Ξεμπερδέψαμε μέ τό... παλιό!
«Ξεμπερδεύουμε μέ τό παλιό»! Φαντάζομαι ὅτι θά θυμᾶστε τό σύνθημα.
Ἀκριβῶς, αὐτό ἦταν τό κυρίαρχο σύνθημα μέ τό ὁποῖο συμφώνησαν ἕνας στούς τρεῖς ψηφοφόρους ἀπό ὅσους ψήφισαν στίς τελευταῖες ἐθνικές ἐκλογές καί ἔδωσαν τή δυνατότητα στόν πολιτικό χῶρο πού διαχειρίζεται ἐδῶ καί τέσσερα χρόνια τίς τῦχες τοῦ τόπου νά ἐφαρμόσει ἤ τοὐλάχιστον νά δρομολογήσει ὅλα αὐτά πού προφανῶς κατά τήν πολιτική ἀντίληψη τῶν στελεχῶν του περιλαμβάνονταν στόν ὁρισμό τοῦ τί ἐννοεῖται κατ’ αὐτούς «παλιό», ἀπό τό ὁποῖο μᾶς ὑπόσχονταν πώς θά ἀπαλλαγοῦμε.
Φοβᾶμαι πώς οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς ἦταν ἀνυποψίαστοι γιά νά μπορέσουν νά ἀντιληφθοῦν τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσαν οἱ ἄνθρωποι.
Ὄχι πώς αὐτή ἡ ἀντίληψη ἐξέφραζε μόνον τό συγεκριμένο χῶρο, ὄχι ὅτι δέν ὑπῆρξαν καί ἄλλοι πού ἐπί χρόνια ἀπό τά ἴδια πιστεύω δέν ἐπιδίωξαν τόν ἀναθεωρητισμό «ἐπί παντός ἐπιστητοῦ», ἁπλά, αὐτοί οἱ τελευταῖοι ὑπῆρξαν οἱ πλέον πρόθυμοι καί ἱκανοί νά φέρουν σέ πέρας τό «ἔργο» τῆς ἀναμόρφωσης τῆς συνόλης εἰκόνας τῆς Ἑλλαδικῆς κοινωνίας.
Ἔπρεπε νά ξέρουν ὅμως ὅλοι αὐτοί πού συναίνεσαν, περί τίνος ἀκριβῶς ἐξουσιοδοτοῦσαν τούς εὐαγγελιζόμενους μιᾶς τέτοιας ἀλλαγῆς.
Τό σχέδιο βέβαια ἦταν καλά καταστρωμένο. Τί πιό ἐντυπωσιακό γιά τόν ἁπλοϊκά σκεπτόμενο θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει μιά ὑπόσχεση ὅτι θά ἀλλάξει τό «παλιό», ἀπό καθετί πού ἐνοχοποιεῖται ὡς φαῦλο, διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο, βρώμικο καί πού προφανῶς εὐθύνεται γιά τό κατάντημα τῶν τελευταίων χρόνων.
Ἡ πραγματικότητα ὅμως διέψευσε ὅλους τους εὐκολόπιστους. Γιά ἄλλη μιά φορά ἀποδείχθηκε ἐκεῖνο πού εἰπώθηκε παλαιότερα, ἀπό πολύ ἐπώνυμα χείλη ὅτι, «οἱ πολιτικοί ἄλλα λένε, ἄλλα ἐννοοῦν καί ἄλλα κάνουν».
Τί, λοιπόν, φάνηκε ἀπό τά πράγματα, ὅτι ἐννοοῦσαν αὐτοί ποῦ μιλοῦσαν γιά ἀπαλλαγῆ ἀπό τό «παλιό»;
Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τήν οἰκογένεια. Αὐτά πού ξέραμε μέχρι πρόσφατα δέν χωροῦν πιά στήν μεταμοντέρνα ἐποχή μας. Δέν φτάχνει οἰκογένεια μόνο ἡ ἕνωση ἄνδρα καί γυναίκας. Αὐτό ἦταν παλιά, τότε πού οἱ ἄνθρωποι ἦταν συντηρητικοί. Σήμερα ὁ κόσμος προχώρησε, τόλμησε περισσότερο. Ἐδῶ προετοιμάζεται ὁ κόσμος νά δεχθεῖ τήν ἀπάλειψη τῶν ἐννοιῶν πατέρας καί μητέρα.
Προχωρᾶμε στήν ἐκπαίδευση. Δέν μπορεῖ νά ἐπιβάλλονται στά παιδιά μας ἀντιλήψεις γιά Ἑλληνοχριστιανικές ἀξίες. Μόνα τους τά παιδιά, μέσα ἀπό ἐλεύθερες ἐπιλογές, θά καταλήξουν στήν κοσμοθεωρία πού ταιριάζει στίς ἰδέες τους. Νέα μοντέλα θά ἐφαρμοστοῦν, νά μάθουν τά παιδιά μας νά ἀποδέχονται τό διαφορετικό, γιατί ποιός ξέρει, μπορεῖ νά βροῦν ἔτσι καί τόν δικό τους προσανατολισμό πού πιθανόν νά λανθάνει μέσα ἀπό τά ὑφιστάμενα στερεότυπα.
Καί ὅσο ἀφορᾶ τά θεωρούμενα ὡς χρηστά ἤθη, αὐτά μέ τά ὁποῖα μάθαμε νά ζοῦμε ὡς τόν καιρό μας; Νά ἀλλάξουν κι αὐτά. Ὁδηγός ἡ πολιτική ὀρθότητα. Ὁδοστρωτήρας οἱ σύγχρονες ἀντιλήψεις πού σπεύσαμε νά υἱοθετήσουμε. Γιά τό φύλλο τῶν ἀνθρώπων, γιά τό γάμο, γιά τά παιδιά, γιά τή θρησκεία, γιά τήν κοινωνία, γιά τήν ἠθική.
Συνεχίζουμε μέ τήν ἔννοια τῆς Πατρίδας. Λοιδορήθηκε ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης πρός τήν Ἱερή Παρακαταθήκη τῶν προγόνων μας. Ὁ σύγχρονος Ἕλληνας πρέπει νά ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου καί τίς πατρίδες τῶν ἄλλων, δέν εἶναι ἀνάγκη νά δηλώνει ὑπερήφανος πού γεννήθηκε σέ τοῦτον τόν τόπο, ἄλλωστε ὅλοι ἔχουν μιά πατρίδα. Πρόοδος θεωρεῖται ἡ ὑπέρβαση τῶν ἐθνικῶν προτύπων. Καλύτερο εἶναι νά αἰσθανόμαστε Εὐρωπαῖοι παρά μόνο Ἕλληνες. Ἡ προσήλωση στήν Εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση πρέπει νά ἀποτελεῖ τό ὄνειρο καί τήν ἐπιδίωξη ὅλων.
Καί ἡ ἱστορία νά μείνει ὅπως μᾶς τήν ἔμαθαν ὡς τώρα; Ὄχι βέβαια. Ἐθνικό εἶναι ὅτι εἶναι ἀληθινό. Μᾶς μεγάλωσαν μέ ψέματα. Νά λείψουν οἱ μύθοι. Νά συνεννοηθοῦμε μέ τούς γείτονες καί νά γράψουμε τήν ἱστορία ξανά. Γιατί νά μήν ἔχουν δίκιο αὐτοί; Ἐμεῖς δηλαδή ὑπήρξαμε ἄσπιλοι, δέν πράξαμε καί ἐμεῖς τά ἴδια ποῦ ἐκεῖνοι ἔκαναν στούς προγόνους μας;
Καί τό Κράτος; Τί σημαίνει ἐπικρατοῦσα Θρησκεία; Ποῦ ἀλλοῦ συμβαίνει αὐτό; Νά εἴμαστε, λοιπόν, οὐδέτεροι, ὄχι μόνο νά πιστεύει ὁ καθένας ὅτι θέλει ἀλλά νά μεγαλώνουν τά παιδιά μας στήν τύχη. Νά ψάξει ὁ καθένας νά βρεῖ τό δρόμο του. Γιατί πρέπει σώνει καί καλά νά ἀκούσουμε τούς σκλάβους πατέρες μας πού θεώρησαν ὅτι τήν ὑπόστασή τους τήν ὄφειλαν στό Θεό πού τούς διαπέρασε στόν ἐλεύθερο βίο ἄφθαρτους καί αὐθεντικούς μετά ἀπό τόσο μακρά καί ζωφερή ὑποτέλεια σέ δυνάστη σκληρό καί ἀπάνθρωπο. Ποιός νοιάζεται γιά τήν ἐμπειρία πού ἀποκόμισαν ἀπό ὅσα πέρασαν. Καιρός νά ἀλλάξουμε πορεία, νά ἐξαφανίσουμε τήν πυξίδα.
Καί ἡ ἀξιοπρέπεια τί χρειάζεται; Ποιός εἶπε ὅτι ὅποιος δέν ἔχει ἰδιοκτησία στερεῖται ἀξιοπρέπειας; Τί χρειάζεται στό Κράτος ἡ περιουσία; Σχεδόν διακόσια χρόνια οἱ δανειστές ἐποφθαλμιοῦν τίς «ἐθνικές γαῖες». Νισάφι πιά! Τί τίς χρειαζόμαστε. Γιατί νά ἔχει τό Κράτος τήν ἔννοιά τους; Στά παιδιά μας ἀρκεῖ νά μείνουν «ὁ ἥλιος καί τό τσίπουρο».
Θυμάστε κι ἐκεῖνο τό ὡραῖο ποῦ ἔλεγε: «Ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στούς Ἕλληνες»; Αὐτό ἐπίανε τήν δεκαετία τοῦ 1980. Νά τό ξεχάσουμε κι αὐτό. Εἶναι πολύ ἐγωϊστικό. Τί θά πεῖ ὅτι μόνο ἐμεῖς ἔχουμε δικαιώματα πάνω σ’ τοῦτον τόν τόπο. Πῶς μποροῦμε νά ζοῦμε σέ μιά χώρα φρούριο; Δέν ἀνήκει τό Αἰγαῖο στά ψάρια του. Ἔχει ἡ θάλασσα σύνορα;
Ποῦ νά ἀρχίσει καί ποῦ νά σταματήσει κανείς. Οὐκ ἔσται τέλος. Θλίψη γιά τό πῶς ξεγελάστηκαν οἱ Ἕλληνες γιά μιά ἀκόμη φορᾶ. Ὅλα θυσία στό βωμό τοῦ χρήματος. Χαλάλι ὅλα γιά τή σύνταξη, γιά τόν καλύτερο μισθό, γιά τά ἐπιδόματα. Καμμία ἐπιδίωξη, κανένας στόχος. Σέ ποιόν νά μιλήσεις γιά ὅραμα καί δέν θά γελάσει; Ἕνα εἶναι τό σύνθημα πού μᾶς ἐκφράζει: «πατρίδα εἶναι ὅπου περνᾶμε καλά».
Ὅμως, εἶναι πράγματι παλιά ἡ πυξίδα, μά δείχνει ἀκόμη καλά, γιατί ὁ μάστορας εἶχε δάσκαλο καλό καί μεράκι.
Προσέξτε ἀδέλφια, κοντοζυγώνει καί πάλι ἡ ὥρα τῆς κρίσης. «Μή τίς ἠμᾶς πλανήσει» καί πάλι.
Καί μήν ξεχνᾶμε, «Ἕλληνα τί ἔχεις ὁ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;»
Δημήτριος Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 201
Μάϊος 2019