Μέ ἀφορµή τά 100 χρόνια ἀπό τῆς δολοφονίας τοῦ Ρασπούτιν
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΚΡΥΦΗ ΚΑΙ Η “ΑΛΗΘΕΙΑ” ΠΟΥ ΧΕΙΡΑΓΩΓEI ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος δολοφονήσει ἕναν ἄλλον καί τό ὁµολογήσει, συλλαµβάνεται, δικάζεται καί πηγαίνει φυλακή. Παλιότερα, πλήρωνε µερικές φορές καί µέ τή ζωή του, ἀνάλογα µέ τή σοβαρότητα τοῦ ἐγκλήµατός του. Ἐλάχιστες φορές στήν ἱστορία τοῦ κόσµου ἔγινε µιά δολοφονία καί ὁ δράστης ἔµεινε ἐλεύθερος νά καυχιέται γιά τή δολοφονία πού διέπραξε καί νά ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ ἐλεύθερος καί ἀνενόχλητος καί νά γράφει καί βιβλία γιά τό ἔγκληµά του.
Στίς τελευταῖες µέρες τοῦ Δεκεµβρίου, πού µᾶς πέρασε, καί στίς πρῶτες του Ἰανουαρίου συµπληρώθηκε ἕνας αἰώνας ἀπό τή µέρα πού διαπράχθηκε ἕνα πολυσυζητηµένο ἔγκληµα. Δολοφονήθηκε ὁ “τρελός µοναχός” ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν, ὁ διαβόητος Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Μέχρι τώρα ἔχουν γραφεῖ πολλά καί διάφορα γι’ αὐτή τή δολοφονία, πού ὀργανώθηκε ἀπό µιά µικρή ὁµάδα “γαλαζοαίµατων”, µέ ἐπικεφαλῆς τόν πρίγκιπα Φῆλιξ Γιουσούπωφ, σύζυγο τῆς ἀνηψιᾶς τοῦ Τσάρου Νικολάου τοῦ Β΄, τῆς Ἰρίνα Ροµάνοβα. Σέ ὅλα ὅσα ἔχουν γραφεῖ, πάντως, ἡ κεντρική ἰδέα εἶναι πάνω-κάτω ἡ ἴδια: ὁ Ρασπούτιν ἦταν ἕνα σκοτεινό πρόσωπο πού εἶχε κερδίσει τή φανατική ἀφοσίωση τῆς Τσαρίνας Ἀλεξάνδρας µέ δόλιο τρόπο καί δυσφηµοῦσε καί τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια καί τήν Ἐκκλησία µέ τήν προκλητική ἀνηθικότητα καί διαφθορά του. Ἡ παρουσία του ξεκίνησε νά γίνεται ἀπαραίτητη στήν Τσαρίνα, ἐπειδή ἦταν ὁ µόνος πού εἶχε πετύχει αὐτό πού κανένας γιατρός δέν πέτυχε, δηλαδή νά ἀνακουφίζει τόν µικρό Τσάρεβιτς Ἀλεξέϊ ἀπό τούς φοβερούς πόνους καί τίς κρίσεις πού ὑπέφερε, ἐξαιτίας τῆς αἱµοφιλίας, τῆς “οἰκογενειακῆς” ἀσθένειας τῶν Τσάρων.
Ἀπό κεῖ καί πέρα, ἡ Τσαρίνα Ἀλεξάνδρα Φεοντόροβνα ἐπέβαλε στήν αὐτοκρατορική αὐλή τήν παρουσία του καί ἀφοσιώθηκε στόν ταπεινῆς καταγωγῆς, ἄξεστο καί ἀσυνείδητο µοναχό µέ µιά ἀρρωστηµένη προσκόλληση, πού προκάλεσε θυµό καί ἀντιδράσεις. Σέ τέτοιο βαθµό κέρδισε τήν ἐµπιστοσύνη της ὥστε, ὅταν ὁ Τσάρος Νικόλαος ἀνέλαβε τό Σεπτέµβριο τοῦ 1915 –ἐν µέσῳ τοῦ Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου– τήν ἡγεσία ὁλόκληρου τοῦ Ρωσικοῦ στρατοῦ καί ἐγκαταστάθηκε στό ἀρχηγεῖο τοῦ Ἀνατολικοῦ Μετώπου, ἀφήνοντας τήν Τσαρίνα ἀντιβασίλισσα, ἐκείνη εἶχε γιά µοναδικό σύµβουλο σέ ὅλα τά πολιτικά θέµατα τόν Ρασπούτιν! Οἱ ὑπουργοί καί ὑφυπουργοί ἄλλαζαν ἐν µιᾷ νυκτί χωρίς καµία προειδοποίηση ἤ ἐξήγηση καί ἡ γενική ἀγανάκτηση κορυφώθηκε. Σηµειωτέον ὅτι ὁ Τσάρος ἀνέλαβε τήν ἡγεσία τοῦ στρατοῦ ὕστερα ἀπό ἐπιµονή τῆς Τσαρίνας, γιατί ὁ Ρασπούτιν εἶχε πάρει σέ “ὅραµα” τήν πληροφορία ὅτι ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει!
Τότε ἄρχισαν νά κυκλοφοροῦν φῆµες ὅτι ἡ Τσαρίνα, µέ τή συµβουλή τοῦ Ρασπούτιν ἦρθε σέ µυστικές ἐπαφές µέ τόν Κάιζερ -πού ἦταν ξάδελφός της- µέ στόχο νά ἀποσυρθεῖ ἡ Ρωσία ἀπό τόν πόλεµο καί νά πετύχει µιά εἰρηνευτική συµφωνία µέ τή Γερµανία. Ἡ γενική ταραχή καί ἡ κατακραυγή κατά τοῦ Ρασπούτιν ἔφτασαν στό ἀποκορύφωµά τους καί ἡ ἐπιθυµία τῆς ἐξοντώσεώς του ἔφτασε στό ζενίθ.
Ἡ ἀρχή τῆς µεθοδεύσεως τῆς δολοφονίας του φαίνεται νά ἔγινε ἀπό µιά ἐπιστολή τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν µοναρχιστῶν στή Δούµα, τοῦ Βλαντιµίρ Πουρίσκεβιτς πρός τόν πρίγκιπα Γιουσούπωφ, στήν ὁποία ἐκθέτει τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἐξόντωσης τοῦ ἐπικίνδυνου Ρασπούτιν. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Γιουσούπωφ ἦταν καταφατική καί ἡ ὀργάνωση τῆς δολοφονίας του ἄρχισε.
Ἐδῶ ὅµως θά πρέπει νά σταθοῦµε καί νά προβληµατιστοῦµε λίγο, ἐξετάζοντας τούς δύο “πρωταγωνιστές” τῆς ὑπόθεσης.
Ὁ Ρασπούτιν ἦταν χωρίς ἀµφιβολία ἕνα σκοτεινό καί διεφθαρµένο πρόσωπο, ἀπό τή Σιβηρία, ἀπό γονεῖς ταπεινῆς καταγωγῆς, παντρεµένος µέ τέσσερα παιδιά προτοῦ ἀρχίσει τήν περιδεία του στό Ἅγιον Ὅρος καί ἄλλα προσκυνήµατα καί γίνει µοναχός. Ἡ ἔκλυτη ζωή του ἦταν γνωστή σέ ὅλους καί ὁ ἴδιος δέν ἔκανε τόν κόπο νά τήν κρύψει. Ἀντίθετα εἶχε δηµιουργήσει καί µιά θεωρία, κατά τήν ὁποία ἡ θέωση καί ἡ ἐµπειρία τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχάνεται µέσα ἀπό τόν σεξουαλικό κορεσµό. Οἱ σχέσεις του καί µέ τά δύο φῦλα ἦσαν γνωστές, ὅπως γνωστός ἦταν καί ὁ σαδισµός του καί ἡ εὐχαρίστησή του στό νά βασανίζει καί ψυχολογικά καί σωµατικά τά ἀφοσιωµένα σ’ αὐτόν θύµατά του. Γνωστές ἐπίσης ἦσαν οἱ ὑπεράνθρωπες ἰαµατικές δυνάµεις του καί ὁ τρόπος πού εἶχε νά µαγνητίζει ἀκόµη καί τούς ἀντιπάλους του, πράγµατα πού εἶχαν δηµιουργήσει µιά ἀτµόσφαιρα δεισιδαιµονικοῦ φόβου γύρω ἀπό τό πρόσωπό του. Ἀτµόσφαιρα πού ἐπιβεβαιώθηκε καί µέ τό τέλος του, καί µετά ἀπό αὐτό.
Κανείς ὅµως δέν µπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι καί ὁ δολοφόνος του ἦταν πρότυπο ἀρετῆς πού ἀγανάκτησε ἀπό τή διαφθορά ἑνός κληρικοῦ, πού ἔκανε κακό καί στήν Ἐκκλησία καί στήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια. Ὁ πρίγκιπας Φῆλιξ Γιουσούπωφ ἦταν ὁ µόνος ἀπόγονος –ὁ ἀδερφός τοῦ Νικολάϊ εἶχε σκοτωθεῖ σέ µονοµαχία– τῆς πιό πλούσιας οἰκογένειας τῆς Ρωσίας. Γεννήθηκε τό 1886 καί τό 1909 πῆγε στήν Ὀξφόρδη ὅπου ἔγινε µέλος τοῦ ἐλιτίστικου Bullington Club καί ἵδρυσε καί τήν Oxford University Russian Society δηλαδή ἐντάχθηκε καί στούς βρετανικούς κύκλους ἐξουσίας µέ ζωή καί θέση ἀνάλογη µέ αὐτήν πού εἶχε στούς ρωσικούς. Παρόλο πού παντρεύτηκε τό 1914 τήν ἀνηψιά τοῦ Τσάρου Νικολάου Β΄ τήν Ἰρίνα Ροµάνοβα, οἱ ὁµοφυλοφιλικές προτιµήσεις του ἦσαν γνωστές, ὅπως γνωστή ἦταν καί ἡ συνήθειά του νά ντύνεται µέ γυναικεία ροῦχα. Δέν εἶχε ποτέ του ἐργαστεῖ, δέν κατατάχθηκε στό στρατό, γιατί ἦταν µοναχογιός καί ἡ µόνη του προσφορά στόν πόλεµο ἦταν τό ὅτι παραχώρησε µιά πτέρυγα τοῦ περίφηµου ἀνακτόρου του στήν ὁδό Μόϊκα στήν Πετρούπολη, γιά νά γίνει νοσοκοµεῖο τῶν ἀξιωµατικῶν. Ἡ ἀργόσχολη καί ἔκφυλη ζωή τοῦ ἀποδοκιµαζόταν ἀκόµα καί ἀπό τό στενό αὐτοκρατορικό περιβάλλον, ὡστόσο ἡ οἰκογένειά του, ἐκτός ἀπό πλουσιώτερη τῆς Ρωσίας, ἦταν καί ἡ εὐγενέστερη, ἐξίσου παλιά καί ἀριστοκρατική µέ αὐτή τῶν Ροµανώφ.
Τό παράξενο εἶναι πώς, ἐνῶ ἦταν ἀντίθετος µέ τήν ἐπιρροή τοῦ Ρασπούτιν στήν Τσαρίνα, ὑπάρχουν µαρτυρίες πού ἐπιβεβαιώνουν ὅτι βρισκόταν καί ὁ ἴδιος κάτω ἀπό τήν ἐπιρροή τοῦ Ρασπούτιν καί µάλιστα ὅτι ἦταν καί ἐραστής του! Ὁ Μέγας Δούκας Νικολάϊ Μιχαήλοβιτς στά ἡµερολόγιά του, παραθέτει µαρτυρίες γιά τό στενό δεσµό τοῦ Ρασπούτιν καί τοῦ Γιουσούπωφ, ἀπό τήν ἀρχή τῆς γνωριµίας τους. Οἱ µαρτυρίες εἶναι τόσο “γλαφυρές”, πού δέν µποροῦµε νά τίς παραθέσουµε στό χῶρο τοῦ περιοδικοῦ µας.
Ποιά διαφορά, λοιπόν, εἶχε ἡ ζωή τοῦ ἑνός ἀπό τή ζωή τοῦ ἄλλου; Τί ἤθελε νά ὑπερασπιστεῖ µέ τή δολοφονία τοῦ Ρασπούτιν ὁ Γιουσούπωφ; Τήν πατρίδα του; Μά καί ὁ Ρασπούτιν ἦταν πατριώτης καί ἀγαποῦσε τή Ρωσία. Ἕναν ἠθικό τρόπο ζωῆς; Μά τήν ἴδια ἠθική καί τήν ἴδια ζωή ζοῦσαν καί οἱ δύο.
Τί καί ποιόν ἐξυπηρετοῦσε ἡ δολοφονία του;
Τό βράδυ τῆς 29ης πρός τήν 30η Δεκεµβρίου, ὁ Γιουσούπωφ κάλεσε στό ἀνάκτορό του τόν Ρασπούτιν. Σέ τί τόν κάλεσε; Ἡ µόνη ἐξήγηση εἶναι πώς τόν δελέασε µέ ἕνα “µικρό ὀργιάκι”, γιατί τό δεῖπνο εἶχε τελειώσει, ἡ πρόσκληση ἦταν γιά τό ὑπόγειο τοῦ ἀνακτόρου ὅπου ἀποτραβιόταν ὁ πρίγκιπας µέ κάποιους “στενούς φίλους” µετά τό δεῖπνο, ἐνῶ στό ἰσόγειο, οἱ ὑπόλοιποι ἄκουγαν µουσική στό φωνογράφο. Οἱ ἄλλοι µυηµένοι προσκεκληµένοι ἦσαν ὁ Βλαντιµίρ Πουρίσκεβιτς ἀπό τόν ὁποῖο µᾶλλον ξεκίνησε ἡ ἰδέα τῆς δολοφονίας, ὁ Μέγας Δούκας Ντιµίτρι Ἰβάνοβιτς Ροµανώφ, Ὁ γιατρός Στανισλάβ ντέ Λαζοβέρ καί ὁ ὑπολοχαγός Σεργκέϊ Μιχαήλοβιτς Σουκότιν τοῦ τάγµατος Πρεοµπραζένσκυ, ὁ ὁποῖος καί ἀνέλαβε νά φέρει µέ τό αὐτοκίνητο τόν Ρασπούτιν στό ἀνάκτορο. Μέχρι τώρα δέν ὑπῆρχε ἀναφορά σέ ἄλλον συνωµότη.
Ὁ γιατρός ἀνέλαβε νά παρασκευάσει τό ὑδροκυάνιο καί νά τό µοιράσει στά κεκάκια µέ κρέµα φράουλα καί σοκολάτα, ἀφοῦ τά ἔκοψε στή µέση, τά ὁποῖα θά κερνοῦσαν στόν προσκεκληµένο. Τό δηλητήριο ἔφτανε νά σκοτώσει δέκα ἄντρες, ὄχι ἕναν. Καλοῦ-κακοῦ ὅµως, ἑτοιµάστηκε καί ἐπιπλέον δηλητήριο γιά νά προστεθεῖ καί στό κρασί πού θά τόν κερνοῦσαν.
Ὁ Ρασπούτιν ἦταν σέ ἐξαιρετικά καλή διάθεση ὅταν ἔφτασε, καί µιλοῦσε ἐλεύθερα γιά τά πολιτικά σχέδια πού κατέστρωνε µέ τήν Τσαρίνα. Καταβρόχθισε ὅλα τα κεκάκια καί ἤπιε πάνω ἀπό τρία ποτήρια δηλητηριασµένο κρασί, χωρίς νά δείξει κανένα σηµάδι ἀδιαθεσίας. Ὁ Γιουσούπωφ ἔβγαλε ἕνα περίστροφο καί τόν πυροβόλησε στήν καρδιά. Κι ὅµως, ὁ Ρασπούτιν σηκώθηκε καί βγῆκε στήν αὐλή, ὅπου τόν ἀκολούθησαν καί ἄδειασαν ἐπάνω του ἕναν ὁλόκληρο γεµιστῆρα. Ὅταν πέταξαν τό σῶµα του στόν ποταµό Νέβα, ἦταν ἀκόµα ζωντανός! Ἡ νεκροψία στό παγωµένο σῶµα του, πού ἀνασύρθηκε τρεῖς µέρες ἀργότερα ἀπό τόν ποταµό, ἔδειξε ὅτι εἶχε πεθάνει ἀπό πνιγµό!
Ἡ ἀφήγηση τοῦ θανάτου του, ὅπως καί ἡ ἀφήγηση ὅτι τό σῶµα του ἀνακάθησε πάνω στή νεκρική πυρά πού τό ἐξαφάνιζε, σκόρπισε τρόµο τόσο στούς ἀνθρώπους, ὅσο καί στούς ἴδιους τούς ἐκτελεστές του. Κανένας δέν δικάστηκε γι’ αὐτό τό φόνο καί ὁ πρίγκιπας Γιουσούπωφ πού ἔφυγε στήν Εὐρώπη µετά τήν ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων µέ τήν οἰκογένειά του καί ἄλλα µέλη τῆς αὐτοκρατορικῆς οἰκογένειας, πέθανε ἐλεύθερος καί διάσηµός το 1967.
Τόν Ἰανουάριο πού µᾶς πέρασε, 100 χρόνια µετά ἀπό τά γεγονότα, ἕνας ἀπό τούς καλύτερους δηµοσιογράφους τῶν TIMES, ὁ Ben Macintyre, ἔγραψε γιά πρώτη φορά γιά µιά ἄλλη ἄγνωστη ὡς τώρα παρουσία στή δολοφονία τοῦ Ρασπούτιν, ἡ ὁποία συνέβη –τυχαῖα– σέ ἕνα πολύ κρίσιµο χρονικό σηµεῖο τοῦ Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου: τήν παρουσία τοῦ ὑπολοχαγοῦ Oswald Rayner, ἑνός ἀξιωµατικοῦ τῆς περίφηµης βρετανικῆς µυστικῆς ὑπηρεσίας MI6 καί στενοῦ –πόσο στενοῦ;– φίλου τοῦ Γιουσούπωφ ἀπό τίς µέρες στήν Ὀξφόρδη. Κρατικά ἀρχεῖα, τά ὁποῖα ἦρθαν πρώτη φορά στό φῶς, ἀναφέρουν ὅτι ἡ τελευταία καί θανατηφόρα βολή στόν Ρασπούτιν δόθηκε ὄχι ἀπό τά ὅπλα πού δόθηκαν οἱ ἄλλες βολές, ἀλλά ἀπό ἕνα περίστροφο πού ταιριάζει µέ τό βρετανικό 455Webley πού εἶχε µαζί του ὁ Rayner.
Τά ἴδια τά ἀρχεῖα τῆς Μ16 καί οἱ παράλληλες ἀλληλογραφίες πού ἦρθαν στό φῶς, δείχνουν ὅτι ἡ Βρετανία δέν ἤθελε µέ κανένα τρόπο νά χάσει τήν ὑποστήριξη τῆς Ρωσίας στόν πόλεµο, ἄρα, κάθε ἐµπόδιο θά ἔπρεπε νά βγεῖ ἀπό τή µέση…
Τελικά, ἡ ἀλήθεια γιά τήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσµου µόνον ἀπό Ἕναν µπορεῖ νά εἰπωθεῖ κι αὐτό ἐπιβεβαιώνεται συνεχῶς καί θά πρέπει νά γίνεται συνεχῶς µάθηµα σέ ὅλους ἐµᾶς τούς ἀφελεῖς πού δεχόµαστε ἀνεξέταστα ὅ,τι µᾶς λένε καί µᾶς γράφουν ὅσοι ἔχουν συµφέρον νά χειραγωγοῦν τούς ἀνόητους καί εὔπιστους λαούς!
Γιὰ σχόλια: ninetta.blogspot.com Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 174
Φεβρουάριος 2017