13 Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1978...
Αὐτοβιογραφικὰ (α)
Στὸν π. Φιλόθεο Θεοχάρη, ταπεινὸ πρόσφορο γιὰ τὰ Ὀνομαστήριά Του
Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ 13 Σεπτεμβρίου, εἶναι γιὰ τὸ ὑποφαινόμενο ἕνα σύνορο: Ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ σύνορα, ποὺ μένουν ἀταλάντευτα σὲ ὅλη σου τὴ ζωή, δίχως νὰ μετακινοῦνται ἤ νὰ καταστρέφονται. Γιατὶ ἔχουν στὸν πυρήνα τους τὴν κορυφαία τῆς μεγάλης ὑπόσχεσης μαρτυρία. Ὑπόσχεσης, πρῶτα στὸ Θεό κι ὕστερα στὴν Ἐκκλησία, ὅτι δηλαδή, θὰ προσέλθεις στὸ Χορὸ καὶ χῶρο τῆς Ἱερωσύνης νά ἀφιερωθεῖς. Νὰ ἀφιερωθεῖς πραγματικά κι ὄχι μὲ τὸ σκοπὸ νὰ ἐπιλύσεις ἐπαγγελματικά σου προβλήματα. Γιατί πάντα ἀκούγεται ὅτι «τοῦ παπᾶ τὸ πετραχήλι εἶναι βρύση...» καὶ σχεδὸν ἐλάχιστοι γνωρίζουν αὐτὸ ποὺ διαχρονικὰ προβάλλει ὁ Ἀλ. Παπαδιαμάντης καί ἀφορᾶ μεγάλη μερίδα τῶν Ἱερέων, κυρίως, τῶν ὀλιγάριθμων Ἐνοριῶν τῆς Ἐπαρχίας. «Ὁ κόσμος ξιπάζεται ἅμα μᾶς ἰδῇ [ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς] μιὰ καλὴ μέρα νὰ πάρουμε τίποτε λειτουργιές, καὶ δὲν συλλογίζεται πόσες ἑβδομάδες καὶ μῆνες παρέρχονται ἄγονοι!». Νὰ ἀφιερωθεῖς, λοιπόν, προσέρχεσαι, ποὺ σημαίνει νὰ βρεθεῖς μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, στὸ ἱερὸ δηλαδή ἐκεῖνο σημεῖο τοῦ Ναοῦ, ποὺ ὡς λαϊκὸς μήτε ποὺ διενοεῖσο νὰ περάσεις ἤ καί ἀκόμα νὰ σταθεῖς.
Ἔτσι, πάντα θὰ θυμᾶσαι ἐκεῖνο τὸ βροχερὸ ἀπόβραδο τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅπου ἔκαμες τὰ πρῶτα σου βήματα, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν Μ. Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Βήματα σιωπηλά, μοναχικά, ἀλλὰ καὶ ἀφημένα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ποὺ κράταγε γερὰ τὴ βακτηρία καὶ τὴν ὅλη σου τὴ βιοτή, τὴν Ἱερατικὴ βιοτὴ στὰ χέρια Του. Μιὰ βιοτὴ μὲ πολλὲς ἐκπλήξεις καὶ ποικίλα γεγονότα, ἀνάμικτα γεγονότα. Μὲ ἐντάσεις καὶ φαρμακωμένα περιστατικά, μὲ ἐκδηλώσεις φιλοτιμίας, μὲ ἀνησυχίες καὶ μὲ ἀγωνίες ὑπεράνθρωπες. Καὶ πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ νὰ κρύβεται τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ παραμέριζε τὶς ζοφερὲς τὶς στιγμές, τὶς ὧρες, τὶς μέρες. Καί ὕστερα ἔστελνε φωτεινὲς γιορτές, λαμπρὲς πανηγύρεις, ἀνθισμένες πασχαλιὲς καὶ θεοκατάνυκτα Δωδεκαήμερα, ὑπέρλαμπρους Δεκαπενταύγουστους, νὰ ραντίζουν μὲ βάλσαμο θεῖο τὶς ὅποιες πληγές...
Μετὰ ἀπὸ τέσσερεις δεκαετίες, λοιπόν, τά ἀναλογίζεσαι ὅλα αὐτὰ καὶ παρατηρεῖς, μὲ μάτια ποὺ νοτίζονται, τὶς δωρὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δέχτηκες ἀπὸ κεῖνο τὸ ἀπόβραδο, σὰν σήμερα, καὶ ἐδῶ. Ἀπὸ κεῖνο τὸ ἀπόβραδο, τὸ νοτισμένο ἀπὸ τὰ πρωτοβρόχια καὶ στολισμένο μὲ τὴ Γιορτὴ ποὺ εὐωδίαζε βασιλικό...
Κι ἀλήθεια, γιὰ δές! Νά ἀνταμώνει ἡ περίπτωση τῶν εἰσοδίων σου στὸν Ἱερό Κλῆρο μὲ τὴν γιορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πόση σημασία ἔχουν ὅλα αὐτά, λοιπόν, καθὼς ἀλληλοπεριχωροῦνται ἤ καί ἀνταμώνουν. Φυσικὰ ὄχι τυχαῖα. Κάποιο μυστικὸ νῆμα τὰ δένει γερά. Εὐτυχῶς, δηλαδή.
Τώρα πιὰ ὁδεύεις γιὰ τὴν πέμπτη δεκαετία «ὡς ποιμὴν [ἀκόμα]... συνάγων τὰ ἀρνία» ( Διαταγαί τῶν Ἀποστόλων).
Δόξα σοι ὁ Θεός λές, καί ἑτοιμάζεσαι νὰ κλείσεις πιὰ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς σου, ὅταν αὐτό, μὲ τὸ θέλημά Του πάντα, συμπληρωθεῖ καὶ περατώσει.
Σκόπελος, 13 Σεπτ. 2019 π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 206
Ὀκτώβριος 2019