Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ
«ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ
ΕΝΑΝΤΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»!
Ὅσα προαναφέραµε ἀκροθιγῶς στό προηγούµενο τεῦχος (Δεκέµβριος 2016) γιά τήν ἀπόλυτη συγκέντρωση τῆς ἐξουσίας, θά γίνουν ἴσως καλύτερα κατανοητά, ἐάν, σύµφωνα µέ τή µέθοδο τοῦ ἁγίου Πορφυρίου (:«νά διαβάσοµε, ὅµως, καί τά ἀντίθετα, γιά νά καταλάβοµε καλύτερα»), ἀντιπαρατεθοῦν σέ αὐτά ἀποσπάσµατα ἀπό δύο ἱδρυτικά ἔργα τῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας τῶν Νέων Χρόνων, τόν διαβόητο «Λεβιάθαν» τοῦ Τόµας Χόµπς καί τή «γεω»-µετρικά λογική «Θεολογικο-πολιτική Πραγµατεία» τοῦ Βαρούχ Σπινόζα.
Στό πρῶτο ἐξ αὐτῶν τῶν ἔργων, πού συµβολίζει τήν κρατική ἐξουσία µέ τό φερώνυµο ἀδυσώπητο θαλάσσιο κῆτος, πού περιγράφεται στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ἀναφέρεται: «Τώρα θά ἐξετάσουµε ποιό ἀξίωµα ἔχουν στήν Ἐκκλησία οἱ πολιτικά κυρίαρχοι πού ἔχουν ἀσπαστεῖ τή Χριστιανική πίστη. Πρῶτα θά πρέπει νά θυµηθοῦµε πώς τό δικαίωµα νά κρίνει κανείς ποιό δόγµα εἶναι κατάλληλο γιά τήν εἰρήνη εἶναι ἀδιάρρηκτα προσαρτηµένο στήν κυρίαρχη πολιτική ἰσχύ…Καί ἑποµένως, οἱ Χριστιανοί Βασιλεῖς εἶναι ἀκόµη οἱ ἀνώτατοι ἱερεῖς τῶν ὑπηκόων τους καί ἔχουν τήν ἐξουσία νά χειροτονήσουν ὅποιον ἱερέα θέλουν γιά νά διδάξει τήν Ἐκκλησία, δηλαδή, νά διδάξει τόν λαό πού ὑπάγεται στή δικαιοδοσία τους».