ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἕνα ταξίδι, δύο προορισµοί

Ὑπάρχουν τόποι πού λαχταρᾶς νά τούς γνωρίσεις. Μετά τή γνωριµία ἡ λαχτάρα καί ἡ προσδοκία δίνουν τή θέση τους - στήν καλύτερη περίπτωση - σέ µιά γλυκειά ἀνάµνηση. Ὑπάρχουν ὅµως καί ἄλλοι πού, ὅταν τούς γνωρίσεις, λαχταρᾶς νά ἐπανέλθεις νιώθοντας ὅτι ἐπιστρέφεις στόν δικό σου τόπο, στό σπίτι σου. Ἕνας τέτοιος τόπος εἶναι ἡ Ἱ. Μονή τῆς Παναγίας τῆς Προυσιωτίσσης γιά ὅλους ἐµᾶς –ἐνορῖτες καί φίλους τῆς ἐνορίας µας– πού βρεθήκαµε νά ταξιδεύουµε τό µεσηµέρι µιᾶς Παρασκευῆς τοῦὈκτωβρίου µέ προορισµό τό µοναστῆρι αὐτό. Γνώριµο, ἀγαπηµένο προσκύνηµα στά δύσβατα βουνά τῆς Εὐρυτανίας, τά ὁποῖα, “ἀφιλόξενα” µέ τήν πρώτη µατιά, ἡ ἴδια ἡ Παναγία τά διάλεξε πρίν ἀπό πολλούς αἰῶνες γιά νά φιλοξενήσουν τήν εἰκόνα της.

«Εἶπε δὲ Κύριος:

Ἡ κραυγὴ τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων ἐπλήθυνε, καὶ ἡ ἁμαρτία αὐτῶν βαρεῖα σφόδρα»

«Χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται» εἶχε πεῖ κάποτε ὁ Ντοστογιέφσκυ καὶ τὰ λόγια του, διαχρονικά, μπορεῖ νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσει κανείς, εἴτε παρατηρῶντας τὴν ζωὴ ἑνὸς λαοῦ χωρὶς Θεό, εἴτε παρατηρῶντας τὴν ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου χωρὶς Θεό. Κάποιοι ἄνθρωποι, θεωροῦν ὅτι ὅταν ἀποβάλλουν τὸν Θεὸ ἀπὸ μέσα τους, ἐλευθερώνονται ἀπὸ κάποια φανταστικὰ δεσμά, τὰ ὁποῖα βέβαια οἱ ἴδιοι ἔχουν πλάσει στὸ μυαλό τους καὶ μὲ τὰὁποῖα οἱ ἴδιοι ἔχουν ἁλυσοδέσει τὸν ἑαυτό τους καὶ αἰσθάνονται ὅτι τὴν θέση τοῦ Θεοῦ τὴν παίρνει ἡ λογικὴ ἡ ὁποία καὶ καθοδηγεῖ τὸ κάθε τους βῆμα.

Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἔχουν διώξει ἀπὸ τὴν ζωή τους, θεωρῶντας ὅτι τὸν ἔχουν ἀντικαταστήσει μὲ τὴν λογική, αὐτὸ πού κυριαρχεῖ νὰ εἶναι ὁ παραλογισμός; Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει λογικὴ χωρὶς Θεὸ καὶ ὅταν ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ὅσο καὶ ἂν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ καλύψει τὸ κενὸ ποὺ αἰσθάνεται καὶ τὸ ὁποῖο τὸν βασανίζει, ὅσο καὶ ἂν προσπαθεῖ νὰ προσδώσει κάποιο νόημα σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ εἶναι ἀδύνατο, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ μόνη λογικὴ ὁδὸς νὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὸν παραλογισμὸ καί, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, στὴν καταστροφή του.

Νοέμβριος: Μήνας αἵματος, ἀρχῆς καί τέλους

αὐτοκρατοριῶν, δυναστειῶν καί κρατῶν

Ὁ Νοέμβριος εἶναι θεωρητικά ὁ τελευταῖος μήνας τοῦ φθινοπώρου καί αὐτός πού μᾶς εἰσάγει στόν χειμώνα. Ὅποιος διαβάσει προσεκτικά τά “ἀπομνημονεύματα” τῆς Ἱστορίας, παρατηρεῖ πώς αὐτός ὁ μήνας εἶναι αἱματοβαμμένος,ἔχοντας σημάνει τήν ἀρχή ἤ τό τέλος κάποιας αὐτοκρατορίας, δυναστείας ἤ κράτους.

Ἄν κάνουμε μιά πολύ γρήγορη ἀνασκόπηση κάποιων “Νοεμβρίων” τοῦ παρελθόντος, δέν μποροῦμε νά παραβλέψουμε καί νά μήν σημειώσουμε ὅτι στίς:

28/11/1095 – Τήν τελευταία ἡμέρα τοῦ Συμβουλίου τοῦ Clermont, ὁ Πάπας Urbanus II ὁρίζει τόν ἐπίσκοπο Adhemar du Puy καί τόν κόμη Raymond IV de Toulouse ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς Α’ Σταυροφορίας στούς Ἁγίους Τόπους.

22/11/1699 – Ὑπογράφεται ἡ Συνθήκη τοῦ Preobrazhenskoye (ἀνάκτορο τῆς Μόσχας) ἀνάμεσα στήν Ρωσία, τήν Δανία, τήν Σαξονία καί τήν Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία. Σέ ἐφαρμογή τῆς Συνθήκης, ξεκινᾶ τρεῖς μῆνες ἀργότερα ὁ Μεγάλος Βόρειος Πόλεμος.