ΠΝΕΥΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΤΗΝ ΠΑΣΑΝ ΟΔΗΓΟΥΝ
«Ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν͵ δικαιοσύνην
καὶ εἰρήνην κατεφίλησαν· ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλεν͵
καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν» (Ψαλμ. πδ΄ 11-12).
Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁδηγοῦν εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν
Ὁ Κύριος κατά τήν Ἀρχιερατική Προσευχή, μετά τό Μυστικό Δεῖπνο, ὑπόσχεται ὅτι θά ἀποστείλη τόν Παράκλητο, τό «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας». Τρεῖς φορές τό ἀποκαλεῖ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας» (Ἰωάνν. ιδ΄ 17, ιε΄ 25, ιστ΄ 13), καί ὄχι «Πνεῦμα τῆς Ἀγάπης», ἐνῷ φυσικά αὐτό εἶναι καί Πνεῦμα τῆς Ἀγάπης. Τήν τρίτη φορά μάλιστα ἰδιαίτερα τονίζει πώς, «τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας͵ ὁδηγήσει ὑμᾶς ἐν τῇ ἀληθείᾳ πάσῃ·...» (ιστ΄ 13). Προφανῶς θέλει νά δηλώση ὅτι ἡ Ἀλήθεια δέν θυσιάζεται γιά τήν ἀγάπη, ἀλλά τήν προϋποθέτει. Πολύ περισσότερο γιά τήν ἀπατηλή, τήν ἐμπαθή ἀγάπη τήν ψεύτικη ἀγάπη.
Ἀλλά καί κατά τήν Πεντηκοστή τό Πανάγιο Πνεῦμα κατῆλθε, ἐπεδήμησε, ὄχι ὡς ρομφαία, ἤ ὡς ἄλλο σύμβολο δυνάμεως, ἀλλά ὡς διαμεριζόμενες γλῶσσες. Θέλει νά δηλώση ὅτι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ λόγος, ὁ πύρινος λόγος, ὁ καθαρός λόγος. Συνάμα οἱ πυρφόροι Ἀπόστολοι «...διέτριψαν παρρησιαζόμενοι ἐπὶ τῷ Κυρίῳ τῷ μαρτυροῦντι τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ, διδόντι σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τῶν χειρῶν αὐτῶν» (Πράξ. ιδ΄ 3). [δηλ. ἐκήρυτταν (οἱ Ἀπόστολοι) μέ θάρρος καί ἀφοβία, πού τούς ἐνέπνεε ἡ πίστις καί ἡ πεποίθεσίς των εἰς τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρει περί τοῦ λόγου καί τοῦ κηρύγματος, δίδων δύναμιν, διά τῆς ὁποίας ἐγίνοντο, διά τῶν χειρῶν τῶν κηρύκων τοῦ λόγου ἀποδεικτικά καί καταπληκτικά θαύματα].
Ὁ Πατερικός λόγος ἀποτελεῖ τό «ἤλεκτρο τοῦ ἡλίου»
Τό Χριστιανικό περιοδικό «Ἐνοριακή Εὐλογία», ἀταλάντευτα ἐπί πολλά ἔτη, μέ συνέπεια καί καθαρότητα διακονεῖ τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία καί στό Ρωμαίϊκο Γένος. Μετέρχεται τόν καθαρό λόγο τῆς ἀληθείας μέ λογικά καί ἰσχυρά ἐπιχειρήματα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι μία, ἐνῷ τό ψεῦδος εἶναι πολλαπλό. Πολλοί προβάλλουν τά ψεύδη τους, ἀλλά ἡ Ὀρθοδοξία τῆς ἀληθείας εἶναι μόνον μία.
Καμιά ἄλλη ἐποχή, δέν διαθέταμε τόσες πολλές πληροφορίες, εἰδήσεις καί θέσεις μέ τό γραπτό, τόν προφορικό καί τόν ἐρτζιανό λόγο. Ἑκατομμύρια «Ραδιοτηλεοπτικά Κανάλια», «Ἔντυπα», «Ἱστοσελίδες».
Βουνά ὁλόκληρα τά παρεχόμενα στοιχεῖα. Ἀλλά τά διαμάντια εἶναι ἐλάχιστα καί πολύ εὔκολα ξεχωρίζουν. Τό ἤλεκτρο, ἡ λάμπουσα ὕλη πού ἔχει τήν ἐπίχρυσο λάμψι τοῦ ἡλίου τή διαύγεια τοῦ δακρύου καί τόν μοναδικό ἠλεκτρισμό, εἶναι σπάνιο, ἀλλά ἄμεσα ἀναφαίνεται.
Ὄμορφο ἤλεκτρο τῆς διακονίας τοῦ λόγου ἡ «Ἐνοριακή Εὐλογία».
Δυνάστης καταργεῖ τά «μελανοδοχεῖα», τή μελέτη, τόν λόγο
Ὁ Τσάρος τῆς Ρωσίας ὁ Μέγας Πέτρος, θέλοντας νά ἀναμορφώση τήν ἀπέραντη χώρα του ἔλαβε διάφορα ὀρθά μέτρα. Ὅμως, ὡς ἀπόλυτος Μονάρχης, ἐγνώριζε καλῶς τήν δύναμι καί τήν πρόσβασι τῆς Ορθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τό λαό. Αὐτό δέν μποροῦσε νά τό ἀνεχθῆ. Γι’ αὐτό τό λόγο πῆρε πονηρά μέτρα συρρικνώσεως καί ἀποδυναμώσεως τῆς Ἐκκλησίας. Τό σημαντικότερο ὅμως διάταγμα ἦτο νά ἀπαγορεύση τά μελανοδοχεῖα μέσα στά Μοναστήρια. Θά προσεύχεσθε, ἀλλά χωρίς νά μορφώνεσθε, νά μή καταλαβαίνετε τήν πίστι σας. Δέν θά διαβάζετε, δέν θά γράφετε καί δέν θά ἀναπτύσσετε τόν λόγο.
Συνεπεία αὐτοῦ τοῦ μέτρου ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ἄρχισε νά παραμένη, ἐν πολλοῖς, ἀκαλλιέργητη, νά ἀποδυναμώνεται καί νά μαραζώνη πνευματικά. Νά παρακμάζη νοητικά καί ἠθικά. Νά ἐπιφέρη πλημμελή καθοδήγησι πρός τό λαό της.
Τά ὀδυνηρά ἀποτελέσματα ἐπήλθαν πολύ γρήγορα. Στή συνέχεια, καταλήξαμε στήν ἀλήστου μνήμης «ἀντεπανάστασι» τῶν Κομμουνιστῶν τοῦ 1917. Ὁπότε Κληρικοί καί Πιστοί ὑπέστησαν τά πάνδεινα. Ὁ πτωχός λαός ἔχασε τά πάντα ἀκόμη καί τήν ἐλευθερία του. Μέ φρικτούς διωγμούς ὠδηγήθη στά Γκουλάγκς, στίς Σιβηρίες, στά Ψυχιατρεία, στήν πείνα καί στά πολυστένακτα δεσμά.
Σιωπή καί καχεξία λόγου ἀπό τά Ἑλληνικά Μοναστήρια
Ἀνάλογη καταστρεπτική τακτική ἐμφανίζεται καί στήν Ελλάδα. Στά Μοναστήρια μας, στά Κάστρα τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν ὑποστηρίζεται ἡ μελέτη, ἡ γραφή καί ὁ λόγος. Οἱ Πατέρες (Μοναχοί) καί οἱ Μητέρες (Μοναχές) ὠθοῦνται ἀντί στήν ὑπακοή στήν ὑποταγή. Ἀντί νά φροντίζουν κυρίως γιά τά πνευματικά καταλήγουν, ἐν πολλοίς νά ἐργάζωνται σέ οἰκοδομές, σέ κτήματα, σέ στάνες καί σέ χειρονακτικά διακονήματα, ὡς πραγματικοί «Ἀνασφάλιστοι καί Ἀνειδίκευτοι Ἐργάτες».
Ἰδοῦ τά ἀπόρροιες τῆς ὅποιας μεθοδικῆς στραγγαλίσεως τῶν γραφῶν καί τῶν λόγων μέσα στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ὁδηγεῖ σέ καχεξία τήν Ἐκκλησία καί τό λαό της σέ παρακμή καί σέ μιζέρια.
Κατά συνέπειαν, εἶναι λίαν ζωτικό καί σημαντικό οἱ Πατέρες καί Μητέρες σέ ὅλα τά Μοναστήρια, μικρά καί μεγάλα καί τίς Ἐνορίες νά μελετοῦν, νά γράφουν καί νά νουθετοῦν. Νά κατευθύνουν. Νά παρουσιάζουν καθοδηγητικό, ἀλλά καί ἐλεγκτικό λόγο. Γραπτό, προφορικό καί ἐρτζιανό ἐπάνω στά καυτά Ἐκκλησιαστικά καί στά πυρίκαυστα Ἐθνικά θέματα.
«Κρατῶ μία τορπίλη τσέπης», ἐφώναζε κάποτε μέ νόημα ὁ Ἱεροκήρυξ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἀναφερόμενος στό μικρό περιοδικό «Σπίθα».
Ἡ «Ἐνοριακή Εὐλογία», μέ συνείδησι τοῦ καθήκοντος τῆς διακονίας τοῦ λόγου ἀσκεῖ αὐτό τό χρέος καί τήν τακτική μέ πολλή ἐπιτυχία.
Φθάνοντας στά διακόσια τεύχη, ὀφείλουμε κατά χρέος νά τῆς εὐχηθοῦμε νά τά «χιλιάση» ἐργαζομένη στίς αὐλές τῆς Αἰωνιότητος, μέσα στήν Ἰερή Ὀλκάδα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Λάμπουσα ἀλήθεια, πού νά λάμπη καί νά «σφάζη»
Πολλά ΜΜΕ, ποτέ δέν λένε ψεύδη, σπάνια ὅμως λένε τήν ἀλήθεια. Μιά ἐφημερίδα ἡ μία τηλεόρασις μπορεῖ νά πῆ τήν ἀλήθεια, ἀλλά κατόπιν νά τήν θάψη κάτω ἀπό βουνά ψεμάτων, ὥστε νά εἶναι δύσκολο νά τήν ἀνακαλύψης καί νά τήν ἀντιληφθῆς.
Τό φῶς τῆς ἀληθείας, ὅσους δέν τούς φωτίζει, τούς τυφλώνει. Τούς ὑποχρεώνει νά τρέχουν νά κρυφτοῦν πίσω ἀπό τόν ἴσκιο της. Προφανῶς, ὁ καλός φοβᾶται τό ψεῦδος, ἀλλά ὁ κακός τήν ἀλήθεια. Ὁ καλός φοβᾶται τό ἄδικο, ἀλλά ὁ κακός τό δίκαιο.
Οἱ ἀληθεύοντες, κρατοῦμε ὡς πύρινη ρομφαία τήν ἀλήθεια, πού δέν ἀρκεῖ νά λάμπη, ἐπιβάλλεται καί νά «σφάζη».
Στά χέρια μας κρατοῦμε φῶς. Ὀφείλουμε νά τό ἀφήνουμε νά λάμπη. Σαλπίζουμε καί καλοῦμε στά ὅπλα. Ὑψώνουμε λάβαρα, ἐνῷ παραδίδονται Ἱερά Κάστρα. Ἀναδαυλίζουμε τή φωτιά στόν ψυχρό κόσμο. Κτυπᾶμε μέ τό σφυρί, καί συνεχίζουμε. Χρησιμοποιοῦμε τό μαχαίρι τοῦ Πνεύματος. Κρατοῦμε Ἄρτο γιά τόν πεινασμένο κόσμο. Ἀντλοῦμε ὕδωρ γιά τόν στεγνό κόσμο.
Ἡ ἀλήθεια ἔχει ἐσωτερική δύναμι καί πάντοτε ἐπιβάλλεται. «...ἁπλοῦς ὁ μῦθος τῆς ἀληθείας ἔφυ...». (Εὐριπίδης, Φοίνισσαι). (Τοὐτέστιν, ἡ ἀλήθεια λέγεται μέ ἁπλᾶ λόγια). Ἡ ἀλήθεια εἶναι τό ὀξυγόνο πού ἀναπνέουμε ἐλεύθερα, χωρίς νά μᾶς πνίγουν οἱ ρύποι της κάθε εἴδους ἀπάτης. Εἶναι ὁ ἥλιος πού μᾶς φωτίζει καί μᾶς θερμαίνει. Εἶναι ἡ γαληνεμένη θάλασσα μέσα στίς τρικυμίες τῆς ἀπάτης. Ὑφίσταται στά φυλλοκάρδια μας πραγματικά ὡς «ἡ τάξις μέσα στήν ἀγάπη. (Ἱερός Αὐγουστῖνος).
Ὁ μή μετέχων στήν ἀρετή δέν μετέχει τῆς λογικῆς
Ὁ ἄνθρωπος πού δέν μετέχει τοῦ “Ἀγαθοῦ”, δέν μετέχει τῆς λογικῆς, διότι ἡ λογική ἀποτελεῖ μέρος τοῦ “Ἀγαθοῦ”. Ἑπομένως καί ὁ Διάβολος δέν μετέχει τῆς λογικῆς, τοῦ ὀρθοῦ λόγου. Δέν ἐνεργεῖ λογικά. Ἀλλά, παράλογα, καταστροφικά καί αὐτοκαταστροφικά.
«Ἡ λογική κυριαρχεῖ ἀπό τό ἕνα ἄκρο ἕως τό ἄλλο ἄκρο τοῦ σύμπαντος» (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς). Καί ἐμεῖς οἱ κατ’ «εἰκόνα» πλασθέντες, ὀφείλουμε, νά γνωρίζουμε τούς δρόμους καί τούς νόμους τῆς ἀδηρίτου λογικῆς. Νά κινούμεθα μακρυά ἀπό τήν ἁμαρτία, πού εἶναι σκότος, καί σκοτώνει τήν ἀκραιφνή λογική. Ὅπως τά σύννεφα σκοτίζουν τόν ἥλιο, ἔτσι καί τά πάθη ἁμαυρώνουν τή λογική. Τά ὅποια πάθη δημιουργοῦν τή δική τους «λογική». Τήν «παράλογη λογική». Τήν «δαιμονιώδη», τήν «κτηνώδη», τήν «θηριώδη». Μόνον ἡ Ὀρθόδοξος καί Πατερική Χριστιανική Ἀρετή δημιουργεῖ τήν ὑπέρλογη λογική τοῦ Οὐρανοῦ.
Στό μυαλό βρίσκεται ὁ στόχος τοῦ νοῦ
Στήν ἐποχή μας, ἐνῷ ὑπάρχουν περισσότερα διπλώματα, καί περισσότερες γνώσεις, ἡ κοινή λογική εἶναι δυσεύρετη, ὅπως λιγότερη εἶναι καί ἡ κρίσις. Ἡ Εὐαγγελική λογική, μᾶς χρησιμεύει στό νά μή χανώμαστε μέσα στήν ὀμίχλη τῆς κοσμικότητος. Ὅλες οἱ σκέψεις μας, προτάσεις καί συλλογισμοί πρέπει νά διέπωνται ἀπό τήν λογική τῆς ἀληθοῦς ἀληθείας.
Μέ τήν Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος, στό μυαλό βρίσκεται ὁ στόχος τοῦ νοῦ μας. Ἀενάως μέ πολύ πόθο ἄς τρεφώμεθα καί ἄς ἀναπτυσσώμεθα:
«... ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τό λογικόν ἄδολον γάλα ἐπιποθήσατε͵ ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν...» (Α΄ Πετρ. Ββ΄ 2). (Ἤτοι, σάν νεογέννητα βρέφη μέ πόθο πολύ ἐπιθυμήσατε τό γνήσιο καί ἀνόθευτο πνευματικό γάλα τῆς θείας διδασκαλίας γιά νά μεγαλώσετε μέ αὐτό καί νά καταλήξετε εἰς τήν σωτηρίαν, ...)
Ἰδού, εἴθε ἀπό κάθε σελίδα τοῦ Περιοδικοῦ «Ἐνοριακή Εὐλογία», νά ἐκπηγάζη «ὕδωρ ζείδωρον», «ἀείζωον πῦρ» καί «ἀείφωτος ζωή»...
Ἐσαεί νά ἐκτοξεύωνται «Κεραυνο-Κτυπήματα» καί «Ἀστραπές Ἀληθείας»!
Ἀρχιμ. Ἱερόθεος Ἀργύρης
Ἱεροκῆρυξ.
Κιβωτός Ὀρθοδόξου λόγου
Ἡ κοινωνία μαστίζεται τά τελευταῖα χρόνια ἀπό ἔλλειψη πνευματικῶν ἀνθρώπων.
Ἡ Ἐνοριακή Eὐλογία ἀποτελεῖ Κιβωτό Ὀρθοδόξου λόγου. Ἀντίσταση σέ μιά κοινωνία ἀνθρώπων πού μεταλλάσσεται πρός τό χειρότερο. Ἡ παρουσία τῶν τευχῶν τῆς Ἐνοριακῆς Eὐλογίας στήν βιβλιοθήκη μου ἀποτελεῖ κόσμημα πού μοῦ δίνει τήν δυνατότητα –ἀκόμα καί μέ τυχαία σειρά– νά διαβάζω καί νά ἀνακαλῶ πληροφορίες, πού μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου εἶχα ξεχάσει.
Μακάρι κάθε ἐνορία τῆς Ἑλλάδας μας νά εἶχε τήν Ἐνοριακή της Eὐλογία.
Ἴσως τότε οἱ νέοι μας δέν θά εἶχαν μεταλλαχθεῖ σέ κάτι τόσο ἄσχημο, τόσο ἀπάνθρωπο, κάτι τόσο οὐδέτερο.
Πολλές φορές ἤθελα νά γράψω κάτι, ἡ συνείδηση μου, ὅμως, τό ἀπαγόρευε, καθώς αἰσθανόμουν ἀνάξιος ἔναντι τῶν συγγραφέων καί τῶν κειμένων τους.
Εὔχομαι πολλά τά τεύχη, πολλές οἱ κατηχήσεις-καθοδηγήσεις, πού ἔχουμε πολλή ἀνάγκη, καί ὑγεία σέ ὅλους, πού συμμετέχουν σέ αὐτό τό θεάρεστο ἔργο.
Κάλαμος Ἀττικῆς Ἀθανάσιος Π. Ἀντωνίου
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 201
Μάϊος 2019