ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴ µάχη τοῦ Βατερλώ

18 ΙΟΥΝΙΟΥ 1815

Διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴ µάχη τοῦ Βατερλώ

 

Στὶς 18 Ἰουνίου κλείνουν ἀκριβῶς διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν περίφηµη µάχη ποὺ ἔχει µείνει στὴν Ἱστορία σὰν συνώνυµο τῆς ἧττας, τὴ µάχη τοῦ Βατερλώ.

Γιὰ αὐτὴ τὴ µάχη ἔχουν γραφτεῖ πάρα πολλὰ καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ γράφονται, γιατί ὁ συνδυασµὸς προσεκτικῆς καὶ µελετηµένης στρατηγικῆς καὶ ἀπρόβλεπτων παραγόντων, συνθέτουν µιὰ πραγµατικὴ χορογραφία, µιὰ παράσταση µὲ µεθοδικὲς κινήσεις, ἄλλες προµελετηµένες καὶ ἄλλες ὄχι, ὅλες ὅµως δεµένες µεταξύ τους µὲ τὴν ἀδυσώπητη ἁρµονία τοῦ θανάτου. Γιατί ὁ Θάνατος ἦταν σίγουρα ὁ µεγάλος κερδισµένος τῆς µέρας. Τὸ στρατόπεδο τοῦ Ναπολέοντα, µὲ τοὺς 73000 Γάλλους στρατιῶτες, εἶχε ἀπώλειες 41000 ἄνδρες. Ὁ ἀντίπαλός του, ὁ Arthur Wellesley, ὁ γνωστὸς Δούκας τοῦ Wellington, ἀπὸ τοὺς 68000 στρατιῶτες, εἶχε 24000 ἀπώλειες, ἐνῶ, ὁ σύµµαχός του, ὁ Πρῶσσος στρατηγὸς Blücher, ἀπὸ τοὺς 30000 στρατιῶτες του, εἶχε ἀπώλειες 7000. Δηλαδή, συνολικά, 72000 ψυχὲς χαµένες µέσα σὲ µιὰ µέρα!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ;

Προβληματισμοὶ γιὰ Καλοκαιρινὴ σκέψη

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ;

Oἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ μας μιλοῦν καθημερινὰ για τὴν κληρονομικότητα σὰν νὰ εἶναι κάτι πού τὸ γνωρίζουν πολὺ καλά, σὰν νά πρόκειται γιά μιά πραγματικότητα ἀποδεδειγμένη καί, μάλιστα, ἐντελῶς ἐξακριβωμένη, ἀναμφισβήτητα ἀποδεκτὴ ἀλλά, συνάμα, καὶ κυριαρχικὴ καὶ ἀναπόφευκτη!

Μιλοῦν χωρὶς λογικὴ συνεχῶς γιὰ τὴν Κληρονομικότητα ἐπει­δὴ βομβαρδίζονται καθημερινά μέ κατασκευασμένες πληροφορίες γι’ αὐτήν, καί, ὅπως εἶναι φυσικό, τὸ ἀκατάσχετο πλῆθος τῶν πλη­ρο­­φο­ριῶν ἐπιβάλλει στήν πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων μιά ἐπίπλαστη βεβαιότητα, ποὺ τοὺς ἀφαιρεῖ τὴν ἀνάγκη νὰ διερωτηθοῦν, νὰ προ­βλη­ματισθοῦν καὶ νά ἀμφισβητήσουν. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού στερούμεθα ἀληθινῶν ἀπαντήσεων. Μὲ αὐτὴν τὴν πληθώρα τῶν χαλ­κευμένων πληροφοριῶν, μᾶς ἔχουν στερήσει τὴν δυνατότητα νὰ θέ­τουμε ἐρωτήματα!

ΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ;

Ἡ κατοχύρωσις τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν πλήττει τὸν Πατριαρχικὸν θεσμόν!

 

ΠΟΙΟΣ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ

ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ;

 

Εἶναι ἀδιανόητον νὰ ταυτίζεται ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης καὶ αἱ ἐνέργειαί του μὲ τὸν Πατριαρχικὸν θεσμόν.

Ὁ θεσμὸς οὐδέποτε κρίνεται, ἐπικρίνεται ἢ καθαιρεῖται.

Οἱ Πατριάρχαι κρίνονται, ἐπικρίνονται καὶ καθαιροῦνται!

 

Θὰ ἦταν περιττὸ τὸ κείμενο αὐτὸ ὡς ἐπεξήγηση τοῦ προσφάτου ἄρθρου μου «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ» ἂν δὲν ὑπῆρχαν ἀναγνῶστες-θύματα διαστροφέως τῆς Ἀληθείας, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ σειρὰ ἡμερῶν ἐκβιάζονται καὶ ἐξωθοῦνται μέσῳ τῆς ἱστοσελίδος του νὰ πεισθοῦν “σώνει καὶ καλὰ” ὅτι μὲ τὸ ὡς ἄνω ἄρθρο μου κάνω πολεμικὴ καὶ ἐκφράζω τὸ πάθος μου κατὰ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θεσμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως!

Γιὰ νὰ ἀκριβολογήσω, πρόκειται γιὰ ἕναν καὶ μοναδικὸ Κύπριο δημοσιογράφο, κατοικοεδρεύοντα ἐν Ἀμερικῆ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐντάξει στὴν “πνευματική” του ζωὴ –ὡς κύριο, μάλιστα, διακόνημα– τὴν κατασπίλωση καὶ κατασυκοφάντηση τῶν Κληρικῶν καὶ τῶν Λαϊκῶν, ποὺ δὲν συμφωνοῦν καὶ δὲν ὑπηρετοῦν τὶς ἐπιδιώξεις του! Καὶ θεωρεῖ ὅτι κάνει καὶ ἱερὸ ἔργο!

Μὲ ἀπίστευτο καὶ ἀνεξήγητο πάθος, ἐπὶ μία καὶ πλέον δεκαετία, ἐπιτίθεται συστηματικὰ κατὰ τοῦ προσώπου μου, κατασκευάζει φανταστικὲς ἐκδοχὲς τῶν γραπτῶν μου καὶ τῶν ἐνεργειῶν μου καὶ μὲ παρουσιάζει ὡς ρυθμιστή τῆς ἀρθρογραφίας τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» χωρὶς νὰ ἀναχαιτίζεται ἀπὸ τίποτε καὶ ἀπὸ κανένα. Οὔτε Θεὸ φοβεῖται, οὔτε ἀνθρώπους ἐντρέπεται καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἀντιμετωπίση προσεχῶς (μὲ δικάσιμον τὴν 3η Δεκεμβρίου 2015) τὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη, ὅπως οἱ πνευματικοὶ νόμοι ὁρίζουν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀρνοῦνται νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τὶς ὁδηγίες τῆς Καινῆς Διαθήκης, νὰ κρίνονται, δηλαδή, μὲ τὴν Παλαιά Διαθήκη, μὲ τὸ Κριτήριο τῆς Πολιτικῆς Δικαιοσύνης.

ΕΝΑΣ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

Ὅταν συµβαίνει ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός, ἡ ἀπήχησή του στοὺς λαοὺς εἶναι ἔντονη καὶ –ἀνάλογα τὸ γεγονὸς– οἱ ἐπιπτώσεις του διαρκοῦν γιὰ πολλὰ χρόνια. Μετά, ὁ ἀπόηχος σιγὰ-σιγὰ ἐξασθενεῖ, τὸ γεγονὸς περνάει στὴ διάσταση τοῦ θρύλου καὶ καταλήγει σὰν ἀχνὴ ἀνάµνηση διηγήσεων ποὺ ἀλλάζουν ἀπὸ στόµα σὲ στόµα, καθὼς παραδίδονται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά. Ἐκεῖ, τὸ συναίσθηµα, οἱ ἀνεκπλήρωτοι πόθοι, τὰ ὄνειρα καὶ οἱ ἐπιθυµίες, κερδίζουν τὴν ἀντικειµενικὴ θεώρηση καὶ θολώνουν τὴ σωστὴ ἐκτίµηση τῶν λαθῶν.

Ἀκολουθῶντας τὴν ἴδια ἀναπόφευκτη πορεία, ἡ κατάλυση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ποὺ ἔγινε ὁριστικὴ πραγµατικότητα µὲ τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης –τὸ γεγονὸς ποὺ συγκλόνισε τὴν οἰκουµένη τοῦ 15ου αἰῶνα καὶ ἔρχεται στὴ µνήµη µας κάθε µήνα Μάϊο- ἔγινε γιὰ τὸ λαό µας ἕνας ἐπώδυνος θρύλος, πηγὴ θρήνων γιὰ τὴ χαµένη δόξα, τὴ χαµένη δύναµη, τὸ χαµένο πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν ἱστορία τῆς παγκόσµιας ζωῆς.

Η “ρετσινιά” του «μακρακισμού»

Ἡ “ρετσινιὰ” τοῦ «μακρακισμοῦ»

Μέχρι τὶς μέρες μας, ὅταν θέλει κάποιος νὰ στιγματίσει μιὰ προσπάθεια στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, συχνά τῆς ἐπιρρίπτει τὴ “ρετσινιὰ” τοῦ “μακρακισμοῦ”, ἢ τὴ χαρακτηρίζει ὡς “μακρακιστική”, ἀσχέτως τοῦ ἂν σχετίζεται αὐτὴ ἡ προσπάθεια μὲ αὐτὰ ποὺ κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία στὸν Μακράκη.

Πρόκειται γιὰ “ρετσινιά”, ἐπειδὴ ὁ Ἀπόστολος Μακράκης καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (1878) γιὰ συγκεκριμένα θέματα καὶ ὄχι γενικῶς καὶ ἀορίστως, κυρίως δέ, γιὰ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ «τρισυνθέτου», μὲ τὴν ὁποία διεκήρυσσε ὅτι «ἐκ τριῶν οὐσιῶν συνίσταται ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἐκ σώματος, ψυχῆς καὶ πνεύματος». Ὄντως πρόκειται γιὰ μιὰ αἱρετικὴ διδασκαλία, ἐπειδὴ θεωρεῖ, ὅτι ἡ οὐσία τοῦ Ἅγ. Πνεύματος ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο καὶ ἀναφαίρετο συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ὁδηγούμενος μὲ τὴ θέση αὐτὴ ἀναμφίβολα στὸν πανθεϊσμό.