Κανιβαλισµός: ὁ πολιτισµός µας
τώρα δικαιώνεται!
Τὸ Χάλογουιν εἶναι µιὰ γιορτὴ τοῦ Δυτικοῦ κόσµου ποὺἔχει κάνει τὴν ἐµφάνισή της καὶ στὴν πατρίδα µας καὶἔχει τὶς ρίζες της σὲἀρχαῖες Κελτικὲς παραδόσεις. Πολὺ παλιά, στὰ προχριστιανικὰ χρόνια, τὴ νύχτα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου οἱἸρλανδοὶ γιόρταζαν µὲ φωτιές, θυσίες ζώων καὶ µεταµφιέσεις τὴν ἔναρξη τοῦ χειµῶνα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκδίωξη τῶν πονηρῶν πνευµάτων. Ἡ γιορτὴ εἶχε διαδοθεῖ καὶ σὲἄλλες περιοχὲς καὶ διατηρήθηκε σταθερὰἀκόµα καὶ µετὰ τὸν ἐκχριστιανισµό τους. Ὅταν κατὰ τὸν 8ο µ.Χ. αἰῶνα ὁ Πάπας καθιέρωσε τὴν 1η Νοεµβρίου ὡς ἡµέρα τῶν «Ἁγίων Πάντων», ἀναπόφευκτα ἀναµείχθηκαν οἱ παγανιστικὲς ἐκδηλώσεις µὲ χριστιανικὲς δοξασίες καὶ αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν Παπικῶν. Ἀπὸ τότε προσέλαβε ἡ γιορτὴ τὸὄνοµα ποὺ διατηρεῖ µέχρι σήµερα: «Halloween», συνεπτυγµένη µορφὴ τῶν ἀγγλικῶν λέξεων All - hallow - even = παραµονὴ τῶν Ἁγίων Πάντων. Τὸν 19ο αἰῶνα Ἰρλανδοὶ καὶ Σκωτσέζοι ποὺἐγκαταστάθηκαν στὴ Β. Ἀµερικὴ µετέφεραν τὸἔθιµο στὴ νέα τους πατρίδα. Στὴ χώρα αὐτή, ἡὁποία ἀποτελεῖ τὸ χωνευτῆρι ὅλων τῶν θρησκειῶν, παραθρησκειῶν, αἱρέσεων καὶ παντὸς εἴδους παγανισµοῦ, βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος γιὰ νὰ “ἐξελιχθεῖ” ἡ γιορτὴ περισσότερο ἀποκτῶντας ἑκατοµµύρια ὀπαδῶν. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ ’90 ἐπανέρχεται σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης (ἐνῶ εἶχε σχεδὸν ξεχαστεῖ) µὲ τὴν Ἀµερικανική της ἐκδοχή, ὡς γιορτὴ κεφιοῦ καὶ ξεφαντώµατος µὲἀναφορὰὅµως σὲ µάγισσες, κακὰ πνεύµατα, φαντάσµατα κλπ. ἔχοντας ἀποκτήσει ἕνα χαρακτήρα “θρίλερ”. Τὰ παιδιὰ µεταµφιέζονται σὲ κάτι τροµαχτικὸ - δράκουλα, σκελετό, ζόµπι - καὶἐπισκέπτονται τὰ σπίτια ζητῶντας γλυκὰ καὶἐκβιάζοντας, τρόπον τινά, τὸ κέρασµά τους µὲ τὴ φράση «trick or treat» = φάρσα ἢ κέρασµα, «Süßes oder Saures» = γλυκὸἢ κάτι δυσάρεστο. Ἂν δηλ. οἱ οἰκοδεσπότες δὲν ἀνταποκριθοῦν θὰ τοὺς συµβεῖ κάτι δυσάρεστο. Τὰ σπίτια διακοσµοῦνται ἀνάλογα µὲἐπικρατέστερο χρῶµα τὸ µαῦρο. Πρωταγωνιστικὸ ρόλο ἔχει ἡ κίτρινη κολοκύθα - φαναράκι µὲἀνθρώπινα χαρακτηριστικά. Κάποτε ἦταν διασκεδαστική, τελευταῖα ὅλο καὶ πιὸἀποκρουστική. Σύµφωνα µὲ τοὺς Ἰρλανδικοὺς µύθους ἡ φωτισµένη κολοκύθα κρατοῦσε µακριὰ τὰ πονηρὰ πνεύµατα. Μὲ αὐτὴ τὴ µορφὴἑορτάζεται τὸ Halloween µέχρι σήµερα σὲ Εὐρώπη καὶἈµερικὴ µὲ αὐξανόµενη ἔµφαση στὰ µακάβρια στοιχεῖα.
Διαβάζοντας αὐτὲς τὶς γραµµὲς µὴ βιαστεῖτε νὰὁδηγηθεῖτε σὲ λάθος συµπεράσµατα. Ὄχι! Τὸ περιοδικό µας δὲν ἔσπευσε νὰὑλοποιήσει τὸἀπαράδεκτο νέο πρόγραµµα σπουδῶν τοῦὙπουργείου Παιδείας γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ εἰσάγοντας στὶς σελίδες του τὴ Θρησκειολογία καί, µάλιστα, πρὶν ἀκόµη ἐφαρµοστεῖ στὰ σχολεῖα... Ὅµως, πῶς θὰ νιώθατε ἂν ἀκούγατε ἀπὸ παιδιά, ἀκόµη καὶ προσχολικῆς ἡλικίας, ὅτι ὁ µπουφὲς στὸ πάρτυ τῶν φίλων τους ἀποτελεῖτο ἀπὸ ... κοµµένα δάχτυλα, µούµιες, ἀνθρώπινα µυαλὰ καὶἄλλα παρόµοια; (Εὐτυχῶς -πρὸς τὸ παρὸν- ὄχι αὐθεντικά, ἀποµίµηση). Ἐµᾶς πάντως µᾶς κατέλαβε τρόµος καὶ φρίκη βλέποντας τὶς ἀνωτέρω προτάσεις Γερµανικοῦ περιοδικοῦ ποικίλης ὕλης γιὰ παιδικὸ πάρτυ µὲἀφορµὴ τὴ γιορτὴ τοῦ Halloween. Προτάσεις ἐπικίνδυνες, ἀποκρουστικές, ἀκραῖες. Ἔτσι νοµίζαµε... Μιὰ περιήγηση, ὅµως, στὸ διαδίκτυο γιὰ περισσότερες πληροφορίες µᾶς ἔπεισε, ὅτι τὸ περιοδικὸ αὐτὸ ποὺ τὸ διαβάζαµε χρόνια πρέπει νὰ θεωρηθεῖ µᾶλλον... συντηρητικό, ἐφ’ ὅσον ἄργησε τόσο πολὺ νὰ υἱοθετήσει τὸν τρόπο ἑορτασµοῦ τῆς ἡµέρας αὐτῆς, ὁὁποῖος εἶναι πλέον καθιερωµένος στὶς Δυτικὲς κοινωνίες. Οἱ διαµαρτυρίες Προτεσταντῶν καὶ Παπικῶν γιὰ τὴν προβολὴ καὶ προώθηση τῆς εἰδωλολατρικῆς γιορτῆς ἀπὸὅλους τοὺς ἐπίσηµους φορεῖς, ἡὁποία συµπίπτει µὲ δικές τους ἐπετείους, δὲν βλέπουν καὶ πολύ τό φῶς τῆς δηµοσιότητας, ὅπως συµβαίνει σήµερα σὲὅλες τὶς “πραγµατικὲς” δηµοκρατίες...
Σὲἱστοσελίδες τῶν χωρῶν τῆς Κεντρικῆς καὶ Βόρειας Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀµερικῆς πολιτιστικοῦ περιεχοµένου (τί εἰρωνεία!) συναντήσαµε πολλὲς προσκλήσεις ἀπὸ Δήµους καὶ Κοινότητες πρὸς τοὺς πολῖτες τους γιὰ κοινὸἑορτασµὸ καὶ παρελάσεις. Οἱἴδιες ἰστοσελίδες, αὐτὲς ποὺ προάγουν τὸν πολιτισµό, εἶχαν ὑποδείξεις γιὰ καταστήµατα µὲ εἴδη διακοσµήσεως (διάφορα ἀντικείµενα πνιγµένα στὸ... αἷµα) καὶ µὲ γλυκὰἢἁλµυρὰἐδέσµατα προσαρµοσµένα στὸ πνεῦµα τῆς γιορτῆς. Σύµφωνα µὲ πρόσφατες στατιστικές, στὴν Ἀµερική, ἡἡµέρα αὐτὴἔχει ξεπεράσει κατὰ πολὺ σὲ κατανάλωση γλυκῶν (ἐννοεῖται µὲ τὸἀνάλογο θέµα) τὴν ἡµέρα τῶν Χριστουγέννων καὶἐκείνη τοῦἁγίου Βαλεντίνου.
Τὸ συναξάρι τοῦὈκτωβρίου εἶναι πλούσιο σὲ µνῆµες Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας. Πλούσιες εἶναι καὶ οἱἡρωϊκὲς σελίδες τοῦ λαοῦ µας κατὰ τὸν µήνα αὐτόν. Καὶἐµεῖς ἀσχολούµεθα µὲ γιορτὲς εἰδωλολατρικές!... Τὸ νιώθουµε ὡς ἱεροσυλία καὶ ζητοῦµε συγγνώµη ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες µας. Πρέπει, ὅµως, νὰ εἴµαστε ἐνηµερωµένοι, γιατί οἱ παγανιστικὲς τελετὲς ἀναβιώνουν καὶἐξαπλώνονται ἐπικίνδυνα τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὅταν, µάλιστα, εἰσάγονται ἀπὸ τὴν “πεφωτισµένη” Δύση φέρουν στὰ σίγουρα τὴ σφραγίδα τοῦ πολιτισµοῦ καὶ τῆς προόδου. Δὲν δείχνουν, βέβαια, ποτὲἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ πραγµατικό τους πρόσωπο. Σὲ κάθε νέο τόπο ἐµφανίζονται πάντα µὲ τὴν πιὸἤπια µορφή τους. Μιὰἀστεία, χαµογελαστὴ κολοκύθα καὶ κάποια χαριτωµένα, παιχνιδιάρικα φαντασµατάκια µοιάζουν πολὺἀθῶα γιὰ νὰ κινήσουν ὁποιαδήποτε ὑποψία. Σταδιακὰ πέφτουν οἱ µάσκες...
Ἐπὶ πλέον εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιοῦµε –κάθε µέρα ὅλο καὶ περισσότερο– πόσο σηµαντικὴ εἶναι ἡ διατήρηση τῆς ὀρθόδοξης πίστης µας ἀνόθευτης, γιὰ νὰ παραµείνουν ὑγιῆ καὶ τὰ κριτήρια µας. Οἱ κοινωνίες αὐτὲς ἔχουν ζήσει ἐπὶ αἰῶνες µέσα στὴν αἵρεση, δηλ. µακρυὰἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ποὺ ζωοποιεῖ, µέσα στὸ ψέµµα καὶ τὴν ἀρρώστεια. Καὶὅλοι γνωρίζουµε, ὅτι µιὰἀσθένεια ἂν δὲν ἀντιµετωπιστεῖἔγκαιρα, πολὺ περισσότερο ἂν οὐδέποτε καταπολεµηθεῖ, δὲν µένει στάσιµη. Ἡ κατάσταση ἐπιδεινώνεται. Οἱ κοινωνίες, λοιπόν, αὐτὲς µπορεῖ νὰἔχουν βρεῖ τὴ λύση γιὰ πολλὰ σωµατικὰ νοσήµατα, ἀλλὰ νοσοῦν ψυχικά. Διότι εἶναι πραγµατικὰ βαριὰ ψυχικὴἀσθένεια νὰἔχεις µπροστά σου ζουµερὰ ψητὰ λουκάνικα καὶ νὰ τὰ διακοσµεῖς µὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ φαίνονται σάν... µατωµένα κοµµένα δάχτυλα. Εἶναι βαριὰ ψυχικὴἀσθένεια νὰἔχεις µικρὲς ἀνθρώπινες φιγοῦρες ἀπὸ ροδοψηµµένη σφολιάτα τυλιγµένες ἀπὸ φέτες τραγανοῦ µπέϊκον καὶ νὰ θέλεις νὰ τὶς βλέπεις καὶ νὰ τὶς ὀνοµάζεις... µούµιες. Εἶναι ἀσθένεια, ὅταν τὰ µυρωδάτα µακρόστενα µπισκότα σου µὲ λίγη κόκκινη µαρµελάδα τὰ διαφηµίζεις ὡς... “τραυµαπλὰστ” µὲ αἷµα ἀπὸ πληγές. Ἢὅταν τὸἀφρᾶτο κέϊκ σοκολάτας τὸ µετατρέπεις σὲ τρίµµατα καὶ τὸ τρῶς µὲ τὸ κουταλάκι µόνο καὶ µόνο γιὰ νὰ πεῖς ὅτι εἶναι... χῶµα ἀπὸ τάφο. Καὶὅλα αὐτὰ τὰ φτιάχνεις ὡς γονιὸς µὲ τὰἴδια σου τὰ χέρια γιὰ νὰ διασκεδάσουν τὰ µικρὰ παιδιά σου καὶ οἱ φίλοι τους σὲἕνα χῶρο µὲ πλούσιο διάκοσµο ἀπὸ νεκροκεφαλές, ἀποκρουστικὰ βαµπίρ, ποτήρια καὶ µαχαίρια ποὺ µοιάζουν ὅτι στάζουν αἷµα, νυχτερίδες, ἀράχνες κλπ. δηλ. ὅλα αὐτὰ ποὺὁἄνθρωπος, µικρὸς ἢ µεγάλος, αὐθόρµητα ἀποστρέφεται.
Αὐτοὶ ποὺ σχεδιάζουν καὶ προωθοῦν παγκοσµίως τέτοιες συµπεριφορὲς κανιβαλισµοῦ εἶναι κατανοητὸ ποῦ θέλουν νὰὁδηγήσουν τὴν ἀνθρωπότητα. Οἱ βιοµηχανίες ποὺ τοὺς στηρίζουν εἶναι κατανοητὸὅτι ἐπιδιώκουν τὸ κέρδος. Ἀκατανόητη µοιάζει νὰ εἶναι ἡ εὔκολη ἀνταπόκριση τῶν λαῶν σὲ αὐτὸ τὸν παραλογισµό, ἡ εὐκολία τους νὰ δεχθοῦν ὅποια “ξυλοκέρατα” τοὺς προσφέρονται. Θὰ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ µεγάλο τὸ “ἔλλειµµα ζωῆς”, ὥστε νὰἐπιζητοῦν νὰ καλύψουν τὸ κενὸ µὲ διασκεδάσεις ἀκραῖες κόντρα στὴ λογική, στὴν ἀξιοπρέπεια, στὴν ὑποτυπώδη αἰσθητική, δηλ. κόντρα στὰ στοιχεῖα αὐτά, τὰὁποῖα τὰ θεωροῦν συνυφασµένα µὲ τὸν πολιτισµό τους.
Οἱ συµµετέχοντες, βέβαια, στὶς ἐκδηλώσεις αὐτὲς ἰσχυρίζονται ὅτι πρόκειται ἁπλᾶ γιὰἕνα παιχνίδι µὲ πολὺ χιοῦµορ!... Καὶ τὸἰσχυρίζονται αὐτὸἄνθρωποι, οἱἄνθρωποι τῆς “Δύσης”, οἱὁποῖοι ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἐπιδεικνύουν ὑπέρµετρη εὐαισθησία γιὰ τὶς ψυχικὲς κακώσεις, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν παιδικὴἡλικία. Δηλαδὴἕνα παιδὶ τραυµατίζεται ψυχικὰ µόνο, ὅταν ἀκούσει ἕνα πιὸ αὐστηρὸἢἁπλᾶ σταθερὸ “µὴ” ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς δασκάλους του; Μόνο ὅταν κάποιοι ἀρνηθοῦν νὰἱκανοποιήσουν τὰ παράλογα καὶἐπίµονα “θέλω” του; Οἱ εἰκόνες βίας, ἡ µίµηση συµπεριφορᾶς κανιβάλων –ἔστω καὶὡς παιχνίδι µὲ χιοῦµορ καὶ φαντασία– ἀφήνουν ἀνεπηρέαστη τὴν παιδικὴ ψυχή; Κανόνες ψυχολογίας γιά... προχωρηµένους ἢ µᾶλλον γιά... “φευγάτους”!
Παίζουν λοιπὸν οἱἀλαζόνες ἄνθρωποι τοῦ 21ου αἰῶνα µὲ τὸν πόνο καὶ τὸν θάνατο. Παίζουν µὲ αὐτὰ ποὺ τοὺς τροµάζουν περισσότερο, θέλοντας νὰ πιστεύουν ὅτι ἔχουν νικήσει τὶς φοβίες τους. Παίζουν µὲ τὸ αἷµα, τὴν ἀρρώστεια, τὸν πόνο ὡς τὴ στιγµὴ ποὺἡἀσθένεια καὶὁ πόνος θὰ τοὺς χτυπήσουν πραγµατικὰ τὴν πόρτα. Καὶ τότε; Τότε θὰ ζητήσουν νὰ φύγουν µὲ “ἀξιοπρέπεια” ἀπὸ τὴ ζωή, χωρὶς νὰ δώσουν µάχη, νοµίζοντας καὶ πάλι ὅτι εἶναι νικητές...
Παίζουν µὲ τὸν θάνατο. Ὅλο καὶ πιὸ συχνά, ὅλο καὶ πιὸ πολύ, ὅλο καὶ πιὸἔντονα. Γιορτές, τραγούδια, ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια, ροῦχα, κοσµήµατα, πανταχοῦ παρὼν ὁ θάνατος. Μετά, ὅµως, ἀπὸ τόση ἐξοικείωση, γιατί ἀδυνατοῦν νὰἀντικρίσουν νεκρὰ τὰἀγαπηµένα τους πρόσωπα; Γιατί ἀρνοῦνται νὰἀντικρίσουν ἀκόµη καὶἕνα ξύλινο κουτὶ καλὰ σφραγισµένο, τὸ φέρετρο; Στὴ νεκρώσιµη ἀκολουθία τῶν Δυτικῶν ὁ νεκρὸς συνήθως “ἀπουσιάζει”, βρίσκεται σὲἄλλο δωµάτιο. Ἡἀκολουθία τελεῖται γι΄ αὐτόν, χωρὶς αὐτόν... Κι ἂν τὰ παιδάκια τους µποροῦν καὶ παίζουν µὲ τόση ἄνεση µὲὅλα αὐτὰ τὰ µακάβρια, γιατί τὰἐµποδίζουν νὰ συµµετέχουν στὴν κηδεία δικῶν τους προσώπων ἢ νὰ περάσουν τὴν εἴσοδο τοῦ Κοιµητηρίου καὶ νὰἀποθέσουν ἕνα λουλούδι στὸν τάφο τους; Μήπως γιατί ἐκεῖ παίρνουν τέλος οἱ παλληκαρισµοὶ καὶ βρίσκονται µπροστὰ στὴ σκληρὴ πραγµατικότητα;
Ὅσα, ὅµως, λογικὰἐρωτήµατα καὶ νὰ θέσουµε, ἀπαντήσεις δὲν θὰ πάρουµε. Καὶ δὲν θὰ πάρουµε γιατί ἡ σύγχιση στὸ νοῦ καὶ στὴ ψυχὴ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι τεράστια, ὅσο τεράστια εἶναι ἡ σύγχιση σὲ “ἐκεῖνον” ποὺ τοὺς ἐµπνέει καὶ τοὺς καθοδηγεῖ. Γιατί ὁ Χριστός µας τὸἔχει πεῖ ξεκάθαρα καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶµε: «Ὁ µὴὦν µετ΄ ἐµοῦ, κατ’ ἐµοῦἐστι, καὶὁ µὴ συνάγων µετ’ ἐµοῦ, σκορπίζει». (Λκ. ιε΄ 23). Καὶ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ δὲν διαψεύδονται ποτέ...
Εὐανθία Κωλέττη
Θεολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 170
Ὀκτώβριος 2016