελτικὲς παραδόσεις. Πολὺ παλιά, στὰ προχριστιανικὰ χρόνια, τὴ νύχτα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου οἱἸρλανδοὶ γιόρταζαν µὲ φωτιές, θυσίες ζώων καὶ µεταµφιέσεις τὴν ἔναρξη τοῦ χειµῶνα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκδίωξη τῶν πονηρῶν πνευµάτων. Ἡ γιορτὴ εἶχε διαδοθεῖ καὶ σὲἄλλες περιοχὲς καὶ διατηρήθηκε σταθερὰἀκόµα καὶ µετὰ τὸν ἐκχριστιανισµό τους. Ὅταν κατὰ τὸν 8ο µ.Χ. αἰῶνα ὁ Πάπας καθιέρωσε τὴν 1η Νοεµβρίου ὡς ἡµέρα τῶν «Ἁγίων Πάντων», ἀναπόφευκτα ἀναµείχθηκαν οἱ παγανιστικὲς ἐκδηλώσεις µὲ χριστιανικὲς δοξασίες καὶ αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν Παπικῶν. Ἀπὸ τότε προσέλαβε ἡ γιορτὴ τὸὄνοµα ποὺ διατηρεῖ µέχρι σήµερα: «Halloween», συνεπτυγµένη µορφὴ τῶν ἀγγλικῶν λέξεων All - hallow - even = παραµονὴ τῶν Ἁγίων Πάντων. Τὸν 19ο αἰῶνα Ἰρλανδοὶ καὶ Σκωτσέζοι ποὺἐγκαταστάθηκαν στὴ Β. Ἀµερικὴ µετέφεραν τὸἔθιµο στὴ νέα τους πατρίδα. Στὴ χώρα αὐτή, ἡὁποία ἀποτελεῖ τὸ χωνευτῆρι ὅλων τῶν θρησκειῶν, παραθρησκειῶν, αἱρέσεων καὶ παντὸς εἴδους παγανισµοῦ, βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος γιὰ νὰ “ἐξελιχθεῖ” ἡ γιορτὴ περισσότερο ἀποκτῶντας ἑκατοµµύρια ὀπαδῶν. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ ’90 ἐπανέρχεται σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης (ἐνῶ εἶχε σχεδὸν ξεχαστεῖ) µὲ τὴν Ἀµερικανική της ἐκδοχή, ὡς γιορτὴ κεφιοῦ καὶ ξεφαντώµατος µὲἀναφορὰὅµως σὲ µάγισσες, κακὰ πνεύµατα, φαντάσµατα κλπ. ἔχοντας ἀποκτήσει ἕνα χαρακτήρα “θρίλερ”. Τὰ παιδιὰ µεταµφιέζονται σὲ κάτι τροµαχτικὸ - δράκουλα, σκελετό, ζόµπι - καὶἐπισκέπτονται τὰ σπίτια ζητῶντας γλυκὰ καὶἐκβιάζοντας, τρόπον τινά, τὸ κέρασµά τους µὲ τὴ φράση «trick or treat» = φάρσα ἢ κέρασµα, «Süßes oder Saures» = γλυκὸἢ κάτι δυσάρεστο. Ἂν δηλ. οἱ οἰκοδεσπότες δὲν ἀνταποκριθοῦν θὰ τοὺς συµβεῖ κάτι δυσάρεστο. Τὰ σπίτια διακοσµοῦνται ἀνάλογα µὲἐπικρατέστερο χρῶµα τὸ µαῦρο. Πρωταγωνιστικὸ ρόλο ἔχει ἡ κίτρινη κολοκύθα - φαναράκι µὲἀνθρώπινα χαρακτηριστικά. Κάποτε ἦταν διασκεδαστική, τελευταῖα ὅλο καὶ πιὸἀποκρουστική. Σύµφωνα µὲ τοὺς Ἰρλανδικοὺς µύθους ἡ φωτισµένη κολοκύθα κρατοῦσε µακριὰ τὰ πονηρὰ πνεύµατα. Μὲ αὐτὴ τὴ µορφὴἑορτάζεται τὸ Halloween µέχρι σήµερα σὲ Εὐρώπη καὶἈµερικὴ µὲ αὐξανόµενη ἔµφαση στὰ µακάβρια στοιχεῖα.