Τά παιδιά μας ἀρνοῦνται τόν Θεό
καί ἐμεῖς καμαρώνουμε;
Τό πρῶτο Σάββατο τῆς φετεινῆς Σαρακοστῆς, τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, ἔτυχε νά παραβρεθῶ στό μνημόσυνο συγγενικοῦ μου προσώπου σέ μιά μεγάλη ἐπαρχιακή πόλη, καί στή φιλοξενία πού ἀκολούθησε, κατά τά Ἑλληνικά εἰωθότα, συνέβη κάποιο περιστατικό πού μέ ἔβαλε σέ σκέψεις.
Διανύαμε ἤδη τήν πρώτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, ὅταν ὑποθετικά θά ὀφείλαμε ὡς χριστιανοί νά νηστεύουμε, ἀλλά τό τραπέζι πού παρατέθηκε στή συνέχεια τῆς τελετῆς, ἦταν γεμάτο ἀπό ψητό ἀρνί καί κοκορέτσι! Βέβαια πρός τιμή τοῦ καταστήματος ὑπῆρχε καί νηστήσιμο πιάτο πού μάλιστα ἀποδείχτηκε πεντανόστιμο.
Ὡστόσο, τό ἀξιοσημείωτο δέν ἐντοπίζεται στό ὅτι σέ τέτοια ἰδιαίτερη περίοδο οἱ περισσότεροι δέν νηστεύουν, οὔτε ἔστω κατά παράδοση, ἀλλά στήν ἀποκάλυψη στήν ὁποία προέβη μία ἀπό τίς κυρίες τῆς παρέας, στή συζήτηση πού ξεκίνησε, μέ ἀφορμή τό γεγονός, πώς, ἀνάμεσα στούς συνδαιτημόνες τοῦ γεύματος, ὑπάρχουν καί δύο πού ἐπιλέγουν νηστήσιμο φαγητό.