Ἕνας καλός φίλος…
Στό σπίτι, ὥρα 22:15, ὁλοκληρώνεται ἡ βραδινή προσευχή πού γλυκαίνει σάν βάλσαμο τήν ψυχή. Εὐλογημένη προσευχή, πού δίνεις ἐλπίδα σέ τέτοιους καιρούς! Ποῦ θά βρισκόμασταν, ἄραγε, χωρίς ἐσένα;
23:00. Ὅλοι κοιμοῦνται. «Δόξα τῷ Θεῷ» ψιθυρίζω καί ἡ μέρα σχεδόν ἔχει κλείσει. Ὅμως… κάτι μου λείπει. Γιατί εἴμαστε ἄνθρωποι καί ὡς γνωστόν «ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅν κοινωνικό». Καί ἀλήθεια, πέρα ἀπό τίς ἐπιστημονικές διατυπώσεις ἡ ἀνάγκη γιά ἐπικοινωνία εἶναι κοινό, ἀναντίρρητο βίωμα. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Θεός: νά ζοῦμε σέ κοινωνία προσώπων. Καί μέσα ἀπό αὐτήν νά χτίζουμε ἀρχές, νά δοκιμάζουμε ἀντοχές, νά γινόμαστε καλύτεροι, ν΄ ἁγιαζόμαστε.
Λίγη ἐπικοινωνία μου λείπει, λοιπόν. Ὄχι στό κινητό. Ὄχι στό facebook. Ἀλλά, ποῦ;
Στό βιβλίο. Στό βιβλίο πού μέ περιμένει στωικά στό κομοδίνο, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πού δέν ἀπαιτεῖ ρεῦμα -καί μέ κεράκι διαβάζω, ἄν χρειαστεῖ-, πού δέν χρειάζεται σύνδεση, πού δέν «μένει» ἀπό μπαταρία. Πού στέκεται δίπλα μου διακριτικά καί διαχρονικά, φίλος καλός.
Τό πιάνω στά χέρια μου κι ἕνας ὁλόκληρος κόσμος ἀνοίγεται μπροστά μου…ταξιδεύω μαζί μέ τόν συγγραφέα σέ βουνά καί θάλασσες, σέ σπίτια καί αὐλές, σέ μοναστήρια καί τόπους ἁγιασμένους…μά καί σέ συλλογισμούς καί μονοπάτια πνευματικά. Κλαίω, γελάω, θυμώνω, προβληματίζομαι, ἀναπαύομαι. Πραγματικά, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ! Γυρνάω σελίδα καί παρευρίσκομαι διακριτικά στίς ζωές τῶν ἡρώων μου…τόσο ὅσο μου ἐπιτρέπει ὁ συγγραφέας. Τόσο, ὥστε νά ὠφεληθῶ. Γι’ αὐτό ἔχει, πρωτίστως, φροντίσει.
Ἀγαπητέ συγγραφέα, συνέχισε νά γράφεις. Σέ πεῖσμα τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων, συνέχισε. Στούς ἔσχατους καιρούς σέ θέλω σύμμαχο. Χρειάζομαι τό κείμενό σου ὡς ἀντίδοτο στήν κούφια ἐπικοινωνία καί στήν ἀνόητη ψυχαγωγία. Νά μέ ἐμπνέει, νά μέ παρηγορεῖ, νά μέ οἰκοδομεῖ, νά μοῦ θυμίζει νά παραμένω ἄνθρωπος.
Ἀγαπητέ συγγραφέα, καληνύχτα.
Σ΄ εὐχαριστῶ γιά τό πολύτιμο ταξίδι!
Μαρία Ξανθάκη
συγγραφέας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 199
Μάρτιος 2019