ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἀναστάσιμοι Στοχασμοὶ

μὲ τὸ τέλος τῆς Πανηγύρεως

«Ὡς ὄντως ἱερὰ καὶ πανέορτος, αὕτη ἡ σωτήριος, νὺξ καὶ φωταυγ­ής...»

Τὸ νὰ μένεις μόνος μέσα στὸ ναὸ ποὺ ἔχει πιὰ κενωθεῖ ἀπὸ τοὺς πιστούς, σὲ ὧρες μεταμεσονύχτιες τὴ «σωτήριο καὶ φωταυγὴ» Νύχτα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἀναμφίβολα ἕνα προνόμιο καὶ μιὰ ἐμπειρία ποὺ ἐλάχιστοι, πιστεύω, τὴ βιώνουν καὶ τὴ χαίρονται. Γιατὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν ἥσυχη χρονικὴ περίοδο, παρέχεται στὸν ἐφημέριο ἡ εὐκαιρία, ἡ μοναδικὴ εὐκαιρία, νὰ συμμαζέψει λίγο τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ κάμει τὸν ἀπολογισμό του: ἀπολογισμὸ χρέους ἀπέναντι στὸν Κύριο Ἰησοῦ ποὺ τοῦ χάρισε κι ἐφέτος τὴν κορυφαία αὐτὴ εὐκαιρία, ἀλλὰ καὶ ἀπέναντι στὸν ἑαυτό του.

Ἔτσι τὶς στιγμὲς ποὺ κάθεται νὰ ξαποστάσει ἀπὸ τὴν πολυήμερο ἔνταση-φυσικὴ ἔνταση λόγῳ τῶν καταιγιστικῶν ἀλλαγῶν μέσα σὲ μιὰ ἑβδομάδα- ἀφήνεται γιὰ λίγο σὲ κάποιους στοχασμούς καὶ διαπιστώσεις. Ποὺ τοῦ χρειάζονται ἄλλωστε. Γιατὶ δὲν εἶναι καὶ λίγες οἱ ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἀφαιρέσει κάθε ἰκμάδα κατανύξεως καὶ βιωματικῆς προσεγγίσεως τῶν ὅσων διαδραματίζονται ὅλη τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ κορυφώνονται τὸ Μ. Σάββατο τὸ βράδυ, μέχρι, δηλαδή, νὰ εἰπωθεῖ τό, «Δόξᾳ τῇ Ἁγίᾳ καὶ Ὁμοουσίῳ καὶ Ἀδιαιρέτω Τριάδι...» καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ εἰσοδεύσουμε συγκινημένοι στὴν «Πανέορτο νύκτα καὶ φωταυγῆ, τὴ Νύκτα τῆς Ἐγέρσεώς Του..».

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ!

«Ἡ πάντων χαρά, Χριστός ἡ Ἀλήθεια,

τό Φῶς ἡ Ζωή τοῦ κόσμου ἡ Ἀνάστασις

τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται τῇ αὐτοῦ ἀγαθότητι

καί γέγονε τύπος τῆς Ἀναστάσεως,

τοῖς πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν»

Αὐτές τίς ἰδιαιτέρως Ἅγιες Ἡμέρες τῆς Μ. Ἑβδομάδος δεχόμαστε καί ἰδιαίτερες εὐεργεσίες. Ἐν τῷ μέσῳ τῆς ψυχικῆς νύκτας μας ἔρχεται ὁ Χριστός μας καί, παραβλέπων τήν ἄβυσσο τῶν ἁμαρτημάτων μας, «κρούει τήν θύραν» τῆς ψυχῆς μας καί μέ τήν ἄκρα καί ἀπερινόητη ταπείνωσή Του –ἀντί νά ὀργισθῆ– μᾶς φωνάζει: «ἵσταμαι ἔξω, ἐάν μοῦ ἀνοίξης, εἰσελεύσομαι καί συνδειπνήσω μετά σοῦ καί σύ μέτ’ έμοῦ»! Στέκομαι ἔξω ἀπό τήν ψυχή σου, Ἐγώ πού εἶμαι ἡ ψυχή τῆς ψυχῆς σου, στέκομαι ἔξω, ἐξόριστος, ἀποδιωγμένος ἀπό ἐσένα τό πλάσμα μου καί κτυπῶ σάν ἐπαίτης γιά νά μέ δεχθῆς καί πάλι!

Θρηνεῖς ὅτι σέ ἐξόρισα ἀπό τόν Παράδεισο, ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐσύ ἐξόρισες τόν Πατέρα σου ἀπό τήν ψυχή καί τήν ὕπαρξή σου. Αὐτόν πού ἐξόρισες εἶναι ὁ Παράδεισος, ἡ Ζωή, ἡ τρυφή σου καί γι’ αὐτό δέν βρίσκεις ἀνάπαυση ὅ,τι καί νά ἐπιχειρῆς, ὅπου καί ἄν πορευθῆς, ὅτι καί ἄν ἀπολαμβάνης.

Ἔπαυσες νά μέ ρωτᾶς, νά μέ συμβουλεύεσαι. Θέλησες νά αὐτονομηθῆς, νά τά εὕρης ὅλα μόνος σου, νά ἐξιχνιάσης τήν Κτίση, νά μάθης τήν αἰτία καί τήν οὐσία τῶν ὄντων καί ἄφησες τόν ἑυατό σου νά ζεῖ χωρίς ἐσένα, μακρυά ἀπό Ἐμένα, χωρίς τό δικό μου Φῶς καί κατήντησες νά ζῆς στό σκοτάδι καί στήν ἀπόγνωση. Αὐτή τήν ἀπόγνωση τήν νοιώθεις βαθειά, ἀλλά δέν ξέρεις τό γιατί. Νομίζεις πώς ὀφείλεται στήν διαπίστωσή σου ὅτι δέν εἶσαι σύ ὁ Δημιουργός, ἀλλά ὀφείλεται στό ὅτι δέν ἔχεις Ἐμένα.

Ἔτσι, ἀποφάσισες νά ξεπεράσης τήν ἀπόγνωσή σου μέ τήν ἰδέα ὅτι δέν ὑπάρχει Δημιουργός ἀλλά ὅτι ὅλα ἔγιναν μόνα τους!