ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

«ΖΗΜΙΟΓΟΝΟΣ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗ»

Ἤ «ΖΩΗ ΑΠΟ ΣΦΑΛΜΑ»!

Μᾶς ἀπασχόλησε σέ προηγούµενο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ τό ἀκανθῶδες ζήτηµα τῆς ἰατρικῆς εὐθύνης σέ περιπτώσεις «ζηµιογόνου τεκνοποίησης» ἤ «ζωῆς ἀπό σφάλµα». Πρόκειται γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, ὅπου οἱ γονεῖς ἑνός παιδιοῦ µέ γενετική ἀσθένεια ἤ συγγενῆ ἀνωµαλία ἀσκοῦν ἀγωγή κατά τοῦ ἰατροῦ προσάπτοντας σέ αὐτόν, ὅτι λόγῳ σφάλµατος κατά τή διενέργεια τοῦ προγεννητικοῦ ἐλέγχου δέν διέγνωσε (ἐγκαίρως) τήν πάθηση τοῦ ἐµβρύου στερῶντας τους τή νόµιµη δυνατότητα νά διακόψουν τήν κύηση.

Ἡ δυνατότητα αὐτή διακοπῆς τῆς κύησης δόθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τό Ν. 1609/1986, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά νοµιµοποίησε τίς ἐκτρώσεις σέ µία σειρά περιπτώσεων καί ὑπό συγκεκριµένες προϋποθέσεις. Σήµερα, τό ἄρ. 304 πάρ. 4 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ὁρίζει µεταξύ ἄλλων ὅτι: «Δέν εἶναι ἄδικη πράξη ἡ τεχνητή διακοπή τῆς ἐγκυµοσύνης πού ἐνεργεῖται µέ τή συναίνεση τῆς ἐγκύου ἀπό γιατρό µαιευτήρα–γυναικολόγο µέ τή συµµετοχή ἀναισθησιολόγου, σέ ὀργανωµένη νοσηλευτική  µονάδα ἄν… β) ἔχουν διαπιστωθεῖ µέ τά σύγχρονα µέσα προγεννητικῆς διάγνωσης, ἐνδείξεις σοβαρῆς ἀνωµαλίας τοῦ ἐµβρύου πού ἐπάγωνται τή γέννηση παθολογικοῦ νεογνοῦ καί ἡ ἐγκυµοσύνη δέν ἔχει διάρκεια περισσότερο ἀπό εἴκοσι τέσσερεις ἑβδοµάδες».

Αἴτηµα τῶν ἀγωγῶν γιά «ζωή ἀπό σφάλµα» εἶναι ἡ ἐπιδίκαση ἀποζηµίωσης, εἴτε γιά τήν περιουσιακή ζηµία τῶν γονέων –γιά τήν κάλυψη δηλαδή τῶν αὐξηµένων  δαπανῶν πού ἀπαιτεῖ ἡ ἰατροφαρµακευτική περίθαλψη καί ἡ γενικότερη φροντίδα τοῦ παιδιοῦ– εἴτε γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης τῶν γονέων, δηλαδή τοῦ ψυχικοῦ ἄλγους πού ὑφίστανται ἀπό τή γέννηση µή ὑγιοῦς παιδιοῦ.

Διαφωτισμὸς μὲ ...τσαντὸρ

Ἦταν κάποτε ἡ κυρία Κατερίνα. Ἀρχοντική, ψηλή, εὐθυτενής, παρότι βάραιναν τοὺς ὤµους της 80 καὶ πλέον χρόνια. Ζοῦσε στὴ γενέτειρά της, σὲ ἕνα λιλιπούτειο νησάκι τοῦ Ἰονίου καὶ ἐρχόταν κάποιες φορὲς στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ παιδιά της καὶ τὶς ἐγγονές της, γειτονοποῦλες καὶ φίλες ἀγαπηµένες ἀπὸ τὴν... προσχολικὴ ἡλικία, συνδυάζοντας καὶ κάποια ἀπαραίτητη ἐπίσκεψη σὲ γιατρούς. Καθόµασταν τριγύρω της στὴν κοινή µας αὐλὴ καὶ ἀκούγαµε τὶς διηγήσεις της. Τὴν κ. Κατερίνα δὲν τὴν φέρνουµε στὴ µνήµη µας πιὰ συχνά, παρὰ µόνο ὅταν µὲ τὶς ἐγγονές της –φίλες καλὲς µέχρι σήµερα– ἀναµοχλεύοντας κάποιες στιγµὲς τὸ παρελθόν, θυµόµαστε τὰ παιδικά µας χρόνια, τὰ ἀθῶα, τὰ ἀµέριµνα. Τὴν ἔφερα στὴ µνήµη µου, ὅµως, πρόσφατα διαβάζοντας σὲ ἕνα «πασχαλινὸ» διήγηµα τοῦ Παπαδιαµάντη, τὴ Βλαχοπούλα, µιὰ ὄµορφη περιγραφή του: «Ἡ γραία ἐκοιµᾶτο καὶ ὠνειρεύετο τὴν Φλώραν της στολισµένην καὶ εὔµορφην νύµφην, φοροῦσαν τσεµπέρι καὶ ποδιὰν καὶ σιγούνι καὶ ὑποκάµισον κεντητόν...». Τὴν ἔφερα στὴ µνήµη µου σχεδὸν ὁλοζώντανη µετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν περιγραφή, γιατί παρέλειψα νὰ ἀναφέρω ὅτι ἡ κ. Κατερίνα φοροῦσε ἀκόµη τὴν τοπικὴ ἐνδυµασία τοῦ νησιοῦ της, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες γυναῖκες –καὶ νεώτερές της– στὸ µικρό της χωριουδάκι. Ὁ σκιαθίτης συγγραφέας ἀναφέρεται στὴν παράδοση τοῦ δικοῦ του νησιοῦ κατὰ τὰ τέλη τοῦ 19ου καὶ στὴν αὐγὴ τοῦ 20ου αἰῶνα. Ἀλλὰ ἡ κ. Κατερίνα καὶ οἱ συγχωριανές της ἦταν µιὰ ζωντανὴ πραγµατικότητα στὰ µέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘70. Εὐτυχῶς γιὰ ἐκείνη ἔζησε καὶ πέθανε στό, ἄγνωστο στοὺς πολλούς, καταπράσινο νησάκι της –ἐνῶ ὁ διπλανὸς Σκορπιὸς ἦταν παγκοσµίως γνωστὸς ὡς ἰδιοκτησία τοῦ Ὠνάση τότε– καὶ δὲν χρειάστηκε νὰ προβληµατιστεῖ ἂν ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν ἐµφάνισή της. Γιὰ µιὰ ἄλλη, ὅµως, νεώτερη συγγενῆ της ἀπὸ τὸ ἴδιο χωριὸ οἱ συνθῆκες δὲν ἦταν οἱ ἴδιες. Ἐκείνη ἔπρεπε νὰ µετακοµίσει µὲ τὴν οἰκογένειά της στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ ἐξελιγµένη πρωτεύουσα δὲν σήκωνε τέτοιου εἴδους διαφορετικότητες. Τέτοιου εἴδους δὲν σηκώνει µᾶλλον καὶ σήµερα... Θυµᾶµαι τὴν ἐσωτερική της πάλη καὶ τὸν πόνο της µέχρι τελικὰ νὰ ἀποφασίσει νὰ ἐγκαταλείψει ἕνα «κοµµάτι» τοῦ ἑαυτοῦ της, νὰ φορέσει ροῦχα Εὐρωπαϊκά, νὰ γίνει µιὰ «ἄλλη»....

ΠΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ,

ΟΠΩΣ Ο π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ;

Παραθέτουµε κατωτέρῳ «µιά ἐξοµολογητική κατάθεση» τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα ἐπί πλέον ἐγκώµιο τοῦ ἤθους τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Πατέρα µας ἀλλά καί ἀποδεικτική τοῦ ἤθους τῶν κατά σάρκα συγγενῶν του καί ἰδιαιτέρως τῶν ἀδελφῶν του.

Ἡ κατ’ ἐπανάληψιν ἐγκαρδίως ἐκφωνηθεῖσα καί γραπτῶς διατυπωθεῖσα εὐχαριστία τοῦ ἀδελφοῦ του κ. Πολυνείκη Θεοδωροπούλου, «Εὐχαριστοῦµε τό Θεό πού γεννήθηκες στήν οἰκογένειά µας, ἀείµνηστε π. Ἐπιφάνιε!», τά συνοψίζει καί τά ἐκφράζει ὅλα!     (π. Β.Ε.Β)

"Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά παρουσιάσω στήν ἀγάπη σας, μία ἐξομολογητική κατάθεση ψυχῆς, σχετική μέ τή συμπεριφορά τοῦ π. Ἐπιφανίου στούς κατά σάρκα συγγενεῖς του.

Ζῶντας γιά πάρα πολλά χρόνια πλησίον τοῦ π. Ἐπιφανίου –ἀρκετά ἀπό τά ὁποῖα συγκατοικούσαμε– καί γνωρίζοντας καί ἀρκετούς ἀγάμους κληρικούς, μέ τούς ὁποίους συνδεόταν ὁ ἴδιος, διαπίστωσα –προκαταβολικά ζητῶ συγγνώμη ἄν ἡ διαπίστωσή μου εἶναι ἐσφαλμένη– ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀγάμων κληρικῶν, πού ζοῦν κι ἐργάζονται στόν κόσμο, μέ διαφορετική μεταχείριση, ἡ κάθε μία ἀπ’ αὐτές, στίς κατά σάρκα οἰκογένειές τους.