Οἱ Ἅγιοι Πάντες

Στίς µέρες µας ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας ἔχει περιοριστεῖ ἀρκετά, ἐφ΄ ὅσον τείνει νά ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη ὅτι ἀλήθεια πραγµατική δέν ὑπάρχει. Μιά ἄποψη, πού διαµορφώνεται ἀπό διάφορους “διανοητές”, διαδίδεται ἀπό τά ΜΜΕ, ἐπιβάλλεται ἀπό τούς πολιτικούς καί ὑποστηρίζεται ἀκόµη καί ἀπό θρησκευτικούς ἡγέτες(!). Μιά ἄλλη ὅµως “ἀλήθεια” προωθεῖται -ἀπό τούς ἀνωτέρω καί ὄχι µόνο- µέ σκοπό νά διαδοθεῖ “δηµοκρατικά” καί νά ἐπικρατήσει παγκόσµια. Τό “δόγµα” ὅτι «δέν ὑπάρχει µιά µόνο ἀλήθεια, ἀλλά τά πάντα εἶναι σχετικά».  Παρ’ ὅλα αὐτά ὑπάρχουν πάντα πολλοί ἄνθρωποι πού ἐπιµένουν στήν ἀναζήτηση τῆς µιᾶς ἀλήθειας...

Τί γίνεται, ὅµως, ὅταν κάποιοι ἄνθρωποι βροῦν αὐτή τή Μόνη Ἀλήθεια καί Τήν ἀγαπήσουν εἰλικρινά; Ὅταν ἀγαπήσουν µέ ὅλη τους τήν καρδιά, µέ ὅλη τους τήν ψυχή, µέ ὅλη τή διάνοιά τους καί ὅλη τήν ἰσχύ τους τόν Θεό; Τότε “γεννιοῦνται” οἱ Ἅγιοι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ἀγάπησαν τόν Χριστό, Τόν ἐµπιστεύτηκαν, ἐµπιστεύτηκαν ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος δίδαξε, ἀποκάλυψε, ὅρισε, προέτρεψε, ὑποσχέθηκε. Μέ  ἐµπιστοσύνη, λοιπόν, καί χαρά ἀνταποκρίθηκαν στό κάλεσµά Του πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰµι» (Α’ Πέτρου 1, 16). Ὁ Χριστός ἔγινε τό  κέντρο τῆς ζωῆς τους καί ἡ σχέση τους µαζί Του, τό νόηµα τῆς ὕπαρξής τους. Ἔτσι, µέ ἁπλότητα καί προθυµία  ὑπάκουσαν τίς ἐντολές Του, φανερώνοντας  τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν: «Ἐάν ἀγαπᾶτε µε, τάς ἐντολάς τάς ἐµάς τηρήσατε» (Ἰωάν. 14,15). Ἀπέρριψαν ὅλους τούς “παραµορφωτικούς καθρέπτες” αὐτοῦ τοῦ κόσµου, πού ἀλλοιώνουν τά πρόσωπα καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί ἔθεσαν ὡς καθρέπτη τῆς ψυχῆς τους τόν ἴδιο τόν Χριστό. Σέ κάθε πράξη, σκέψη, ἐπιθυµία τους, σέ κάθε ἀνεπαίσθητη κίνηση τῆς ψυχῆς τους ἐπιθυµοῦσαν νά καθρεπτίζεται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ...

Οἱ Ἅγιοι ἀγάπησαν εἰλικρινά τήν Ἀλήθεια. Καί ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια δέν εἶναι ἰδέα ἀλλά Πρόσωπο, ἀγάπησαν πραγµατικά τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἄνοιξαν τήν καρδιά τους γιά νά χωρέσει ὅλους τούς συνανθρώπους τους, ἀνταποκρινόµενοι καί πάλι στό κάλεσµά Του: «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ.22,39). «Ἐπλάτυναν» τήν καρδιά τους ὥστε νά µπορεῖ νά ἀνέχεται, νά συγχωρεῖ, νά ὑποµένει, νά ἀγαπᾶ. Μοιράστηκαν τά πάντα µέ τούς συνανθρώπους τους: καί  τά ὑλικά ἀγαθά –ὅταν διέθεταν– καί τόν πλοῦτο τῆς ψυχῆς τους, δῶρο τοῦ Θεοῦ καί καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Τούς στήριξαν σέ ὅλες τίς ἀνάγκες τους, ὑλικές καί πνευµατικές, ἔχοντας πάντα ὡς γνώµονα τήν σχέση µέ τόν Χριστό, τήν αἰωνιότητα...

Στή χορεία τῶν Ἁγίων, µέ πρώτη τήν Παναγία µας, περιλαµβάνονται οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι, Πατριάρχες, Βασιλεῖς, Ὁµολογητές, Ἀσκητές, Μάρτυρες, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἔγγαµοι καί ἄγαµοι, κάθε ἡλικίας, µόρφωσης ἤ κοινωνικῆς τάξης. Ὅλοι τους πόθησαν τήν Ἀλήθεια καί ἔθεσαν ὡς προτεραιότητα στή ζωή τους τή σχέση τους µέ τόν Χριστό. Γι΄ αὐτό καί παρέδωσαν τόν ἑαυτό τους στό θέληµά Του γιά νά τούς µεταµορφώσει καί, µέσα ἀπό τόν προσωπικό τους ἀγώνα, ἀπό «εἰκόνες Του» νά γίνουν  «ὁµοιώµατά Του». Ἀντάλλαξαν τό πρόσκαιρο µέ τό αἰώνιο, τήν “κενή” δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσµου µέ τή Δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι΄ αὐτό καί γεύτηκαν ἤδη ἀπό τή ζωή αὐτή τήν µακαριότητα –παρά τίς θλίψεις, τίς στερήσεις, τίς κακουχίες ἤ τά µαρτύρια– καί θά τήν ἀπολαµβάνουν πλήρως καί αἰώνια κοντά Του...

Μιά ἑβδοµάδα µετά τήν Πεντηκοστή ἡ Ἐκκλησία τιµᾶ ὅλους τούς Ἁγίους της, γνωστούς καί ἄγνωστους, ὡς ζωντανές ἀποδείξεις τῶν καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού µᾶς ἔδειξαν καί µᾶς δείχνουν, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν ἁγιότητα ἔχει κόπους καί ἀγῶνες, ἀλλά εἶναι µιά πορεία χαρᾶς, γιατί ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν τυραννία τῆς ἁµαρτίας. Γι’ αὐτό τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ Ἐκκλησία µέσῳ τοῦ Ἀπ. Παύλου θά ἀπευθύνει τό κάλεσµα πρός µίµηση τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων λέγοντας: «Τοιγαροῦν καί ἡµεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείµενον νέφος µαρτύρων, ὄγκον ἀποθέµενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁµαρτίαν, δι’ ὑποµονῆς τρέχωµεν τόν προκείµενον ἡµῖν ἀγῶνα»(Ἑβρ.12,1). Γιά τούς περισσότερους ἀπό ἐµᾶς ἀκόµη καί ἡ στοιχειώδης πνευµατική ζωή  λογίζεται ὡς φορτίο βαρύ. Ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅµως, µᾶς διευκρινίζει ὅτι τό βαρύ φορτίο βρίσκεται ἤδη στούς ὤµους µας.  Εἶναι ὁ τεράστιος ὄγκος ἀπό τίς περιττές µέριµνες καί ἀπό τό πλῆθος τῶν ἁµαρτιῶν. Καί αὐτό µᾶς προτρέπει νά ἀποτινάξουµε. Μέ ὑποµονή. Γιά νά ἀνακουφιστοῦµε ἀπό τά πολλαπλά βάρη καί νά γίνουµε ὑγιεῖς. Ἔχοντας  συµπαραστάτες τό νέφος τῶν Ἁγίων πού µᾶς περιβάλλει...

Εὐανθία Κωλέττη

Θεολόγος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»   Ἀρ. Τεύχους 178-179

Ἰούνιος - Ἰούλιος 2017