ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ Δύση δέν καταλαβαίνει οὔτε τούς ζῶντες οὔτε τούς κεκοιµηµένους

Ἡ µικρή πλατεία τοῦ χωριοῦ στό νησάκι τοῦ Σαρωνικοῦ, πού φιλοξενεῖ τόν ἐπιβλητικό ναό τῆς Παναγίας, ἀτενίζει τήν καταπράσινη πλαγιά καί τή θάλασσα. Χωρίς ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τό ὄµορφο τοπίο ἀνεβαίνουµε βιαστικά τά σκαλιά τοῦ ναοῦ αὐτοῦ πού θά µᾶς φιλοξενήσει γιά λίγο, ὅσο χρειάζεται γιά νά ἀπευθύνουµε τήν κοινή µας προσευχή στόν Θεό γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς ἀγαπηµένου µας προσώπου. Μόλις πρίν λίγες µέρες εἶχε προλάβει νά καλωσορίσει τήν καινούργια χρονιά καί εἶχε ἀποχαιρετήσει τόν παλιό τόν χρόνο καί τώρα βρισκόµαστε ἐδῶ γιά τόν δικό της ἀποχαιρετισµό. Ἡ ἀτµόσφαιρα ἰδιαίτερα κατανυκτική. Σηµαντική σέ αὐτό ἡ συµβολή  τοῦ νέου Ἱερέα, ὁ ὁποῖος µέ ἡσυχία καί εὐλάβεια ψάλλει τήν Ἐξόδιο Ἀκολουθία. Τά λόγια του ‒τά λόγια τῶν κειµένων τῆς Ἐκκλησίας‒ καθαρά, κατανοητά ζεσταίνουν τίς καρδιές µας. Κατά τή σύντοµη πορεία µας πρός τό κοντινό Κοιµητήριο τό τσουχτερό κρύο δέν θά καταφέρει νά µᾶς κλέψει αὐτή τήν ἐσωτερική  ζεστασιά.  Λίγο ἀργότερα στό ἀρχονταρίκι τοῦ ναοῦ ὁ ἀχνιστός καφές, τό δυνατό κονιάκ καί ἡ κεντρική θέρµανση θά φροντίσουν ἐπαρκῶς γιά τά παγωµένα µέλη µας... Ἐκεῖ, στή θαλπωρή αὐτοῦ τοῦ χώρου, θά γίνει ἡ διαπίστωση ἀπό πολλούς,  ὅτι αὐτές οἱ προσευχές τῆς Ἐκκλησίας κατά τή δύσκολη ὥρα τοῦ ἀποχωρισµοῦ εἰρηνεύουν πραγµατικά τίς ψυχές  τῶν ἀνθρώπων...

Ὁ νέος χρόνος ἀριθµεῖ µόνο λίγες µέρες καί ἔχουν ἀρχίσει νά καταγράφονται ἤδη οἱ πρῶτες ἀπώλειες. Στίς ὧρες πού ἀκολουθοῦν µετά τήν ταφή, ὧρες σιωπῆς καί περισυλλογῆς, ὁ νοῦς µας τρέχει στίς ἀπώλειες τῆς προηγούµενης χρονιᾶς. Στέκεται ὅµως ἰδιαίτερα σέ µιά καλή µας φίλη Γερµανίδα σέ ἕνα µικρό χωριουδάκι τῆς χώρας αὐτῆς. Ἦταν γειτόνισσα τῆς οἰκογένειας πού µᾶς φιλοξενεῖ κάθε χρόνο καί ἀποτελοῦσε πάντα πηγή χαρᾶς γιά ὅλους µας. Βρισκόταν ἤδη σέ ἀρκετά προχωρηµένη ἡλικία καί γι’ αὐτό τά τελευταῖα χρόνια τήν ὥρα τοῦ ἀποχαιρετισµοῦ πλανιόταν πάντα ἕνα βουβό ἐρώτηµα: µήπως αὐτός ὁ ἀποχαιρετισµός εἶναι ὁ τελευταῖος; Τό καλοκαίρι πού µᾶς πέρασε διαπιστώσαµε, ὅτι τό φωτεινό χαµόγελο πού µᾶς χάρισε πρίν ἕνα χρόνο, τήν ἡµέρα τῆς ἀναχώρησής µας, ἦταν γιά µᾶς πράγµατι τό τελευταῖο. Μετά ἀπό σύντοµη ἀσθένεια ἔφυγε ἥσυχα ἀπό αὐτό τόν κόσµο χωρίς νά προλάβουµε νά τή δοῦµε. Ἀντιστάθµισµα στή λύπη µας ὑπῆρξε τό γεγονός, ὅτι πραγµατοποιήθηκε ἡ ἐπιθυµία µας νά εἴµαστε παρόντες στήν ταφή της, σέ µία ταφή, ὅµως, πού δέν ἔχει καµµιά σχέση µέ τήν χαρµολύπη τῆς κηδείας πού περιγράφουµε παραπάνω.

Μέ ἀφορµή τά 100 χρόνια ἀπό τῆς δολοφονίας τοῦ Ρασπούτιν

Η  ΑΛΗΘΕΙΑ  ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ  ΚΡΥΦΗ ΚΑΙ  Η “ΑΛΗΘΕΙΑ” ΠΟΥ ΧΕΙΡΑΓΩΓEI ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δολοφονήσει ἕναν ἄλλον καί τό ὁµολογήσει, συλλαµβάνεται, δικάζεται καί πηγαίνει φυλακή. Παλιότερα, πλήρωνε µερικές φορές καί µέ τή ζωή του, ἀνάλογα µέ τή σοβαρότητα τοῦ ἐγκλήµατός του. Ἐλάχιστες φορές στήν ἱστορία τοῦ κόσµου ἔγινε µιά δολοφονία καί ὁ δράστης ἔµεινε ἐλεύθερος νά καυχιέται γιά τή δολοφονία πού διέπραξε καί νά ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ ἐλεύθερος καί ἀνενόχλητος καί νά γράφει καί βιβλία γιά τό ἔγκληµά του.

Στίς τελευταῖες µέρες τοῦ Δεκεµβρίου, πού µᾶς πέρασε, καί στίς πρῶτες του Ἰανουαρίου συµπληρώθηκε ἕνας αἰώνας ἀπό τή µέρα πού διαπράχθηκε ἕνα πολυσυζητηµένο ἔγκληµα. Δολοφονήθηκε ὁ “τρελός µοναχός” ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν, ὁ διαβόητος Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Μέχρι τώρα ἔχουν γραφεῖ πολλά καί διάφορα γι’ αὐτή τή δολοφονία, πού ὀργανώθηκε ἀπό µιά µικρή ὁµάδα “γαλαζοαίµατων”, µέ ἐπικεφαλῆς τόν πρίγκιπα Φῆλιξ Γιουσούπωφ, σύζυγο τῆς ἀνηψιᾶς τοῦ Τσάρου Νικολάου τοῦ Β΄, τῆς Ἰρίνα Ροµάνοβα. Σέ ὅλα ὅσα ἔχουν γραφεῖ, πάντως, ἡ κεντρική ἰδέα εἶναι πάνω-κάτω ἡ ἴδια: ὁ Ρασπούτιν ἦταν ἕνα σκοτεινό πρόσωπο πού εἶχε κερδίσει τή φανατική ἀφοσίωση τῆς Τσαρίνας Ἀλεξάνδρας µέ δόλιο τρόπο καί δυσφηµοῦσε καί τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια καί τήν Ἐκκλησία µέ τήν προκλητική ἀνηθικότητα καί διαφθορά του. Ἡ παρουσία του ξεκίνησε νά γίνεται ἀπαραίτητη στήν Τσαρίνα, ἐπειδή ἦταν ὁ µόνος πού εἶχε πετύχει αὐτό πού κανένας γιατρός δέν πέτυχε, δηλαδή νά ἀνακουφίζει τόν µικρό Τσάρεβιτς Ἀλεξέϊ ἀπό τούς φοβερούς πόνους καί τίς κρίσεις πού ὑπέφερε, ἐξαιτίας τῆς αἱµοφιλίας, τῆς “οἰκογενειακῆς” ἀσθένειας τῶν Τσάρων.

Η ΕΝΝΕΑΧΡΟΝΗ ...ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΑΓΟΡΙ!

Παρ’ ὅτι πάντα ἀπό τίς σελίδες τοῦ περιοδικοῦ Εὐλογία ἀναφέρομαι σέ καθαρῶς ἐπιστημονικά θέματα, αὐτή τή φορά θά ἤθελα νά παρεκκλίνω καί νά ἐκφράσω τόν ἔντονο προβληματισμό μου πάνω σέ ἕνα νέο πού “ἔπεσε στά χέρια μου” πρόσφατα.

Τό 1985 ἕνα Ἀφγανό κορίτσι 12 ἐτῶν μέ καταπράσινα διαπερα­­στι­κά μάτια “αἰχμαλωτίστηκε” ἀ­πό τό φακό τοῦ φωτογράφου Steve McCurry καί ἔγινε ἐξώφυλλο στό γνωστό περιοδικό National Geographic. Αὐτή ἡ εἰκόνα ταξίδεψε τόν κόσμο καί θεωρήθηκε τό ἐμβληματικό σύμβολο τῆς δυστυχίας τῶν προσφύγων τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς συμπόνιας πού ὀφείλει νά τούς δείξει ἡ Δύση.