ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Οἱ Πρόδροµοι
 τῆς Ἐπικείµενης Νέας Παγκόσµιας Ἐποχῆς:

Πρός Μία Παγκόσµια Κυβέρνηση!

Ἡ πρόσφατη Ἱστορία τῶν κυβερνήσεων τοῦ κόσµου

Ἡ θεωρία µου τοῦ Κύκλου τῆς Ζωῆς µιᾶς Χώρας (Country Life Cycle – CLC) προτείνει ὅτι µία χώρα περνᾶ ἀπό διαφορετικά στάδια ἐξέλιξης. Αὐτά εἶναι: Γένεση - Ἀνάπτυξη - Ὡριµότητα - Παρακµή - Ἀπολιθοποίηση. Οἱ ἰσχυρές χῶρες συνήθως ἀπολαµβάνουν ἐπιµήκεις περιόδους ἀνάλογα µέ τόν ἐνδηµικό τους χαρακτήρα καί τό ἀνταγωνιστικό τους περιβάλλον. Ἡ χαοτική συµπεριφορά τοῦ κόσµου µπορεῖ νά αὐξήσει ἤ νά µειώσει τό µῆκος σταδίων τοῦ Κύκλου τῆς Ζωῆς µιᾶς Χώρας (CLC), καί κυρίως τό στάδιο ὡρίµανσης. Τό παράδειγµα τῆς Ἀµερικῆς εἶναι ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγµα. Λόγῳ τῶν ἐξελίξεων στήν τεχνολογία, τίς τηλεπικοινωνίες καί τίς µεταφορές, ἡ παγκοσµιοποίηση ἔχει αὐξηθεῖ, δηµιουργῶντας χαοτική συµπεριφορά. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα κολοσσιαῖες προκλήσεις γιά τήν παγκόσµια ἡγεσία τῆς Ἀµερικῆς. Πρίν ἀπό µερικά χρόνια, ὁ Lester C. Thurow, καθηγητής Διοίκησης καί Οἰκονοµίας στό Ἰνστιτοῦτο Τεχνολογίας τῆς Μασαχουσέτης καί κοσµήτορας τοῦ Sloan School of Management τοῦ MIT, εἶπε: «Ἡ Βυζαντινή αὐτοκρατορία ἐπιβίωσε γιά περίπου 1100 χρόνια, ἡ Βρετανική αὐτοκρατορία ὑπῆρξε γιά περίπου 400 χρόνια. Μετά ἀπό 70 περίπου χρόνια ἡ Αµερική ἀρχίζει νά παρακµάζει. Τί συµβαίνει στήν Ἀµερική;  Σύµφωνα µέ τή θεωρία τοῦ Κύκλου Ζωῆς τῆς χώρας (CLC) ὁ ἱστορικός ἀγώνας τῶν χωρῶν, γιά παγκόσµια ἡγεσία, ἐπηρεάζει τήν διάρκεια τοῦ σταδίου Ὡριµότητος τῆς χώρας.  Γιά παράδειγµα, ἀπό τό 1939 ἕως τό 1945 ἡ Γερµανία προσπάθησε νά διεκδικήσει τήν παγκόσµια ἡγεσία προκαλῶντας τόν 2ο Παγκόσµιο Πόλεµο. Ἡ χώρα πού ἐνίκησε τή Γερµανία, ἦταν ἡ Ἀµερική ἡ ὁποία καί ἔγινε Παγκόσµια Δύναµη.  Τώρα, ἡ Κίνα προτίθεται νά καταλύσει τήν ἡγεσία τῆς Ἀµερικῆς καί νά γίνει ἡ ἐπόµενη Παγκόσµια Δύναµη.  Ἡ Κίνα εἶναι ἡ µόνη παγκόσµια δύναµη, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἀναδόµηση τῆς διεθνοῦς τάξης, χρησιµοποιῶντας τίς οἰκονοµικές, διπλωµατικές, στρατιωτικές, καί τεχνολογικές δυνατότητές της.  Αὐτά τά γεγονότα νοµιµοποιοῦν τή θεωρία CLC.  Ἄν καί µπορεῖ νά ἔχουµε ἀπεικονίσει τή διαδικασία ἐξέλιξης τοῦ κύκλου ζωῆς τῶν παγκοσµίων δυνάµεων, δέν µποροῦµε νά ἰσχυριστοῦµε ὅτι γνωρίζουµε περισσότερα ἀπό αὐτό.

Ἡ «Magna Carta» καί τό «Ἱερόν Πηδάλιον»

Στά δύο προηγούµενα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ εἴχαµε ἀναφερθεῖ στήν ἰδιαίτερη σηµασία πού ἔχει γιά τήν προστασία τῆς ἐλευθερίας καί µάλιστα τῆς θρησκευτικῆς, στό πλαίσιο ἑνός κράτους, ἡ θέσπιση τῶν κατάλληλων νοµικῶν ἐγγυήσεων. Ὅταν αὐτές οἱ θεσµικές ἐγγυήσεις ἔχουν θεσπισθεῖ, τότε µπορεῖ κανείς νά ἀναµένει ὅτι τό κράτος αὐτό παρέχει στούς πολῖτες του τήν ἐλευθερία νά ἐπιλέξουν τόν τρόπο τῆς ζωῆς πού τούς ἐκφράζει καί νά ἀναπτύξουν τήν προσωπικότητά τους, ὅπως αὐτοί ἐπιθυµοῦν. Ὅταν ἀντιθέτως, οἱ ἐγγυήσεις αὐτές ἀπουσιάζουν, πρᾶγµα πού συνήθως σηµαίνει ὅτι οἱ κρατικοί ἄρχοντες ἀντιµετωπίζουν τούς πολῖτες ὡς ἁπλούς ὑπηκόους ἤ ἀκόµη καί ὡς «πρώτη ὕλη» γιά τήν κατασκευή µιᾶς τεχνοκρατικῆς οὐτοπίας, τότε παρουσιάζονται φαινόµενα διώξεων καί καταπίεσης, ὅπως αὐτά πού περιγράψαµε στό προηγούµενο τεῦχος σχετικά µέ τόν συστηµατικό διωγµό τῶν Χριστιανῶν στή πρώην Σοβιετική Ἕνωση.

Εἶναι ἀναµφίβολο ὅτι οἱ ὁποιεσδήποτε θεσµικές ἐγγυήσεις, ὁσοδήποτε σοφές καί µελετηµένες καί ἄν εἶναι, δέν ἀρκοῦν ἀπό µόνες τους νά προστατεύσουν ἀπό τήν αὐθαιρεσία ἤ τήν τυραννία. Διότι, ὅσο δηµοκρατικό καί ἐάν εἶναι ἕνα κράτος, ὅσες θεσµικές ἐγγυήσεις καί ἐάν εἶναι ἐνσωµατωµένες στό δίκαιό του, ἐάν οἱ πολῖτες του γενικά, καί, ἰδιαιτέρως, ὅσοι τυχαίνει νά ὑπηρετοῦν στίς πιό καίριες θέσεις τοῦ κρατικοῦ µηχανισµοῦ, δέν φροντίσουν τήν κρίσιµη ὥρα γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας, θά ἀποδειχθεῖ ὅτι οἱ νοµικές προβλέψεις ἀπό µόνες τους δέν ἀποτελοῦν ἰσχυρά ἐµπόδια, ἀλλά ἁπλῶς καί µόνο «φράχτες φτιαγµένους ἀπό χαρτί». Ὅµως, µέ τήν ἐπιφύλαξη πού προαναφέραµε, ἡ σηµασία τῆς πρόβλεψης τῶν κατάλληλων θεσµικῶν ἐγγυήσεων ἀπέναντι στήν τυραννία εἶναι µεγάλη, διότι θέτει ἐνώπιον τῶν πολιτῶν ἕνα πρότυπο ἐλευθερίας καί αὐτονοµίας καί τούς διαπαιδαγωγεῖ, ὥστε νά ἔχουν ἐλεύθερο φρόνηµα καί συµπεριφορά.

Ἰδιαίτερη δέ ἀξία µεταξύ τῶν θεσµῶν γιά τή διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας ἀπέναντι στήν κρατική αὐθαιρεσία ἔχει προσδοθεῖ κατά τούς Νέους Χρόνους στήν ὕπαρξη «κράτους δικαίου» (rule of law) καί συναφῶς στήν θέσπιση «Συντάγµατος», τά ὁποῖα µάλιστα θεωροῦνται ὡς ἐπιτεύξεις σύγχρονες, οἱ ὁποῖες σηµειώνουν τή µετάβαση ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεσαίωνα στήν ἐποχή τοῦ Διαφωτισµοῦ.

«ΤΡΑΧΙΝΙΑΙ»

Ἕνα ἀπό τά λιγώτερο γνωστά ἔργα τοῦ ἀρχαίου δράματος ἡ τραγωδία αὐτή τοῦ Σοφοκλῆ (496-406 π.Χ.).

Ἡ ὑπόθεσή του ἐκτυλίσσεται μπροστά στό ἀνάκτορο τῆς ἀρχαίας πόλεως Τραχίνα, κοντά στίς Θερμοπύλες (στίχος 638). Τόν πρόλογο ἀρθρώνει ἡ Δηιάνειρα, γυναῖκα τοῦ Ἡρακλῆ. Περιγράφει τήν πρό τοῦ γάμου της δυσάρεστη κατάσταση. Κόρη τοῦ βασιλέα τῆς Πλευρώνας Οἰνέα τήν ζητοῦσε σέ γάμο ὁ Ἀχελῶος πού ἔπαιρνε τίς ἀκόλουθες μορφές. Ἄλλοτε σάν ταῦρος, ἄλλοτε σάν φίδι καί ἄλλοτε μέ ἀντρική κορμοστασιά καί πρόσωπο βοδιοῦ. Μετά ἀπό πολλά ἐμφανίστηκε ὁ ξακουστός Ἡρακλῆς, γιός τοῦ Δία καί τῆς θνητῆς Ἀλκμήνης. Ἐνίκησε τόν Ἀχελῶο καί τήν νυμφεύθηκε. Τήν ἐπῆρε καί ἔφευγαν ἀπό τήν Αἰτωλία. Περνῶντας τόν ποταμό Εὔηνο - ὁ Ἡρακλῆς προηγεῖτο – τήν Δηιάνειρα μετέφερε ὁ κένταυρος Νέσσος. Ἀπρεπής χειρονομία του προκάλεσε κραυγή τῆς Δηιάνειρας. Ὁ Ἡρακλῆς ἐτόξευσε τόν Νέσσο. Ἐκπνέοντας ἐκεῖνος ἔδωσε στή Δηιάνειρα χιτῶνα ἐμποτισμένο μέ τό αἷμα του, γιά νά τόν δίνει στόν ἄντρα της νά τόν φοράει προκειμένου νά τῆς εἶναι πιστός.

Ὁ Ἡρακλῆς ἀπουσιάζει δέκα πέντε μῆνες καί δέν ἔχει δώσει σημεῖα ζωῆς. Συζητῶντας μέ τήν Τροφό, ἡ Δηιάνειρα ἐκφράζει στεναχώρια, ἀγωνία καί φόβους. Ἡ Τροφός τήν συμβουλεύει νά στείλει τόν γιό της Ὕλλο νά πάρει πληροφορίες γιά τήν τύχη τοῦ πατέρα του. Ὁ  Ὕλλος ἔχει ἀκούσει ὅτι ὁ Ἡρακλῆς ὑπηρετεῖ μιά γυναίκα Λυδή, τήν Ὀμφάλη. Μετά τήν θητεία του αὐτή θά πολιορκήσει τήν πόλη τῆς Εὔβοιας Οἰχαλία. Ὁ  Ὕλλος φεύγει γιά νά πάρει πληροφορίες γιά τόν πατέρα του Ἡρακλῆ.