Η ΑΝΕΛΠΙΣΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΣ!
Mᾶς ἔχει γίνει πλέον συνήθεια –ἰδίως τά τελευταῖα χρόνια τῆς πολλαπλῆς κρίσεως πού ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας– τό νά κλαιγόμαστε καθημερινά, ἀλλά μέ μεγαλύτερη ἔνταση στό τέλος τοῦ χρόνου, μέ τίς πρόσθετες οἰκονομικές ὑποχρεώσεις μας (πού προσθέτουν χρέη ἐπί χρεῶν καί βάσανα ἐπί βασάνων), ὁπότε, αὐτό πού μᾶς ἀπομένει εἶναι ὁ ὁραματισμός μιᾶς ζοφερότερης καινούργιας χρονιᾶς, μέ ἀβάστακτη καθημερινότητα, χωρίς ἐλπίδα καί λόγο γιά νά νοιώσουμε χαρά.
Δέν θέλουμε νά συμμερισθοῦμε αὐτή τήν ἀπαισιοδοξία καί τήν ἀπόγνωση, ἀλλά ἐπικαλούμενοι τήν Χάρη τοῦ Παρακλήτου Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας, τῆς Παρηγορίας καί τῆς Ἀτελευτήτου ἐγκαρδίου χαρᾶς νά μᾶς ἐμπνεύση «λόγον ἀγαθόν» γιά νά γευθοῦμε, νά γνωρίσουμε καί νά μεταδώσουμε τό μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ, πού εἶναι ἀπηλλαγμένο ἀπό τό βάρος τῶν ἐπιγείων φροντίδων καί βασάνων καί μᾶς καλεῖ νά «σηκώσουμε ψηλά τό κεφάλι»! Ὄχι μέ ἀλαζονική ἔπαρση, ἀλλά μέ διηνεκῆ ἐνατένιση «τῶν Οὐρανίων θαλάμων» τῆς ἀληθινῆς καί αἰωνίου ζωῆς μας.
Μέ τήν ἀταλάντευτη ἐνατένιση τῆς Ἐπουρανίου Πατρίδος μας, πού εἶναι καί ἡ σφραγῖδα τῆς βεβαίας Πίστεώς μας, δέν θά ἐγκαταλείψουμε πρόωρα τά ἐγκόσμια, οὔτε θά γίνουμε ὀνειροπαρμένοι καί αἰθεροβάμονες, ἀλλά θά μπορέσουμε «ἐνατενίζοντες ἀκλινῶς τῷ ὕψει τῆς γνώσεως», νά ἑρμηνεύουμε τά φαινομενικῶς ζοφερά καί νά ἀντλοῦμε βεβαιότητα καί ὄχι ἁπλῆ ἐλπίδα γιά τό μέλλον.
Μή σᾶς ξαφνιάζουν τά λεγόμενα. Δέν εἴμαστε πολῖτες τοῦ Ἄρεως, οὔτε ἀγνοοῦμε τήν Ἑλληνική σημερινή πραγματικότητα. Πράγματι, τά πάντα στήν Πατρίδα μας μοιάζουν ἀλλά καί εἶναι διαλυμένα: Κρατικός μηχανισμός, Παιδεία, Οἰκονομία, Ὑγεία, Πρόνοια, Ἐργασία καί καθετί ἀπαραίτητο καί ἀναγκαῖο γιά τήν εὔρυθμη καί εἰρηνική ζωή τῶν πολιτῶν ἔχει χαθεῖ ἀπό τόν ὁρίζοντα καί δέν παρουσιάζονται ἐνθαρρυντικές ἐνδείξεις γιά κάποια ἐπιθυμητή μεταμόρφωση στό ἄμεσο μέλλον. Αὐτό πού γιά τούς πολῖτες ἄλλων Κρατῶν μέ ὑλική εὐημερία, θεωρεῖται αὐτονόητο, γιά τήν Ἑλλάδα θεωρεῖται ἀδιανόητο καί ἄπιαστο ὄνειρο! Ὁ στοιχειώδης σεβασμός τοῦ Ἕλληνα πολίτη ἀπό τό Κράτος ἔχει πρό πολλοῦ ἐκλείψει.
Ὡστόσο, μέσα σ’ αὐτήν τήν ἀπέραντη, «τήν ζοφώδη καί ἀσέληνον» Ἑλληνική Κρατική νύκτα, ὑπάρχει αὐτό, πού γιά μένα προσωπικά, εἶναι ἡ ΕΛΠΙΔΑ: Ὅτι δέν διορθώνεται τό Κράτος μας! Ναί, δέν διορθώνεται καί δέν θέλουμε ποτέ νά διορθωθῆ ἡ κατάσταση τοῦ Κρατικοῦ μηχανισμοῦ, χωρίς νά προηγηθῆ ἡ Πνευματική του ἀνόρθωση, ἡ ἐν Χριστῷ Ἀνάστασή του!
Γιά τά ἄλλα Κράτη, πού ἔθαψαν τόν Θεό καί αἰσθάνονται ὄχι πνευματικῷ ἀλλά Νιτσεϊκῷ τῷ τρόπῳ ὅτι, ἐπιτέλους, ἐπί τῶν ἡμερῶν τους ἀξιώθηκαν νά ὀσφρανθοῦν «τήν θεϊκή ἀποσύνθεση», ἡ ἄψογη λειτουργία τοῦ Κράτους εἶναι ὅ,τι ἔχουν νά ἀντιπαραβάλλουν μετά τήν ταφή καί κατάργηση τοῦ Θεοῦ, μέ “θαπτικά” ἐργαλεῖα τήν πρόοδο τῆς τεχνολογίας, πού τούς δίδει τήν ψευδαίσθηση ὅτι ἔγιναν θεοί στή θέση τοῦ Θεοῦ! Μέ συνεχῆ ψεύδη καί φαντασιώσεις μυθιστορηματικές, μέ ἀναπόδεικτα στοιχεῖα, παρουσιάζουν τήν σημερινή ἐπιστήμη ὡς τόν μοναδικό θεό πού λατρεύουν, ἀσχέτως ἄν αὐτός ὁ ψευτοθεός τούς ζητάει γιά ἀντάλλαγμα τῆς λατρείας του νά “πετάξουν” τό μυαλό τους καί νά μήν ὑποψιάζονται κἄν ὅτι ἐπιστήμη χωρίς ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, εἶναι ἁπλῶς αὐθαίρετη ἐπινόηση καί φανταστική «λήψη τοῦ ζητουμένου»!
Ἡ ἀποσύνθεση τοῦ Κρατικοῦ μας μηχανισμοῦ, χωρίς ἐλπίδα ἀναστάσεώς του χωρίς νά προηγηθῆ ἡ πνευματική του ἀνάσταση, δέν εἶναι ἀποτέλεσμα μόνο τῆς φαυλότητος καί τῆς ἀνικανότητος τῶν πολιτικῶν μας, ἀλλά εἶναι συλλογικό ἔργο ὅλων ἡμῶν τῶν Ἐλλήνων. Χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, ἐπειδή ἔχουμε βαθειά μπολιαστεῖ μέ τό Θεϊκό ‘‘μπόλι’’ τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τήν Βάπτισή μας, χάνοντας τήν Πίστη μας καί τή σχέση μας μέ τόν Θεό, τά παρατήσαμε ὅλα νά ρημάξουνε καί προσπαθοῦμε μέ ἄτακτες καί ἀσυνάρτητες κινήσεις νά ἐπιβιώσουμε! Δέν εἶναι, βέβαια, σωστή αὐτή ἡ ἀντίδραση καί τακτική μας, ἀλλά μέσα στήν τραγικότητα καί ἀθλιότητά της διασώζει τήν ἐλπίδα: Σάν λαός, χωρίς τόν Θεό μας νοιώθουμε καί εἴμαστε ψυχικά νεκροί! Γι’ αὐτό ὁ λαός μας δέν ἔχει κουράγιο γιά ὁποιαδήποτε πρόοδο, τώρα πού ἔχασε τόν Ἀληθινό Θεό του! Δέν τόν γεμίζει, οὔτε τόν ἐμπνέει τίποτα! Οὔτε ἀκόμη καί ἡ καθημερινή λεηλασία πού ὑφίσταται ἀπό τό ἀπάνθρωπο Κράτος τόν παρακινεῖ νά θυμώση καί νά ἀντιδράση. Μόνο μαραζώνει, θλίβεται καί ἔχει φθάσει στήν ἀπόγνωση!
«Ὅμως, θαρσεῖτε», ἀδελφοί! Χριστός Ἐγεννήθη καί φέτος! Γεννιέται κάθε χρόνο, περιμένοντας τόν καθένα μας νά βρεθῆ, ἐπιτέλους ὥριμος καί ἕτοιμος νά Τόν ὑποδεχθῆ καί νά Τόν κάνη καί πάλι Ζωή τῆς ζωῆς του καί Ψυχή τῆς ψυχῆς του!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΓΕΝΝΗΘΗ! Κανείς μας νά μή μείνη Πνευματικά ἀγέννητος!
Καλή Χρονιά, μέ Τόν Χριστό μας, Ἡγέτη τῆς ψυχῆς καί τῆς Πατρίδος μας!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 185
Ἰανουάριος 2018