ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 ΠΝΕΥΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΠΡΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΤΗΝ ΠΑΣΑΝ ΟΔΗΓΟΥΝ

«Ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν͵ δικαιοσύνην

καὶ εἰρήνην κατεφίλησαν·  ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλεν͵

καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν» (Ψαλμ. πδ΄ 11-12).

Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁδηγοῦν εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν

Ὁ Κύριος κατά τήν Ἀρχιερατική Προσευχή, μετά τό Μυστικό Δεῖπνο, ὑπόσχεται ὅτι θά ἀποστείλη τόν Παράκλητο, τό «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας». Τρεῖς φορές τό ἀποκαλεῖ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας» (Ἰωάνν. ιδ΄ 17, ιε΄ 25, ιστ΄ 13), καί ὄχι «Πνεῦμα τῆς Ἀγάπης», ἐνῷ φυσικά αὐτό εἶναι καί Πνεῦμα τῆς Ἀγάπης. Τήν τρίτη φορά μάλιστα ἰδιαίτερα τονίζει πώς, «τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας͵ ὁδηγήσει ὑμᾶς ἐν τῇ ἀληθείᾳ πάσῃ·...» (ιστ΄ 13). Προφανῶς θέλει νά δηλώση ὅτι ἡ Ἀλήθεια δέν θυσιάζεται γιά τήν ἀγάπη, ἀλλά τήν προϋποθέτει. Πολύ περισσότερο γιά τήν ἀπατηλή, τήν ἐμπαθή ἀγάπη τήν ψεύτικη ἀγάπη.

Ἀλλά καί κατά τήν Πεντηκοστή  τό Πανάγιο Πνεῦμα κατῆλθε, ἐπεδήμησε, ὄχι ὡς ρομφαία, ἤ ὡς ἄλλο σύμβολο δυνάμεως, ἀλλά ὡς διαμεριζόμενες γλῶσσες. Θέλει νά δηλώση ὅτι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ λόγος, ὁ πύρινος λόγος, ὁ καθαρός λόγος. Συνάμα οἱ πυρφόροι Ἀπόστολοι «...διέτριψαν παρρησιαζόμενοι ἐπὶ τῷ Κυρίῳ τῷ μαρτυροῦντι τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ, διδόντι σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τῶν χειρῶν αὐτῶν» (Πράξ. ιδ΄ 3). [δηλ. ἐκήρυτταν (οἱ Ἀπόστολοι) μέ θάρρος καί ἀφοβία, πού τούς ἐνέπνεε ἡ πίστις καί ἡ πεποίθεσίς των εἰς τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρει περί τοῦ λόγου καί τοῦ κηρύγματος, δίδων δύναμιν, διά τῆς ὁποίας ἐγίνοντο, διά τῶν χειρῶν τῶν κηρύκων τοῦ λόγου ἀποδεικτικά καί καταπληκτικά θαύματα].

Ξεμπερδέψαμε μέ τό... παλιό!

«Ξεμπερδεύουμε μέ τό παλιό»! Φαντάζομαι ὅτι θά θυμᾶστε τό σύνθημα.

Ἀκριβῶς, αὐτό ἦταν τό κυρίαρχο σύνθημα μέ τό ὁποῖο συμφώνησαν ἕνας στούς τρεῖς ψηφοφόρους ἀπό ὅσους ψήφισαν στίς τελευταῖες ἐθνικές ἐκλογές καί ἔδωσαν τή δυνατότητα στόν πολιτικό χῶρο πού διαχειρίζεται ἐδῶ καί τέσσερα χρόνια τίς τῦχες τοῦ τόπου νά ἐφαρμόσει ἤ τοὐλάχιστον νά δρομολογήσει ὅλα αὐτά πού προφανῶς κατά τήν πολιτική ἀντίληψη τῶν στελεχῶν του περιλαμβάνονταν στόν ὁρισμό τοῦ τί ἐννοεῖται κατ’ αὐτούς «παλιό», ἀπό τό ὁποῖο μᾶς ὑπόσχονταν πώς θά ἀπαλλαγοῦμε.

Φοβᾶμαι πώς οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς ἦταν ἀνυποψίαστοι γιά νά μπορέσουν νά ἀντιληφθοῦν τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσαν οἱ ἄνθρωποι.

Ὄχι πώς αὐτή ἡ ἀντίληψη ἐξέφραζε μόνον τό συγεκριμένο χῶρο, ὄχι ὅτι δέν ὑπῆρξαν καί ἄλλοι πού ἐπί χρόνια ἀπό τά ἴδια πιστεύω δέν ἐπιδίωξαν τόν ἀναθεωρητισμό «ἐπί παντός ἐπιστητοῦ», ἁπλά, αὐτοί οἱ τελευταῖοι ὑπῆρξαν οἱ πλέον πρόθυμοι καί ἱκανοί νά φέρουν σέ πέρας τό «ἔργο» τῆς ἀναμόρφωσης τῆς συνόλης εἰκόνας τῆς Ἑλλαδικῆς κοινωνίας.

Ἔπρεπε νά ξέρουν ὅμως ὅλοι αὐτοί πού συναίνεσαν, περί τίνος ἀκριβῶς ἐξουσιοδοτοῦσαν τούς εὐαγγελιζόμενους μιᾶς τέτοιας ἀλλαγῆς.

Ὁ ρεαλισμός τῆς Οἰκουμενικότητος
καί ἡ φαντασιοπληξία τῆς παγκοσμιοποίησης

Ἡ θρησκεία, σύμφωνα μέ τόν Γερμανό φιλόσοφο Λουδοβίκο Φόϊερμπαχ (1804-1872), ἕναν ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τῆς ἀθεΐας, ἀποτελεῖ φαντασίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός καί ἡ θρησκεία εἶναι τό προϊόν τῶν ἀνθρώπινων ἐπιθυμιῶν. Αὐτό, πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος σέ σχετικό βαθμό, τή σοφία, τή δύναμη, τήν ἀγάπη κ.λ.π., ἐπιθυμεῖ νά τό ἔχει σέ ἀπόλυτο βαθμό. Ἐφ’ ὅσον ὅμως αὐτή ἡ ἐπιθυμία του δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ στόν κόσμο αὐτό, στήν ζωή αὐτή, ἀποδίδει αὐτές τίς ἰδιότητες σέ ἀπόλυτο βαθμό στόν Θεό. Ἔτσι δημιουργεῖται, κατά τόν Φόϊερμπαχ, ὁ πάνσοφος, παντοδύναμος, πανάγαθος κ.λ.π. Θεός. Ὁ ἄνθρωπος, κατασκευάζοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τόν Θεό του σύμφωνα μέ τίς δικές του προδιαγραφές, καταφεύγει σέ ἕναν φανταστικό κόσμο, στόν ὁποῖο μποροῦν νά βροῦν ἐκπλήρωση οἱ ἐπιθυμίες του, μέ ἀποτέλεσμα, ὡστόσο, τήν ἀλλοίωση ὅλης τῆς ζωῆς του καί τήν ἀλλοτρίωση τοῦ ἐαυτοῦ του. Διότι ὁ θεῖος αὐτός κόσμος, τό προϊόν τῆς φαντασίας του, γίνεται γι’ αὐτόν πραγματικός καί ὁ πραγματικός κόσμος τῆς ζωῆς ἀπαξιώνεται.

Σίγουρα, ὡς πρός τίς διάφορες θρησκεῖες, πού ὑπάρχουν στόν κόσμο, εἶχε δίκαιο ὁ Γερμανός φιλόσοφος. Ἀλλά στόν ἕναν ἀληθινό Θεό μπορεῖ νά ἀντιστοιχεῖ μόνο μιά Ἀληθινή Θρησκεία. Ὅλες οἱ ἄλλες πρέπει νά εἶναι ἐπινοήσεις ἀνθρώπων! Πράγματι, ἐάν μελετήσει κανείς τίς θρησκεῖες θά διαπιστώσει εὔκολα, ὅτι πρόκειται γιά προϊόντα ἀνθρώπινης φαντασίωσης. Μιά μόνο θρησκεία διδάσκει ὅλα ἐκεῖνα, πού εἶναι ἀδύνατο νά τά ἐπινοήσει διάνοια ἀνθρώπου: ὁ Χριστιανισμός. Ἀλλά καί πάλι, ὄχι ὁ Χριστιανισμός σέ ὅλες τίς ἐκδοχές του. Τόσο στόν Παπισμό ὅσο καί στίς ποικίλες ἐκδοχές τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὁ Θεός, μέ τίς ἰδιότητες πού Τόν διακρίνουν, ἔχει μοιάσει πολύ στόν ἄνθρωπο, ἔχει μετατραπεῖ ὄντως σέ δημιούργημα, ἔστω μέ τελειότατες προδιαγραφές, τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ. Προβάλλεται ἕνας Θεός κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τῆς ἀρρωστημένης ἀνθρώπινης ψυχολογίας. Στή δέ συνέχεια αὐτοῦ τοῦ ἀλλοιωμένου Χριστιανισμοῦ τῆς Δύσης παρουσιάζεται ἡ ἀθεΐα τοῦ Φόϊερμπαχ καί ἄλλες ποικίλες ἐκδοχές της, ὡς ἕνα ἐπί πλέον βῆμα πρός τή διαστροφή τοῦ ψυχικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ φανερά πιά προβάλλει τόν ἑαυτό του ὡς Θεό.