ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«ΛΥΠΗΣΟΥ ΜΑΣ ΘΕΕ ΜΟΥ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ…»

Στὶς 29 Μαΐου θρηνοῦμε τὴν πτώση τῆς Πόλης τῶν πόλεων, τὴν Ἅλωση τῆς Βασιλεύουσας ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Θρηνοῦμε τὴν Πόλη ποὺ χάσαμε ἀλλὰ καὶ τὴν Πόλη ποὺ κάθε χρόνο χάνουμε ἐξ αἰτίας τῆς στάσης μας καὶ τῆς συμπεριφορᾶς μας, μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη βιαιότητα, μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο θράσος ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν κατακτητῶν καὶ μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀπάθεια ἀπὸ μέρους μας. Δὲν ἔχουμε ἁπλῶς παραδώσει τὰ ὅπλα, ἀλλὰ προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ὅλο τὸν κόσμο μας μὲ πολὺ μεγάλη ἐγκαρδιότητα καὶ ἀγάπη στοὺς κατακτητές, σὰν νὰ ἀνήκουν σὲ αὐτοὺς ὅλα καὶ σὲ ἐμᾶς τίποτα. Στὴν πραγματικότητα βέβαια, οἱ περισσότεροι, δὲν ξέρουμε τί θρηνοῦμε, δὲν ξέρουμε τί εἶναι αὐτὸ ποὺ χάσαμε καὶ συνεχῶς χάνουμε γιατί δὲν ἔχουμε κάτσει ποτὲ νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρὰ μὲ τὰ γεγονότα ποὺ τόσο μᾶς ἀφοροῦν.

Διάβαζα πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν «Τὰ Παραλειπόμενα» τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Βρυέννιου, ὁ ὁποῖος ἦταν μοναχὸς τὴν περίοδο τῆς παρακμῆς τῆς Πόλης καὶ κοιμήθηκε λίγα χρόνια πρὶν τὴν ἅλωσή της. Ἐπειδὴ ὅμως μιὰ Ἅλωση καὶ μάλιστα τέτοιων διαστάσεων δὲν πραγματοποιεῖται χωρὶς νὰ ὑπάρχουν βαθιὰ αἴτια, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν γεγονότα, ποὺ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ νὰ ὁδηγοῦν σὲ αὐτὸ τὸ ἀποτέλεσμα, ὁ Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος εἶχε ἐντοπίσει τὰ αἴτια αὐτὰ καὶ τὰ εἶχε καταγράψει.

Ἐνεργεῖ ὡς Πατριαρχικό ἡφαίστιο, τό ὁποῖο ἀπειλεῖ καί νά “πετρώση“ πνευματικά ὁλόκληρη τήν Βόρεια Ἑλλάδα καί σταδιακά νά τήν προσαρτήση ἐδαφικά στήν Τουρκία.

ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Η ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ 1928!

Ὁ συντάκτης της, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βασίλειος ὁ Γ΄, νεωτεριστής, πιστός ὑπηρέτης τῶν Τούρκων καί Μασῶνος, ὡς μαρτυρεῖ ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος!

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Χαράσσω τίς γραμμές πού ἀκολουθοῦν, μέ βαθύτατον σεβασμό πρός τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τό ἀγωνισθέν ἐπί πολλούς αἰῶνες ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Πίστεως ἀλλά καί ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος, γιατί στήν ἐλεύθερη καί πνευματική Πατρίδα καλλιεργεῖται ἡ Πίστη.

Προτάσσω τόν σεβασμό μου πρός τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως (τόν ὁποῖον –ἐξ ἄλλου– ἔχω πλειστάκις καταθέσει, ὅπως καί πρός τό ἀξίωμα τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχου, τόν ὁποῖο μνημονεύω σέ κάθε Θ. Λειτουργία πού τελῶ), γιά νά γνωρίζουν οἱ καλοπροαίρετοι ὅτι ὅσα γράφω δέν ἔχουν σκοπό νά πλήξουν τόν θεσμό τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά τίς ἐνέργειες τῶν Ὑπευθύνων τοῦ Πατριαρχείου, παλαιοτέρων καί συγχρόνων.

«Ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε»

                     (Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον Κεφ. 19, στίχ. 22)

Ὁ Μάϊος εἶναι ἄρρηκτα συνυφασμένος μὲ τὸ πιὸ δυσάρεστο γεγονὸς στὴν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν πτώση τῆς Βασιλεύουσας στοὺς Ὀθωμανούς.

Γιὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔχουν γραφτεῖ πολλὰ καὶ ἔχουν εἰπωθεῖ ἀκόμα περισσότερα, ὡστόσο, πάντοτε ἡ ἀνάμνησή της εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ αὐτοκριτικὴ καὶ ἐσωτερικὴ ἐμβάθυνση στὰ λάθη μας, εἴτε τὰ προσωπικά, ἢ, σὲ ἐπίπεδο Ἔθνους.