ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Νά ἀκούσουμε ὅλοι τή φωνή τοῦ μακαριστοῦ

π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ:

Η  ΕΥΘΥΝΗ  ΤΩΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ  ΤΗΣ  ΑΜΕΡΙΚΗΣ!

Δέν εἶναι ἀρκετό νά ἀποκαλοῦμε τούς ἑαυτούς μας

Ὀρθο­δόξους Χριστιανούς, ἀλλά πρέπει νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι….  

Περιγράφετε τούς ἑαυτούς σας ὡς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς. Αὐτός τώρα εἶναι ἕνας τρομερός ἰσχυρισμός. Εἶναι μιά πολύ ἰσχυρή δήλωση. Διότι, ὅταν καλοῦμε τούς ἑαυτούς μας Ὀρθοδόξους, ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἀνήκουμε στήν ἀληθινή Ἐκκλησία, τή μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία, ὅτι διατηροῦμε τήν ἀληθινή Πίστη, ὅτι βαδίζουμε τήν ἀληθινή ὁδό τῆς ζωῆς.

Σέ αὐτή τή δήλωση ὑπονοεῖται ἕνας διαχωρισμός. Διότι δεχόμαστε ὅτι μόνο ἐμεῖς ἔχουμε τό ἀληθινό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, ὅτι μόνο ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἀληθινοί καί ἐξουσιοδοτημένοι ἀντιπρόσωποι Αὐτοῦ στή γῆ, Αὐτοῦ ὡς Διδασκάλου καί ὡς Κυρίου καί ὡς Δεσπότου. Αὐτή εἶναι ἡ μοναδική σημασία πού μπορεῖ νά ἀποδοθεῖ σέ αὐτή τή διαβεβαίωση….

Εἶναι ἕνα βαρύ προνόμιο τό νά ἀνήκει κανείς στήν ἀληθινή Ἐκκλησία καί πιστεύω ὅτι πράγματι ἀνήκουμε σέ αὐτήν. Ὅμως, αὐτό συνεπάγεται ἀκριβῶς τό ὅτι ἔχουμε μιά πολύ βαρεία εὐθύνη. Δέν εἶναι ἀρκετό νά ἀποκαλοῦμε τούς ἑαυτούς μας Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἀλλά πρέπει νά εἴμαστε Ὀρθόδοξοι….

Τώρα, ἄς εἴμαστε εἰλικρινεῖς καί ἀνοιχτοί. Ἔχετε στά ἀλήθεια ἐκπληρώσει τήν ὑποχρέωσή σας; Τήν πνευματική ὑποχρέωσή σας στό Ἀμερικανικό σπίτι σας καί ἔθνος; Ἔχετε φέρει ὅλους τούς θησαυρούς σας, ὅλους τούς θησαυρούς πού ἔχετε κληρονομήσει ἀπό τούς προπάτορες καί προγόνους σας στόν κοινό θησαυρό τοῦ Ἀμερικανικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς Ἀμερικανικῆς ζωῆς καί τῆς Ἀμερικανικῆς Κοινοπολιτείας;…Μήπως ἔχετε κρατήσει τούς θησαυρούς σας ἀποκλειστικά γιά τούς ἑαυτούς σας;…

Κάποιες σκέψεις περί «Θεοκρατίας» 

Πρόσφατα δηµοσιεύθηκε στόν Νοµικό Τύπο καί συγκεκριµένα στό περιοδικό Ἐπιθεώρηση Δηµοσίου καί Διοικητικοῦ Δικαίου (τεῦχος 1/2019) ἕνα ἐπίκαιρο, πρωτότυπο καί ἀξιοπρόσεκτο ἄρθρο πού ὑπογράφεται ἀπό τόν Δρ. Συνταγµατικοῦ Δικαίου Γεώργιο Κριππᾶ καί φέρει τόν τίτλο «Οἱ πολύ αὐστηρές προϋποθέσεις πού τίθενται γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος καί ἡ ἀπόλυτη ἀπαγόρευση ἀναθεωρήσεως τοῦ ἄρθρου 3».

Πρόκειται γιά ἕνα ἄρθρο σύντοµο, ἀλλά, ὅπως ἐµεῖς τοὐλάχιστον ἐκτιµοῦµε, ἡ συντοµία του εἶναι ἀντιστρόφως ἀνάλογη µέ τήν ἰδιαίτερη σηµασία του. Γιά τόν λόγο αὐτό καί µέ δεδοµένο ὅτι δηµοσιεύθηκε σέ περιοδικό, πού ἀπευθύνεται σέ εἰδικό κοινό, χωρίς νά λάβει περαιτέρῳ δηµοσιότητα, τοὐλάχιστον σέ «ἐκκλησιαστικά» ἔντυπα, ὅπως ἴσως εὔλογα θά προσδοκοῦσε κανείς, κρίνουµε σκόπιµο νά ἐπισηµάνουµε τήν ὕπαρξή του καί, ἀκόµη, νά παρουσιάσουµε µέ συντοµία τό περιεχόµενό του.

Ἤδη ἀπό τόν τίτλο του, τό ἄρθρο προδιαθέτει τόν ἀναγνώστη του γιά τόν ρηξικέλευθο χαρακτῆρα του. Διότι, ἀντίθετα µέ αὐτό πού θεωρεῖται ὡς αὐτονόητο καί ἔχει τεθεῖ ὡς κοινή βάση τοῦ σχετικοῦ δηµοσίου διαλόγου µεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας γιά τήν ἐπικείµενη Ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος,  ὁ συγγραφέας δηλώνει, ἤδη µέ τήν τιτλοδότηση τοῦ ἄρθρου του, ὅτι τό ἄρθρο 3 –αὐτό, δηλαδή, πού ρυθµίζει τίς σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας καί τό ὁποῖο ἀρχικά ἦταν τό ἄρθρο 1, ἀναριθµηθέν ἀργότερα σέ 3ο ἀπαγορεύεται ἀπολύτως, ἤτοι δέν ἐπιτρέπεται σέ καµία περίπτωση, νά ἀναθεωρηθεῖ!

Μεθέορτοι στοχασμοί

Τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ  ἡ ἑόρτιος αὐλαία

Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ᾽ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον, ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του. (Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης)

Πέρασε πιὰ ἡ Μεγαλοβδομάδα, ἡ Ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ ἡ χαρμόσυνη Διακαινήσιμος ἑβδομάδα κι ὅλοι, μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ,  ξεκινήσαμε γιὰ τὰ ἴδια, γιὰ τὴν στεγνὴ καθημερινότητα, περιμένοντας καὶ πάλι μιὰν ἄλλη εὐκαιρία. Εὐκαιρία γιορταστική, χαρμόσυνη, φωτεινή, ὥστε νὰ συν­έλ­θουμε καὶ νὰ χαροῦμε πάλι. Ὅπως τὶς μέρες ποὺ πέρασαν. Καὶ τὸ ἐρώτημα, ποὺ τίθεται τώρα πιά, εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἀλήθεια, ἡ Ἐκκλησία σὲ ὅλη αὐτὴν τὴν ἑόρτιο, χαλαρωτική, χαρμόσυνη καὶ εὐλογημένη παρένθεση στὴ ζωή μας, ποῦ βρίσκεται καὶ γιατί; Διότι ὀρθολογικὰ νὰ πάρουμε τὰ πράγματα, διαπιστώνουμε πώς, χάριν τῶν ἐκκλησιαστικῶν αὐτῶν γιορτῶν, ἀπολαύσαμε τὶς διακοπές μας, τὴ φυγή μας ἀπὸ τὸ ἄγχος, ποὺ ζοῦμε κάθε μέρα, ἀλλὰ καὶ τὴ λυτρωτική μας ἐπίσκεψη στὰ πάτρια. Ὅπου οἱ πλείονες, δηλαδή, τῶν Ἑλλήνων καταφεύγουν νὰ γιορτάσουν τὸ Πάσχα. Κι ὄχι γιατὶ εἶναι τοῦ συρμοῦ αὐτὴ ἡ συνήθεια, μὰ γιατὶ ἔτσι τὸ ζήσανε γενιὲς γενεῶν, ἑκατοντάδες χιλιάδων νεοελλήνων, ὥστε ὁ λόγος τοῦ ποιητῆ νὰ ἔχει θεμέλιο: