ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ;

Ἡ κατοχύρωσις τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν πλήττει τὸν Πατριαρχικὸν θεσμόν!

 

ΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ

ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ;

 

Εἶναι ἀδιανόητον νὰ ταυτίζεται ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης καὶ αἱ ἐνέργειαί του μὲ τὸν Πατριαρχικὸν θεσμόν.

Ὁ θεσμὸς οὐδέποτε κρίνεται, ἐπικρίνεται ἢ καθαιρεῖται.

Οἱ Πατριάρχαι κρίνονται, ἐπικρίνονται καὶ καθαιροῦνται!

 

Θὰ ἦταν περιττὸ τὸ κείμενο αὐτὸ ὡς ἐπεξήγηση τοῦ προσφάτου ἄρθρου μου «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ» ἂν δὲν ὑπῆρχαν ἀναγνῶστες-θύματα διαστροφέως τῆς Ἀληθείας, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ σειρὰ ἡμερῶν ἐκβιάζονται καὶ ἐξωθοῦνται μέσῳ τῆς ἱστοσελίδος του νὰ πεισθοῦν “σώνει καὶ καλὰ” ὅτι μὲ τὸ ὡς ἄνω ἄρθρο μου κάνω πολεμικὴ καὶ ἐκφράζω τὸ πάθος μου κατὰ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θεσμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως!

Γιὰ νὰ ἀκριβολογήσω, πρόκειται γιὰ ἕναν καὶ μοναδικὸ Κύπριο δημοσιογράφο, κατοικοεδρεύοντα ἐν Ἀμερικῆ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐντάξει στὴν “πνευματική” του ζωὴ –ὡς κύριο, μάλιστα, διακόνημα– τὴν κατασπίλωση καὶ κατασυκοφάντηση τῶν Κληρικῶν καὶ τῶν Λαϊκῶν, ποὺ δὲν συμφωνοῦν καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὶς ἐπιδιώξεις του! Καὶ θεωρεῖ ὅτι κάνει καὶ ἱερὸ ἔργο!

Μὲ ἀπίστευτο καὶ ἀνεξήγητο πάθος, ἐπὶ μία καὶ πλέον δεκαετία, ἐπιτίθεται συστηματικὰ κατὰ τοῦ προσώπου μου, κατασκευάζει φανταστικὲς ἐκδοχὲς τῶν γραπτῶν μου καὶ τῶν ἐνεργειῶν μου καὶ μὲ παρουσιάζει ὡς ρυθμιστή τῆς ἀρθρογραφίας τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» χωρὶς νὰ ἀναχαιτίζεται ἀπὸ τίποτε καὶ ἀπὸ κανένα. Οὔτε Θεὸ φοβεῖται, οὔτε ἀνθρώπους ἐντρέπεται καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἀντιμετωπίση προσεχῶς (μὲ δικάσιμον τὴν 3η Δεκεμβρίου 2015) τὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη, ὅπως οἱ πνευματικοὶ νόμοι ὁρίζουν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀρνοῦνται νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὶς ὁδηγίες τῆς Καινῆς Διαθήκης, νὰ κρίνονται, δηλαδή, μὲ τὴν Παλαιά Διαθήκη, μὲ τὸ Κριτήριο τῆς Πολιτικῆς Δικαιοσύνης.

ΕΝΑΣ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

Ὅταν συµβαίνει ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός, ἡ ἀπήχησή του στοὺς λαοὺς εἶναι ἔντονη καὶ –ἀνάλογα τὸ γεγονὸς– οἱ ἐπιπτώσεις του διαρκοῦν γιὰ πολλὰ χρόνια. Μετά, ὁ ἀπόηχος σιγὰ-σιγὰ ἐξασθενεῖ, τὸ γεγονὸς περνάει στὴ διάσταση τοῦ θρύλου καὶ καταλήγει σὰν ἀχνὴ ἀνάµνηση διηγήσεων ποὺ ἀλλάζουν ἀπὸ στόµα σὲ στόµα, καθὼς παραδίδονται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. Ἐκεῖ, τὸ συναίσθηµα, οἱ ἀνεκπλήρωτοι πόθοι, τὰ ὄνειρα καὶ οἱ ἐπιθυµίες, κερδίζουν τὴν ἀντικειµενικὴ θεώρηση καὶ θολώνουν τὴ σωστὴ ἐκτίµηση τῶν λαθῶν.

Ἀκολουθῶντας τὴν ἴδια ἀναπόφευκτη πορεία, ἡ κατάλυση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ποὺ ἔγινε ὁριστικὴ πραγµατικότητα µὲ τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης –τὸ γεγονὸς ποὺ συγκλόνισε τὴν οἰκουµένη τοῦ 15ου αἰῶνα καὶ ἔρχεται στὴ µνήµη µας κάθε µήνα Μάϊο- ἔγινε γιὰ τὸ λαό µας ἕνας ἐπώδυνος θρύλος, πηγὴ θρήνων γιὰ τὴ χαµένη δόξα, τὴ χαµένη δύναµη, τὸ χαµένο πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν ἱστορία τῆς παγκόσµιας ζωῆς.

Η “ρετσινιά” του «μακρακισμού»

Ἡ “ρετσινιὰ” τοῦ «μακρακισμοῦ»

Μέχρι τὶς μέρες μας, ὅταν θέλει κάποιος νὰ στιγματίσει μιὰ προσπάθεια στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, συχνά τῆς ἐπιρρίπτει τὴ “ρετσινιὰ” τοῦ “μακρακισμοῦ”, ἢ τὴ χαρακτηρίζει ὡς “μακρακιστική”, ἀσχέτως τοῦ ἂν σχετίζεται αὐτὴ ἡ προσπάθεια μὲ αὐτὰ ποὺ κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία στὸν Μακράκη.

Πρόκειται γιὰ “ρετσινιά”, ἐπειδὴ ὁ Ἀπόστολος Μακράκης καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (1878) γιὰ συγκεκριμένα θέματα καὶ ὄχι γενικῶς καὶ ἀορίστως, κυρίως δέ, γιὰ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ «τρισυνθέτου», μὲ τὴν ὁποία διεκήρυσσε ὅτι «ἐκ τριῶν οὐσιῶν συνίσταται ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἐκ σώματος, ψυχῆς καὶ πνεύματος». Ὄντως πρόκειται γιὰ μιὰ αἱρετικὴ διδασκαλία, ἐπειδὴ θεωρεῖ, ὅτι ἡ οὐσία τοῦ Ἅγ. Πνεύματος ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο καὶ ἀναφαίρετο συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ὁδηγούμενος μὲ τὴ θέση αὐτὴ ἀναμφίβολα στὸν πανθεϊσμό.

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μας ἀποτελεῖ τὴν ἀποκορύφωση τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας Του: «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (1 Τιμ. 3, 16). Αὐτὴ ἡ ἀποκορύφωση τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας Τοῦ Χριστοῦ εἶναι καὶ ἡ ἀποκορύφωση τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους μας, ἡ οἰκείωση καὶ ἡ μετοχή μας στὴν ἄφθαρτη ἀλλὰ καὶ ἄτρεπτη ἀνθρώπινη φύση μας ἡ ὁποία, ὄχι μόνο ἀποκατεστάθη στὴν προπτωτική της κατάσταση ἀλλά καὶ ἐθεώθη χωρὶς τὸν κίνδυνο πλέον τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἀποκοπῆς της ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ σημασία τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ ἀνθρώπινο Γένος δὲν ἔχει γίνει κατανοητὴ ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους χριστιανοὺς λαϊκοὺς καὶ Κληρικούς, γιατὶ δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ μας ἀφοροῦν ἄμεσα τὴν προσωπικὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας, τὴν παροῦσα καὶ τὴν Μέλλουσα.

Σκέψεις και ερωτήματα

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 70 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΟΥ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Σὲ λίγες ἡμέρες συμπληρώνονται 70 χρόνια ἀπὸ τὴν 9η Μαΐου τοῦ 1945 ποὺ σήμανε καὶ τὴν λήξη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ἑνὸς πολέμου ποὺ δὲν ἦταν σὲ τίποτα ὅμοιος μὲ ὅσους προηγήθηκαν, μιᾶς καὶ ἦταν ὁλοκληρωτικός, ἀποκαλυπτικὸς καὶ ὀλέθριος γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Στόχος τοῦ παρόντος κειμένου δὲν εἶναι ἡ ἐπετειακὴ ἐνατένιση καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀνασκόπηση, ἀφοῦ γιὰ τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἀπαιτεῖται ὑψηλὴ ἱστορικὴ ἐπιστημονικὴ δεξιότητα ποὺ οὔτε κατὰ διάνοια διαθέτουμε. Ἐπίσης τὸ σημείωμα αὐτὸ δὲν ἔρχεται νὰ ἐπιτελέσει τὸν ρόλο τοῦ «δικαστικοῦ ἐπικριτῆ» ἢ τοῦ ἐπιλεκτικοῦ ἀναγνώστη τῶν ὅσων ἔλαβαν χώρα ἀπὸ τὴν ἔναρξη ἕως τὴν λήξη τοῦ μεγάλου αὐτοῦ πολέμου.

Ἐρωτήματα θέλει νὰ θέσει τὸ μικρὸ αὐτὸ κείμενο. Διότι μόνον ἡ ἀναζήτηση τῶν ἐρωτημάτων μπορεῖ νὰ διανοίξει «ρήγματα» στὶς στρεβλὲς βεβαιότητες ἐντός τῶν ὁποίων ἐγκλείεται ἡ αὐταρέσκειά μας. Ἄλλωστε ἡ τραγικὴ ἐπανάληψη τῶν ἴδιων καὶ ἀπαράλλαχτων ἀνοσιουργημάτων, καταμαρτυρεῖ καὶ τὴν ἐμμονὴ στὸ ἀσέβημα καὶ τὸν βαυκαλισμὸ τοῦ ἀτοπήματος.