Τά βιώματα τῶν παιδιῶν,
θεμέλιο γιά τήν μετέπειτα ζωή τους
Διαβάζοντας βιβλία μέ πασχαλινά διηγήματα τοῦ Κόντογλου, τοῦ Παπαδιαμάντη, τοῦ Ξενόπουλου, τῆς Σουρέλη καί ἄλλων μεγάλων συγχρόνων συγγραφέων, ταξιδεύει ὁ ἀναγνώστης μέσα ἀπό τίς σελίδες τους σέ ἐποχές καί καταστάσεις, πού οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν ἔντονα καταστάσεις χαρᾶς, γιορτῆς, κατάνυξης καί γαλήνης. Ἱστορίες ἀπό τά Ἑλληνικά νησιά, παραδόσεις καί ἔθιμα ἀπό τήν Κεντρική καί Βόρεια Ἑλλάδα, ὑπέροχες λαογραφικές ἱστορίες πού διηγοῦνται πῶς ἔφθαναν οἱ Ἕλληνες νά γιορτάσουν τό Πάσχα, ἀφοῦ πρῶτα βίωναν τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ μέρα-μέρα, ὅπως τά περιγράφει ἡ Ἐκκλησία μας στίς ὑπέροχες καί κατανυκτικές Ἀκολουθίες.
Μελετῶντας τίς ἱστορίες αὐτές, διαπιστώνει ὁ ἀναγνώστης ὅτι τή γιορτή καί τήν χαρά στούς ἀνθρώπους δέν τήν δημιουργοῦσαν τά διάφορα ἔθιμα, αὐτά καθ’ἑαυτά, ἀλλά ὁ τρόπος πού τά βίωναν. Τά ἔθιμα ἀπό μόνα τους δέν μποροῦν νά προκαλέσουν χαρά στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι τό κόκκινο αὐγό, ἤ τό πασχαλινό τσουρέκι, ἤ τό ψήσιμο τοῦ ἀρνιοῦ ἡ αἰτία νά νιώσει ὁ ἄνθρωπος τήν γιορτή. Σήμερα μποροῦμε νά ἀγοράσουμε ἕτοιμα αὐτά τά τρόφιμα καί νά γιορτάσουμε τό Πάσχα. Θά ἔχει ὅμως καμμία σχέση ἡ γιορτή αὐτή, μέ τήν γιορτή πού γινόταν κάποτε; Ἄν δέν μυρίσει τό σπίτι φρεσκοψημμένο τσουρέκι, μποροῦμε νά νιώσουμε αὐτήν τήν λαχτάρα καί τήν γλυκιά ἀναμονή πού ἔνιωθαν τότε τά παιδιά, βλέποντας τή μαμά καί τήν γιαγιά νά φουρνίζουν λαχταριστά τσουρέκια γιά τό Πάσχα; Οἱ ἄνθρωποι παλιά, συγκεκριμένες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἔκαναν καί ἀπό κάτι: Μεγάλη Τρίτη ἑτοίμαζαν τά πασχαλινά κουλούρια, Μεγάλη Πέμπτη ἔβαφαν κόκκινα αὐγά, τό Μεγάλο Σάββατο τό πρωί, μετά τήν πρώτη Ἀνάσταση, ἑτοίμαζαν τά ἀρνιά, τήν μαγειρίτσα καί τό πασχαλιάτικο τραπέζι... Μιά ἱεροτελεστία ἡ ὁποία δέν περιοριζόταν στόν τύπο ἀλλά ἦταν τρόπος ζωῆς. Καί ὅλες αὐτές οἱ ἑτοιμασίες περιστρέφονταν γύρω ἀπό τίς Ἱερές Ἀκολουθίες.
