Ἔµεινα ἐµβρόντητος ἀπό τήν χαρά τοῦ θαύµατος τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων!
Στήν ἡλικία τῶν τριάντα ἑνός ἐτῶν ἐγώ καί εἴκοσι ἑπτά τῆς συζύγου µου, κυοφορεῖται τό πρῶτο µας παιδί.
Γνωρίζουµε ὅτι ἔχουµε ἀσυµβατότητα Rhesus, θετικό ἐγώ, ἀρνητικό ἐκείνη. Φυσικά µᾶς ἀπασχολεῖ τό γεγονός, τό συζητᾶµε µέ τόν µαιευτήρα µας. Μᾶς καθησυχάζει καθώς δέν ὑπάρχει ἱστορικό ἀποβολῆς ἐµβρύου ἤ ἐκτρώσεως καί µεταγγίσεων ἄρα δέν ὑπάρχει εὐαισθητοποίηση καί αὐτό ἐπιβεβαιώνεται µέ τήν σχετική ἐξέταση.
Συµφωνοῦµε ὅτι στήν περίπτωση πού τό παιδί κληρονοµήσει ἀπό ἐµένα καί εἶναι θετικό, θά γίνει ἄµεσα στή µητέρα ὁ σχετικός ὀρός (Rhesuman) (ἀνοσοσφαιρίνη) καί αὐτό ὑπενθυµίζεται ἀρκετές φορές στόν µαιευτήρα κατά τούς µῆνες τῆς κυοφορίας.
23η Αὐγούστου (Ἐννιάµερα τῆς Παναγίας) 1975, ἡµέρα Σάββατο, ἔρχεται στόν κόσµο τό πρῶτο µας παιδί. Βρίσκοµαι κι ἐγώ στήν αἴθουσα τοκετῶν. Ὁ φυσιολογικός τοκετός εἶναι δύσκολος.
Ὁ γυιός µας πού ζυγίζει 5 κιλά, προκάλεσε µεγάλη διάταση τῆς µήτρας, ἡ ὁποία δέν συσπᾶται καί ἡ αἱµορραγία εἶναι µεγάλη. Ἀγωνιώδης ἡ προσπάθεια τῶν γιατρῶν, µέ µεγάλες δόσεις ἀγγειοσυσπαστικῶν φαρµάκων νά σώσουν τή γυναίκα µου. Τά καταφέρνουν, κατ’ ἐµέ µέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν µπορῶ νά τό ὀνοµάσω θαῦµα, ἀφοῦ οἱ πιθανότητες νά ἔχουν αὐτό τό ἀποτέλεσµα οἱ χειρισµοί τῶν γιατρῶν ἦταν ἀρκετές.
Ἡ γενική ἀναταραχή, ἀλλά κυρίως ἡ δική µου φροντίδα γιά τό νεογέννητο καί γιά τή µητέρα πού κινδύνευε, κατανάλωσαν τήν πρώτη ὥρα µετά τόν τοκετό. Ὅταν τά πράγµατα ἡρέµησαν καί µπῆκαν σέ µία τάξη, ἀναζήτησα τόν µαιευτήρα γιά νά µάθω ἄν τό παιδί µας ἦταν Rhesus θετικό κι ἄν ἔγινε στήν περίπτωση αὐτή ὁ ὀρός Rhesuman.
Τελικά µαθαίνω ὅτι ἔφυγε βιαστικός γιατί ἤθελε νά πάει γιά κυνῆγι τοῦ σαββατοκύριακου κι ὅτι δέν ἔγινε ὁ ὀρός, θά γίνει µετά. Τόσο ἁπλᾶ.
Τό λάθος µου, πού διαπίστωσα ἀργότερα, ἦταν ὅτι ἄφησα τήν εὐθύνη καί τήν φροντίδα τοῦ ὀροῦ στόν µαιευτήρα µας καί δέν ἀσχολήθηκα προσωπικά µέ τίς ὁδηγίες τοῦ φαρµάκου. Ὅταν λοιπόν τήν Δευτέρα 25 Αὐγούστου, ἐπέστρεψε ὁ κυνηγός-γιατρός µας, εἶπε ὅτι θά κάνουµε σήµερα τόν ὀρό, δέν πειράζει. Βέβαια ὁ χρόνος ἀπέδειξε -ὅπως θά δεῖτε παρακάτω- ὅτι πείραζε καί παραπείραζε. Ἔγινε λοιπόν ὁ ὀρός καί µέ ἐµπιστοσύνη στό γιατρό µας, τήν ἑπόµενη µέρα πήραµε τό παιδάκι µας κι εὐτυχισµένοι ἐπιστρέψαµε στό σπίτι µας.
Ὀκτώβριος 1976 ἡ σύζυγός µου συλλαµβάνει τό δεύτερο παιδί µας, ὁπότε ἀρχίζουµε καί τίς παρακλινικές ἐξετάσεις τῆς κυήσεως, ἀλλά λόγῳ τοῦ ἱστορικοῦ καί τῆς ἀσυµβατότητας Rhesus κάνουµε καί τήν ἐξέταση Coomps καί τότε πέφτει ἀστροπελέκι στό κεφάλι µας. Ἡ ἐξέταση ἀποβαίνει θετική. Ἐπαναλαµβάνεται ἀνά 15νθήµερο στό τµῆµα αἱµοδοσίας τοῦ Λαϊκοῦ Νοσοκοµείου Ἀθηνῶν. Ὅσο προχωροῦν οἱ µῆνες τῆς κυήσεως, τό µαρτύριό µας αὐξάνεται καθώς αὐξάνονται οἱ σταυροί θετικότητας τῆς ἐξετάσεως Coomps.
Γιατί; Διότι σέ τέτοιες περιπτώσεις σοβαρῆς εὐαισθητοποίησης τῆς µητέρας, τό παιδί κινδυνεύει ἀπό ἔντονη αἱµολυτική ἀναιµία, ἐρυθροβάστωση, ἐµβρυϊκό ὕδρωπα καί θάνατο. Ἐάν ἐπιβιώσει θά ἐµφανίσει ἔντονο ἴκτερο καί µεγάλη αὔξηση τῆς χολερυθρίνης καί πυρηνικό ἴκτερο, δηλαδή βλάβη στούς βασικούς πυρῆνες τοῦ ἐγκεφάλου καί µέ ὅλα τά δεινά πού αὐτό συνεπάγεται.
Ὀργανώνεται ἀπό τήν αἱµοδοσία τό σχέδιο ἀντιµετώπισης. Μοῦ ζητοῦν νά βρῶ τοὐλάχιστον 4 αἱµοδότες Rhesus ἀρνητικούς καί νά τούς ἔχω διαθέσιµους τήν ἡµέρα τοῦ τοκετοῦ.
Φυσικά εἴχαµε ἤδη ἀλλάξει τόν κυνηγό-µαιευτῆρα καί ὁ νέος, λόγῳ καί τῆς ἰσχιακῆς προβολῆς τοῦ παιδιοῦ, εἶχε ἀποφασίσει ὅτι ὁ τοκετός θά γίνει µέ καισαρική τοµή, πρός κέρδος χρόνου καί ἄµεση ἀφαιµαξοµετάγγιση (ἀλλαγή ὅλου τοῦ αἵµατος τοῦ παιδιοῦ), µέ φρέσκο αἷµα τῶν αἱµοδοτῶν.
Οἱ ὠδῖνες ἄρχισαν τό ξηµέρωµα τῆς 1ης Ἰουλίου 1977 ἡµέρα Παρασκευή (Ἁγ. Ἀναργύρων Κοσµᾶ καί Δαµιανοῦ τῶν Ρωµαίων). Τότε ἀρχίζει καί ὁ δικός µου γολγοθάς, µέ ταχύτητες ἀγώνων δρόµου, ἀφοῦ µετέφερα τή σύζυγό µου στό µαιευτήριο (ΛΗΤΩ Ἀθηνῶν).
Ἔπρεπε νά πάρω τόν κάθε αἱµοδότη ἀπό τό σπίτι του καί νά τόν µεταφέρω στό µαιευτήριο καί µετά, ἀπό τήν αἱµοδοσία τοῦ Λαϊκοῦ Νοσοκοµείου καί ἄλλες µονάδες αἵµατος.
Μπαίνοντας στό προαύλιο, ἀντικρύζω τόν πανηγυρικό στολισµό τοῦ Ναοῦ καί συνειδητοποιῶ ὅτι γίνεται Θεία Λειτουργία στή µνήµη τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσµᾶ καί Δαµιανοῦ τῶν Ρωµαίων. Τά ἀφήνω ὅλα καί τρέχω στήν ἐκκλησία, πού ἦταν στήν ὥρα τῆς ἀπόλυσης. Δέν εἶναι πολλές οἱ στιγµές τῆς ζωῆς µου πού προσευχήθηκα µέ τόση θέρµη.
Ὁ ἀγῶνας δρόµου συνεχίζεται. Προλαβαίνω τό χειρουργεῖο τῆς γυναίκας µου. Βλέπω τό παιδί µου ἐρυθρόδερµο, ἐνῶ τόν περίµενα ἰδιαίτερα κίτρινο.
Τό παιδί στόν θάλαµο τῶν νεογνῶν, ἡ µητέρα στό δωµάτιό της. Συνῆλθε ἀρκετά, ἄρα µπορῶ νά τήν ἀφήσω µόνη. Ὑπολογίζω ὅτι πρέπει νά πέρασε µία ὥρα χωρίς νά εἶµαι καί σίγουρος. Περνάω µπροστά ἀπό τούς αἱµοδότες µου. Στά βλέµµατα ὅλων ἕνα µεγάλο ἐρωτηµατικό.
- Τί γίνεται, τί κάνουµε; Μπαίνω στό γραφεῖο-ἐργαστήριο τῆς αἱµατολόγου κας Λουΐζου.
- Ἐπαναλαµβάνω τήν ἐρώτηση τῶν αἱµοδοτῶν µέ ἔκδηλη τήν ἀγωνία µου. Τί γίνεται; Τί κάνουµε κα Λουΐζου;
- Τί νά σᾶς πῶ συνάδελφε κ. Οἰκονόµου; Τό παιδί εἶναι Rh+ καί δέν ὑπάρχει αἱµόλυση-ἴκτερος οὔτε ὁ ἀναµενόµενος φυσιολογικός στά νεογέννητα.
Βλέπετε, ἔπρεπε νά τονισθεῖ ἰδιαίτερα τό θαῦµα πού συντελέστηκε.
- Κα Λουΐζου, ἐπί ἐννέα µῆνες ἀνά 15νθήµερο παρακολουθοῦµε µέ τή δοκιµασία Coomps τό αἷµα τῆς συζύγου µου. Τό τελευταῖο δίµηνο ἔφτασε τή µέγιστη συγκόλληση τεσσάρων σταυρῶν. Τίς βλέπατε ἐσεῖς µέ τά µάτια σας. Τί ἔγινε;
- Λυπᾶµαι, ἀλλά δέν ἔχω ἐπιστηµονική ἐξήγηση νά σᾶς δώσω. Πεῖτε στούς αἱµοδότες σας ὅτι µποροῦν νά φύγουν, δέν θά τούς χρειασθοῦµε. Ἔµεινα ἐµβρόντητος ἀπό τή χαρά τοῦ θαύµατος. Ὁ δεύτερος γυιός µου –ἐπικίνδυνος γιά πυρηνικό ἴκτερο– δέν εἶχε ἴκτερο οὔτε ὅσο τό πρῶτο µας παιδί µέ φυσιολογική κύηση.
Ὅταν ὅλα τακτοποιήθηκαν καί ἡ ζωή ἐπανῆλθε στούς φυσιολογικούς της ρυθµούς, µέ ὅλο τό ἱστορικό καί τίς ἐξετάσεις στά χέρια, ἐπισκέφθηκα τόν καθηγητή µου κ. Φαίδωνα Φέσσα, κορυφή τότε τῆς αἱµατολογίας στήν Ἑλλάδα· καί ἐκεῖνος δέν εἶχε νά µοῦ δώσει ἐπιστηµονική ἐξήγηση τῶν δεδοµένων.
Σήµερα ὁ γυιός µου εἶναι 40 ἐτῶν, πατέρας δύο παιδιῶν. Παρακαλῶ ὅποιος σύγχρονος εἰδικός, µέ τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήµης τεσσάρων δεκαετιῶν τύχει νά διαβάσει αὐτές τίς σελίδες καί ἔχει νά µοῦ δώσει ἐξήγηση, ἄς τό κάνει.
Ἐγώ ἔκτισα ναΐσκο στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ µου πρός τιµή τῶν Ἁγίων καί τόν Λειτουργῶ στή µνήµη τῆς ἑορτῆς τους καί τοῦ θαύµατός τους στήν οἰκογένειά µας. Σᾶς τόν παρουσιάζω µέ τήν παρακάτω φωτογραφία.
Στρατής Γ. Οἰκονόµου
Νευρολόγος-Ψυχίατρος
Ἐπίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικῆς
τοῦ Πανεπιστηµίου Ἀθηνῶν
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 174
Φεβρουάριος 2017