ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ
Μὲ τὴν ἔναρξη νέου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους τὴν 1η Σεπτεµβρίου κυκλοφορεῖται καὶ τὸ διπλὸ τεῦχος Αὐγούστου-Σεπτεµβρίου, ὅπως συνηθίζουµε κάθε χρόνο, λόγῳ τοῦ µεσολαβοῦντος θέρους.
Γι’ αὐτό, στὸ παρὸν τεῦχος ἀποταµιεύθηκαν ἄρθρα, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται καὶ στὴν ἀφιερωµένη στὴν Παναγία µας περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου ἀλλὰ καὶ σὲ ποικίλα θέµατα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, τὸν διαµορφωµένο µέσα σὲ µιὰ παγκοσµιοποιηµένη ἐποχὴ καὶ γι’ αὐτὸ «πολυµερῶς καὶ πολυτρόπως» ἀποσυντονισµένο καὶ ψυχικὰ ἀποδιοργανωµένο καὶ καταθλιβόµενον.
Μὲ τὴν ποικιλία καὶ ποικιλοµορφία τῶν θεµάτων µας προσπαθοῦµε νὰ ἐπαναπροσδιορίσουµε τὸ πνευµατικὸ περιβάλλον ποὺ χαρακτήριζε καὶ σηµατοδοτοῦσε τὴν ζωὴ τοῦ Γένους µας, µιὰ ζωὴ ποὺ ἦταν ἀπόρροια τῆς Χριστοκεντρικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσµου καὶ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ ἔντονη Προτεσταντικὴ ἐπίδραση τῆς Βαυαροκρατίας στὸν Ρωµαίικο τρόπο ζωῆς καὶ σκέψεως τῶν ἀνθρώπων τῆς Πατρίδος µας διεχώρισε τήν Λειτουργική ζωή ἀπὸ τὴν συνολική καθηµερινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, μέ συνέπεια νὰ ἐξαπλωθῆ καὶ νὰ ριζώση καὶ στὴν Πατρίδα µας ἡ µολυσµένη Εὐρωπαϊκὴ ἀντίληψη περί Παιδείας καὶ Ἐπιστηµῶν, ἀποκεκομμένων ἀπό τὸν Θεὸ, τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία, καί, τελικά, νὰ θεωρούµεθα σήμερα ὡς αἱρετίζοντες, ὅλοι ὅσοι ἐπιδιώκουμε τὸν Χριστοκεντρισµὸ ὁλοκλήρου τῆς ψυχοσωµατικῆς καὶ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων.
Τὸ παράδοξο, λοιπόν, καὶ συνάμα τραγικό εἶναι, ὅτι μὲ τὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου ὁρατότητος κατήντησαν νά θεωροῦνται οἱ ἀντιφατικοί στὶς σκέψεις καὶ στὴν νοοτροπία τους Νεοέλληνες χριστιανοί ὡς ἀκραιφνεῖς Ὀρθόδοξοι, καὶ οἱ ἐπιδιώκοντες τὴν ἐπιστροφή στό πνεῦμα τῶν Πατέρων τοῦ Γένους μας ὡς παρεκτρεπόμενοι!
Θεωρεῖται, φερ’ εἰπεῖν, ὡς φυσικὴ ἡ ἀντίφαση, τό νὰ δέχεσαι θεωρητικά µὲν (γιατί τὸ διδάσκει ἡ Θεολογία μας) ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Δηµιουργὸς τοῦ Σύµπαντος Κόσµου καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Παροχεύς τῆς Θείας Χάριτος ἀλλά καὶ ἡ Ἀποκάλυψη, ὁ Φωτισμός καὶ ἡ χειραγώγηση στὴν Ἀληθινὴ γνώση ὅλων τῶν Ἐπιστηµῶν καὶ ἀφ’ ἑτέρου, νὰ ἀποξενώνης τὴν Ἐκκλησία τοῦ Δηµιουργοῦ τῶν Ἁπάντων, στὴν Ὁποία ἔχει χορηγήσει «πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν Οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς Γῆς» καὶ ἔχει ἀποταµιεύσει σ’ Αὐτὴν ὄχι µόνο τὴν γνώση τοῦ ὑλικοῦ κόσµου ἀλλὰ καὶ «τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ», καὶ νὰ τὴν θεωρῆς ὡς παντελῶς ἀναρμόδια νὰ ζητῆ ἐξηγήσεις γιὰ νὰ κρίνη τὴν ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ἀποκλείης ὡς ἄσχετη καὶ ἀσυμβίβαστη ἀπὸ τὸ νὰ ἔχη καθοριστικὸ λόγο γιὰ τὴν διακυβέρνηση τοῦ κόσμου!
Ἐπηρεασµένοι ἀπὸ τὸ ὀλέθριο παράδειγµα τῆς δαιµονικῆς Παπικῆς ἀπολυταρχίας, ἡ ὁποία ἀρνήθηκε ἀκόµη καὶ τὶς ἀποδεδειγµένες παρατηρήσεις ἐπιστηµόνων παλαιοτέρων ἐποχῶν, παρ’ ὅτι αὐτὲς οἱ παρατηρήσεις δέν προσέκρουαν στὴν Ἁγία Γραφή, ἐφθάσαµε στὸ ἄλλο, στὸ Προτεσταντικὸ ἄκρο, καὶ ἀφήσαµε ἀνεξέλεγκτες καὶ φρενήρεις τίς µυθοπλαστικὲς ἐπινοήσεις τῆς Διεθνοῦς Ἀκαδηµαϊκῆς Κοινότητος νὰ παρουσιάζονται ὡς ἐπιστηµονικὰ τεκµηριωµένες ἀλήθειες, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ βοµβαρδίζεται ἀσταµάτητα ἡ κοινὴ γνώµη µὲ µυθώδεις θεωρίες, πού παραπλανοῦν τοὺς ἀνθρώπους ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεὸς Δηµιουργός, Προνοητὴς καὶ ἀενάως διακρατὼν τὰ Σύμπαντα καὶ νὰ σύρεται ἀκόµη καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία µας πίσω ἀπὸ τὸ µυθιστορηµατικὸ ἅρµα τῆς «ψευδωνύµου γνώσεως», τροποποιουμένη συνεχῶς ἀπὸ ἀ(λόγους) Πανεπιστηµιακοὺς Θεολόγους τῶν Νεοελληνικῶν Θεολογικῶν µας Σχολῶν!
Ὁ ἀγώνας µας εἶναι πολὺ δύσκολος καὶ ἄνισος, ἀφοῦ µπροστὰ στὸ “ἐπιστηµονικὸ” ἀλάθητο ἔχουν γονατίσει οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τοῦ πλανήτου. Ὡστόσο ἡ πορεία µας δὲν πρέπει νὰ καθορίζεται οὔτε ἀπὸ τὴν µεγάλη δυσκολία τοῦ ἐγχειρήµατος οὔτε ἀπὸ τὴν ἔλλειψη κοσμικῆς ἰσχύος. Καθοριστικὸ τοῦ ἀγῶνος µας εἶναι Ἐκεῖνος καὶ ἡ Ἀλήθειά Του ὡς Ποιητοῦ «ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων». Καὶ ἡ Ἀλήθεια δὲν εἶναι θέμα ἀριθμῶν οὔτε ἐπιγείου δυνάμεως.
Ἡ πορεία µας συνεχίζεται µέ βάση τὶς προϋποθέσεις καὶ τὸν σκοπὸ ποὺ ἐκθέσαµε. Βεβαίως δὲν ἔχουµε τὴν ἀφροσύνη νὰ πιστεύουμε ὅτι εἴµαστε ἀλάθητοι καὶ γι’ αὐτὸ ζητήσαµε κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ ἐξακολουθοῦµε νὰ ζητοῦµε τὴν βοήθεια ὅλων ἐκείνων ποὺ εἶναι συναντιλήπτορες τῶν προϋποθέσεων καὶ τῶν πνευµατικῶν ἐπιδιώξεών µας. Συνεπῶς τὸ Προσκλητήριο παραµένει ἀνοικτό!...
Καλὴ καὶ Εὐλογηµένη Ἐκκλησιαστικὴ καὶ Σχολικὴ χρονιά!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 156-157
Αὔγουστος - Σεπτέμβριος 2015