ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗ
ΚΑΙ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΤΙ ΕΜΑΧΕΤΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ;
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Σὲ πρόσφατο ἄρθρο μου μὲ τίτλο «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ», ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», στὶς 8-5-2015, ἐτόνισα τὴν ἀνάγκη τῆς ἐν τῇ πράξει πλήρους Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦτο, γιὰ τὴν ἐν γένει προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ προστασία τοῦ Γένους μας. Ἐξέθεσα τοὺς Ἱστορικούς, ποιμαντικοὺς καὶ πνευματικοὺς λόγους ποὺ ἐπιτάσσουν αὐτὸ καὶ διευκρίνησα ὅτι ἡ πλήρης Αὐτοκεφαλία τῆς Ἑλλαδικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι καὶ ἀπαίτηση τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόμου τοῦ 1850 ἀλλὰ καὶ αὐτονόητη –ἰδίως γιὰ τοὺς ἀγωνιζομένους ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοὺ– ἐφ’ ὅσον, δυστυχῶς, τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόπλεως ἔχει μετατραπεῖ σήμερα σὲ Παγκόσμιον Συντονιστὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐνῶ, λοιπόν, τὸ ἄρθρο μου αὐτὸ ἔπρεπε –κατὰ λογικὴ τουλάχιστον συνέπεια– νὰ χαροποιήση τοὺς Ὀρθοδόξους ἀντιοικουμενιστάς, δύο πρόσωπα, ἐκ τῶν ἀνηκόντων εἰς τοὺς ἀντιοικουμενιστάς μοῦ ἄσκησαν δριμυτάτη κριτική.
Ἡ ἀνεξήγητη αὐτὴ κριτική μοῦ ἀσκήθηκε, μὲ τὸν ἀπίστευτο, μάλιστα, ἰσχυρισμό, ὅτι, δηλαδή, μὲ αὐτὰ ποὺ ἔγραψα μάχομαι τὸν θεσμὸν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως(!) καὶ ἐξακολούθησε, παρ’ ὅτι ἔγραψα καὶ δεύτερο ἄρθρο, ἐπεξηγηματικό τῶν ἐξηγήσεών μου, μὲ τίτλο: «ΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ;», πού δημοσιεύθηκε πάλι στὸν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟΝ», στὶς 5-6-2015, μὲ ὑπότιτλον: «Εἶναι ἀδιανόητον νὰ ταυτίζεται ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης καὶ αἱ ἐνέργειαί του μὲ τὸν Πατριαρχικὸν θεσμόν. Ὁ θεσμὸς οὐδέποτε κρίνεται, ἐπικρίνεται ἢ καθαιρεῖται. Οἱ Πατριάρχαι κρίνονται, ἐπικρίνονται καὶ καθαιροῦνται!».
Ἐπειδή, πλέον, δὲν ἔχω τὴν διάθεση ἀλλὰ οὔτε τὸν χρόνο γιὰ νὰ ἀποδεικνύω στὸν καθένα ὅτι τὸ ἁλάτι εἶναι πρᾶγμα ἁλμυρό, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ διασκεδάσω τὶς ὅποιες ἐντυπώσεις ἔχουν δημιουργηθεῖ μέσω τοῦ ἐκκλησιόμορφου κουτσομπολιοῦ σὲ ἀνυποψίαστους πιστοὺς ἀνθρώπους, παραθέτω ἕνα κείμενο τοῦ Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας μας, μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, γραμμένο γιὰ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε τολμήσει οὔτε τὰ μισὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ τολμοῦν οἱ Πατριαρχικοὶ σήμερα καὶ πολὺ περισσότερο δὲν εἶχε τολμήσει νὰ κάνη Διαθρησκειακὲς Προσευχές, οὔτε νὰ ἀνάψη τὴν Λυχνία στὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγὴ τῶν σταυρωτῶν του Χριστού τῆς Ἀμερικῆς!
Ἡ θεόπνευστη κριτικὴ τοῦ π. Ἐπιφανίου γιὰ τὴν τότε θεολογικὴ συμπεριφορὰ τοῦ Πατριάρχου, καὶ ἡ προφητική του πρόβλεψη γιὰ τὸ τέλος τοῦ Πατριαρχείου, ἂν ἐξακολουθήση τὴν ἴδια τακτικὴ –ὅπως καὶ τὴν ἐξακολουθεῖ– κάνει νὰ μοιάζουν τὰ ἀνωτέρω μνημονευθέντα δικά μου δημοσιεύματα σὰν ‘’χάδι’’!
Παραθέτω εὐθύς το κείμενο τοῦ π. Ἐπιφανίου:
«Παναγιώτατε.
Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἴς τινα ἔρημον νησίδα τοῦ Πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως». Αἱ ἑπτὰ λυχνίαι τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐσβέσθησαν πρὸ πολλοῦ. Ἑπτὰ Ἐκκλησίαι ἀποστολικαί, Ἐκκλησίαι, σχοῦσαι τὴν ὑψίστην τιμὴν νὰ λάβωσιν, εἰδικῶς αὗται, Γράμματα ἐξ Οὐρανοῦ μέσῳ τοῦ θεοπνεύστου τῆς Πάτμου Ὁραματιστοῦ, ἐξέλιπον ἐκ τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ, ἔνθα ἄλλοτε ἐτελεῖτο ἡ φρικωδεστάτη Θυσία καὶ ὁ Τριαδικὸς ἀνεμέλπετο Ὕμνος, σήμερον ἴσως κρώζουσι νυκτικόρακες ἢ «ὀρχοῦνται ὀνοκένταυροι». Καὶ ὅμως ἡ Νύμφη τοῦ Κυρίου δὲν ἀπέθανεν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη καί καθῃμαγμένη ὡς ὁ Ἱδρυτὴς αὐτῆς, ἀλλ’ ἀείζωος καὶ ἀκατάβλητος, τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πορείαν αὐτῆς, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονοῦσα, σώζουσα. Δὲν θά ἀποθάνῃ λοιπὸν αὕτη καὶ ἂν μετακινηθῇ ἢ καὶ ἀποθάνη ὁ Οἰκουμενικὸς θρόνος. Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μίαν κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὄχι ἁπλῶς ἔχετε δικαίωμα, ἀλλ' ὀφείλετε νὰ στηρίξητε αὐτόν, τὸ καθ’ Ὑμᾶς. Θυσιάσατε χάριν αὐτοῦ ὅ,τι δήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Ἐπισκόπους. ἀκόμη καὶ τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν! Ἓν μόνον κρατήσατε, ἓν φυλάξατε, ἑνὸς φείσασθε, ἓν μὴ θυσιάσητε: τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν! Ὁ Οἰκουμενικὸς θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπη ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ Φάροι εἶνε χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφ' ὅσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῇ, τότε δὲν εἶνε μόνον ἄχρηστοι, ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοί εἰς σκοπέλους...
Παναγιώτατε.
Προὐχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέον τὰ ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονὴ χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μὴ θέλετε νὰ δημιουργήσητε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σχίσματα καὶ διαιρέσεις. Πειρᾶσθε νὰ ἑνώσητε τὰ διεστῶτα καὶ τὸ μόνον ὅπερ θὰ κατορθώσητε, θὰ εἶνε νὰ διασπάσητε τὰ ἡνωμένα καὶ νὰ δημιουργήσητε ρήγματα εἰς ἐδάφη ἕως σήμερον στερεὰ καὶ συμπαγῆ. Σύνετε καὶ συνέλθετε! Ἀλλὰ ψεῦ! Διηνύσατε πολλὴν ὁδόν. Ἤδη «πρὸς ἑσπέραν ἐστί καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα...» Πῶς θὰ ἴδητε τὰς χαινούσας ἀβύσσους, ἀφ' ὧν θὰ διέλθη μετ' ὀλίγον ἡ ἀτραπὸς ἣν ὁδεύετε; Εἴθε, εἴθε ὁ πάλαι ποτὲ «στήσας τὸν ἥλιον κατὰ Γαβαὼν καὶ τὴν σελήνην κατὰ φάραγγα Αἰλών», νὰ δευτερώσῃ τὸ θαῦμα καὶ νὰ παρατείνῃ ἅπαξ ἔτι τὸ μῆκος τῆς ἡμέρας, νὰ ἐνισχύση ἔτι πλέον τὸ φῶς αὐτῆς καὶ νὰ διανοίξῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς Ὑμών, ἵνα ἴδητε, κατανοήσητε, ἐπιστρέψητε. Ἀμήν.
Μετὰ βαθύτατου σεβασμοῦ»
Ἔχω, νομίζω, μετὰ ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά, τὸ δικαίωμα νὰ ἐπαναλάβω πρὸς τοὺς ἐπικριτάς μου –ἐλαφρῶς τροποποιημένη– τὴν κατακλεῖδα τοῦ π. Ἐπιφανίου: Εἴθε νὰ τριτώση τὸ θαῦμα καὶ νὰ παρατείνη ἅπαξ ἔτι τὸ μῆκος τῆς ἡμέρας, νὰ ἐνισχύση ἔτι πλέον τὸ φῶς αὐτῆς καὶ νὰ διανοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς Ὑμῶν, ἴνα ἴδητε, κατανοήσητε καὶ μὴ κρίνητε ὅσα δὲν κατανοεῖτε!
Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος