ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Απομυθοποίηση των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι

Ἱστορικὸ ψέμα ἡ Εἰρήνη λόγῳ ρίψεως τῶν ἀτομικῶν βομβῶν

Ἀπομυθοποίηση τῶν ἀτομικῶν βομβῶν

στὴ Χιροσίμα καὶ στὸ Ναγκασάκι

H νίκη τῶν συμμάχων στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἀποτελεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς λαμπρὲς σελίδες τῶν δυτικῶν δημοκρατιῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως καὶ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἀντιμετώπισαν μὲ μεγάλες θυσίες ἐπιτυχῶς τὸ ἀπεχθὲς καὶ ἀπάνθρωπο πρόσωπο τοῦ φασισμοῦ στὴν Εὐρώπη καὶ τοῦ μιλιταρισμοῦ στὴν Ἄπω Ἀνατολή. Μὲ τὴν συνθηκολόγηση τῆς Γερμανίας στὶς 8 Μαΐου καὶ τῆς Ἰαπωνίας στὶς 2 Σεπτεμβρίου τοῦ 1945 ὁλοκληρώθηκαν φέτος 70 χρόνια ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ πολέμου στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἄπω Ἀνατολή. Ἡ συνθηκολόγηση τῆς Γερμανίας ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόλυτης κατάρρευσής της, τῆς κατάληψής της ἀπὸ τοὺς συμμάχους. Ἀντίθετα, ἡ Ἰαπωνία, στὶς ἀρχὲς Αὐγούστου τοῦ 1945 εἶχε ὑπὸ τὴν κατοχὴ της μεγάλες ἐκτάσεις ἀκόμα στὴν Ἀσία. Γι’ αὐτὸ ἔχει ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη, ὅτι ὁ πόλεμος στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ κρίθηκε τελικὰ ἀπὸ τὴν ρήψη τῶν δύο ἀτομικῶν βομβῶν στὴ Χιροσίμα (6 Αὐγούστου) καὶ στὸ Ναγκασάκι (9 Αὐγούστου) μὲ περίπου 200.000 θύματα καὶ ἀκόμα περισσότερους τραυματίες. Αὐτὲς οἱ βόμβες μὲ τὴν καταστρεπτική τους δύναμη, πιστεύεται, ὅτι ἔκαμψαν τελικὰ τὴν Ἰαπωνία καὶ ἔφεραν τὴν εἰρήνη. Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Ἰαπωνίας Χιροχίτο μετὰ τὴν ρήψη τῶν δύο βομβῶν στὶς 15 Αὐγούστου ἀνέγνωσε σὲ ὁμιλία του πρὸς τὸν λαὸ τὸ αὐτοκρατορικὸ διάταγμα γιὰ τὴ συνθηκολόγηση, ἡ ὁποία ὑπογράφηκε ἐπίσημα στὸ Ἀμερικανικὸ θωρηκτὸ USS Missouri στὸν ὅρμο τοῦ Τόκιο στὶς 2 Σεπτεμβρίου.

ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ: Η ΟΔΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΒΙΩΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!

Ὑπόθεση «Βαλλιανᾶτος κατὰ Ἑλλάδος»!

 ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ:

Η ΟΔΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΒΙΩΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ!

 Στὶς ἀρχὲς τοῦ περασµένου Ἰουνίου δόθηκε στὴ δηµοσιότητα τὸ σχέδιο νόµου τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης Διαφάνειας καὶ Ἀνθρωπίνων Δικαιωµάτων γιὰ τὸ νέο «Σύµφωνο Συµβίωσης».

«Σύµφωνο Συµβίωσης» εἶναι ἡ συµφωνία ποὺ καταρτίζεται ἐνώπιον συµβολαιογράφου µεταξὺ δύο ἐνηλίκων, µέχρι σήµερα ἑτερόφυλων, προσώπων, γιὰ τὴν ἐπισηµοποίηση καὶ τὴν ὀργάνωση τῆς συµβίωσής τους. Τὰ συµβαλλόµενα πρόσωπα ἀποκτοῦν δικαιώµατα καὶ ὑποχρεώσεις ποὺ προσοµοιάζουν µὲ αὐτὲς τῶν συζύγων.

Τὸ «Σύµφωνο Συµβίωσης» ρυθµίζεται σήµερα ἀπὸ τὸ νόµο 3719/2008 (ΦΕΚ 241/A΄/26.11.2008), ὁ ὁποῖος φέρει τὸν τίτλο «Μεταρρυθµίσεις γιὰ τὴν οἰκογένεια, τὸ παιδὶ τὴν κοινωνία καὶ ἄλλες διατάξεις». Δὲν µπορεῖ νὰ µὴν παρατηρήσει κανείς, ὅτι ὁ τίτλος τοῦ νόµου µόνον ἔµµεση σχέση ἔχει µὲ τὸ περιεχόµενό του. Δὲν φαίνεται δηλαδὴ ἀπὸ τὸν τίτλο, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ νόµος θεσµοθετεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Σύµφωνο Συµβίωσης». Φαίνεται ὅµως, εἰδικὰ ἀπὸ τὴ φράση «µεταρρυθµίσεις γιὰ τὴν οἰκογένεια» σὲ συνδυασµὸ µὲ τὸ κείµενο τοῦ νόµου, τὸ ἑξῆς σηµαντικό: Ὅτι ὁ νοµοθέτης τοῦ 2008 θεωρεῖ τοὺς ἑτερόφυλους συντρόφους ποὺ συνάπτουν «Σύµφωνο Συµβίωσης» ὡς οἰκογένεια. Πιθανὸν ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωµάτων τοῦ Ἀνθρώπου (στὸ ἑξῆς ΕΔΔΑ), σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία οἱ οἰκογενειακοὶ δεσµοὶ δὲ δηµιουργοῦνται µόνο µέσα στὸ γάµο, ἀλλὰ καὶ µέσα ἀπὸ ἄλλες σχέσεις, ἀναγνωρισµένες ἀπὸ τὸ νόµο ἢ καὶ ὄχι.

ΣΑΝ ΛΑΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΟΛΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ;

Πρὶν ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς διαβάστε αὐτὸ τὸ ἄρθρο

ΣΑΝ ΛΑΟΣ

ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΟΛΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ;

Τὸ καλοκαῖρι ποὺ μᾶς πέρασε, δὲν ὑπῆρξε, φαντάζομαι, ἄνθρωπος, ποὺ δὲν μιλοῦσε γιὰ τὴν Εὐρώπη, γιὰ τοὺς δεσμοὺς τῆς χώρας μας μὲ τὴν Εὐρώπη, γιὰ τὸ κοινὸ παρελθὸν-παρὸν-μέλλον μας, γιὰ τὸ ὅτι μᾶς χρωστοῦν τὸ ὄνομα καὶ τὸν πολιτισμό τους, γιὰ τὸ ὅτι εἴμαστε κι ἐμεῖς ἕνας εὐρωπαϊκὸς λαὸς καὶ τῆς ἀνήκουμε –ἢ ὅτι δὲν εἴμαστε εὐρωπαϊκὸς λαὸς καὶ δὲν τῆς ἀνήκουμε– κι ἄλλα πολλὰ καὶ διάφορα.

Γενικά, οἱ ἀντιδράσεις μας καὶ ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ὅλης δύσκολης κατάστασης, μοῦ θύμισε ὁμάδα παιδιῶν στὸ σχολεῖο, ἡ ὁποία ἔχει σὰν ἀρχηγὸ τὸ “νταὴ” τῆς τάξης, ποὺ κρατάει κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ καὶ τὴ διακυβέρνησή του ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους. Ἔτσι, τὰ ἄλλα παιδιά, ἢ ὑποκύπτουν στὴν τρομοκρατία του καὶ τὸν ὑπηρετοῦν δουλικά, ἤ, μπορεῖ νὰ θυμώνουν μαζί του, ἀλλὰ προσβλέπουν καὶ πάλι σὲ αὐτὸν καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν κυριαρχία του, γιατί ἡ προστασία του τοὺς ἐξασφαλίζει κάποια ἀπαραίτητα γι’ αὐτοὺς ὀφέλη.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ

Μὲ τὴν ἔναρξη νέου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους τὴν 1η Σεπτεµβρίου κυκλοφορεῖται καὶ τὸ διπλὸ τεῦχος Αὐγούστου-Σεπτεµβρίου, ὅπως συνηθίζουµε κάθε χρόνο, λόγῳ τοῦ µεσολαβοῦντος θέρους.

Γι’ αὐτό, στὸ παρὸν τεῦχος ἀποταµιεύθηκαν ἄρθρα, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται καὶ στὴν ἀφιερωµένη στὴν Παναγία µας περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου ἀλλὰ καὶ σὲ ποικίλα θέµατα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, τὸν διαµορφωµένο µέσα σὲ µιὰ παγκοσµιοποιηµένη ἐποχὴ καὶ γι’ αὐτὸ «πολυµερῶς καὶ πολυτρόπως» ἀποσυντονισµένο καὶ ψυχικὰ ἀποδιοργανωµένο καὶ καταθλιβόµενον.

Μὲ τὴν ποικιλία καὶ ποικιλοµορφία τῶν θεµάτων µας προσπαθοῦµε νὰ ἐπαναπροσδιορίσουµε τὸ πνευµατικὸ περιβάλλον ποὺ χαρακτήριζε καὶ σηµατοδοτοῦσε τὴν ζωὴ τοῦ Γένους µας, µιὰ ζωὴ ποὺ ἦταν ἀπόρροια τῆς Χριστοκεντρικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσµου καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

 

ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗ ΚΑΙ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΟΤΙ ΕΜΑΧΕΤΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ;

ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗ

ΚΑΙ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΟΤΙ ΕΜΑΧΕΤΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ;

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Σὲ πρόσφατο ἄρθρο μου μὲ τίτλο «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ», ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», στὶς 8-5-2015, ἐτόνισα τὴν ἀνάγκη τῆς ἐν τῇ πράξει πλήρους Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦτο, γιὰ τὴν ἐν γένει προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ προστασία τοῦ Γένους μας. Ἐξέθεσα τοὺς Ἱστορικούς, ποιμαντικοὺς καὶ πνευματικοὺς λόγους ποὺ ἐπιτάσσουν αὐτὸ καὶ διευκρίνησα ὅτι ἡ πλήρης Αὐτοκεφαλία τῆς Ἑλλαδικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καὶ ἀπαίτηση τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόμου τοῦ 1850 ἀλλὰ καὶ αὐτονόητη –ἰδίως γιὰ τοὺς ἀγωνιζομένους ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοὺ– ἐφ’ ὅσον, δυστυχῶς, τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόπλεως ἔχει μετατραπεῖ σήμερα σὲ Παγκόσμιον Συντονιστὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐνῶ, λοιπόν, τὸ ἄρθρο μου αὐτὸ ἔπρεπε –κατὰ λογικὴ τουλάχιστον συνέπεια– νὰ χαροποιήση τοὺς Ὀρθοδόξους ἀντιοικουμενιστάς, δύο πρόσωπα, ἐκ τῶν ἀνηκόντων εἰς τοὺς ἀντιοικουμενιστάς μοῦ ἄσκησαν δριμυτάτη κριτική.