ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ ἰµπεριαλιστική συµπεριφορά
 τῆς Ἀµερικανικῆς Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς

Ἡ Μετάβαση στήν Παγκόσµια Διακυβέρνηση

Στίς 9 Νοεµβρίου τοῦ 1989, τό Τεῖχος τοῦ Βερολίνου ἔπεσε σηµατοδοτῶντας τήν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καί τήν ἔναρξη αὐτοῦ πού ὁ Πρόεδρος George H. W. Bush ἀποκάλεσε «Νέα Παγκόσµια Τάξη» (1991). Ὁ στόχος τῆς Ἀµερικανικῆς Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς, ἐν µέρει, µπορεῖ νά ἦταν ὑγιής, καί µιλάω γιά τόν ἐκδηµοκρατισµό τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀλλά ἡ στρατηγική καί σίγουρα οἱ τακτικές πού ἐπινοήθηκαν ἦταν ἄστοχες. Ὁ ἐκδηµοκρατισµός εἶναι ἕνας ὑγιής στόχος, ἀλλά πρέπει νά πραγµατοποιηθεῖ ἀξιολογῶντας τίς πολιτισµικές ἰδιοσυγκρασίες. Ἡ ὀρθολογική σκέψη ἀπαιτεῖ ὅτι µιά ἔννοια πρέπει πρῶτα νά γίνει κατανοητή πρίν µπορέσει νά χρησιµοποιηθεῖ. Τό 2003, ὁ Πρόεδρος George W. Bush (Junior), διατύπωσε τό ὅραµά του γιά ἐκδηµοκρατισµό τῆς Μέσης Ἀνατολῆς χρησιµοποιῶντας τό ἀµερικανικό µοντέλο. Προφανῶς, ἕνας τέτοιος στόχος δέν θά µποροῦσε νά ἐπιτευχθεῖ ἄµεσα, δεδοµένου ὅτι τά πολιτιστικά ἐρείσµατα τῶν κοινωνιῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι διαφορετικά ἀπό αὐτά τῆς Ἀµερικανικῆς κοινωνίας. Αὐτό ἦταν τό πρῶτο µεγάλο λάθος τῆς Ἀµερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.

«Τά τοσαῦτα κακά εἰρήνην προσηγόρευσαν»!

Στό τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ, πού κυκλοφορήθηκε τόν προηγούµενο µήνα, εἴχαµε ἀναφερθεῖ στίς ἀπόψεις τοῦ Antonin Scalia, µέλους τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῶν Η.Π.Α. Ἀνάµεσα σέ ὅσα παρατέθηκαν σχετικῶς, περιλάβαµε καί ἕνα σηµαντικό σχόλιό του γιά τή σηµασία πού ἔχει γιά τή διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας, ἡ κατανόηση καί διαφύλαξη τοῦ θεµελιώδους συνταγµατικοῦ θεσµοῦ τῆς διάκρισης τῶν κρατικῶν λειτουργιῶν. Γιά νά διαφωτίσει τή σηµασία αὐτή καί νά τεκµηριώσει ἱστορικά τόν ἰσχυρισµό του ὁ Antonin Scalia εἶχε δώσει, ὅπως εἴχαµε προαναφέρει, καί τό ἑξῆς, ἀντληµένο ἀπό τήν πρόσφατη ἱστορία, παράδειγµα: «Κάθε φαντασµένος δικτάτορας στόν κόσµο, κάθε “µπανανο-δηµοκρατία”, κάθε ἰσόβιος κυβερνήτης κυβερνᾶ µέ µιά χάρτα ἀτοµικῶν δικαιωµάτων…Ἡ χάρτα ἀτοµικῶν δικαιωµάτων…τῆς Ἕνωσης Σοβιετικῶν Σοσιαλιστικῶν Δηµοκρατιῶν (Ε.Σ.Σ.Δ.) περιεῖχε ἐγγυήσεις πολύ πιό ἐκτεταµένες ἀπό τίς δικές µας (ἐνν. τῶν Η.Π.Α.). Δέν ἦταν, ὅµως, τίποτε ἄλλο ἀπό λέξεις ἐπάνω σέ χαρτί, αὐτό πού οἱ Νοµοθέτες µας ὀνόµαζαν “parchment barrier” (=ἐµπόδιο ἀπό περγαµηνή).…Ὁ πραγµατικός τρόπος συγκρότησης τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἡ δοµή τῆς διακυβέρνησής της, δέν ἐµπόδιζε τήν συγκέντρωση τῆς ἐξουσίας σέ ἕνα πρόσωπο ἤ σέ ἕνα κόµµα. Μόλις αὐτό συµβεῖ, ἡ πιό ἀξιοθαύµαστη χάρτα ἀτοµικῶν δικαιωµάτων µπορεῖ νά παραµεριστεῖ…».

Σήµερα, µετά τήν πάροδο ἀρκετῶν δεκαετιῶν ἀπό τήν διάλυση τῆς Ἕνωσης Σοβιετικῶν Σοσιαλιστικῶν Δηµοκρατιῶν εἶναι, πιά, κοινῶς ἀποδεκτό µεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὅτι στό πλαίσιο τῆς πολυεθνικῆς αὐτῆς «αὐτοκρατορίας» ἔλαβε χώρα ἕνας ἀπό τούς πιό ἐκτεταµένους, συστηµατικούς καί πολύχρονους διωγµούς τῆς Ἐκκλησίας, ἴσως µάλιστα πιό ἔντονος, µεθοδικός, συνεχής καί πολύνεκρος σέ σχέση µέ τούς διωγµούς τῶν Ρωµαίων Καισάρων, οἱ ὁποῖοι παρά τήν ἔνταση καί τή σκληρότητά τους ἦσαν σχετικῶς σύντοµης διάρκειας, δέν ἐφαρµόζονταν µέ τήν ἴδια συνέπεια σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια καί ἀκολουθοῦνταν ἀπό µεσοδιαστήµατα σχετικῆς εἰρήνης, κατά τή διάρκεια τῆς ὁποίας οἱ κατά τόπους Ἐκκλησίες ἀναδιοργανώνονταν καί ἀνακτοῦσαν -κατ’ ἄνθρωπον-  τίς δυνάµεις τους. Ὁ σύγχρονος αὐτός διωγµός ἀνέδειξε µεγάλους ἁγίους, ἤδη ἐπίσηµα διακηρυγµένους, κάποιοι ἀπό τούς ὁποίους, µέ προεξάρχοντα τόν ἅγιο Λουκᾶ, ἐπίσκοπο Συµφερουπόλεως καί διακριµένο ἰατρό-χειροῦργο, εἶναι πιά πολύ γνωστοί καί στήν πατρίδα µας.