Τά «στοιχεῖα τοῦ Κόσμου», οἱ Πολιτικοί, εἰσέβαλαν στήν Περιοχή τοῦ Θεοῦ καί οἱ Χριστιανοί βρεθήκαμε ἀστοιχείωτοι!
Tό ἄρθρο αὐτό, πρίν ἀπό 200 χρόνια, θά φάνταζε σάν προσπάθεια ἀποδείξεως τοῦ αὐταποδείκτου, ἀφοῦ θά ἦταν σάν νά ἔγραφε κάποιος ἕνα ἄρθρο μέ θέμα «τό ἁλάτι εἶναι πρᾶγμα ἁλμυρό»!
Ἀντιθέτως, ὅμως, στίς μέρες μας, ὁ τίτλος του φαντάζει σάν παραδοξολόγημα, γιατί ἔχουν συσσωρευθεῖ παραχαράξεις, διαστρεβλώσεις καί Προτεσταντικές πρακτικές, πού ἀνοήτως βιώθηκαν ὡς ...περιφρούρηση τῆς ἱερότητος τῆς Ἐκκλησίας(!), ἐνῶ οὐσιαστικά ὑπέσκαψαν τήν ἀποστολή Της, περιώρισαν τίς περιοχές δράσεώς Της, μέ τελικό ἀποτέλεσμα νά φθάση ἡ Ἐκκλησία μας στό σημεῖο νά αὐτοεξαιρεθῆ ἀπό τήν δημόσια ζωή τοῦ Τόπου μας καί νά παραιτηθῆ ἀπό τήν εὐθύνη της γιά τήν ἀνάδειξη Ἡγετῶν. Ὡστόσο, ἡ ἔλλειψη ἡγετῶν ζημιώνει καί τήν Ἱερωσύνη καί τό Κράτος.
Ἔχω γίνει κουραστικός –χωρίς, ὅμως, ἀκόμη ἱκανοποιητικό ἀποτέλεσμα– νά σαλπίζω ἀπό τό 2005 ὅτι ὅλοι οἱ Κληρικοί πρέπει νά συσπειρώσουμε τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς μας καί νά τούς διδάξουμε ὅτι ἡ Πολιτική, ὄχι μόνο δέν εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τόν χριστιανό, ἀλλά εἶναι καί χρέος τῶν πιστῶν νά τροφοδοτοῦν τήν Πολιτεία, μέσῳ τοῦ Κοινοβουλίου, μέ βαθειά θρησκευομένους Πολιτικούς Ἡγέτες, ὅπως πρέπει νά φροντίζουν καί γιά τήν χειροτονία πιστῶν Κληρικῶν! Καί αὐτό, γιατί ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ, καθημερινή-πολιτική καί Λειτουργική πρέπει νά ἀπορρέῃ ἀπό τά Δόγματα τῆς Πίστεώς μας, τά ὁποῖα καθορίζουν καί διασαφηνίζουν τήν πνευματική Ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἡ Ἰατρική δογματίζει γιά τή σωματική μας ὑγεία. Νοεῖται ἰατρική τοῦ σώματος διχασμένη σέ ἰατρική ὑγεία καί πολιτική ὑγεία;Ὄχι, βέβαια! Πῶς, λοιπόν, μποροῦμε νά διχοτομήσουμε τήν πνευματική μας ὑγεία σέ πολιτική καί θρησκευτική;
Αὐτό ἔζησαν οἱ Πατέρες μας. Γι’αὐτό καί «ὁ Ἰουστινιανός τροχοδρόμησε διά τῆς Θεολογίας ὅλη τήν ἱστορική πορεία τῆς Ρωμαιοσύνης, ὁλοκληρώνοντας καί ρυθμίζοντας κάθε λεπτομέρεια τοῦ ἔργου, πού πρῶτος ἐνσάρκωσε ὁ Μέγας ἅγιος Κωνσταντῖνος. Ἔτσι ἐξηγεῖται καί τό γιατί, μετά ἀπό λίγους αἰῶνες, ὁ Μέγας Φώτιος, καταρτίζοντας τό πνευματικό του παιδί, τόν Βούλγαρον Βόριν, πού ἐβάπτισε καί ὀνόμασε Μιχαήλ, τόν γενόμενον Βασιλέα τῆς Βουλγαρίας, πρό πάσης ἄλλης συμβουλῆς γιά τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας του, τοῦ παρέθεσε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τά Δόγματα καί τούς Ἱερούς Κανόνες, αὐτά, δηλαδή, πού πρέπει νά ἀποτελοῦν τόν κορμό καί τήν σπονδυλική στήλη τῆς διακυβερνήσεως κάθε εὐνομουμένου Κράτους»1.
Εἶναι, λοιπόν, χρέος ὅλων τῶν χριστιανῶν νά ἀγωνιζόμεθα νά ἰσχύη στή γῆ ὅ,τι ἰσχύει στόν Οὐρανό, ἄλλως ἡ Προσευχή, πού μᾶς παρέδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μας, δέν θά εἶχε πιά κανένα νόημα στήν ἐποχή μας. Προσευχόμεθα νά γίνη τό Θέλημά Του, «ὡς ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Πῶς, ὅμως, αὐτό θά γίνη χωρίς ἀνθρώπους πού θά ζοῦν καί θά διδάσκουν τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ; Καί πῶς αὐτή ἡ διδασκαλία θά ἔχη διάδοση καί ἀποτελέσματα, ὅταν «ἐν κυμβάλοις ἀλλαλαγμοῦ» ἐπιβάλλεται στόν λαό μας ἀπό τήν Πολιτεία, μέ τά κραυγαλέα Μέσα της, τό ψέμα, ἡ διαστροφή, ἡ ἀθεῒα καί ὁ ἀμοραλισμός;
Ἡ γνωστή “φιλολογία” τῶν «διακριτῶν ρόλων»!
Τό “ὡραῖο” τῆς ὑποθέσεως εἶναι πώς ὁ ἐμπαιγμός τῶν πιστῶν τῆς Πατρίδος μας ἀπό τούς Πολιτικούς γίνεται καθημερινά καί μέ πιό “ἐξευγενισμένο” τρόπο, ὥστε νά μή γίνεται ἀντιληπτός ἀπό τούς πολλούς. Ἕνας ἀπό αὐτούς τούς τρόπους εἶναι καί ἡ γνωστή “φιλολογία” τῶν διακριτῶν ρόλων, σάν νά διεκδικοῦσε ποτέ ἡ Ἱερωσύνη νά ἀναλάβῃ πολιτειακά ἀξιώματα. Αὐτό τό ξεκαθάρισαν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι: «Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις» (Πράξ. 6,2).
Συνεπῶς, δέν κινδυνεύουν οἱ πολιτικοί νά μή τούς πάρουμε τούς ρόλους τους καί γίνουμε ἐμεῖς οἱ Κληρικοί Κυβέρνηση καί βουλευτές ἀντί ἐκείνων, οὔτε ἐκεῖνοι πιστεύουν ὅτι κινδυνεύουν ἀπό αὐτό. Γνωρίζουν, ὅμως, κάτι ἄλλο: Γνωρίζουν ὅτι οἱ Κληρικοί ἐπηρεάζουν τούς πιστούς, ὅτι τούς ἐμπιστεύονται σάν Πνευματικούς τους Πατέρες καί τούς ἀνοίγουν τήν καρδιά τους καί δέχονται τά λόγια τους καί τήν καθοδήγηση τους. Αὐτό φοβοῦνται. Τά λόγια καί τούς λόγους τῶν Κληρικῶν! Δέν τολμοῦν, ὅμως, νά μιλήσουν περί διακριτῶν λόγων, γιατί κάτι τέτοιο θά ἦταν ἀπολυταρχική λογοκρισία. Ἔτσι, “βαπτίζοντας” τούς λόγους, ρόλους, κρύβουν τόν ἀπολυταρχισμό τους καί φιμώνουν τήν Ἱερωσύνη, κάνοντας τούς Κληρικούς νά «τρέμουν καί τόν ἴσκιο τους», μέ τήν σύμπραξη, δυστυχῶς, καί κάποιων Ἱερέων καί Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι αἰσθάνονται περισσότερη συγγένεια μέ φαύλους πολιτικούς, παρά μέ τόν πιστό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ λαό μας!
Ἀλλά νά εἰποῦμε τά πράγματα καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, γιατί «ἀντί νά τρίζῃ ἡ ἅμαξα, τρίζει ὁ ἁμαξηλάτης». Ἀντί νά διαμαρτύονται οἱ Κληρικοί μας, διαμαρτύρονται οἱ Πολιτικοί! «Μὲ τὸ νεώτερο “εὐφυολόγηµα” τῶν «διακριτῶν ρόλων» µεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ τοῦ φορέα τῆς Παγκοσµιοποίησης, ποὺ εἶναι ἡ Πολιτεία, κρύβεται µὲ πολλὴ τέχνη καὶ µαεστρία ἡ ἀδιάκριτη ἐφόρµηση τῶν στοιχείων τοῦ κόσµου στὴν περιοχὴ τοῦ Θεοῦ!
Τὶ, ἄραγε, σηµαίνει «διακριτοὶ ρόλοι», ὅταν, ὅπως ἐξελίχθηκαν τὰ πράγµατα, κυριαχικὸς εἶναι πλέον ὁ ρόλος τῆς Πολιτείας καὶ ὄχι ὅπως ὥρισε ὁ «ἐν βασιλεῦσι Ἀπόστολος» Μ. Κωνσταντῖνος, ὅτι ἡ Ἐκκλησία µέσα στὸ κράτος ὡς ψυχὴ καὶ ἡ Πολιτεία ὡς τὸ σῶµα πρέπει ἡ µὲν νὰ µεριµνᾶ περὶ τῶν ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀναγκῶν, ἡ δὲ Πολιτεία νὰ µεριµνᾶ γιὰ τὶς βιοτικὲς ἀνάγκες του;
Εἶναι διακριτοὶ οἱ ρόλοι ὅταν ἡ Πολιτεία µὲ τὸ ἐπιχείρηµα ὅτι οἱ ὑπήκοοι τῆς πατρίδος µας δὲν εἶναι ὅλοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, προγραµµατίζει τὸ ἐκπαιδευτικὸ καὶ πολιτιστικὸ σύστηµα τῆς χώρας µας σὰν νὰ εἴµαστε ὅλοι ἀλλόθρησκοι ἤ ἄθρησκοι καὶ ἐξισώνει τὴ µειοψηφία µὲ τὴν πλειοψηφία;
Εἶναι διακριτοὶ οἱ ρόλοι ὅταν ἡ Πολιτεία νοµοθετεῖ πλειστάκις σαφῶς ἀντίθετα µὲ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὅταν οἱ λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν τὴν Ἀλήθεια στὸ λαὸ κατηγοροῦνται ὅτι πολιτικολογοῦν καὶ ἀντιπολιτεύονται;
Εἶναι διακριτοὶ οἱ ρόλοι ὅταν ἡ Πολιτεία ἀποφαίνεται καὶ µάλιστα µὲ ἀπόλυτο τρόπο σὲ πνευµατικὰ θέµατα, σὰν νὰ τὴν ψήφισαν οἱ ἄνθρωποι ὡς ὁδηγὸ τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς τους καὶ ὄχι µόνο καὶ µόνο γιὰ νὰ τοὺς λύση τὰ βιοτικὰ προβλήµατα, τὰ ὁποῖα σὲ µεγάλο βαθµὸ τὰ ἀφήνει ἄλυτα, γιὰ νὰ µὴν εἰποῦµε ὅτι πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ προξενεῖ ἐκείνη;
Ὡς πρὸς τὴν ἀλλοπρόσαλη σύνθεση τοῦ πληθυσµοῦ τῆς πατρίδος µας, ποὺ τὴν τελευταία εἰκοσιπενταετία ἔχει ξεφύγει ἀπὸ κάθε ἔλεγχο, δὲν ἔχει µερίδιο ἡ Πολιτεία;
Κανεὶς ποτὲ δὲν µᾶς ἐξήγησε τὸ πῶς µιὰ χώρα µέσα σὲ 186 χρόνια ἀπό τὸν αὐτοπροσδιορισµό της στὸ Σύνταγµά της µὲ τὴν παραδοχὴ καὶ ὁµολογία της ὅτι µόνο «πάντες οἱ πιστεύοντες εἰς Χριστὸν εἰσίν Ἕλληνες», χωρὶς κανεὶς τότε νὰ διαµαρτυρηθῆ -ἄρα δὲν ὑπῆρχε- ἔφθασε στὸ σηµεῖο νὰ ἐκτρέφη καὶ νὰ µοσχοπληρώνη νεογενίτσαρους γιὰ νὰ ἐξοβελίσουν τὴν πίστη στὸν Χριστό, νὰ πείσουν τοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι µῦθος πώς ἡ Ἐκκλησία βοήθησε καὶ στήριξε ἀποφασιστικὰ τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὴν Τουρκοκρατία καὶ νὰ παραχαράξουν τὴν ἱστορικὴ πραγµατικότητα µέχρι σηµείου ἀρνήσεως καὶ αὐτῆς τῆς ὑπάρξεως τῶν Κρυφῶν Σχολειῶν!
Δὲν ἔφθασε, ἄραγε, ἡ χώρα µας σ’ αὐτὸ τὸ σηµεῖο µετὰ ἀπὸ µακροχρόνια ἀνελέητη προπαγάνδα καὶ µεθοδευµένη Πολιτειακὴ συµπεριφορά;»2
Ἡ Ἐπιστολή μου πρός τούς Ποιμένες τῆς Πατρίδος μας
Δέν ἔπρεπε νά χρειάζονται τόσα πολλά λόγια γιά ἀπόδειξη τοῦ αὐτονοήτου, ἀλλά, ὅπως προείπαμε, ἔχουν πέσει τόννοι πολιτικῶν σκουπιδιῶν ἐπάνω στό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα», τό ἔθαψαν, καί ἀπαιτοῦνται πολλοί λόγοι καί κόποι γιά τήν ἐκταφή του.
Γι’ αὐτό θά θυμίσω στούς ἀγαπητούς μου συμπρεσβυτέρους κάποια ἀποσπάσματα τῆς ἐπιστολῆς πού τούς ἔστειλα (ξεχωριστά στόν καθένα μέ 8000 ἐπιστολές μου[!]) τό ἔτος 2009, πρός ἐνημέρωση καί προβληματισμό, ἀλλά ἔλαβα μόνο 15 ἀπαντήσεις!
Τότε, ρωτῶντας τούς Κληρικούς μας, δέν ἔλαβα ἀπάντηση. Ἐλπίζω, ὅμως, νά λάβω τώρα, γιατί μετά ἀπό τόσα χρόνια, μέ τά ὅσα ἀπίστευτα εἶδαν, πρέπει νά ἄλλαξαν γνώμη.
Μαζί μέ τούς Κληρικούς μας, παρακαλῶ νά τά προσέξῃ αὐτά καί ὁ πιστός λαός μας καί, ἄν σφάλλομαι, εὐχαρίστως νά δεχθῶ αὐτά πού θά μοῦ ὑποδείξετε.
Ὑπενθυμίζω τά ἐρωτήματα, πού εἶχα θέσει:
«...Ἐρώτηµα πρῶτον:
Πιστεύουµε ὅτι ἡ Πολιτική, ὅπως ἔχει ἐξελιχθεῖ σήµερα, µέ τήν ἐπί 24ώρου βάσεως χειραγώγηση τοῦ λαοῦ µας, ἔχει τόν κυριαρχικό λόγο στή διαµόρφωση τοῦ ἤθους, τῶν πιστευµάτων καί τῆς βιοτῆς τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας µέ τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνηµερώσεως (Μ.Μ.Ε.=γράφε Μέσα Μαζικῆς Ἐξαγριώσεως καί Ἐξαθλιώσεως!), τῆς Τηλεοπτικῆς, Ἠλεκτρονικῆς καί Ἐντύπου Ἐπικοινωνίας πού διαφεντεύει ἀπόλυτα;
Δέν πιστεύω νά διαφωνῆ κανείς µέ αὐτό, ἀφοῦ ἡ καθηµερινή πραγµατικότητα τό ἐπιβεβαιώνει καί, µάλιστα, µέ τρόπο πού κατ’ ἄνθρωπον µᾶς ἀπελπίζει…
Ἐρώτηµα δεύτερον:
Ἀφοῦ συµφωνοῦµε, λοιπόν, ὅτι ἡ Πολιτική ἐπηρεάζει τόσο βαθειά τήν ψυχή τοῦ λαοῦ µας, πῶς µποροῦµε νά νοιώθουµε τόσο «χαλαροί» (γράφε, σχεδόν ἀδιάφοροι!) µπροστά στίς ἐκλογές καί νά τίς ἀντιµετωπίζουµε σάν ἕνα γεγονός πού ἔχει ἐλάχιστη σηµασία γιά τή ζωή µας;
Ἐρώτηµα τρίτον:
Πῶς δέν αἰσθανόµαστε τήν τεράστια πνευµατική µας εὐθύνη γιά τήν ἐκλογή τῶν πολιτικῶν Συνδυασµῶν ἀφοῦ ἔχουµε τό δικαίωµα νά ψηφίζουµε καί δέν εἴµαστε ἁπλοί ἀποδέκτες ἀρχόντων πού µᾶς ἐπιβάλλονται;
Ἐρώτηµα τέταρτον:
Γιατί δέν µποροῦµε νά ξεκολλήσουµε τό µυαλό µας ἀλλά εἶναι γαντζωµένο στήν ἐποχή πού δέν ὑπῆρχαν ἐκλογές καί οἱ χριστιανοί ἀναγκάζονταν νά ὑποµείνουν τά µαρτύρια ἀπό τούς ἀντιχρίστους ἄρχοντες-τυράννους; Εἶναι δυνατόν, τόν 21ον αἰῶνα, νά ὑποστηρίζουν νουνεχεῖς ἄνθρωποι ὅτι θά πρέπη νά προσευχόµεθα καί νά ὑποµένουµε τούς ἀντιχρίστους ἄρχοντες, ἐνῶ αὐτοί δέν µᾶς ἐπιβάλλονται διά τῆς βίας ἀλλά τούς ψηφίζουµε µέ τή θέλησή µας; Εἶναι δυνατόν νά ἀποκαλοῦµε σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ τούς Πολιτικούς καί ὄχι τούς ἑαυτούς µας πού τούς ἐκλέγουµε;
Ἐρώτηµα πέµπτον:
Γιατί θεωροῦµε χριστιανικό τό νά διαιωνίζουµε τή σύγχυση ἀντί νά χρησιµοποιοῦµε τήν «µάχαιραν», πού µᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός γιά νά ξεχωρίζουµε τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέµα; Δέν εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐµεῖς ἐκλέγουµε τούς Πολιτικούς καί ἄρα εἴµαστε ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιά ὅ,τι αὐτοί πράττουν; Καί δέν εἶναι ψέµα, ὅτι οἱ χριστιανοί εἴµαστε ἀνεύθυνοι γιατί δέν πρέπει νά ἀσχολούµεθα µέ τήν Πολιτική;
Ἐρώτηµα ἕκτον:
Δέν εἶναι ἆραγε πλάνη καί µωρία τό νά µήν ἀντιλαµβάνεται ὁ χριστιανός τήν πνευµατική κοσµοχαλασιά πού γίνεται στήν Ὀρθόδοξη Χώρα µας ἀπό τούς ἀντιθέους Πολιτικούς ἀλλά νά περιορίζεται µόνο στήν προσευχή, ἀφήνοντας τόν Θεό µας νά διορθώση µόνος Του τά Πολιτικά µας πράγµατα, δηλαδή νά τρέξη ὁ Θεός στόν Ἄρειο Πάγο(!), νά συστήση Πολιτική Παράταξη, νά βρῆ ὑποψηφίους καί νά κατέλθη στίς ἐκλογές;
Ἤ, µήπως, εἶναι πιό πνευµατικά διακριτικό τό νά περιµένουµε οἱ χριστιανοί, πότε θά ἐπανέλθη ἡ ἐποχή τῆς µονοκρατορίας γιά νά καταργηθοῦν οἱ ἐκλογές σάν µέσον ἀναδείξεως κυβερνήσεων καί νά µᾶς στείλη ὁ Θεός ἀπ’ εὐθείας ἀπό τόν …Οὐρανό(!) Κυβερνήτη ἅγιο γιά νά σώση τήν Ἑλλάδα καί τόν χριστιανισµό τοῦ λαοῦ της;
Δέν µᾶς ἔµεινε καθόλου κρίση γιά νά ἀναλογισθοῦµε, πώς ἄν ἐξακολουθήσουµε νά µένουµε ἀδρανεῖς καί ἄπρακτοι, µέ «σταυρωµένα χέρια», πάρα πολύ σύντοµα δέν θά ὑπάρχη πιά οὔτε ἡ Ἑλλάδα, πού γνωρίζαµε, οὔτε ἴχνος ἀπό τόν πιστό λαό της, καί αὐτό, µέ ἀποκλειστικά δική µας εὐθύνη;
Ἐρώτηµα ἕβδοµον:
Διακηρύσσουµε ὅτι εἴµαστε χριστιανοί καί, µάλιστα, τόσο προχωρηµένοι, πού θέλουµε νά ἐξιχνιάσουµε καί τήν «Ἀποκάλυψη» γιά νά πληροφορηθοῦµε τά ἔσχατα τῶν ἐσχάτων. Πῶς, λοιπόν, προχωρήσαµε τόσο στό «µεθαύριο» χωρίς νά προσέξουµε καί νά ἐπιµεληθοῦµε τό χρέος µας τοῦ σήµερα;
Πῶς ξεχάσαµε ὅτι µεταξύ τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ µας µεσολαβεῖ ἡ Ἀποκαθήλωση; Τήν Σταύρωση τήν ἔκαµαν οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἀνάσταση Αὐτός ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί Θεός µας, τήν Ἀποκαθήλωση, ὅµως τήν ἔκαµαν οἱ Φίλοι καί Μαθηταί τοῦ Χριστοῦ µας! Ἡ Ἀποκαθήλωση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Σταυρό Του εἶναι δικό µας ἔργο καί εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά ἀδιαφοροῦµε γι’ αὐτό καί νά ἀρκούµεθα στό νά ἀποδίδουµε εὐθῦνες στούς σταυρωτές Του!
Μετά τά ἐρωτήµατα, τί;
Πρέπει νά συνειδητοποιήσουµε, ἔστω καί αὐτή τήν ὕστατη ὥρα, ὅτι τό Ἔθνος µας βρίσκεται στόν σταυρό –πάσχοντας πνευµατικά, ψυχικά καί ὑλικά– ὄχι ἀπό ἀλλοεθνεῖς ἐξουσιαστές, ἀλλά ἀπό ἐµᾶς τούς ἴδιους πού ψηφίσαµε –δηλαδή ἐπιλέξαµε– τούς ἐπί 186 χρόνια σταυρωτές Πολιτικούς!
Αὐτή ἡ συνειδητοποίηση θά ἔχη, ὅµως, ἀποτελέσµατα;
Βεβαίως καί θά ἔχη. Ἄν καί ἡ ὥρα εἶναι περασµένη, ποτέ δέν εἶναι ἀργά, γιατί πιστεύουµε στόν Ἄχρονο Θεό µας, πού ἀξιοποιεῖ ἄµεσα τή µετάνοιά µας χωρίς νά ἐµποδίζεται ἀπό τή βραδύτητα πού τήν ἐκδηλώνουµε. Τοῦ ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσουµε ὅλοι µας ὅτι µᾶς χάρισε µιά Ἀναστηµένη ἀπό τόν Ὀθωµανικό ζυγό Ἑλλάδα καί ἐµεῖς, µέ τίς ἐπιλογές µας, τήν ξανασταυρώσαµε καί ἐξακολουθοῦµε νά ἐπευφηµοῦµε τούς σταυρωτές της!
Τότε πού σταυρώθηκε ὁ Χριστός, οἱ σταυρωτές Του καταισχύνθηκαν καί ἔχασαν τήν ἐξουσία τους, οἱ σταυρωτές, ὅµως, τῆς Πατρίδος µας ζοῦν καί βασιλεύουν καί κατακυριεύουν καί καταδυναστεύουν τόν λαό µας –µέ τίς δικές µας ψήφους(!)– ξερριζώνοντας µέ τόν πιό βίαιο καί ἀπάνθρωπο τρόπο τήν Πίστη του, τήν ψυχή του καί τήν ἀξιοπρέπεια τῆς καθηµερινῆς του ζωῆς!
Δέν ἔχουµε ἀκόµα ἀντιληφθεῖ τό τί ἐστί πολιτικό σύστηµα τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά βλέπουµε µόνο κάποιες ἀπό τίς ἐπιπτώσεις του. Δέν ἔχουµε ἀντιληφθεῖ οἱ Ἕλληνες ὅτι οἱ Πολιτικοί µας δολοφόνησαν τόν Καποδίστρια γιά νά φτιάξουν µέσω τῆς Μασωνίας ἕνα δικό τους Κράτος µέσα στήν Πατρίδα µας, µέ τό δικό τους προσωπικό, µέ τούς δικούς τους µισθοφόρους, πού τούς πληρώνουν ἀδρά ἀπό τόν Κρατικό µας Κορβανᾶ; Γι’ αὐτό φροντίζουν µέ ἐπιµέλεια νά τόν κρατᾶ πάντα ἕνας σύγχρονος Ἰούδας, πού δέν τόν µέλει γιά τόν λαό ἀλλά µόνο γιά τίς πλουσιοπάροχες ἀπολαβές τῶν µανδαρίνων πού θά τόν διατηροῦν στήν ἐξουσία.
Οἱ Πολιτικοί µας ἔχουν φτιάξει τό ἀπόρθητο Φρούριο τῆς Πολιτικῆς ζωῆς τοῦ Τόπου µας καί ἐλέγχουν ἀπόλυτα καί τίς παραµικρές εἰσόδους, ἀπό τίς ὁποῖες θά µποροῦσε κάποιος ἄλλος –πού δέν εἶναι δικός τους– νά εἰσέλθη στήν Πολιτική µας ζωή. Ἀποτελοῦν τή συνέχεια τῶν Κοτζαµπάσηδων –θά λέγαµε ὅτι εἶναι πιστά ἀντίγραφά τους– πού ἔπιναν τό αἷµα τοῦ λαοῦ µας στά δύσκολα χρόνια τῆς Τουρκικῆς Κατοχῆς, µέ τή συµµετοχή, δυστυχῶς, καί κάποιων Κληρικῶν µας, µικροσχήµων καί Μεγαλοσχήµων!
Τούς Κοτζαµπάσηδες, πρῶτα ἀπό τό κάθε τι, προσπάθησε ὁ Καποδίστριας νά ἐξαρθρώση, µετά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος µας, γνωρίζοντας τό παρασιτικό τους ἔργο καί τό ἀξεδίψαστο πάθος τους γιά τό κέρδος καί τήν ἐξουσία, ἀλλά δέν πρόλαβε γιατί τόν δολοφόνησαν!»
Τά παθήματά μας, θά μᾶς γίνουν μάθημα;
Τά θύμισα ὅλα αὐτά καί πάλι, γιατί ἡ ὥρα εἶναι ἤδη περασμένη. Μήν ξεχνᾶμε πώς «ἄν ἡ Παναγία µας δέν ἀρκέσθηκε νά ἱκετεύη τόν «Υἱόν καί Θεόν της» ἀλλά ἔγινε καί «Ὑπέρµαχος Στρατηγός» τοῦ Ἔθνους µας καί προασπιστής τῆς Πατρίδος µας, ὥστε αὐτή ἡ συγκεκριµένη Πατρίδα νά παραµείνη ὁ ἰδανικός τόπος γιά νά ζήση κανείς τήν πνευµατική ζωή, πόσῳ µᾶλλον ἐµεῖς οἱ Κληρικοί ἔχουµε χρέος –παράλληλα µέ τήν προσευχή µας– νά ἐργασθοῦµε δραστικά καί ἀποφασιστικά γιά νά ἀναχαιτίσουµε τήν πολιτική λαίλαπα τῆς Πατρίδος µας, κηρύσσοντας ἀπηνῆ διωγµό σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς πολιτικούς πού ἐκλέχθηκαν στό Κοινοβούλιο τίς τελευταῖες δεκαετίες καί ἀποδεκάτισαν κυριολεκτικά κάθε ἱερό καί ὅσιο τοῦ Γένους µας καί τοῦ λαοῦ µας;»3
Ὅλοι νά συνειδητοποιήσουμε, ἐπί τέλους, ὅτι ἡ Πολιτική εἶναι πνευματική ὑπόθεση, πού παραδόθηκε ἀπό τόν Θεό μας, τόν Μόνο Ἀληθινό Κυβερνήτη τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, κατεγράφη ὡς Δόγμα τῆς Πίστεώς μας «Ὡς ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί τῆς Γῆς» καί γι’αὐτό εἶναι μεγάλη κατάντια ἀλλά καί συμφορά νά τήν ἐμπιστευθοῦμε στούς Πολιτικούς!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Ὑποσημειώσεις
1. π. Β. Βολουδάκη, Εἰσοδεύοντας στό βιβλίο «Ἰουστινιανός ὁ Μέγας Αὐτοκράτωρ καί Ἅγιος», Ἀθῆναι 2019.
2. π. Β. Βολουδάκη, «Ἀπό τήν Θεοκρατία στήν Παγκοσμιοποίηση». Εἰσήγηση στό 3ο Ἱερατικό Συνέδριο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, 9 Μαῒου 2006, ἐπί μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. (Βλέπε π.Β.Ε.Β. «Ἡ Πολιτική εἶναι Ποιμαντική», σελ. 13-31).
3. π. Β.Βολουδάκη, «Γιατί ἔγινε Στρατηγός ἡ Παναγία μας;»,Περιοδικό ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, τεῦχος 93, Μάρτιος 2010.