Ἡ (Ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν
ἤ ὁ ἀφελληνισμός τῶν Μακεδόνων
καί ὁ «Μακεδονισμός» τῶν Σλάβων
«Εἶναι καιρός νά ποῦμε τά λιγοστά μας λόγια
γιατί ἡ ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά»1.
Η λεγόμενη «συμφωνία» τῶν Πρεσπῶν τῆς 17ης Ἰουνίου 2018 δέν εἶναι μιά ἥσσονος σημασίας «συμφωνία», πού ἐνδιαφέρει μόνο τούς εἰδικούς, ἀλλά μιά μείζονος σημασίας «συμφωνία», πού ἀπασχολεῖ σχεδόν ὅλους τούς Ἕλληνες.
Ἄς δοῦμε τά πράγματα λίγο συνοπτικά ἀπό τήν ἀρχή τους. Ἡ «Ἱστορία» ἐπίσημα ἄρχισε τήν 2α Αὐγούστου 1944 ἤ 20η Ἰουλίου 1944 μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο, γιά νά γίνει εὐνόητος ὁ συνειρμός μέ τά γεγονότα τοῦ Ἴλιντεν τῆς 20ῆς Ἰουλίου 1903. Τότε, ὁ Κροάτης Josip Broz Tito, μέσα στό πλαίσιο τῆς ἑνιαίας Γιουγκοσλαβίας, αὐθαίρετα, ἐθνικιστικά καί ὑστερόβουλα, ὀνόμασε «Ὁμόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» τή μέχρι τότε Vardarska Banovina (Περιφέρεια/Διοίκηση τοῦ Βαρδάρη). Μιά ἰδέα πού εἶχε ἐπωαστεῖ μέ διάφορες μορφές, τίς ὁποῖες δέν ἔχει νόημα νά ἐξετάσουμε ἀναλυτικά τώρα, ἀπό τήν Γ΄ Κομουνιστική Διεθνῆ (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, 1919 – 1943) ἤ καί ἄλλες ὀργανώσεις μόλις τόν ὕστερο 19ον αἰῶνα, γιά τήν αὐτονόμηση τῆς Μακεδονίας καί τή δημιουργία «Μακεδονικοῦ Ἔθνους». Ἡ πολιτειακή μετεξέλιξη τῆς «Ὁμόσπονδης Λαϊκῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας» τοῦ Josip Broz Tito εἶναι ἡ «Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας», γιά τήν ὁποία τόσο ἐπαίρεται ἡ «πρώτη φορά» ἀριστερή Κυβέρνηση. Παράλληλα, ἡ δεξιά συγκυβέρνηση, συνηθισμένη στίς κυβιστήσεις, παρότι θεωρεῖ κακή τή συμφωνία, στηρίζει τήν Κυβέρνηση, ἐνῶ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων παρακολουθεῖ ἀνήσυχη καί παγωμένη.
Χωρίς ἰδεολογήματα, ἀλλά μέσα ἀπό ἀμάχητες πηγές, θά προσπαθήσουμε νά ἀναλύσουμε ἕνα θέμα πού τείνει νά γίνει θρυαλλίδα δυσάρεστων ἐξελίξεων γιά τήν Πατρίδα μας, τόν λαό της καί γενικότερα τούς λαούς τῆς χερσονήσου τοῦ Αἴμου, ἀφοῦ μᾶλλον ἀναζωπυρώνει λανθάνοντες καί ἀχρείαστους ἐθνικισμούς. Προϋπόθεση γιά νά φθάσουμε σέ κάποιο ξέφωτο ἀλήθειας εἶναι νά ξεχωρίσουμε προκαταβολικά τήν ἰδεολογία ἀπό τή γνώση καί ἀκολούθως, ἀφοῦ ἀποφασίσουμε νά πορευτοῦμε μέ τή γνώση, νά διακρίνουμε τή στρατευμένη γνώση ἀπό τήν ἐπιστημονική γνώση. Μέ βακτηρία τήν τελευταία καί ὁδοδείκτη τό «εὖ ἀγωνίζεσθαι», ἀρχίζουμε τή δύσβατη ὁδοιπορία στά μονοπάτια τῆς Ἱστορίας.
A) Ὀνοματολογία
Ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἱστορικές πηγές, ὁ χῶρος τῆς χερσονήσου τοῦ Αἴμου τόν 6ον μ.Χ. αἰῶνα ἐποικήθηκε ἀπό Σλαβικά φῦλα. Οἱ Σέρβοι, νοτιοσλαβικός λαός, συγκρότησαν κράτος τό 638 μ.Χ., ἄν καί περιφέρονταν στήν περιοχή ἀπό παλιότερα2. Οἱ κρατικές ὀντότητες πού συγκρότησε αὐτός ὁ λαός ὀνομάζονταν Βασίλειο τῆς Σερβίας, Σερβική Αὐτοκρατορία τό 1346, ἀλλά ὡστόσο πάντα Σερβία, ἀκόμα καί σέ συνασπισμούς ἐθνοτήτων καί λαῶν, μέσα σέ μιά ρευστή περίοδο ἀπό τόν 6ον μ.Χ. αἰῶνα μέχρι σήμερα, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ὅποια γεωγραφική ὀνομασία τῶν περιοχῶν πού ἐποίκησαν.
Οἱ γείτονες Βούλγαροι εἶναι λαός Τουρανικῆς, δηλαδή Τουρκικῆς καταγωγῆς, ἐγκαίρως ἐκσλαβισμένοι. Οἱ Βούλγαροι τό 679 μ.Χ. πέρασαν τόν Δούναβη ψάχνοντας γιά καλύτερη πατρίδα ἀπό αὐτή πού εἶχαν στή νότια Ρωσία, μᾶλλον στήν περιοχή τοῦ Βόλγα3. Μεγάλο γεωγραφικό τμῆμα τῆς σημερινῆς Βουλγαρίας εἶναι Βόρεια καί Ἀνατολική Θράκη ἤ καί τμῆμα τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας. Πάντοτε ὅμως ὁ ὅμορος αὐτός λαός καλοῦσε τή χώρα του Βουλγαρία καί δέν ὀνοματίστηκε ἀπό γεωγραφικές περιοχές πού ἐποίκησε, ἄν καί ἐνίοτε ἀποπειρᾶται νά οἰκειοποιηθεῖ τόν πολιτισμό τῆς ἀρχαίας Θράκης, μέ τή βοήθεια διαφόρων ἀνασκαφικῶν εὐρημάτων, στή σημερινή γεωγραφική του περιοχή.
Ὁμοίως, πολύ ἀργότερα, ὁ χῶρος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, μετά τήν ἧττα τῶν Βυζαντινῶν στό Ματζικέρτ, τό 1071 μ.Χ., ἀπό τούς Σελτζούκους Τούρκους, κατακτήθηκε καί ἐποικήθηκε σταδιακά ἀπό Τουρκικά φῦλα, γιά νά φθάσουμε στούς Ὀθωμανούς Τούρκους, πού διαδέχθηκαν τούς Σελτζούκους Τούρκους. Ἡ σημερινή Τουρκία εἶναι οἱ περιοχές ὅπου ἄνθισαν ἀρχαῖοι Ἑλληνικοί πολιτισμοί, εἶναι ἡ γῆ τῆς ἀρχαίας Ἰωνίας, τῆς ἀρχαίας Λυδίας, τῆς ἀρχαίας Καππαδοκίας. Ὅλες ὅμως αὐτές οἱ περιοχές, ὕστερα ἀπό τήν κατάκτηση καί τήν ἐποίκησή τους ἀπό τούς Τούρκους, ὀνομάστηκαν τελικά Τουρκία.
Οἱ ὅμοροι Ἀλβανοί εἶναι γηγενής λαός τῆς ἀρχαίας Ἰλλυρίας καί συνεπῶς δέν ἐμπίπτουν στή μικρή αὐτή διερεύνηση τῶν λαῶν πού εἰρηνικά ἤ βίαια ἐποίκησαν τή χερσόνησο τοῦ Αἴμου καί τή Μικρά Ἀσία κατά τήν περίοδο τοῦ Μεσαίωνα, μεταξύ 5ου καί 15ου μ.Χ. αἰῶνα.
Παρατηροῦμε πρόδηλα ὅτι οἱ ὅμοροι λαοί, Σέρβοι, Βούλγαροι, Τοῦρκοι, μέ τίς μικρές ἤ μεγάλες ὁμοιότητες ἤ διαφορές πού μᾶς ἑνώνουν ἤ πού μᾶς χωρίζουν ἀντίστοιχα, δέν δημιούργησαν κατά κανόνα προβλήματα οἰκειοποίησης πολιτισμικῶν ἀγαθῶν πού δέν τούς ἀναλογοῦν. Ἐξαίρεση ἀποτελοῦν μόνον οἱ, ὁμόδοξοι στή Χριστιανική πίστη, Σλάβοι βόρειοι γείτονες, ἐπήλυδες τοῦ 6ου μ.Χ. αἰῶνα, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή, θεωρητικά, μέρος τῆς γεωγραφικῆς τους περιοχῆς εἶναι ἕνα τμῆμα τῆς ἀρχαίας ἱστορικῆς Μακεδονίας, ὄψιμα, ὕστερα ἀπό τό πέρασμα 1400 χρόνων, ἀνακαλύπτουν ὅτι εἶναι Μακεδόνες! Σάν νά λέμε ὅτι, ἐπειδή οἱ Τοῦρκοι κατοικοῦν στή γῆ τῆς Ἰωνίας, εἶναι Ἴωνες. Πόση ἔκταση τῆς ἀρχαίας ἱστορικῆς Μακεδονίας ἀνήκει στούς Σλάβους γείτονές μας; «Ἡ ἱστορική Μακεδονία τῆς ἀρχαιότητας ἀντιστοιχεῖ σχεδόν πλήρως στό τμῆμα τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας στή βόρειο Ἑλλάδα. Ἡ ἔννοια τῆς “γεωγραφικῆς Μακεδονίας” ἀποτελεῖ σέ μεγάλο βαθμό κατασκευή Ρώσων, Γερμανῶν καί Βουλγάρων χαρτογράφων τόν ὕστερο 19ο αἰῶνα. Σέ χάρτες τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνα, ὅπως τοῦ Γάλλου χαρτογράφου Ami Boue (1847), ὁ ὅρος Μακεδονία δέν περιλαμβάνει τά Σκόπια, ἀλλά μόνο τό ὅριο Μοναστηρίου – Ἀχρίδας καί φυσικά τή γνωστή μας Μακεδονία στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια»4. «Καμιά ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἱστορική Μακεδονία Φιλίππου–Μ. Ἀλεξάνδρου, τό 90% περίπου τῆς ὅλης Μακεδονίας, ταυτίζεται μέ τή Μακεδονία τῆς Ἑλλάδας. Ἀπόδειξη μεγάλη, πέραν τῶν ἱστορικῶν πηγῶν καί γεγονότων, τά ἀνασκαφικά εὐρήματα στήν Ἑλληνική Μακεδονία (Βεργίνα, Δίον, Ἀμφίπολη, Φίλιπποι κ.λπ.)»5. Μιά διαδεδομένη σήμερα ἄποψη ὑποστηρίζει γενικῶς ὅτι τό 1% τῆς ἀρχαίας ἱστορικῆς Μακεδονίας ἀνήκει στήν Ἀλβανία, τό 10% στή Βουλγαρία, τό 38% περίπου στούς Σλάβους βόρειους γείτονές μας καί τό 51% στήν Ἑλλάδα. Ἡ τελευταία ἐκτίμηση ἀδικεῖ τήν Ἑλλάδα. Σέ κάθε περίπτωση ὅμως, ἄν καί γεωγραφικά ἡ Μακεδονία δέν ὁριζόταν ἐπακριβῶς, ἡ Ἑλληνικότητα τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας εἶναι ἀδιαμφισβήτητη καί ἀποτελεῖ διαχρονικά ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς Ἱστορικῆς μας ἀφήγησης.
Πολύ εὐφυῶς ἔχει εἰπωθεῖ πώς Γεωγραφία εἶναι ἡ Ἱστορία τοῦ χώρου καί Ἱστορία εἶναι ἡ γεωγραφία τοῦ χρόνου. Ἄν τό παραπάνω εἶναι σωστό, ἐξηγεῖ καί τό γεγονός ὅτι οἱ προαναφερθέντες ὅμοροι λαοί, ἀφοῦ, ὅπως ἡ Ἱστορία τό ὅρισε, ἐποίκησαν ἤ κατέλαβαν ἕνα χῶρο, τόν ὀνομάτισαν κι’ ὅλας, διότι ἡ κατοχή τοῦ χώρου δέν σημαίνει σέ καμία περίπτωση οἰκειοποίηση τῆς Ἱστορίας του, καθ’ ὅτι Γεωγραφία εἶναι ἡ Ἱστορία τοῦ χώρου, νοουμένου προφανῶς ἀδιαιρέτως.
Πῶς ὅμως θά ὀνομάσουμε αὐτό τό νεοσύστατο κράτος; Θά προσεγγίσω τό θέμα ἀποφατικά, γιατί, μέ τήν ὁποιαδήποτε καταφατική προσέγγιση, μετατρέπεσαι ἀπό λύση σέ μέρος τοῦ προβλήματος. Ὅποιος ἄνοιξε τήν πληγή, ἄς τήν κλείσει. Δέν μπορεῖ νά ὀνομάζεται Μακεδονία καί ἄς ὀνομαστεῖ ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ἐάν δέν τούς ἀρέσουν τά προγονικά τους ὀνόματα, πού σεβάστηκαν οἱ αἰῶνες καί οἱ χιλιετίες, σέ κάθε περίπτωση δέν μποροῦν νά οἰκειοποιηθοῦν πολιτισμό πού Ἱστορικά δέν τούς ἀνήκει. Αὐτόκλητοι συνεταῖροι στήν Ἱστορική καί πολιτισμική μας διαδρομή δέν νοοῦνται.
Γιά τήν πληρότητα τῆς παρέμβασής μας νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι, στή σύσκεψη τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν τῆς 13ης Ἀπριλίου 1992, ὑπό τόν τότε Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, υἱοθετήθηκε ὡς ἐθνική γραμμή ἀπό τούς συμμετασχόντες, ἐκτός τοῦ ΚΚΕ, ἡ ἄποψη «οὔτε Μακεδονία οὔτε παράγωγά της». Στή συνέχεια, ἡ ἀπόφαση αὐτή παραβιάστηκε στήν πράξη ἀπό τίς θέσεις πού υἱοθέτησε ἡ Ἑλλάδα στίς διαπραγματεύσεις μέ τούς Σλάβους γείτονές της.
«Μποροῦμε πάλι νά μιλήσουμε γιά ἐθνική γραμμή, χωρίς αὐτή νά προσλάβει ποτέ θεσμικό χαρακτῆρα»6, ὅταν, τήν 3η Ἀπριλίου 2008, ὁ τότε Πρωθυπουργός ξεκαθάρισε τήν Ἑλληνική θέση γιά τό θέμα τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας, στή Σύνοδο Κορυφῆς τοῦ ΝΑΤΟ στό Βουκουρέστι: «Ναί στή σύνθετη ὀνομασία μέ γεωγραφικό προσδιορισμό, γιά ὅλες τίς χρήσεις». Παρατηροῦμε ὅμως μιά πρώτη καί σαφῆ ὑποχώρηση ἀπό τή θεσμικά ἐθνική γραμμή τῆς 13ης Ἀπριλίου 1992. Ἐπιπλέον, ἡ σύνθετη ὀνομασία μέ γεωγραφικό προσδιορισμό εἶναι προβληματική, διότι ἀνοίγει μιά ἐπικίνδυνη κερκόπορτα, καθ’ ὅτι «αὐτό τό ψεῦδος μπορεῖ νά φυτρώνει μόνον ἀπό τήν λέξιν “Μακεδονία”, ὅπου καί ἄν εὑρίσκεται αὐτή!»7
Ἄν οἱ Σλάβοι γείτονές μας εἶναι σέ αὐτό τόν γεωγραφικό χῶρο ἀπό τόν 6ον μ.Χ. αἰῶνα ἤ, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ἴδιοι ὡς ἀπόγονοι Μακεδόνων, ἀπό τόν 4ο π.Χ. αἰῶνα, ἄραγε τώρα, τόν 20ον αἰῶνα, θυμήθηκαν ὅτι εἶναι Μακεδόνες; Χρόνια, αἰῶνες, χιλιετίες πέρασαν, χωρίς νά ὑποψιαστοῦν ὅτι εἶναι Μακεδόνες; Μέχρι τήν 2α Αὐγούστου 1944 δέν ὑπῆρχε «Μακεδονικό ἔθνος», δέν ὑπῆρχε «Μακεδονική γλῶσσα» οὔτε ἡ λεγόμενη «Μακεδονική Ἱστορία». «Bugari ὀνόμαζαν οἱ ἴδιοι τόν ἑαυτό τους, δηλαδή Βούλγαροι. Τό Bugari εἶναι ὁ Σερβικός τύπος τοῦ ἐθνικοῦ ὀνόματος Βούλγαροι»8. Ἄν μιά γενιά ὁρίζεται χρονικά ὡς τό προσδόκιμο ζωῆς διά τοῦ τρία, τότε κάθε γενιά εἶναι περίπου 25 χρόνια. Ἔτσι, τρεῖς (3) γενιές τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας, ἀπό τό 1944 μέχρι σήμερα, ἔχουν ζήσει μέ τό ὄνομα «Μακεδονία» καί πενήντα τέσσερις (54) περίπου γενιές, ἀπό τόν 6ον μ.Χ. αἰῶνα μέχρι τό 1944, χωρίς τό ὄνομα «Μακεδονία». Τονίζουμε καί ξανατονίζουμε, μέ ἔντονη συναισθηματική φόρτιση, ὅτι τρεῖς (3) γενιές τῶν Σλάβων γειτόνων μας ζοῦν μέ τήν ψευδαίσθηση τοῦ «Μακεδονισμοῦ», ἐνῶ (σχεδόν λησμονοῦμε ὅτι) πενῆντα τέσσερις (54) γενιές ζοῦσαν μέ τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Σλαβικῆς τους καταγωγῆς καί ταυτότητας! Εἶναι ἄραγε ντροπή νά εἶσαι Σλάβος καί δομεῖται μήπως ἕνας ἰδιότυπος καί ἀντιδημοκρατικός ἐθνικός εὐγονισμός, μέ τήν τόσο ὄψιμη οἰκειοποίηση τοῦ «Μακεδονισμοῦ»; Δέν ἀτιμάζουν ἄραγε τούς προγόνους τους οἱ Σλάβοι βόρειοι γείτονές μας, ὅταν ἀρνοῦνται τό ὄνομα καί τήν Ἱστορία τους; Μέχρι τόν 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ἡ περιοχή τους ὀνομαζόταν Παλιά Σερβία ἤ Νότια Σερβία ἤ Vardarska Banovina καί οἱ κάτοικοι Νότιοι Σέρβοι. Σέ χάρτες καί σέ γραμματόσημα ἀναγράφεται ἡ ὀνομασία Vardarska Banovina. Τούς γονεῖς καί τήν Πατρίδα δέν τά ἐπιλέγουμε. Εἴμαστε ὅμως ὑπερήφανοι γιά αὐτούς, ὅποιοι καί ἄν εἶναι. Οἱ Σλάβοι γείτονές μας γιατί ἀπαρνοῦνται τήν ἐθνολογική τους κληρονομιά; Ποτέ στήν Ἱστορία δέν ἀντάμωσαν μέ τούς ἀρχαίους Μακεδόνες, γιά νά ἔχουν μεταξύ τους κάποια Ἱστορική συνάφεια. «Ὅταν ἐμφανίστηκαν οἱ Σλάβοι στήν Ἑλληνική χερσόνησο, οἱ Μακεδόνες, ὅπως καί οἱ ἄλλες Ἑλληνικές φυλές, Ἴωνες, Αἰολεῖς, Δωριεῖς, εἶχαν χωνέψει μέσα στό μέγα πανελλήνιο τῶν Ἀλεξανδρινῶν, τῶν Ρωμαϊκῶν καί τῶν πρώϊμων Βυζαντινῶν χρόνων»9. Ἔχουν, ἐννοεῖται, δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ οἱ –ὁμόδοξοι στή Χριστιανική πίστη– Σλάβοι βόρειοι γείτονες, ἀλλά ἔχουν, ἐννοεῖται πάλι, καί ὑποχρέωση «ἀπέκδυσης» ἀπό τά Ἱστορικά καί πολιτισμικά στοιχεῖα πού δέν τούς ἀναλογοῦν.
Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἰνδίας κ. Ράμ Νάθ Κοβίντ ἔκανε μία ἀπρόσμενη ἀνάρτηση στό Twitter στίς 19 Ἰουνίου 2018, ἐνῶ ἐπισκεπτόταν ἐπίσημα τήν Ἑλλάδα. «Ὁ πιό διάσημος Ἕλληνας πού ἦρθε στήν Ἰνδία ἦταν ἀσφαλῶς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος. Ἔφτασε ὡς ἐπικεφαλῆς ἑνός στρατοῦ κατακτητῶν τό 326 π.Χ., ἀλλά ἔφυγε ὡς φίλος. Κάθε Ἰνδός μαθητής γνωρίζει ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος καί ὁ Πῶρος [=βασιλιάς τῶν Ἰνδιῶν] ἀναμετρήθηκαν στή μάχη, ἀλλά μετά ἔγιναν σύμμαχοι». Ὅλα αὐτά, παρ’ ὅτι ἡ χώρα του, ἡ Ἰνδία, ἔχει ἀναγνωρίσει τούς Σλάβους βόρειους γείτονες ὡς «Μακεδόνες». Ἄν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἶναι Ἕλληνας, κύριε Πρόεδρε τῆς μεγάλης χώρας τῶν Ἰνδιῶν, τότε ἄραγε οἱ Μακεδόνες δέν εἶναι Ἕλληνες; Τί εἶναι; Ἱστορικά πόσοι Μακεδόνες ὑπάρχουν;
«Εἶναι λοιπόν Ἑλλάδα καί ἡ Μακεδονία», ὅπως βεβαιώνει ἤδη ὁ Στράβων (63 π.Χ. – 23 μ.Χ.) στά Γεωγραφικά (Ζ΄,9), χωρίς νά γνωρίζει ὅτι ἡ γνώμη του θά γίνει σημεῖο ἀναφορᾶς δύο χιλιετίες ἀργότερα. Πολύ χρήσιμη ἡ μαρτυρία τοῦ Στράβωνα γιά τήν ἀναζήτηση τῆς Μακεδονικῆς ταυτότητας. Τέλος πάντων, ἀφοῦ τόσο πολύ θέλουν οἱ Σλάβοι γείτονές μας νά λέγονται Μακεδόνες, γιατί δέν ἐνσωματώνονται στήν Ἑλλάδα; Ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλλάδα. Ὑπάρχει τρόπος!
Παρά τούς δόκιμους, νομίζουμε, ἀνωτέρῳ ἰσχυρισμούς μας καί χωρίς νά προκύπτει ὡς ἱστορικό τους δικαίωμα, στούς Σλάβους βόρειους γείτονες ἀποδόθηκε ὡστόσο ἡ ἐπίσημη ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας», σύμφωνα μέ τό Ἄρθρο 1, παρ. 3α, τῆς (α)συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν καί τούς ἐπιτρέψαμε νά ἀγκιστρωθοῦν στό ὄνομα Μακεδονία.
Β) Ἰθαγένεια καί Ἐθνικότητα
Ἡ κερκόπορτα πού ἄνοιξε ἤδη ὁ γεωγραφικός προσδιορισμός, δέν εἶναι τό τέλος, ἀλλά ἡ ἀρχή μιᾶς ἀνιστόρητης διαδρομῆς. Οἱ Σλάβοι γείτονες, ἀφοῦ ἀπόκτησαν ὄνομα μέ ἀδόκιμο ἱστορικά τρόπο, θεμελιώνουν σιγά-σιγά τήν ἐθνική τους ὑπόσταση καί ταυτότητα. Πρέπει, λοιπόν, ὡς λαός νά ἔχουν ἰθαγένεια. Ἀφοῦ ὅμως ὀνομάστηκαν Βόρεια Μακεδονία, σάν φυσική ἀκολουθία τούς ἀναγνωρίσαμε ἰθαγένεια Μακεδονική ἤ καί –ἀκόμη χειρότερα– ἐθνικότητα Μακεδονική καί χωρίς τόν γεωγραφικό προσδιορισμό «βόρεια».
Γράφεται, λοιπόν, στό Ἄρθρο 1, παρ. 3β, τῆς (α) Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν (Ἑλληνικά καί Ἀγγλικά):
«Ἡ ἰθαγένεια τοῦ δεύτερου Μέρους θά εἶναι Μακεδονική/πολίτης τῆς Δημοκρατίας τῆς Βόρειας Μακεδονίας, ὅπως αὐτή θά ἐγγράφεται σέ ὅλα τά ταξιδιωτικά ἔγγραφα».
“The nationality of the second Party shall be Macedonian / citizen of the Republic of North Macedonia, as it will be registered in all travel documents”.
Μία πρωταρχικῆς σημασίας ἀντίρρηση ἀφορᾶ στή μετάφραση τῆς ἀμφίσημης λέξης “nationality”10 μέ τή λέξη «ἰθαγένεια». Ἡ Ἀγγλική λέξη “nationality” δηλώνει ἐθνικότητα, ἰθαγένεια, ὑπηκοότητα ἤ ἐθνότητα, ἀνάλογα μέ τόν τύπο τοῦ κειμένου ὅπου ἐμφανίζεται ὁ ὅρος, ἄν καί ἡ ἐθνότητα ἀποδίδεται κυρίως μέ τή λέξη “ethnicity”, ὅπως καί ἡ ἰθαγένεια μέ τή λέξη “citizenship”, ἀλλά καί “nationality”.
«Οἱ λεξιλογικοί προσδιορισμοί εἶναι σαφεῖς καί διακριτοί καί στίς δύο γλῶσσες: nation εἶναι τό ἔθνος, nationality εἶναι ἡ ἐθνικότητα, citizenship εἶναι ἡ ἰθαγένεια, ethnicity εἶναι ἡ ἐθνότητα. […] Εὐρύτερος εἶναι ὁ ὅρος, ἐθνικότητα, ὁ ὁποῖος περιλαμβάνει καί τήν ἰθαγένεια. Ὅταν ἐπί τοῦ Ἀγγλικοῦ κειμένου ἐπιλέγεται ὁ εὐρύτερος ὅρος (nationality), ὁ ἀντίστοιχος (ἐθνικότητα) πρέπει νά χρησιμοποιηθεῖ καί ἐπί τοῦ Ἑλληνικοῦ. […] Πέραν, ὅμως αὐτοῦ, […], ἄν δέν διορθωθεῖ, νά κριθεῖ ὡς κώλυμμα παρουσιάσεώς του στή Βουλή. Προφανῶς, ἡ ἐκδοχή τοῦ κειμένου τῆς συμφωνίας ἡ ὁποία ἐκ τῶν πραγμάτων, θά ἰσχύει […] erga omnes, πρός τήν ὁποία ὅλοι θά προστρέχουν, εἶναι ἡ Ἀγγλική», ὑποστηρίζει ὁ ἀρθρογράφος Π. Κ. Μακρῆς11.
Ὁ Καθηγητής Ἰδιωτικοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καί πρώην Ὑπουργός κ. Χάρης Π. Παμπούκης ἰσχυρίζεται: «Ἡ διεθνής κοινωνία βασίζεται στά κράτη, μετά τή Συνθήκη τῆς Βεστφαλίας (1648), τά ὁποῖα εἶναι ὑποκείμενα τοῦ διεθνοῦς δικαίου καί ὄχι στά ἔθνη, τά ὁποῖα δέν εἶναι»12. Ἔτσι, κατά τόν κύριο Καθηγητή, τό “nationality” δηλώνει τήν ἰθαγένεια, πού ἀναφέρεται στό κράτος, τό ὁποῖο εἶναι ὑποκείμενο τοῦ διεθνοῦς δικαίου καί ὄχι ἡ ἐθνικότητα, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στά ἔθνη, πού δέν εἶναι ὑποκείμενα τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Οὐσιαστικά, ὅμως, ὁ κύριος Καθηγητής ἐπιβεβαιώνει ἔμμεσα αὐτό πού ἀρνεῖται ἄμεσα. Τό κείμενο τῶν Πρεσπῶν εἶναι κείμενο νομικό καί, μέ τίς προηγούμενες ἀποσαφηνίσεις, ἡ λέξη “nationality” μπορεῖ νά ἀποδοθεῖ μέ τή λέξη «ἰθαγένεια». Εἶναι ὅμως καί κείμενο πολιτικό, ἐντός τοῦ ὁποίου, λοιπόν, μπορεῖ κάλλιστα νά ἀποδοθεῖ μέ τή λέξη «ἐθνικότητα». Συνεπῶς, Μακεδονική Ἰθαγένεια νομικά καί Μακεδονική Ἐθνικότητα πολιτικά. «Ὅπερ ἔδει δεῖξαι», ὅπως λέμε στά Μαθηματικά, κύριε Καθηγητά.
Μία δεύτερη ἀμάχητη καί οὐσιώδους σημασίας ἀντίρρηση εἶναι ὁ ἰσχυρισμός τοῦ κ. Σταύρου Λυγεροῦ: «Τό ὄνομα τῆς ἰθαγένειας/ ὑπηκοότητας σέ ὅλα τά κράτη εἶναι πάντα παράγωγο τῆς κρατικῆς ὀνομασίας. Ὁ πολίτης τῆς Νότιας Ἀφρικῆς εἶναι Νοτιοαφρικανός, γιά παράδειγμα. Οἱ πολίτες τῆς Βόρειας Μακεδονίας, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, ἔπρεπε νά εἶναι Βορειομακεδόνες ὅσον ἀφορᾶ τήν ἰθαγένεια»13. Ἐμεῖς τούς ἀναγνωρίσαμε ἰθαγένεια Μακεδονική χωρίς γεωγραφικό καθορισμό καί, ἀντί νά ἀπαλείψουμε τόν ἀλυτρωτισμό, ἐπικυρώσαμε τόν πυρήνα του. Ὁ περιώνυμος γεωγραφικός προσδιορισμός, κάτι σάν προσωπεῖο τῆς ὑποχώρησης, ξεχάστηκε ἤδη. Αὐτό ἦταν, δέν θά τόν ξαναδοῦμε.
Στίς 15 Μαρτίου 1992, ὁ ἀείμνηστος Κίρο Γκλιγκόροφ (1917-2012), Πρόεδρος τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων, εἶχε δεχτεῖ ὅτι: «Εἴμαστε Σλάβοι καί ἤρθαμε στήν περιοχή τόν 5ο καί 6ο μ.Χ. αἰῶνα. Δέν ἔχουμε καμία σχέση μέ τόν Ἀλέξανδρο τόν Ἕλληνα καί τήν Μακεδονία του». Ἀκολούθησε ἡ ἐναντίον του δολοφονική ἀπόπειρα, τήν 3η Ὀκτωβρίου 1995, ἐνῶ τό καθεστώς Νίκολα Γκρούεφσκι, τό 2012, συμπεριφέρθηκε ἐκδικητικά καί μέ ἀναξιοπρέπεια στόν πρώην Πρόεδρο, ἐξ αἰτίας τῆς προηγούμενης θαρραλέας παραδοχῆς τῆς Σλαβικῆς τους καταγωγῆς. Στούς Σλάβους γείτονες, τώρα καί μέ τήν ὑπογραφή τῆς Ἑλλάδος, ἀποδόθηκε πλήρης, χωρίς τόν περιλάλητο γεωγραφικό προσδιορισμό, Μακεδονική ἰθαγένεια, ἔστω, ἄν σᾶς σκανδαλίζει ἡ Μακεδονική ἐθνικότητα. Νέο ὀδυνηρό βῆμα ὑποχώρησης.
Γ) Γλῶσσα
Οἱ Σλάβοι βόρειοι γείτονες ὡς ἐδῶ προσμετροῦν: Βόρεια Μακεδονία γεωγραφικά, μέ Μακεδονική ἰθαγένεια νομικά καί Μακεδονική ἐθνικότητα πολιτικά, ὅπως τήν ἐξηγήσαμε προηγουμένως. Ἀλήθεια, ποιά θά εἶναι ἡ γλῶσσα τους; Ἴδωμεν.
Ἱστορικά, οἱ ἀρχαῖες Ἑλληνικές διάλεκτοι (Ἰωνική-Ἀττική, Ἀρκαδοκυπριακή, Αἰολική καί Δωρική) εἶχαν ἀπό τόν 4ο π.Χ. αἰῶνα ὑποχωρήσει καί σταδιακά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν Ἀλεξανδρινή Κοινή. Σέ αὐτή λοιπόν τήν Κοινή Ἑλληνική γράφτηκε ἡ Καινή Διαθήκη καί, συνεπῶς, καί οἱ Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, κείμενα Χριστιανικῆς πίστης ἀλλά καί μνημεῖα παγκόσμιου γλωσσικοῦ πολιτισμοῦ. Ἔστω ὅτι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος μάθαινε τά Ἑλληνικά σάν ξένη γλῶσσα. Οἱ Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, τούς Κορινθίους, τούς Φιλιππησίους, γράφτηκαν στήν Ἀλεξανδρινή Κοινή γλῶσσα, πού καταλάβαιναν καί οἱ Μακεδόνες τῆς Θεσσαλονίκης καί οἱ Μακεδόνες τῆς Πέλλας καί τῶν Φιλίππων καί ὁ λαός τῆς Κορίνθου καί οἱ Λακεδαιμόνιοι καί ὅλοι οἱ Ἕλληνες μαζί: στά Ἑλληνικά. Οἱ Σλάβοι γείτονες ξέρουν ἄραγε νά διαβάζουν Μακεδονικά; Ξέρουν μήπως νά διαβάζουν τίς Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού ἐστάλησαν στούς Μακεδόνες καί τούς ἄλλους Ἕλληνες τῆς 1ης μ.Χ. ἑκατονταετίας; Ἀκόμα πιό πολύ, ξέρουν ἄραγε νά διαβάζουν τίς ἐπιγραφές, πού μέ τόση φροντίδα φυλάσσονται ἀπό τούς αἰῶνες καί τίς χιλιετίες στά ἔγκατα τῆς Μακεδονικῆς γῆς καί ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη ἀνασύρει στό φῶς; Ἀκόμη, μποροῦν μήπως νά μᾶς ἐκθέσουν δικά τους κείμενα ἤ ἀνασκαφικά εὑρήματα, πού νά δηλώνουν, ἔστω ὑπαινικτικά, τή Μακεδονική προέλευση τοῦ Βουλγαρικοῦ γλωσσικοῦ τους ἰδιώματος; Ἑνός Σλαβικοῦ ἰδιώματος, μέ Κυριλλική γραφή, πού δέν ἔχει καμία σχέση μέ τά Μακεδονικά τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, δηλαδή μέ τήν Ἑλληνική γραφή. Ὅση σχέση ἔχουν τά Ἑλληνικά τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀμερικῆς μέ τά Ἀμερικάνικα Ἀγγλικά, ἄλλη τόση σχέση ἔχουν τά Σλαβικά τῶν Σλάβων ἐποίκων ἑνός μικροῦ μέρους τῆς Ἱστορικῆς Μακεδονίας μέ τά Μακεδονικά.
Τά Μακεδονικά δέν εἶναι νεκρή γλῶσσα, εἶναι ἡ ὁμιλούμενη Ἑλληνική, ὅπως διαμορφώθηκε μέσα στήν Ἱστορική της διαχρονία.
Στό 20σέλιδο κείμενο τῶν Πρεσπῶν, στό Ἄρθρο 1, παρ. 3γ, ἀναφέρεται ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας ἡ «Μακεδονική γλῶσσα», ὅπως ἀναγνωρίστηκε ἀπό τήν Τρίτη Συνδιάσκεψη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιά τήν τυποποίηση τῶν Γεωγραφικῶν Ὀνομάτων, πού διεξήχθη στήν Ἀθήνα τό 1977. Ὅπως λέει τό ἴδιο τό κείμενο, ἡ Συνδιάσκεψη αὐτή ἀναφερόταν σέ τυποποίηση γεωγραφικῶν ὀνομάτων καί ὄχι σέ ἀναγνώριση γλωσσῶν ἤ γλωσσικῶν ἰδιωμάτων. Ἑπομένως, ὁ ἰσχυρισμός ἀκόμα καί Ἑλλήνων διαπραγματευτῶν, λές καί ἔψαχναν γιά ἐπιχειρήματα ὑπέρ τῶν Σλάβων γειτόνων, ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν, ὅτι οἱ γείτονες εἶχαν ἀναγνωρισμένη «Μακεδονική γλῶσσα», δέν εἶναι ἀκριβής οὔτε ἀμάχητος. Τώρα ἀμαχητί ἡ Μακεδονική γλῶσσα παραδόθηκε στούς Σλάβους βόρειους γείτονες, οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦν νά διαβάσουν οὔτε μιά λέξη ἀπό τά κείμενα τῆς Μακεδονικῆς γλῶσσας, πού διαχρονικά διασώθηκαν ἤ πού ἐπιμελῶς φυλάσσει ἡ Μακεδονική γῆ καί φέρνει στό φῶς ἡ ἀρχαιολογική ἔρευνα. Οἱ Βέλγοι δέν ὁμιλοῦν «Βελγικά», ἔχουν τρεῖς ἐπίσημες γλῶσσες, τά Ὀλλανδικά, τά Γαλλικά καί τά Γερμανικά. Οἱ Ἑλβετοί δέν ὁμιλοῦν «Ἑλβετικά», ὁμιλοῦν Γερμανικά, Γαλλικά, Ἰταλικά καί Ρομανσικά. Οἱ Βραζιλιάνοι ὁμιλοῦν Πορτογαλικά. Οἱ Ἀργεντινοί ὁμιλοῦν Ἱσπανικά. Στούς Σλάβους γείτονες, ἔστω καί ἄν ἀποδόθηκε, ὅπως τούς ἀποδόθηκε, ἡ ὀνομασία Βόρεια Μακεδονία, ἡ γλῶσσα τους, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα ἤ διάλεκτος τῆς Βουλγαρικῆς, ὀνομάστηκε «Μακεδονική». Ὁ Σλαβικός ἐθνικός εὐγονισμός χρειάζεται μᾶλλον ὁμόλογη γλωσσική ἔκφραση. Τήν κατασκευάσαμε ἤδη. Ἡ γλῶσσα αὐτή, πού οἱ Σλάβοι βόρειοι γείτονες ὀνόμασαν «Μακεδονική», «δέν διαθέτει προϊστορία, σέ πλήρη καί ἐκκωφαντική ἀντίθεση μέ αὐτό πού συμβαίνει μέ ὅλους τούς Εὐρωπαϊκούς λαούς. Δέν διαθέτει παρελθόν καί πρόκειται γιά προϊόν «ἐπεξεργασίας» καί ὄχι φυσικῆς ἐξέλιξης»14. Τό Βουλγαρικό γλωσσικό ἰδίωμα, μέ τό Κυριλλικό ἀλφάβητο, πού ὀνομάστηκε «Μακεδονική» γλῶσσα, δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ τά Ἑλληνικά τῶν Μακεδόνων. Ὑφαρπάζουν ἔτσι καί τό ὄνομα τῆς γλώσσας τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας καί ἀλλοιώνουν τόν γλωσσικό πολιτισμό ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀναπάντητη θά ἀφήσουμε ἀπρόσμενη δήλωση θεσμικοῦ παράγοντα, ὁ ὁποῖος ἰσχυρίστηκε: «Δέν μιλᾶμε Μακεδονικά, ὁπότε δέν τούς δώσαμε τή Μακεδονική γλῶσσα». Τί νά ὑποθέσουμε; Ἄγνοια Ἱστορική; Ἰδεοληψία; Ἐνδοτισμό; Πολιτισμικό μηδενισμό;
Ὅμως ἡ μεροληψία τῆς (ἀ)συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν συνεχίζεται στό ἐπίμαχο Ἄρθρο 7, παρ. 1, παρ. 2 καί παρ. 3, ὅπου οἱ ὄροι «Μακεδονία» καί «Μακεδόνες» νοοῦνται ὡς ἑξῆς:
• γιά τήν Ἑλλάδα (σημ.: ἡ ἀρίθμηση τοῦ γράφοντος): α) ἡ περιοχή, β) ὁ πληθυσμός τῆς βόρειας περιοχῆς τῆς Ἑλλάδας, δηλαδή τῆς Μακεδονίας γ) ὁ Ἑλληνικός πολιτισμός, δ) ἡ Ἱστορία, ε) ἡ κουλτούρα, στ) ἡ κληρονομιά, ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα.
• γιά τούς Σλάβους γείτονες (σημ.: ἡ ἀρίθμηση τοῦ γράφοντος): α) ἡ ἐπικράτεια, β) ἡ γλῶσσα, γ) ὁ πληθυσμός, δ) ἡ Ἱστορία, ε) ὁ πολιτισμός, στ) ἡ κληρονομιά.
Ἀριθμητική ἰσορροπία, ἀλλά ποιοτική ἀνισορροπία, διότι :
Ἀπό τή σύγκριση τῶν ὅρων καί τῶν χαρακτηριστικῶν τῶν δύο μερῶν, γιά τή βόρεια περιοχή τῆς Ἑλλάδας, δηλαδή τή Μακεδονία, ἐμφανίζονται οἱ συνώνυμοι ὄροι «πολιτισμός» καί «κουλτούρα», κάτι πού παράγει τεχνητή ἀριθμητική ἰσορροπία καί ἀπουσιάζει ἐκκωφαντικά ἡ γλῶσσα, ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα. Μιά ἀπουσία πού δημιουργεῖ ἀγεφύρωτη ποιοτική διαφορά, εἰς βάρος μας. Ἡ γλῶσσα δόθηκε ὡς χαρακτηριστικό ΜΟΝΟ στούς Σλάβους γείτονες. Δέν εἶναι μεταφραστικό λάθος. Τά «Μακεδονικά» δόθηκαν ὡς γλῶσσα τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων καί στό Ἄρθρο 1, παρ. 3γ, καί στό Ἄρθρο 7, παρ. 1, παρ. 3 καί παρ. 4, παρ’ ὅτι οἱ Σλάβοι δέν ἀνταμώθηκαν ποτέ μέ τούς ἀρχαίους Μακεδόνες. Ἡ Μακεδονία τῆς Ἑλλάδας ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, γλωσσικά, εἶναι ἄφωνη. Στά χαρακτηριστικά πού τούς ἀναγνωρίζει ἡ (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν δέν συμπεριλαμβάνεται κάποια γλωσσική ἔκφραση. Οὔτε Μακεδονικά, οὔτε Ἑλληνικά. Προφανῶς, ἄν ἔλεγαν ὅτι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καί οἱ γηγενεῖς Μακεδόνες ἀνά τούς αἰῶνες ὁμιλοῦν μακεδονικά, τότε τά «Μακεδονικά» τῶν Σλάβων δέν θά «χωροῦσαν». Πόσα Μακεδονικά ὑπάρχουν; Τά Κυριλλικά τῶν Σλάβων ἤ τά Ἑλληνικά τῶν Μακεδόνων, μέσα στήν ἱστορική τους διαχρονία; Ἄν πάλι ἔλεγαν ὅτι μίλαγαν Ἑλληνικά, τή γλῶσσα πού δίδασκε ὁ Ἀριστοτέλης στόν Μέγα Ἀλέξανδρο, τότε θά ἀναγνώριζαν τούς ἀρχαίους Μακεδόνες ὡς Ἕλληνες καί θά κατέρρεε ὅλο τό κατασκευασμένο ἀφήγημά τους. Ἔτσι, τούς Ἕλληνες Μακεδόνες, διαχρονικά, τούς ἄφησαν ἄγλωσσους καί ἄφωνους. «Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στίς ἀμμουδιές τοῦ Ὁμήρου»15, μᾶς δηλώνει ὁ ποιητής τοῦ Αἰγαίου. «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καί γλῶσσα;»16, μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἐθνικός μας ποιητής. Ἀπίστευτο καί ὅμως ἀληθινό. Σέ μιά λόγια Πατρίδα, ὅπου, μέ τό ἐκφραστικό της μέσο, τή διαχρονική Ἑλληνική γλῶσσα, γράφτηκε ὁ φιλοσοφικός λόγος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, ὁ Θεῖος Λόγος τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἀπαράμιλλη σύγχρονη ποίηση πού προσμετρᾶ, μέχρι στιγμῆς, δύο (2) Νόμπελ λογοτεχνίας στόν 20ο αἰῶνα, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καί οἱ γηγενεῖς Μακεδόνες ἀνά τούς αἰῶνες ἐμφανίζονται βουβοί, γιά νά δικαιολογηθεῖ ἡ «κατασκευή» τῆς «Μακεδονικῆς» γλώσσας τῶν ἐπήλυδων Σλάβων γειτόνων μας. Χονδροειδής, ἀνιστόρητος καί ἀγενής τρόπος, γιά τόν ἀφελληνισμό τῶν Μακεδόνων καί τόν «Μακεδονισμό» τῶν Σλάβων. Οἱ ἐμπνευστές τῆς (ἀ)συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι μιά συμφωνία –μοντέλο, μιά συμφωνία– πρότυπο, ἕνα διπλωματικό ἀριστούργημα. Φαντάζεστε νά μήν ἦταν;
Ἐπιπρόσθετα γιά τούς Σλάβους βόρειους γείτονες, στό ἴδιο ἐπίμαχο Ἄρθρο 7, παρ. 4, ἀναγράφεται: «Τό δεύτερο μέρος σημειώνει ὅτι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα του, ἡ Μακεδονική γλῶσσα, ἀνήκει στήν ὁμάδα τῶν Νότιων Σλαβικῶν γλωσσῶν». Ἀλήθεια μιά γλωσσική ἔκφραση πού ἀνήκει σέ Σλαβική ὁμάδα ἐπήλυδων τοῦ 6ου μ.Χ. αἰῶνα, διότι τότε ἔχουμε κάθοδο Σλαβικῶν φύλων στή χερσόνησο τοῦ Αἴμου, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ τό Σλαβικό Κυριλλικό ἀλφάβητο τοῦ 9ου μ.Χ. αἰῶνα καί ὄψιμα, μόλις τόν 20ο μ.Χ. αἰῶνα, «ἀνακαλύπτει» ὅτι εἶναι «Μακεδονική» γλῶσσα, μέ ἀναγωγή στούς Μακεδόνες τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα, πόσο ἀληθινή μπορεῖ νά εἶναι ὡς ὀνομασία; Μᾶλλον κίβδηλή μου φαίνεται. Ἐσεῖς τί λέτε; Παρενθετικά, ἀφοῦ οἱ Σλάβοι γείτονες, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ὄνομα τῆς γλώσσας τους, γλωσσικά εἶναι Σλάβοι, τοῦ 6ου μ.Χ. αἰῶνα, πῶς ἄραγε ἐθνολογικά εἶναι «Μακεδόνες», μέ ἀναγωγή στούς Μακεδόνες τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα; Ἀδικαιολόγητο χάσμα χιλίων (1000) χρόνων. Ἄραγε τώρα, τόν 20ον μ.Χ. αἰῶνα, τό κατάλαβαν; Μᾶλλον κάλπική μου φαίνεται, λοιπόν, καί ἡ ἐθνική τους ταυτότητα. Ἐσεῖς τί λέτε;
Ὡστόσο, στό 20σέλιδο κείμενο τῶν Πρεσπῶν, εἶναι ἡ πρώτη καί τελευταία φορά πού ἀναφέρεται καί ἀναγνωρίζεται ὡς Σλαβικό τό γλωσσικό ἰδίωμα τῶν γειτόνων. Σχεδόν παντοῦ κρύβεται ἡ Σλαβική τους καταγωγή. Αὐτή ἡ ὁμολογημένη Σλαβική γλωσσική καταγωγή τῶν γειτόνων μας εἶναι, νομίζω, μιά χαραμάδα ἀλήθειας ἱκανή νά ἀποδομήσει τή «Μακεδονική» αὐταπάτη τους. Σλάβοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, ὡς Σλάβοι αὐτοπροσδιορίζονται στίς στιγμιαῖες ἀναλαμπές τῆς αὐτογνωσίας τους, Σλαβικό τό Κυριλλικό τους ἀλφάβητο, Σλάβοι ἐθνικά πού παραδόξως κρύβονται ὡς Σλάβοι πίσω ἀπό τό προσωπεῖο τοῦ «Μακεδονισμοῦ», χωρίς νά τούς καταδιώκει κανένας. Ἀφ’ ὅτου εἶχε ὑπογραφεῖ ἡ (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἴσως ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, ὁ ΥΠΕΞ τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας κ. Νίκολα Ντιμιτρόφ, σέ μιά μᾶλλον στιγμιαία ἀναλαμπή τῆς ὑπαρξιακῆς καί προσωπικῆς του αὐτογνωσίας δήλωσε : «Εἴμαστε Σλάβοι» καί «Ὡς πολίτης γνωρίζω ὅτι ἡ γλῶσσα μου εἶναι μία ἀπό τίς νοτιοσλαβικές γλῶσσες, ὅπως καί ὁ πολιτισμός μας, ἡ παράδοσή μας […]. Νομίζω ὅτι γιά μᾶς εἶναι ὑγιές νά εἴμαστε ὑπερήφανοι γι’ αὐτό πού εἶναι δικό μας καί πιστεύω ὅτι αὐτή ἡ περιπέτεια (τοῦ ἐξαρχαϊσμοῦ) πρέπει νά τελειώσει»17. Θεωρητικά πολύ σωστά.
Ὅμως ὅλο το ἀφήγημα τοῦ «Μακεδονισμοῦ» τῶν Σλάβων γειτόνων μας εἶναι αὐτή ἡ προσπάθεια ἐξαρχαϊσμοῦ τους, ἀπό τόν 6ο μ.Χ. αἰῶνα, μέ παρελθοντικό ἅλμα χιλίων ἐτῶν, στόν 4ο π.Χ. αἰῶνα. Μόνο πού τώρα δέν τελειώνει αὐτό τό κατασκευασμένο ἀφήγημα τοῦ «Μακεδονισμοῦ», τώρα ἀρχίζει μέ τή συναίνεση (τό ἀπεύχομαι) καί τῆς Ἑλλάδας. Ἄς μήν αὐταπατώμεθα. Ὁ προαναφερθεῖς ΥΠΕΞ τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας, τήν 29η Αὐγούστου 2018, στήν Ἐπιτροπή Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, ἀπαντῶντας σέ σχετική ἐρώτηση Ἕλληνα Εὐρωβουλευτή, ἄλλαξε ρότα: «Ὅταν ἡ συμφωνία θά τεθεῖ σέ ἰσχύ, ἡ χώρα μου θά λέγεται Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας καί θά εἴμαστε Μακεδόνες, πού θά μιλᾶμε τή Μακεδονική γλῶσσα»18.
Ἀπό τό συνδυασμό τῶν δύο προηγούμενων δηλώσεων τοῦ πολιτικοῦ ἀνδρός, προκύπτει ἀμάχητα γιά τούς γείτονές μας ὅτι: Εἶναι Σλάβοι, ἀλλά θέλουν νά φαίνονται Μακεδόνες.
Ἀναμφίβολα ἡ παραχώρηση κατασκευασμένης «Μακεδονικῆς» γλῶσσας, λειτουργεῖ καταλυτικά γιά τόν ἀφελληνισμό τῶν Μακεδόνων, τόν «Μακεδονισμό» τῶν Σλάβων, τή νόθευση τοῦ γλωσσικοῦ μας πολιτισμοῦ καί τῆς Παγκόσμιας πολιτισμικῆς κληρονομιᾶς. Ἑνός γλωσσικοῦ πολιτισμοῦ, πού ἀποτελεῖ, ἀγλάϊσμα τοῦ ἀνθρώπου καί σέμνωμα τῶν αἰώνων.
Δ) Παγκόσμιος Ἱστός
Ὅπως ἀναφέρεται στό Ἄρθρο 1, παρ. 3ε, οἱ κωδικοί τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων γιά τίς πινακίδες τῶν αὐτοκινήτων θά εἶναι NM καί NMK, θά ἔχουν δηλαδή γεωγραφικό προσδιορισμό “North”. Ὅλοι ὅμως οἱ ἄλλοι κωδικοί παραμένουν MK καί MKD, ὅπως ἐπισήμως ἀποδόθηκαν ἀπό τόν Διεθνῆ Ὀργανισμό Τυποποίησης (ΔΟΤ). Ὁ Διεθνής Ὀργανισμός τυποποιεῖ ὅ,τι ἐπίσημα τοῦ δοθεῖ. Ἀλλάζει τό ὄνομα, ἀλλάζει καί ἡ τυποποίηση. Τυποποίηση εἶναι, δέν εἶναι γραμμένο σέ πέτρα, δέν εἶναι θέσφατο. Στό Διαδίκτυο, λοιπόν, μέ τήν παγκόσμια ἀναγνωσιμότητα, τούς παραχωρήθηκε τό ἀκρωνύμιο «Μακεδονία», χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό. Τέτοια Ἑλληνική ἐπιτυχία, πῶς νά τήν ἀντέξουμε;
Ε) Συμπεράσματα
Παραβλέπουμε πρός ὥρας ἄλλες ἀμφίσημες ἤ ἀσαφεῖς ἤ ἀντιφατικές πτυχές τῆς (ἀ)συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν. Ἐνδεικτικά, ἡ Κοινή Διεπιστημονική Ἐπιτροπή Ἐμπειρογνωμόνων τοῦ Ἄρθρου 8, παρ. 5, ποιά σχολικά ἐγχειρίδια θά ἀναθεωρήσει; Ἡ γνώμη της θά εἶναι ἄραγε ὑποχρεωτική γιά ὅλη τήν ἐπιστημονική κοινότητα; Ὁμοίως, τό Ἄρθρο 13, γιά τό περίκλειστο κράτος τῶν βόρειων γειτόνων, πῶς ἄραγε θά ἑρμηνευτεῖ στήν πράξη; Δέ χρειαζόταν καθ’ ὅλου αὐτό τό Ἄρθρο, ἀφοῦ ὅλα τά σχετικά θέματα ρυθμίζονται ἀπό τή Σύμβαση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν γιά τό Δίκαιο τῆς Θάλασσας. Θά τούς παραχωρήσουμε μήπως ἐμπορικές ζῶνες στά λιμάνια τῆς Θεσσαλονίκης καί τῆς Καβάλας; Γιατί δέν τούς παραχωρεῖ ἡ Βουλγαρία ἤ ἡ Ἀλβανία; Θά τούς ἐκχωρήσουμε μήπως ἁλιευτικά δικαιώματα στήν Ἑλληνική ΑΟΖ;
Συγκεντρωτικά, οἱ Σλάβοι γείτονές μας κέρδισαν τό “erga omnes”, ὅπως συνοπτικά παρουσιάζεται στόν παραπλεύρως Πίνακα :
Δηλαδή, μέ γεωγραφικό προσδιορισμό «Βόρεια Μακεδονία» ὡς ἐπικράτεια, παραδόθηκε ἤδη στούς γείτονες κρατική ὀντότητα. Ἡ μόνη Μακεδονία ὡς κρατική ὀντότητα εἶναι ἡ Βόρεια Μακεδονία τῶν Σλάβων ἐπήλυδων. Μιά Σλαβική Βόρεια Μακεδονία, ὡς κρατική ὀντότητα, ἔχει τό πλεονέκτημα νά διεκδικεῖ ὡς ἀλύτρωτο ὅ,τι Μακεδονικό ὑπάρχει γύρω της.
Χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό, ὅλα τά ὑπόλοιπα, ἤτοι Μακεδονική ἰθαγένεια, νομικά, καί μακεδονική ἐθνικότητα, πολιτικά, ὅπως τά ἀναλύσαμε ἀνωτέρω, χαρίστηκαν στούς Σλάβους βόρειους γείτονες, Μακεδονική γλῶσσα ἀναγνωρίστηκε στούς σφετεριστές τοῦ πολιτισμοῦ μας καί στόν παγκόσμιο ἱστό τους ἀποδόθηκε τό ἀκρωνύμιο τῆς Μακεδονίας (MK καί MKD).
Τί ἔλαβε ἡ Ἑλλάδα; Ὅ,τι ἀπέμεινε: μιά Μακεδονία, ὡς βόρεια περιοχή τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί ὄχι ὡς κρατική ὀντότητα, χωρίς ἰθαγένεια ἤ ἐθνικότητα, χωρίς γλῶσσα, χωρίς τή διαδικτυακή ἀναγνώριση, κάτι σάν πουκάμισο ἀδειανό. Ἄν θέλετε, θετικά, πήραμε τό «Βόρεια», δώσαμε ΟΛΑ τά ἄλλα. Μέ τέτοια ἑτεροβαρῆ (ἀ)συμφωνία, τό “erga omnes” ἀκυρώνεται ἀπό μόνο του. Φαντάζει πολύ εἰρωνικό ὅτι οἱ Σλάβοι γείτονες ἀναγνωρίζουν τήν Ἑλληνική κληρονομιά μας, ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα, ἀφοῦ ὅμως ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ ἕνα τιμαλφές της, τή Μακεδονία μας. Μιά οἰκειοποίηση ἀπό τήν ὁποία ἀπουσιάζει ἡ ἠθική ἀντίληψη τῆς καλῆς γειτονίας τῶν ὅμορων λαῶν. Ἕνα ἐρώτημα, ὄχι ρητορικό, σέ ὅσους συμφωνοῦν μέ τήν (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν: Ἄν ἡ Μακεδονία δέν ἦταν Πατρίδα, ἀλλά ἐμπορική ἐπωνυμία συμφερόντων τους, θά τή χάριζαν ἄραγε τόσο γενναιόδωρα;
Πολύ ἐνισχυτική τῶν ἀπόψεών μας εἶναι ἡ στάση τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ καί πρώην Ὑπουργοῦ Παιδείας, ἀείμνηστου Κωνσταντίνου Ι. Δεσποτόπουλου, τόν Ἰούνιο τοῦ 1998, στή Γενική Συνέλευση τῆς Διεθνοῦς Ἑνώσεως Ἀκαδημιῶν, στίς Βρυξέλλες. Στήν προοπτική εἰσδοχῆς νέου μέλους μέ τό ὄνομα «Ἀκαδημία τῆς Μακεδονίας», ὁ ἀλησμόνητος Καθηγητής ὑποστήριξε ἁρμοδίως, μέ ἀπαράμιλλο σθένος, τά ἑξῆς: «Ἡ ὀνομασία Μακεδονία τοῦ περί τά Σκόπια κράτους εἶναι κίβδηλη, εἶναι προϊόν ἀπάτης. Ἦλθα νά σᾶς ἀποτρέψω ἀπό διάπραξη ἀδικήματος διεθνοῦς δικαίου, ἀλλά καί ἀπό τήν προσβολή τῆς Ἱστορίας, […]. Ἐξ ἄλλου, δέν ἁρμόζει στή Διεθνῆ Ἕνωση Ἀκαδημιῶν νά ἐπικυρώνει διαστρέβλωση τῶν δεδομένων καί τῆς Γεωγραφίας καί τῆς Ἱστορίας. […] Τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἐδάφους τοῦ περί τά Σκόπια κράτους εἶναι ἡ ἀρχαία Παιονία καί ἡ ἀρχαία Δαρδανία, ὅπου καί τά Σκόπια καί ὁ πληθυσμός τους εἶναι Σλάβοι ἐπήλυδες τόν ἕκτο μ.Χ. αἰῶνα, ὅπως μαρτυρεῖ καί ἡ γλῶσσα των. […] Quod ab initio vitiosum est, non potest tractu temporis convalescere (δηλ. “αὐτό πού ἐξ ἀρχῆς εἶναι κακό δέν εἶναι δυνατόν μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου νά γίνει καλό”)»19. Ἡ ὑποψήφια γιά εἰσδοχή στή Διεθνῆ Ἕνωση Ἀκαδημία τῆς Μακεδονίας ἔγινε δεκτή ὡς Ἀκαδημία μέ ἕδρα τά Σκόπια. Ὁ ἀξέχαστος Φιλόσοφος Κωνσταντῖνος Ι. Δεσποτόπουλος ἐπέτυχε νά μή γίνει χρήση τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία». Πόσοι ἄραγε σήμερα μέ εὐκολία δέν θά ὀνόμαζαν ἐθνικιστή ἤ καί ἀκροδεξιό τόν ἀοίδιμο στοχαστή, ὁ ὁποῖος, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, τό 1990 προτάθηκε ἀπό τόν Ἑνιαῖο Συνασπισμό (ὅπου μετεῖχε καί τό ΚΚΕ), κατά τήν τέταρτη καί πέμπτη ψηφοφορία, γιά τό ἀξίωμα τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας;
Ἡ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας τῆς 17ης Ἰουλίου 2018, κατά τήν ὁποία, σέ περίπτωση πού ἡ συμφωνία δέν τεθεῖ σέ ἰσχύ, «τόσο στό σύνολό της ὅσο καί ὡς πρός τίς διατάξεις της ξεχωριστά, δέν θά δεσμεύει ὁποιοδήποτε ἀπό τά μέρη μέ ὁποιονδήποτε τρόπο», εἶναι, ἐννοεῖται, νομικά σωστή. Ὡστόσο, ὁ Πρωθυπουργός τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας ὑποστήριξε, χωρίς ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση νά τόν διαψεύσει: «Μέ τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἐπιβεβαιώθηκε ἡ «μακεδονική» ταυτότητα καί γλῶσσα, ἐντός καί ἐκτός συνόρων»20. «Μέ ἁπλᾶ λόγια, οἱ γείτονές μας παίρνουν καί ἀπό τήν Ἑλλάδα, τή μοναδική χώρα πού τούς τό εἶχε ἀρνηθεῖ ἕως τώρα, τή Μακεδονική σφραγῖδα, τήν ὁποία θά διατηρήσουν, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν στοιχεῖα τῆς συμφωνίας θά ἀθετηθοῦν ἤ θά καταρρεύσουν στό μέλλον»21. Ἡ προηγούμενη δημοσιογραφική διαπίστωση τοῦ ἑβδομαδιαίου ἐντύπου δέν ἀντιτίθεται στή νομική ἄποψη τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, γιατί εἶναι πολιτική ἀνάλυση καί ὄχι νομική ἀπόφαση. Ἑπομένως, ἡ μεγάλη ζημιά ἤδη ἔχει γίνει. Τά γενόμενα δέν ξεγίνονται. Οἱ Σλάβοι γείτονες θά προβοῦν σέ ἀναθεώρηση τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ τοῦ Συντάγματός τους, ὅσο θά προβοῦν, διότι ὁ ἀλυτρωτισμός θριαμβευτικά ἐνσωματώθηκε καί στήν (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἡ ὁποία δέν ἀκυρώνει, ἀλλά ἐπικυρώνει τόν ἀλυτρωτισμό, ἀφοῦ ὁ «Μακεδονισμός», πού τούς χαρίστηκε, εἶναι ὁ πυρήνας καί τό ὄχημα τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ.
Συμπερασματικά, ἡ (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἵδρυσε Μακεδονικό ἔθνος, ὅπως ἀκριβῶς τό ὁραματίστηκε ἡ Γ΄ Κομουνιστική Διεθνής (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ). Γιατί νά τό κρύψουμε ἄλλωστε, «ἦταν δίκαιο καί ἔγινε πράξη».
Ἀξίζει ἐν τούτοις ἐδῶ νά ἀναφέρουμε ὅτι ὁ ΓΓ τῆς ΚΕ τοῦ ΚΚΕ, σέ συνέντευξη πού παραχώρησε σέ τηλεοπτικό σταθμό, δήλωσε: «Πρόκειται γιά μιά, κατά τήν ἄποψή μας, ἀπαράδεκτη συμφωνία. […] θά τήν καταψηφίσουμε στή Βουλή, ἄν ἔρθει καί ὅταν ἔρθει». Καί πιό κάτω: «τό ζήτημα εἶναι ὅτι ἐξακολουθοῦν μέ αὐτή τή συμφωνία νά ὑπάρχουν τά ἀλυτρωτικά συνθήματα, οἱ ἀλυτρωτικές ἀπόψεις καί μάλιστα μέ τήν ὑπογραφή τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης σ’ αὐτή τή συμφωνία, ὅπως εἶναι ὁ “Μακεδόνας πολίτης”, ἡ “Μακεδονική γλῶσσα”. Αὐτό ἱστορικά εἶναι ἀπαράδεκτο, εἶναι ἀνιστόρητη αὐτή ἡ θεωρία»22.
29η Μαΐου 1453: ἅλωση τῆς Πόλης, 1922: Μικρασιατική Καταστροφή, 24η Ἰουλίου 1974: εἰσβολή στή μαρτυρική Κύπρο, 17η Ἰουνίου 2018: (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Ἀποφράδες ἡμέρες καί ὀδυνηρά ὁρόσημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τοὐλάχιστον στήν Πόλη, στή Μικρά Ἀσία, στήν Κύπρο, ὁ Ἑλληνισμός ἀμύνθηκε, ἐδῶ στίς Πρέσπες ἔπεσε ἀμαχητί, παραδόθηκε. Οἱ Ἕλληνες ὅμως δέν παραδίδουν καί δέν παραδίδονται, μάχονται μέχρις ἑνός, ἐδῶ καί τοὐλάχιστον τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Ὑπογράφηκε μιά συμφωνία τόσο ἑτεροβαρής καί ὑπέρ τῶν Σλάβων γειτόνων μας. Πηγαῖο ἀναβλύζει τό ἐρώτημα: Μιά τόσο εὐνοϊκή ὑπέρ τῶν Σλάβων συμφωνία, γιατί (ἀ)ψηφίστηκε, στό δημοψήφισμα τῆς 30ης Σεπτεμβρίου 2018, ἀπό τούς γείτονές μας, ἀφοῦ 40% ψήφισαν καί 60% (ἀ)ψήφισαν καί ἀπέσχον; Ἡ πολιτική καί ἱστορική ἀνάλυση τοῦ γράφοντος ἑστιάζει στήν Βορειοατλαντική πλευρά τῆς συμφωνίας. Μιᾶς συμφωνίας, δηλαδή, εὐάλωτης, γιατί εἶναι προϋπόθεση τῆς εἰσόδου τῶν Νότιων Σλάβων στό ΝΑΤΟ, ἕνα στρατιωτικό συνασπισμό πού ἀντιπαρατίθεται πρός τήν ἡγέτιδα τῶν ἀνατολικῶν Σλάβων, τή Ρωσία. Ἔχουμε, συνεπῶς, μιά ἠχηρή ἀποχή, ὡς μία κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον σιωπηρή ἔκφραση ἀλληλεγγύης τῆς Σλαβικῆς ψυχῆς.
Παρ’ ὅλα αὐτά :
• τήν 30η Σεπτεμβρίου 2018, ὁ λαός τῶν Σλάβων (ἀ)ψήφισε τήν (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.
• τήν 19η Ὀκτωβρίου 2018, τό Κοινοβούλιο τῶν Σλάβων ψήφισε τήν (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.
«Εὐρώπη τῶν λαῶν». Ποιός ἄραγε τό ἀμφισβητεῖ;
Ἀφόρητες οἱ πιέσεις τῆς Δύσης γιά λύση ἑνός κατασκευασμένου προβλήματος τῶν Σλάβων βόρειων γειτόνων μας, ὅπου ἡ Ἑλλάδα καλεῖται νά πληρώσει τό κόστος τῆς λύσης τοῦ προβλήματος, πού δέ δημιούργησε ἡ ἴδια. Μιᾶς Δύσης εὐαισθητοποιημένης μόνο στά δικά της συμφέροντα. Ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει πολιτικά στή Δύση, δέν εἶναι ὅμως ἀποικία της. Δέν ἐποφθαλμιοῦμε τήν κληρονομιά τῶν Σλάβων γειτόνων μας. Οἱ Σλάβοι βόρειοι γείτονες ἔχουν ἀναγνωρισμένη πατρίδα, δέν εἶναι Παλαιστίνιοι ἤ, ἀκόμη χειρότερα, δέν εἶναι Κοῦρδοι. Γιατί λοιπόν δέν ἀρκοῦνται σέ αὐτό, ἀλλά διεκδικοῦν, ὑφαρπάζουν καί οἰκειοποιοῦνται τό ἱστορικό μας εἶναι καί τά τιμαλφῆ τοῦ πολιτισμοῦ μας; Δέν εἶναι ρητορικό τό ἐρώτημά μας. Γιατί; Ἄν ἡ κοινωνική δικαιοσύνη εἶναι προϋπόθεση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς, ἀναλογικά ἡ πανανθρώπινη δικαιοσύνη εἶναι προϋπόθεση τῆς διεθνοῦς καί διακρατικῆς εἰρήνης. Ἡ (ἀ)συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἀφελληνίζει τούς Μακεδόνες, δομεῖ τό «Μακεδονισμό» τῶν Σλάβων καί ταὐτόχρονα νοθεύει τήν παγκόσμια γλωσσική κληρονομιά, τήν ὁποία σεβάστηκαν οἱ αἰῶνες. Ἀπό ὅσα Κοινοβούλια καί ἄν κυρωθεῖ, ἡ συνείδηση τῶν Πανελλήνων καί ὅλης τῆς πολιτισμένης ἀνθρωπότητας διαχρονικά δέν πρόκειται νά τήν ἀποδεχτεῖ. Τά κρατικά μορφώματα καί συμφέροντα εἶναι βραχύβια, ἡ ἀλήθεια θά πορευτεῖ μέχρι τό τέλος τῆς Ἱστορίας.
ΣΤ) Τί νά κάνουμε τώρα;
«Ἡ κρίση θά περάσει, ὅμως, ἡ παρακμή θά μείνει», μᾶς ὑπενθυμίζει τόσο εὔστοχα καί διορατικά ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος Β΄.23
Ὅσο λοιπόν ὑπάρχουν πατρίδες, ὅσο ὑπάρχουν σύνορα, ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἄς δώσουμε τήν ὑπόσχεση ὅτι θά ὑπερασπιστοῦμε τήν πατρίδα μας, ὅπως ὅλοι οἱ πατριῶτες τίς πατρίδες τους, μικρές ἤ μεγάλες, ἁπανταχοῦ τῆς Γῆς. «Ὁ μακεδονικός ἀγώνας ἦταν ἀνταρτοπόλεμος τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας», ἰσχυρίζεται ὁ ἀείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης24. Τότε τό κράτος τῶν Ἀθηνῶν, ἀδιάφορο, παρακολουθοῦσε τά γεγονότα. Τώρα τό κράτος δέν εἶναι ἀδιάφορο, εἶναι ὑποχωρητικό. Μιλοῦσε προκαταβολικά ἡ Κυβέρνηση γιά συμφωνία, διαρκούσης τῆς διαπραγμάτευσης, ἀκυρώνοντας ἔτσι τά ἐπιχειρήματά της, ἀφοῦ, ὅπως φάνηκε ἀπό τό ἀποτέλεσμα, παραδόθηκε παντοῦ, ἐκχωρῶντας κυριαρχικά δικαιώματα, ἔστω ἄϋλα, χωρίς, ἐννοεῖται, νά τό δικαιοῦται.
Τί ἀπομένει;
Ἀνένδοτος Μακεδονικός Ἀγώνας ἀντίστασης, μέχρι τέλους. Τί καί ἄν 143 χῶρες, ἀπό τίς 194 τοῦ ΟΗΕ, ἔχουν ἀναγνωρίσει τούς Σλάβους γείτονές μας ὡς Μακεδόνες; Διερωτῶνται καί πρώην καί νῦν Ὑπουργοί μήπως, μέ τέτοια πλειοψηφική ἀναλογία, ματαιοπονοῦμε ἀνθιστάμενοι. Δέν πρέπει νά θέτουν τέτοια ἐρωτήματα οἱ ἄνθρωποι πού διαχειρίστηκαν ἤ διαχειρίζονται τή συλλογική μας ζωή. Ἔπρεπε νά γνωρίζουν ὅτι ὅλοι περιμένουν τό ΝΑΙ, μέ τήν ὑπογραφή, δηλαδή τήν παράδοση, τῆς Ἑλλάδας, γιατί ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλλάδα καί ἡ Ἑλλάδα εἶναι καί Μακεδονία, καί ἀπεύχονται τό ΟΧΙ τῆς στοιχειώδους ἱστορικῆς ἀλήθειας. Νά μήν μπερδευτοῦμε: ὅταν λέμε ΟΧΙ, ἐννοοῦμε τό Ἑλλαδικό τοῦ 1940 ἤ τό Κυπριακό τοῦ 2004.
Ἔχουν ἄραγε ὅλα τά μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου ἐπίγνωση τοῦ χρέους πού ἀναλαμβάνουν ἀπέναντι στήν Ἱστορία καί στήν ἱστορική ἀλήθεια; Ἔχουν συναίσθηση τῆς εὐθύνης τους στήν ἀπευκταία περίπτωση κύρωσης τῆς (ἀ)συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν; Ἡ Ἱστορία σίγουρα, ἡ Δικαιοσύνη ἐνδεχομένως, θά τούς ζητήσει εὐθῦνες.
Ἀπαίτηση ἐπιτακτική εἶναι ἡ διεξαγωγή δεσμευτικοῦ δημοψηφίσματος, γιά νά ἀποφανθεῖ ὁ ἴδιος ὁ λαός γιά τήν πατρίδα του, ὅπως ἀποφάνθηκε ὁ Κυπριακός Ἑλληνισμός τό 2004, ἐπί ἀειμνήστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Ποιός φοβᾶται τή λαϊκή βούληση;
Κοντολογίς, ἄς ἀναλάβουμε ὅλοι τόν σταυρό πού μᾶς ἀποθέτει τό πατριωτικό μας καθῆκον καί ὄχι τόν ρόλο πού μᾶς ἀπονέμουν ρευστά συμφέροντα. Εἴμαστε δυνατοί, γιατί εἴμαστε ἀληθινοί. «Οὐκ ἑάλω ἡ βασιλεύουσα ψυχή τῶν Ἑλλήνων»25. Ὅλη ἡ σιωπηλή πλειοψηφία νά συστρατευτεῖ εἰρηνικά γιά τή Μακεδονία μας, νά συστρατευτεῖ εἰρηνικά γιά τήν Ἑλλάδα μας. Τούτη τήν Πατρίδα τήν ἔχουμε ὅλοι μαζί, ὅλοι οἱ Ἕλληνες.
Ἰωάννης Σ. Τσούρας
Μαθηματικός - πτυχ. Θεολογικῆς Σχολῆς,
M.Sc. Στατιστικῆς Οἰκονομικοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Διευθυντής Ἰδιαιτέρου Γραφείου
Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος
κ. Ἱερωνύμου Β΄
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 198
Φεβρουάριος 2019
Ὑποσημειώσεις:
1. Γιώργου Σεφέρη, Ποιήματα, Ἴκαρος, 22η ἔκδοση, σ. 201.
2. Βασίλη Ραφαηλίδη, Οἱ Λαοί τῶν Βαλκανίων, Εἰκοστοῦ πρώτου, σσ. 128 - 129.
3. Ό.π., σ. 27.
4. Ἰωάννη Μάζη, «Οἱ χάρτες πού ὅρισαν τή “γεωγραφική Μακεδονία”», Ὁδός, ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα Καστοριᾶς, 11 Ὀκτ. 2018, σ. 15.
5. Ἀθανάσιου Ἀγγελόπουλου, «Ἡ ὀνομασία τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων», Τό Παρόν τῆς Κυριακῆς, 31 Δέκ. 2017.
6. Σταύρου Λυγεροῦ, «Μακεδονικό : Ἀποδόμηση τῆς κυβερνητικῆς προπαγάνδας σημεῖο πρός σημεῖο», https://slpress.gr, 13 Ἰουνίου 2018.
7. Νικολάου Α. Παπαδόπουλου, «Συνέντευξις ἐπί τοῦ Σκοπιανοῦ», Μαΐστρος, 4 Ὀκτωβρίου 2018, σ. 4.
8. Νικολάου Π. Ἀνδριώτη, Τό Ὁμοσπονδιακό κράτος τῶν Σκοπίων καί ἡ γλώσσα του, Τροχαλία, 1992. Κατάρτισις (ἀνάτυπο), τ. 40/2018. Ι. Μ. Χίου, Ψαρῶν & Οἰνουσσῶν, σ. 24.
9. Ὁ.π., σ. 25.
10. Βλ. τά λήμματα λ.χ. στά ἠλεκτρονικά λεξικά https://glosbe.com ἤ https://www.linguee.com, μέ παραδείγματα ἀπό ἐπίσημες μεταφράσεις κειμένων προερχόμενων ἀπό τά θεσμικά ὄργανα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
11. Π. Κ. Μακρή, «Οὔτε ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν εἶναι κακή, οὔτε ἡ ἀντιπολίτευση κακῶς τήν ἀπορρίπτει …», Υ.Γ.1, Διπλωματικός Ταχυδρόμος, Θέρος 2018, σ. 8.
12. Χάρη Π. Παμπούκη, «Ἄποψη: Περί ἰθαγένειας καί ἐθνότητας μέ ἀφορμή τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν», Καθημερινή, 9 Ἰουλίου 2018.
13. Σταύρου Λυγεροῦ, ο.π.
14. Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., «Ἡ γλῶσσα ὡς τεκμήριο ἐθνικῆς ταυτότητας», Τό Ποντίκι, 4 Ὀκτωβρίου 2018, σ. 26.
15. Ὀδυσσέα Ἐλύτη, Τό Ἄξιόν Ἐστι, Ἴκαρος, 121993, σ. 28.
16. Διονύσιου Σολωμού, Ποιήματα καί Πεζά, Γράμματα, 2006, σ. 280.
17. Ἐφημερίδα Πρῶτο Θέμα, www.protothema.gr, ἠλεκτρονική ἔκδοση, 21 Ἰουνίου 2018.
18. Ἡ Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν, www.efsyn.gr, ἠλεκτρονική ἔκδοση, 29 Αὐγούστου 2018.
19. Κωνσταντίνου Ι. Δεσποτόπολου, «Ἀναπολήσεις», τ. Γ΄, Παπαζήσης 2013, σσ. 131 – 132.
20. Ἐφημερίδα Πρῶτο Θέμα, www.protothema.gr, ἠλεκτρονική ἔκδοση, 29 Ἰουνίου 2018.
21. Τό Ποντίκι, 14 Ἰουνίου 2018, σ. 2. 22. Ριζοσπάστης, Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018, σ. 6.
23. Ὁμιλία Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμου Β΄, Ἱερός Ναός Χρυσοσπηλαιωτίσσης, 10 Μαρτίου 2017.
24. Βασίλης Ραφαηλίδης, ο.π., σ. 169.
25. Νικηφόρος Βρεττάκος, Λειτουργία κάτω ἀπό τήν Ἀκρόπολη, Θεμέλιο, 52012, σ. 11.