«ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ
ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Ὁ Θεός μᾶς ἐδημιούργησε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Μέ τήν δυνατότητα νά γίνουμε κατά χάριν θεοί. Μᾶς ἔβαλε νά ζήσουμε στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Μᾶς ἔβαλε στόν Παράδεισο «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γένεσις 2, 13). Σημαντικώτερο ἔργο μας ἦταν νά ἀγωνιζόμαστε νά πραγματοποιοῦμε τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ φωτισμός καί ἡ παντοειδής ἐνίσχυση τοῦ Δημιουργοῦ γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ἦταν διαθέσιμη. Ἐμεῖς πλανηθήκαμε ἀπό τόν διάβολο πού μᾶς ὑπέδειξε ἄλλο δρόμο γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ προορισμοῦ μας. Δέν ἐχρησιμοποιήσαμε τήν λογική μας μέ τήν ὁποία μᾶς εἶχε προικίσει ὁ Θεός. Καί τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, ἄλλο πολύτιμο δῶρο τῆς ἀγάπης Του, ἐχρησιμοποιήσαμε γιά τήν δυστυχία μας, γιατί τήν ἀφήσαμε ἀκαθοδήγητη ἀπό τήν Πίστη!
Ἔτσι βρεθήκαμε στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. Τήν ζωή μας σημαδεύει ἡ ἀσθένεια, ὁ πόνος, ἡ φθορά, ὁ θάνατος, τό ψυχικό κενό. Οἱ μεταξύ μας σχέσεις κάθε ἄλλο παρά ἱκανοποιητικές. Εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Κάϊν. Ὄχι ρυάκια, ἀλλά ποταμούς αἵματος δημιουργεῖ ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας πάνω στή γῆ. Ἀντιδικοῦμε καί μέ τό φυσικό περιβάλλον, μιά ἄλλη ἔκφραση τῆς παντοδυναμίας καί πανσοφίας τῆς Ἀγάπης. Καί τό ἐξόχως θλιβερό μπροστά στά τόσα τραγικά ἀποτελέσματα τῆς ἀρχικῆς ἐσφαλμένης ἐπιλογῆς μας καί ὅλων τῶν ἑπόμενων, ἀτομικῶν καί συλλογικῶν, δέν συνετιζόμαστε. Παραμένουμε ἄφρονες!
Ὁ Δημιουργός μας δέν ἔμεινε ἀδιάφορος περιμένοντας ἐμᾶς νά ἀφυπνιστοῦμε καί νά ἀποφασίσουμε νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του. Ποικιλοτρόπως ἐργάσθηκε γιά τήν ἐπιστροφή καί σωτηρία μας. Καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἐκένωσεν ἑαυτόν καί ἐσκήνωσε ἐν ἡμῖν». Ἐδίδαξε, ἐθαυματούργησε, ἔπαθε, σταυρώθηκε, κατῆλθε στόν Ἅδη, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε. Μᾶς ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς μετάνοιας. Ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία ὅπου βρίσκουμε τήν ἀλήθεια, τήν χάριν γιά νά ἐπιτύχουμε τό μέγιστον ἀγαθόν, τήν κατά χάριν θέωσή μας.
Καλεῖ ὅλους στό δεῖπνο τῆς βασιλείας Του. Ὁ Πατέρας «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Τιμοθ. Α’ 2, 4). Θά ἀποδειχθοῦμε ἄφρονες ἰσχυριζόμενοι «ἀγρόν ἠγόρασα … ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε … γυναῖκα ἔγημα …». Τό οὐσιαστικό καί αἰώνιον συμφέρον μας ἀπαιτεῖ νά ἀποδεχθοῦμε τήν πρόσκληση καί νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τήν καθώς πρέπει ἐκεῖ ἐνδυμασία μας. Γιατί πρόκειται γιά γάμους. Ἄν δέν ἔχουμε ἔνδυμα γάμου θά ἀποβληθοῦμε. Ἐδῶ στήν ἐπίγεια ζωή μας στόν ἀργαλειό τοῦ χρόνου νά ὑφάνουμε τό ἔνδυμα γάμου. Στό σημόνι τῆς πίστεως νά μπεῖ τό ὑφάδι τῶν καλῶν ἔργων, τῆς ἀγάπης. Μή βρεθοῦμε ἀπροετοίμαστοι ὅπως οἱ μωρές παρθένες. Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.
Νίκος Τσιρώνης
Οἰκονομολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 200
Ἀπρίλιος 2019