Η ΙΚΕΣΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Kάποτε ἡ ἔναρξη μιᾶς νέας χρονιᾶς ἦταν ἀρχή νέων ἐκπλήξεων καί προσδοκιῶν, ἀφορμή ἐλπίδων γιά διόρθωση καί ἐπανεξέταση τῶν λαθῶν μας, ἐλπίδα καί ὄρεξη γιά ζωή καί δημιουργία, πόθος γιά μιά πιό οὐσιαστική πνευματική ζωή, σάν αὐτή πού γνωρίσαμε στά γνήσια πρόσωπα τῶν Πατέρων μας, πού εἴχαμε τήν μεγάλη εὐλογία νά μαθητεύσουμε. Καί ὅλα αὐτά τά ζούσαμε φυσικά καί ἀβίαστα, μέσα στό πνευματικά κοινωνικό περιβάλλον τῆς Πατρίδος μας, τό ὁποῖο, παρά τίς ὅποιες ‘’γκρίζες περιοχές’’ του, ἦταν σταθερά προσανατολισμένο στήν «ἐκ Ὕψους Ἀνατολήν», καί στήν ἀδιαπραγμάτευτη παραδοχή τοῦ Θεοῦ μας.
Πέρασαν, βέβαια, μέρες καί χρόνια πολλά μέσα στήν ἁμαρτία τῆς προσωπικῆς καί τῆς Δημόσιας ζωῆς μας καί αὐτή ἡ ἀναμφισβήτητη παραδοχή τοῦ Θεοῦ μας καί τῆς Ἐκκλησίας Του σταδιακά ἔγινε ἔντονα ἀμφισβητούμενη. Ὡστόσο, τότε δέν εἴμαστε μόνοι. Εἴχαμε τούς Πατέρες μας, κοντά μας, δίπλα μας, Εἰκόνες ἔμψυχες καί Ὁρατές τοῦ Ἀοράτου Θεοῦ μας!
Εἴχαμε τούς Πατέρες μας νά μᾶς διαλύουν τά νέφη τῆς ἀπεγνωσμένης ἀπιστίας τοῦ κόσμου, πού πάσχιζε μέ ὅλους τούς ὑλικούς τρόπους νά παρουσιάση τήν ἀπόγνωσή του σάν γνώση καί νά πείση ὅτι αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, μέ τό χωματένιο σύνθημα «ἐδῶ τελειώνουν ὅλα!». Οἱ Πατέρες μας, καί μέ μόνο τήν πανσθενῆ γαλήνια παρουσία τους, ἔσβηναν τίς ψεύτικες καί ἀπατηλές πραγματικότητες. Συγκρίνοντάς τους μέ αὐτούς πού ὁ κόσμος θεωρεῖ σπουδαίους, δέν εἶχες τήν παραμικρή δυσκολία νά διαπιστώσης τήν ἀβυσσαλέα ποιοτική διαφορά τους, ὄχι μόνο μέ τούς «ἐν κόσμῳ καί τά ἐν κόσμῳ», ἀλλά καί μέ τούς θεωρουμένους εὐλαβεῖς καί ἀγωνιζομένους «ἐν τῇ πίστει».
Οἱ Πατέρες μας, ἦσαν ἄνθρωποι ἄλλης λογῆς. Ἦσαν ἐκεῖνοι, πού χρειάζεται κάθε ψυχή γιά νά μή νοιώθη ὀρφανή, μέσα σ’ αὐτόν τόν ἄνυδρο κόσμο. Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι, πού δέν τούς ἄφησε ὁ Χριστός μας ὀρφανούς, μέσα στήν «ἄπιστη καί διεστραμμένη γενεά μας», ἐπειδή δέν ἦσαν ἄνθρωποι τῆς γενεᾶς αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀλλά «ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν». Ἔγινε γι’ αὐτούς Πατέρας τους ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας! Γι’ αὐτό καί ἐκεῖνοι μᾶς μετέδιδαν αὐτήν τήν Πατρότητα καί δέν μᾶς ἄφηναν νά νοιώθουμε μόνοι καί ὀρφανοί σ’αὐτόν τόν τόσο περίεργο πλανήτη. Εἴχαμε ἀπόλυτη βεβαιότητα, πώς κι ἄν ἀκόμη εἶχε χαθεῖ τό Εὐαγγέλιο, αὐτοί ἦσαν τό παρατεινόμενο Εὐαγγέλιο μπροστά μας, μᾶς ἄνοιγαν τά μάτια σέ μιά ἄλλη ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, πού γι’ αὐτήν δέν χρειάζονται λόγια, γιατί εἶναι συνάντηση καί συναναστροφή μέ Τόν Λόγον.
Εἴχαμε τούς Πατέρες μας νά ζωντανεύουν τό Εὐαγγέλιο καί τά Συναξάρια μέ ἕνα τρόπο μοναδικό καί ἀπερίγραπτο, καί, ζῶντας κοντά τους, νοιώθαμε πώς δέν μᾶς ἀγγίζει τίποτα ἀπό τή ζωή καί τή νοοτροπία τοῦ ἔξω κόσμου. Χωρίς νά ζοῦμε μακρυά ἀπό τόν κόσμο, καταλάβαμε πολύ καλά ποιός ἦταν ὁ λόγος πού ὁδήγησε τούς Χριστιανούς στίς Κατακόμβες καί νοιώσαμε τί ἐσήμαινε γιά τούς πρώτους Χριστιανούς ὁ Ἐπίσκοπος! Ἦταν Πατέρας, εἰκών τοῦ Πατρός τοῦ Ἀοράτου! Εἶχε πνευματική ἀξία, ὄχι μόνο τό Ἀξίωμα! Γνωρίσαμε τόν Ἐπίσκοπο, στά Πρόσωπα τῶν Πατέρων μας, πού ἦσαν μέν ἁπλοί Πρεσβύτεροι, μέ ἀξία, ὅμως, πνευματική, Πρωτοχριστιανικῶν Ἐπισκόπων! Ἔτσι ἦσαν ὅλοι οἱ ἅγιοι Ἐπίσκοποι, Πρωτοχριστιανικοί, παρατείνοντες τήν Πρωτοχριστιανικότητα εἰς τούς αἰῶνας!
Τώρα μείναμε ὀρφανοί, καί τό δρᾶμα μας εἶναι μεγάλο, γιατί δέν ἔχουμε τήν ψυχή ἐκείνων γιά νά μᾶς ἐπισκεφθῇ καί νά μᾶς παρηγορήση τό Παράκλητον Πνεῦμα. Μᾶς ἔμεινε μόνο τό Πνεῦμα τῶν Πατέρων μας, νά κατακλύζη τή ζωή μας καί νά γίνεται ὅρασή μας. Τά μάτια μας καί ἡ ψυχή μας εἶναι στραμμένη σέ ἐκείνους καί τούς παρακαλοῦμε, τώρα, μέ τήν εἴσοδο τῆς Νέας Χρονιᾶς, νά πρεσβεύουν στόν Χριστό μας, νά μᾶς συμβουλεύουν, νά μᾶς καθοδηγοῦν καί, παρά τήν ἀθλιότητά μας, νά κάμουν καί σέ μᾶς καί στόν κόσμο μας, πιό αἰσθητή τήν Παρουσία τους!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» - Ἀρ. Τεύχους 197
Ἰανουάριος 2019