ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ
Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ
ΤΩΝ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΩΝ

Ἡ «ψυχαγωγία εἶναι ἐπιλογή, ὄχι ἀνάγκη». Αὐτό εἶναι τό νέο κυβερνητικό σύνθηµα, πού τόν τελευταῖο καιρό ἀκούγεται συχνά ἀπό τά Μέσα Μαζικοῦ Ἐκφοβισµοῦ (Μ.Μ.Ε.) Σέ αὐτή τή σαθρή δικαιολογία στηρίχθηκε ἡ Κυβέρνηση προκειµένου, µέ τήν ἔκδοση διαδοχικῶν Κοινῶν Ὑπουργικῶν Ἀποφάσεων (Κ.Υ.Α.), νά ἀποκλείσει τούς ἀνεµβολίαστους πολῖτες ἀπό ὅλους τούς χώρους ὅπου προσφέρονται ζωντανά θεάµατα, ἀκροάµατα καί  κινηµατογραφικές προβολές, ἀπό ὅλους τούς ἀρχαιολογικούς χώρους καί τά µουσεῖα, καθὼς καί ἀπό ὅλους τούς κλειστούς χώρους ἑστίασης.

Ἡ ψυχαγωγία, ὅµως, δέν εἶναι ἁπλᾶ ἐπιλογή. Δέν εἶναι ἁπλᾶ ἀνάγκη. Ἡ ψυχαγωγία εἶναι συνταγµατικό δικαίωµα. Προστατεύεται ἀπό τό ἄρθρο 5 § 1 τοῦ Συντάγµατος. Τό συγκεκριµένο ἄρθρο µεταξύ ἄλλων κατοχυρώνει τό δικαίωµα συµµετοχῆς στήν κοινωνική ζωή τῆς Χώρας, ὡς ἐκδήλωση µάλιστα τοῦ δικαιώµατος στήν ἐλεύθερη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας: «Καθένας ἔχει δικαίωµα νά ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τήν προσωπικότητά του καί νά συµµετέχει στήν κοινωνική, οἰκονοµική καί πολιτική ζωή τῆς Χώρας, ἐφόσον δέν προσβάλλει τά δικαιώµατα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τό Σύνταγµα ἢ τά χρηστά ἤθη».

«ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ  ΓΑΜΟΣ»

Ἡ παρουσίαση θεατρικῶν ἔργων μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά καταδυθοῦμε στά κείμενά τους, νά ἀνασύρουμε μαργαριτάρια καί νά τά προσφέρουμε στούς ἀναγνῶστες τῆς ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ μέ τά σχόλιά μας. Γράφοντας «μαργαριτάρια», δέν ἐννοοῦμε μόνον ἐνέργειες καί ρήσεις ἀξιολογικά ὀρθές καί ἐποικοδομητικές, σύμφωνα μέ τήν Πίστη μας, τήν Ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια. Ἐννοοῦμε καί λόγους καί ἐνέργειες προσώπων τῶν θεατρικῶν ἔργων ἀξιολογικά ἀρνητικές πού ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν μας. Τό θέατρο, καί ὄχι μόνον, πειστικά ἀναπαριστάνει (μίμησις πράξεως κατά τόν Ἀριστοτέλη) φάσεις τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ζωῆς μέ θετικά καί ἀρνητικά στοιχεῖα. Λόγοι καί ἐνέργειες φέρουν στήν ἐπιφάνεια, προσφέροντας στήν παρατήρηση καί μελέτη μας, ψυχικές καταστάσεις, συναισθήματα, ἐπιθυμίες, ἰδέες, κριτήρια, ἀντιλήψεις, προθέσεις, κίνητρα, ἐπιδιώξεις, φιλοδοξίες.

Ἡ τραγωδία αὐτή τοῦ Ἱσπανοῦ συγγραφέα Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936), πού τόσο πρόωρα καί ἄδικα ἔχασε ὄχι μόνον ἡ Ἱσπανία, ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, παίζεται στό ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ.

Στό ἔργο αὐτό ὁ συγγραφέας ἔχει συνυφάνει τό ποιητικό στοιχεῖο μέ τήν λιτότητα τοῦ μύθου (ὑπόθεση). Μέ ἁδρές πινελιές σκιαγραφεῖται ἐπίσης τό περιβάλλον (κοινωνικό, φυσικό). Ἡ λιτότητα χαρακτηρίζει καί τόν λόγο τῶν προσώπων τοῦ ἔργου. Δέν φλυαροῦν. Εἶναι γνήσια παιδιά τῆς φειδωλῆς σέ ἀποδόσεις γῆς πού καλλιεργοῦν.

ΦΟΡΩΝΤΑΣ  ΜΑΣΚΕΣ

Ἡ πανδημία μᾶς βασανίζει ἤδη ἐδῶ καί δυόμιση χρόνια. Λές καί ὁ Θεός, πού εἶπε κάποτε στόν Ἀδάμ ὅτι δέν εἶναι καλά νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος, τώρα ἄλλαξε γνώμη καί μᾶς χωρίζει τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο. Ἀκόμη καί τά παιδιά μας τά βλέπουμε ἀπό δύο μέτρα μακριά ἤ στό Ἰντερνέτ ἤ τά ἀκοῦμε μόνο στό τηλέφωνο γιά νά βεβαιωθοῦμε ὅτι ζοῦν καί εἶναι καλά. Τό πρόσωπό μας τό καλύπτουμε σχεδόν ὅλη τήν ἡμέρα πίσω ἀπό τίς μάσκες. Γίναμε ὅλοι προσωπιδοφόροι: ὁρισμένοι μέ τίς ὑφασμάτινες μάσκες, ἄλλοι ὑπό  ψυχοβόρο προσωπεῖο, χωρίς νά ἀναρωτηθοῦμε ὅπως ὁ ποιητής «γιατί ἡ ψυχή μου νά κρυφτεῖ πίσω ἀπ’ τό σκοτεινό το προσωπεῖο;» (Γ. Γεραλής).

Ἀσφαλῶς ὁ φόβος, ἡ ἄγνοια, ἡ πληροφόρηση καί ἡ παραπληροφόρηση, τά τραγικά οἰκογενειακά γεγονότα ἤ οἱ εἰδήσεις γιά ἀπώλειες γνωστῶν καί ἀγαπημένων προσώπων δένουν ἀκόμη πιό σφικτά αὐτές τίς μάσκες ἐπάνω στά πρόσωπά μας.