ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΗ ΚΑΜΜΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΚΑΤΟΧΗ!

Ἡ Γερµανία ἔχει φερθεῖ στὴν Ἑλλάδα ὅπως στὸν “σάκκο τοῦ µπόξ”!

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΗ

ΚΑΜΜΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΚΑΤΟΧΗ!

Οἱ συζητήσεις κατά τό διάστηµα τῶν τελευταίων ἑβδοµάδων, ἡ ἐπιµονή τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων καί κυρίως τῆς Γερµανίας γιά τήν ἔνταξη τῆς χώρας µας σέ νέο ἀπάνθρωπο καί ἐξευτελιστικό πρόγραµµα, καθώς καί ἡ θλιβερή ἐπέτειος τῆς κατάκτησης τῆς χώρας καί κυρίως τῆς “Μάχης τῆς Κρήτης” ἀπό τίς 20 Μαϊου µέχρι 2 Ἰουνίου 1941, µέ ὤθησαν νά χαράξω αὐτές τίς γραµµές.

Ἡ ἐµπλοκή τῆς χώρας µας στόν Β΄   Παγκόσµιο Πόλεµο δέν ἦταν τό θέληµά µας, ἀλλά ἀποτέλεσµα ἀπειλῶν καί τελεσιγράφων τῶν χωρῶν τοῦ Ἄξονος. Μετά τό ξεκίνηµα τῆς Ἰταλίας σύντοµα µπαίνει ἡ Ἑλλάδα καί στόν στόχο τῆς Γερµανίας, παρά τίς ἐπίσηµες δηλώσεις, ὅτι δῆθεν ἦλθε ἐξ ἀνάγκης, γιά νά βοηθήση τήν σύµµαχό της Ἰταλία. Δέν εἶναι ὅµως αὐτή ἡ ἀλήθεια, διότι ἤδη ἀπό τίς 12/11/1940, δηλ. πέντε µῆνες πρίν τό τυπικό τελεσίγραφο τῆς 6ης Ἀπριλίου 1941 καθόρισε ὁ Χίτλερ µέ διαταγή του: “Καταλαµβανοµένης τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδος ὑπό τῶν Γερµανικῶν στρατευµάτων, ταῦτα θά καταστήσουν δυνατήν τήν χρησιµοποίησιν τῶν Γερµανικῶν ἐναερίων δυνάµεων ἐναντίον στόχων εἰς τήν Ἀνατολικήν Μεσόγειον”1.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

Τὸ τελευταῖο διάστημα ἔχω ἰδιαίτερα προβληματιστεῖ διαπιστώνοντας τὶς διαστάσεις ποὺ ἔχει πάρει ἡ ἀνία, στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων κάθε ἡλικίας, κυρίως ὅμως στοὺς νεαρούς. Καὶ ἐξαπλώνεται σὰν καρκίνωμα σὲ ὅλο καὶ μικρότερες ἡλικίες. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ οἱ νεαροὶ ἐνήλικες βαριοῦνται, αἰσθάνονται κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι ἀπὸ τὴν ζωὴ ποὺ δὲν ἔζησαν. Ταὐτόχρονα, πάρα πολὺ συχνὰ ἀκούγεται ἡ φράση: “Ζῆσε τὴ στιγμή, ζῆσε τὸ τώρα γιατί ἡ ζωὴ εἶναι πολὺ μικρὴ καὶ πρέπει νὰ προλάβεις νὰ κάνεις ὅσα περισσότερα πράγματα μπορεῖς.”

Ὅμως, αὐτὲς οἱ δύο καταστάσεις, πόσο ἀντιφατικὲς φαίνονται; Ἀπὸ τὴν μία ἡ κούραση καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἐπιθυμία καὶ ἡ πρόθεση ἡ ὁποία τὶς περισσότερες φορὲς ὅμως παραμένει μόνο πρόθεση, καὶ τὰ λόγια δὲν γίνονται ποτὲ πράξεις. Ἡ ζωὴ περνάει μπροστὰ ἀπὸ τὰ μάτια μας χωρὶς πολλὲς φορὲς νὰ τὴν ἀντιλαμβανόμαστε, χάνεται, φεύγει χωρὶς νὰ ἔχουμε λόγο στὰ γεγονότα ποὺ λαμβάνουν χώρα στὴν ζωή μας, χωρίς, οὐσιαστικὰ νὰ ζοῦμε..

Οι τρείς Νέοι Άγιοι

Ἁγιογραφήθηκαν στὸν Ναό μας

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΝΕΟΙ ΑΓΙΟΙ

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς * Ἅγιος Πορφύριος * Ἅγιος Παΐσιος

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

 

Μεγάλη εὐλογία γιὰ τὶς ζοφερὲς ἡμέρες μας εἶναι ἡ ἐπίσημη διακήρυξη τῆς Ἁγιότητος τριῶν συγχρόνων μας Πατέρων, τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, τοῦ π. Πορφυρίου καί τοῦ π. Παϊσίου.

ioustinosἈπό τόν πρῶτο, τὸν π. Ἰουστῖνον, διδάχθηκα μέσα ἀπὸ τὰ βιβλία του αὐθεντικὴ καὶ ζωντανὴ Θεολογία, τὴν ὁποία καὶ συζητοῦσα μὲ τοὺς Κληρικοὺς ἐν Χριστῷ μαθητάς του, ποὺ ἔκαναν τότε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν Ἑλλάδα, ἰδιαιτέρως δὲ μὲ τὸν π. Ἀθανάσιον Γιέβτιτς καὶ τὸν π. Ἀρτέμιον Ραντοσάβλιεβιτς.

Εἴχαμε καὶ τὴν ἰδιαίτερη εὐλογία νὰ εὑρεθοῦμε μὲ τὴν πρεσβυτέρα μου στὴν κηδεία τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς στὸ Μοναστῆρι τοῦ Τσέλιε (ἀνθοῦντος τοῦ Κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος), νά λάβω μέρος σ’ αὐτήν, νὰ προσκυνήσουμε τὸ εὐωδιάζον(!) σκήνωμά του καὶ νὰ τὸ συνοδεύσουμε μέχρι καὶ τῆς ταφῆς του.

Λίγο πριν την Ανάσταση

Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση:

Στοχασμοὶ καὶ πειρασμοὶ διάφοροι

Ὅταν πρωτοδιάβασα τὸ θαυμάσιο διήγημα τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμαντη, «Λαμπριάτικος ψάλτης», πρόσεξα τὸ πόσοι πειρασμοὶ κύκλωναν, λίγο πρὶν τὴν Ἀνάσταση, τοὺς δύο κληρικοὺς ποὺ ἀναφέρονται σ᾿ αὐτό. Πειρασμοί, ποὺ ἐμφανίζονται αὐτὲς τὶς προεόρτιες ἱερὲς στιγμές, καὶ σκοτίζουν τὶς ψυχὲς τῶν Kληρικῶν καὶ ὄχι μόνο. Μέχρι νὰ εἰσέλθουμε στὴν ὥρα τὴ θριαμβευτική, τῆς Ἀναστάσεως τὴν ὥρα, δηλαδή, ὅπου σιγὰ-σιγά διαλύονται ὅλες οἱ ἀναστολὲς καὶ οἱ περιπέτειες ποὺ ὁ πονηρὸς δημιουργεῖ, μὲ βασικὸ κίνητρο καὶ σκοπό, ὥστε νὰ μὴν κατορ­θώσει νὰ βιώσει ὁ πιστὸς τὸ μέγα γεγονὸς τῆς Θείας Ἐγέρσεως. Γιατί, μὴν τὸ ξεχνοῦμε, «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν» καὶ «ἀπαρχὴν ἄλλης βιοτῆς», ὁπότε καὶ ὁ πόλεμος τοῦ μισοκάλου ὅλο καὶ περισσότερο ἐντείνεται. Ὄχι μονάχα στοὺς ἐφημερίους-Λειτουργούς, ἀλλὰ στοὺς πιστούς, γιατὶ καὶ σ’ αὐτοὺς ἐπιτίθεται ὁ πονηρὸς τοῦτες τὶς προεόρτιες στιγμές, μὲ σκοπὸ νὰ ἀμαυρώσει τὴν ὅλη ἑορταστικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἑτοιμάζεται: Τὴν πανήγυρι τῶν πανηγύρεων.

«ΠΩΣ ΤΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΑΜΝΗΜΟΝΕΙΤΕ;»

«ΠΩΣ ΤΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΑΜΝΗΜΟΝΕΙΤΕ;»

Τό βράδυ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ἀκοῦμε τό ἀκόλουθο στιχηρό ἰδιόμελο: «Κύριε, ἐρχόμενος πρός τό πάθος, τούς ἰδίους στηρίζων μαθητάς ἔλεγες, κατ’ ἰδίαν παραλαβών αὐτούς· Πῶς τῶν ρημάτων μου ἀμνημονεῖτε, ὧν πάλαι εἶπον ὑμῖν, ὅτι προφήτην πάντα οὐ γέγραπται εἰ μή ἐν Ἱερουσαλήμ ἀποκτανθῆναι; Νῦν οὖν καιρός ἐφέστηκεν, ὅν εἶπον ὑμῖν· ἰδού γάρ παραδίδομαι ἁμαρτωλῶν χερσίν ἐμπαιχθῆναι, οἵ καί σταυρῷ προσπήξαντες, ταφῆ παραδόντες, ἐβδελυγμένον λογιοῦνται ὡς νεκρόν. Ὅμως θαρσεῖτε· τριήμερος γάρ ἐγείρομαι εἰς ἀγαλλίασιν πιστῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον».