ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΤΗΣΙΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ π. ΗΛΙΑ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΥ

Τό Σάββατο 12 Φεβρουαρίου τελέσαμε στόν Ναό μας τό ἐτήσιο Μνημόσυνο τοῦ συνταξιούχου Ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ μας, π. Ἠλία Στεφοπούλου.

Ὁ π. Ἠλίας διηκόνησε τό Φιλόπτωχο Ταμεῖο τοῦ Ναοῦ μας ἐπί πολλά ἔτη, ἀλλά καί ὡς Ἐφημέριος, διαδεχθείς τόν ἀείμνηστον π. Κωνσταντῖνον Καρανικόλα. Πολύτεκνος οἰκογενειάρχης, εἶχε τήν εὐλογία νά ἴδῃ καί τόν υἱόν του Στέφανον Ἱερέα. Ἐσέβετο ἰδιαιτέρως τόν π. Ἐμμανουήλ Βολουδάκην καί, ὅπως ἔλεγε, ἐδιδάχθη πολλά ἀπό αὐτόν.

Ἐπίσης, συνεδέετο πνευματικά μέ τόν θεῖο του, π. Σπυρίδωνα Ξένον καί ὠφελήθη πολύ κατά τά χρόνια πού ἐκεῖνος ὡς λαϊκός διακονοῦσε ἱεραποστολικά. Κατόπιν, κατέφυγε στό Ἅγιον Ὄρος καί δημιούργησε Συνοδία στή Νέα Σκήτη, ὅπου σήμερα διάδοχός του εἶναι ὁ π. Βενέδικτος Νεασκητιώτης.

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καί ὁ Κύριος νά τοῦ ἀνταποδώσῃ κατά τήν εὐλάβειά του.

π. Β. Ε. Β.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 237

Μάϊος 2022

Τά παιδιά μας ἀρνοῦνται τόν Θεό
 καί ἐμεῖς καμαρώνουμε;

Τό πρῶτο Σάββατο τῆς φετεινῆς Σαρακοστῆς, τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, ἔτυχε νά παραβρεθῶ στό μνημόσυνο συγγενικοῦ μου προσώπου σέ μιά μεγάλη ἐπαρχιακή πόλη, καί στή φιλοξενία πού ἀκολούθησε, κατά τά Ἑλληνικά εἰωθότα, συνέβη κάποιο περιστατικό πού μέ ἔβαλε σέ σκέψεις.

Διανύαμε ἤδη τήν πρώτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, ὅταν ὑποθετικά θά ὀφείλαμε ὡς χριστιανοί νά νηστεύουμε, ἀλλά τό τραπέζι πού παρατέθηκε στή συνέχεια τῆς τελετῆς, ἦταν γεμάτο ἀπό ψητό ἀρνί καί κοκορέτσι! Βέβαια πρός τιμή τοῦ καταστήματος ὑπῆρχε καί νηστήσιμο πιάτο πού μάλιστα ἀποδείχτηκε πεντανόστιμο.

Ὡστόσο, τό ἀξιοσημείωτο δέν ἐντοπίζεται στό ὅτι σέ τέτοια ἰδιαίτερη περίοδο οἱ περισσότεροι δέν νηστεύουν, οὔτε ἔστω κατά παράδοση, ἀλλά στήν ἀποκάλυψη στήν ὁποία προέβη μία ἀπό τίς κυρίες τῆς παρέας, στή συζήτηση πού ξεκίνησε, μέ ἀφορμή τό γεγονός, πώς, ἀνάμεσα στούς συνδαιτημόνες τοῦ γεύματος, ὑπάρχουν καί δύο πού ἐπιλέγουν νηστήσιμο φαγητό.

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ – ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Ὁμοιότητες Βίου

«Τά δύο πρῶτα κεφάλαια τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου παρουσιάζουν πολλάς ἀντιστοιχίας μεταξύ τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ καί τοῦ Ἰωάννου¹». Ἡ φράση αὐτή πού ἐπαναλαμβάνεται ἀπό πολλούς ἐρευνητές μοῦ ἔφερε στήν μνήμη τό γνωστό ἔργο τοῦ Πλουτάρχου, «Βίοι παράλληλοι».

Ὁ Πλούταρχος (46 – 127 dHr.) ἔγραψε τούς «Βίους παράλληλους» ὄχι γιά νά κάνει ἱστορία, ἀλλά, γιά νά ἀποκαλύψει, στήν κάθε πολιτική προσωπικότητα, τῆς ὁποίας τήν βιογραφία περιγράφει, τόν ἄνθρωπο μέ τίς καλές καί τίς κακές του ἰδιότητες, ἀλλά κυρίως γιά νά προσφέρει στούς ἀναγνῶστες του μοντέλα ἀρετῶν²». «Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ὁ Πλούταρχος ἀναγνώριζεν ὅτι δέν ἔγραψε ξηράν ἱστορίαν χρονολογιῶν καί ἀπαριθμήσεις γεγονότων. Δέν ἐπιμένει εἰς τήν ἀπόλυτον χρονολογικήν ἀκρίβειαν τῶν συμβάντων, ἀλλά ἐνδιαφέρεται πρό πάντων νά μελετήση τούς χαρακτήρας τῶν ἱστορουμένων προσώπων³». Στόν Πλούταρχο δέ, τούς κολοσσούς τῆς ἀρχαιότητος «τούς βλέπουμε νά περιορίζονται εἰς τά ἀληθινά τους ὅρια – ἀναγνωρίζομεν ἀνθρώπους⁴».