Σκέψεις γύρω ἀπό μία ἐκ βαθέων… ἐξομολόγηση
Δέν εἶμαι σίγουρα εἰδικός ἐπί τοῦ θέματος. Δέν ξέρω οὔτε τούς κανόνες καί σίγουρα δέν μπορῶ νά δώσω ὁδηγίες. Θά μείνω αὐστηρά στήν πλευρᾶ τοῦ ἐξομολογούμενου πού στέκεται ἕνας ἄνθρωπος πού ζεῖ, ἐπιθυμεῖ τήν ἕνωση μέ τό Δημιουργό του, καί πού θά ἤθελε νά κάνει τά σωστά βήματα πρός τά ἐκεῖ.
Φανταστεῖτε ἕναν κῆπο. Ἕναν κῆπο ἐγκαταλελειμμένο μέ χόρτα καί ἀγκάθια, μέ ἀγριόχορτα φουντωμένα τόσο πού σέ πνίγουν. Πού καί πού διάσπαρτα λουλούδια πού κατάφεραν νά ἐπιβιώσουν, μοιάζουν ἀνήμπορα καί εὐαίσθητα. Περισσότερο τά λυπᾶσαι παρά τά χαίρεσαι. Κοντά στίς ρίζες, ἐκεῖ πού τό μάτι δέ φτάνει εὔκολα, ὑπάρχουν ἑρπετά, πού δαγκώνουν ἤ τρομάζουν, ὅσους σκέφτονται νά τά βαδίσουν.
Ἡ ψυχή μας κάπως ἔτσι μακριά ἀπό τή φροντίδα τοῦ Θεοῦ θά ἔμοιαζε καί ἄν σᾶς φαίνεται τρομακτικό σκεφτεῖτε ὅτι ἔχει ὅλες τίς προδιαγραφές νά ἀλλάξει. Τήν Ἁγία δυνατότητα πού ἔδωσε ὁ Θεός στό δημιούργημά Του νά γίνει κῆπος εὐωδιαστός. Καί τήν ἔδωσε γιατί θέλει νά μᾶς δεῖ νά ἀνθιζοῦμε νά μοιραζόμαστε μαζί του ὅλα τά ὄμορφα.
Ὁ χῶρος τῆς ψυχῆς μας ἀπό τή στιγμή τῆς δημιουργίας τῆς ἀρχίζει νά γεμίζει μέ τά χαρίσματά Του. Παράλληλα, λόγω τῆς ἀνθρώπινης φύσης μᾶς ἀρχίζουν νά ἐγκλωβίζονται τά θέλω μας, οἱ ἐπιλογές μας, οἱ συμπεριφορές μας. Καί ἐνῶ τά χαρίσματα ὑπάρχουν, διαστρέφονται. Κι ἐνῶ ἡ συνείδηση, αὐτή ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει παντοῦ μέσα μας, ἐπιλέγουμε νά τήν ἀγνοοῦμε, νά κάνουμε τά δικά μας ὅπως θά θέλαμε καί πάλι εὐχαριστημένοι νά μήν εἴμαστε. «Γιατί ἐγώ ἔτσι εἶμαι καί σέ ὅποιον ἀρέσω». Τώρα, γιατί εἶμαι ἔτσι, πῶς ἔφτασα νά γίνω ἔτσι, καί γιατί δέν ἀλλάζω… Σκέψεις πού θά ἦταν τροφή καί χρήσιμο νά ἀναλύσουμε ὁ καθένας χωριστά μέ τόν πνευματικό του πατέρα.
Ἡ ἐξομολόγηση ὅμως δέν εἶναι ψυχανάλυση. Δέν εἶναι δικαιολογίες. Εἶναι κάτι μεγαλύτερο ἀπό ὅσα μπορῶ νά περιγράψω. Εἶναι αὐτό πού θά μέ πάει κατευθείαν στήν ἀλήθεια. Κι ἐδῶ εἶναι ἕνα σημεῖο πού θέλω νά σταθῶ. Πόσο εἰλικρινής εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν παθήσεών μας σέ ἐμᾶς καί στό Θεό; Βρίσκουμε τό ἐλάττωμά μας καί ἀκολουθεῖ ἕνα «ἀλλά», καί δίνουμε τή συγχώρεση στόν ἑαυτό μας προτοῦ τήν πάρουμε ἀπό τό Θεό…..
Ἄκρες καί ὅρια δυσδιάκριτα. Μέσα ἀπό τήν ἐξομολόγηση ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν εὐκαιρία νά βάλει τά πράγματα στή θέση τους. Νά ὁρίσει ἐκ νέου, τόν ἑαυτό του, νά ἀκούσει μά καί νά πεῖ πόνους, βάρη καί νά πάει ἕνα ταξίδι βαθιά, σέ μέρη ἀχαρτογράφητα. Ποιητικό θά πεῖ κάποιος. Μπορεῖ καί νά ἀκούγεται ἔτσι στήν περιγραφή, ὅμως ἡ περιήγησή μας εἶναι ὄντως ἄγνωστη. Γιατί δέν ξέρεις τί θά ἀνακαλύψεις! Γιά νά ταξιδέψεις πρέπει νά ἀφήσεις ἔξω ἀπό τή βαλίτσα σου δικαιολογίες, ἀπωθημένα, ἐγωϊσμούς, κομπλεξισμούς. Κι ἄν ὄχι, νά ἔχεις μαζί σου ἐκείνη τήν καλή θέληση νά φτιάξεις τόν ἑαυτό σου κάπως καλύτερο ἀπό ὅτι δείχνει σήμερα. Δέν εἶμαι εἰδικός, ἕνας ταξιδιώτης εἶμαι πρός ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειάς του. Δέν εἶμαι ρομαντική καί ἄς φαίνεται ὅτι τά λόγια ἔρχονται μέ σκοπό νά γλυκάνουν τόν πόνο. Ἡ ἀλήθεια, ἡ συνείδηση, ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἴδιο ἀκριβῶς καί τό ἔχουμε ὅλοι μέσα μας. Τό νά σπάσουμε τόν καθρέφτη ἀπέναντί μας καί νά δοῦμε πιό καθαρά τόν ἑαυτό μας.
Ὁ ψυχολόγος Σκότ Πέκ, στό βιβλίο του «ὁ ΔΡΟΜΟΣ ὁ λιγότερο ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ» ξεκινάει λέγοντας: «Ἡ ζωή εἶναι δύσκολη». Εἶναι κάτι πού πρέπει νά πιστέψουμε, νά διαχειριστοῦμε καί νά δουλέψουμε. Οἱ δυσκολίες εἶναι ὁ δρόμος πού ἕνας σοφός θά χρησιμοποιήσει πρός ὄφελός του. Νά ἀνακαλύψει ἀδυναμίες καί πάθη πού εἶναι βαθιά κρυμμένα. Κι ὅταν ἀπογοητεύεται ἤ καλύτερα, λυγίζει, νά θυμᾶται ὅτι «…Ζοῦμε τή ζωή μας κάτω ἀπό τό μάτι τοῦ Θεοῦ κι ὄχι στήν περιφέρεια ἀλλά τό κέντρο τῆς ὁράσεώς Του, τοῦ ἐνδιαφέροντός Του». Κάπως ἔτσι κλείνει τό βιβλίο του καί ταὐτόχρονα δίνει δύναμη γιά τή συνέχεια τοῦ ἀγώνα μας μέ τό χαρμόσυνο νέο ὅτι ὁ Χριστός θά βρίσκεται πάντα ἐκεῖ πού θά τόν ἀναζητοῦν!
Λεμονή-Καμπάνη Παναγιώτα
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 201
Μάϊος 2019