Τὰ ἄλλα γενέθλια...
( Ἤ, ἑορτάζοντας τὴν 33η ἐπέτειο
τῆς εἰσόδου σου στὸν Κλῆρο)
Κάθε φορὰ ποὺ θ᾿ἀνατείλει ἡ 18η Νοεμβρίου, μιὰ περίεργη νοσταλγία, ἀλλὰ κι ἕνα σφίξιμο ἀνεβαίνουν ἀπό τὰ βαθύτερα τὰ θεμέλια τοῦ εἶναι σου καὶ συλλαβίζουν, μαζὶ μὲ τὰ ὅσα εὐχετήρια, στιγμὲς περιούσιες καὶὁριακές. Αὐτὲς τῆς χειροτονίας σου καὶ φυσικὰ τῶν πρώτων σου βηματισμῶν στὸ Χορὸ καὶ τὸ Χῶρο τῆς Ἱερωσύνης. Στιγμὲς καὶὧρες ποὺ σήμερα, ἐπετειακὰ, τὶς τιμᾶς ὡς ἄλλα γενέθλια. Γενέθλια ποὺ μνημειώνουν ἕνα καὶ μόνο γεγονός: τοῦ εἰσοδικοῦ στὴν Ἱερωσύνη. Κι ἀσφαλῶς δὲν εἶναι καὶ λίγο αὐτό...
Ἄν ἡ Νοσταλγία, λοιπόν, τοῦτες τὶς στιγμὲς κλωθογυρίζει μέσα σου μὲ ρυθμοὺς καὶ ἤχους παλιούς, ὡστόσο γνώριμους, αὐτὸ γίνεται, ἐπειδὴ τὰ Πρόσωπα καὶ τὰ γεγονότα ποὺ τὰ σφράγισαν φίλοι, γνωστοί, ἐπίτροποι, ἱεροψάλτες, ἱερόπαιδες, ἀλλὰ καὶ συλλειτουργοί, ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ σοῦ “φίλεψε” τὸ μέγιστο αὐτὸ διακόνημα, συνυπάρχουν. Μόνο ποὺ πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔχουν ἀναχωρήσει γιὰ τὴ Χώρα τῶν Ζώντων. Καὶ τοῦτες τὶς ὧρες τοὺς ἀναθυμᾶσαι μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ μές ἀπ᾿ τὸ σύθαμπο, ποὺ οἱ φωτεινὲς αὐτὲς στιγμὲς ἐμφανίζουν, τοὺς ἀνακαλεῖς. Νὰ συμπορευτεῖτε, ὅπως κάποτε, σὲ πανηγύρεις, ἑορτὲς, προσπάθειες εὐπρεπισμοῦ τοῦ ναοῦ. Κι ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι ἀδύνατο καταθέτεις, μὲ τὸ κερὶ ποὺ ἀνάβεις γιὰ τὶς ὡραῖες τους ψυχές, τὸν ἱκέσιο λόγο σου, ὅπως εἶναι ἀναπαυμένοι πάντοτε.
Ὡστόσο στὴν ψυχὴ ἀνεβαίνει καὶ κεῖνο τὸ παράξενο σφίξιμο, ποὺ ἀσφαλῶς σχετίζεται μὲ τὴν ἀνείπωτη πίκρα ποὺ σὲ κατέχει, καθὼς συνειδητοποιεῖς, ἀφοῦ ἡ μέρα αὐτὴ σὲ προτρέπει –ὅπως ἡ ἀρχιχρονιὰ– σὲ μιὰν προσπάθεια ἀπολογισμοῦ. Νὰ παρατηρήσεις μὲ προσοχὴ δηλαδὴ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀτέλειές σου ὡς ποιμένα καὶ πατέρα μιᾶς κοινότητας πιστῶν. Ἔτσι, στὸ βάθος τῶν τριανταδύο χρόνων βλέπεις πολλὰ καὶ ποικίλα λάθη, ποὺ ἄφησαν κάποια κενὰ στὴ διακονία σου. Καὶ τὸ συνειδητοποιεῖς αὐτὸ πασχίζοντας νὰ φανεῖς τώρα πιὸ χρήσιμος καὶ χωρὶς πολλὲς παραλείψεις. Καί, φυσικά, ἀναθέτεις ὅλα τοῦτα στὸ ἀμέτρητο ἔλεός Του, τὸ μόνο ποὺ ὑπολογίζεις.
Τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν εἶναι πολλὰ καὶ μάλιστα εἶναι ἐκεῖνα ποὺ τὰ χαρακτηρίζει ὁ ἐνθουσιασμὸς καὶ ἡ νεότητα. Τώρα, λοιπόν, ποὺ πέρασαν ὅλ᾿ αὐτὰ καὶ ἡ ἐμπειρία μαζὶ μὲ τὴ σιωπὴ σὲ συντροφεύουν στὸ τρίτο σκαλοπάτι τῆς τέταρτης δεκαετίας ποὺ ἄρχισες νὰ περπατᾶς, ἕνα πρᾶγμα κρατᾶς ὡς βακτηρία καὶ ἐλπιδόφεγγο φῶς. Τὸν ὑπέρκαλλο καὶ σημαδιακὸ στίχο: «Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς, ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν, οὗτος μου Θεὸς καὶ δοξάσω Αὐτόν...». Δοξάσω Αὐτόν, λοιπόν, ὅσο τὰ μάτια ἀπομένουν ἀνοιχτὰ κι ἡ καρδιὰ συνειδητοποιεῖ τὴν ἀναξιότητα τοῦ εἶναι. Ἀμήν.
( Ἱ.Ν. Ἁγ. Παντελεήμονος 18-11-2011 σὲ ὥρα ἥσυχη, ἑσπερινή)
Σκόπελος π. Κων. Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 171
Νοέμβριος 2016